अगम्य

अगम्य

आज वाडीतली सगळी माणसं माझ्या दारात जमली होती. माय आणि मोठी बहीण धाय मोकलून रडत होत्या, मी एका कोपऱ्यात बसलो होतो तरीही येणाऱ्या जाणाऱ्या प्रत्येकाच्या नजरा माझ्यावरचं येऊन थांबत होत्या.
बहीण लग्न होऊन गेल्याच वर्षी नवऱ्याघरी गेली तेव्हा खूप एकटं वाटलं, मग माय मी आणि आठवड्यातून एक दिवस पिशवी भरून खाऊ आणणारा बा इतकंच माझं आयुष्य आणि आज तोही गेला, कायमचा. आता तो आठवड्यातून एकदाच काय तर केव्हाच नाही येणार ह्या विचाराने मी बधिर झालो.
मला रडायचं होतं खूप पण प्रत्येकाची नजर नकळत मला मोठा आणि जबाबदार करून जात होती. मीच रडलो तर माय ती कोणाकडे बघेल? तिला आता कोण आधार देईल?? बा असा अचानक जाईल याची कुणीच कल्पना नव्हती केली, आठवड्यातून एकदा जरी यायचा तरी माझं खूप म्हणजे खूप प्रेम होतं त्याच्यावर, असं अचानक कसं घडलं?? किती त्रास झाला असेल त्याला?? माझं नाव घेतलं असेल त्याने मदतीसाठी? गाडीच्या आवाजाने मी विचारांतून बाहेर आलो.
डॉक्टरांच्या गाडीतून बा'ला आत आणून झोपवलं, आई आणि बहीण अजूनच जोरात रडायला लागल्या. आजूबाजूच्या बायकांनी देखील डोळ्याला पदर लावला, माझ्या समोर बा' शांत झोपला होता नेहमी आल्यावर झोपायचा अगदीच तसा, तो तसा झोपलेला असला कि मी जाऊन त्याच्या छातीवर डोकं ठेऊन शांत झोपायचो ती झोप खूप गोड़ आणि अवीट असायची, आता ह्या क्षणाला देखील मी तसाच त्याच्या छातीवर पडलो पण ती नेहमी ऐकावीशी वाटणारी धडधड आज माझ्या कानात शिरत नव्हती, मला अस्वस्थ वाटू लागलं,मी त्याच्या छातीवर डोकं दाबलं आणि डोळे गच्च मिटून घेतले.
'बा'चा आवाज दुरून येत होता, तो मला हाक मारत होता, मला वाचव, वाचव म्हणत होता, मी तिथे पोहोचायला त्याचे खोल पाण्यात बुडणारे हात तेव्हढे दिसले, मीही उडी मारणार तोच आईचा केविलवाणा, रडणारा चेहरा दिसला, मला श्वास घेता येईना मी कोंडलो होतो मनाच्या अंधारात खूप खूप खोल कुठेतरी' पाण्याच्या तोंडावर पडलेल्या हबक्याने मी खडबडून जागा झालो.
बा' तिथेच बाजूला झोपला होता आणि मला भोवळ आली असावी, मी कसंबसं स्वतःला सावरून घेतलं आणि पुढच्या विधीला स्मशानात निघालो.
'तुझी इच्छा असेल किंवा तुला वाटलं तर वडिलांच्या जागी कधीही तू कामावर येऊ शकतोस, मी तुझी सगळी सोय करेन आणि काळजी करू नकोस' हातात वीस हजार रुपये देऊन डॉक्टर साहेब घरी गेले.
डॉक्टर साहेबांनी दिलेल्या पैश्याने बा'चं सगळं व्यवस्थित पार पडलं.

तसाही मी आता सतरा वर्षाचा होतो, सातवी पर्यंत कसंतरी बा'च्या हट्टाने शिकलो पण पुढे काही सोय नाही म्हणून इतरांसारखी मी हि शाळा सोडली ती सोडली. काही जबाबदारी नसल्यासारखा जगत होतो, बा' पण लहान आहे पोर अजून म्हणून काम करायचा हट्ट करत नसायचा पण आता मला जबाबदारीने वागावं लागणार होतं, माय साठी मी सगळं करणार होतो. तिच्या डोळ्यात पाणी येऊ नये म्हणून मी ठरवलं.
तेरावा झाला आणि दुसऱ्याच दिवशी आईची कशीतरी समजूत घालून कपडे सामान घेऊन डॉक्टर साहेबांच्या वाड्यावर पोहोचलो.
त्यांनी माझं स्वागतच केलं, मला राहायची जागा आणि कामं समजावून ते त्यांच्या कामात व्यस्त झाले.
वाडा खूप भव्य होता, किती खोल्या होत्या आणि किती मोठ्या, मला राहायला बा'चीच खोली दिली तीही खूप मोठी होती, खोलीत बा'च्या खूप वस्तू पडल्या होत्या त्या पाहून मला खूप भरून आलं आणि मी मनभरून रडून घेतलं.
दरवाज्यावर जोरात थाप पडली आणि मी भानावर आलो, मी दार उघडला तर डॉक्टर साहेबांच्या आई जेवण घेऊन होत्या. जेवण उरकून घे मग कामाला लाग म्हणून त्या गेल्या, माझं उरकून मी आधी झाडू हातात घेतला, आणि एक एक करून सगळं साफ करत करत वरच्या मजल्यावर गेलो.
झाडू मारता मारता एका खोलीत काहीतरी जोरात पडल्याचा आवाज आला आणि सहज म्हणून मी फटीतून आत पाहिलं आणि जागीच थिजलो . ..

विस्कटलेले केस, कपड्यांचा वंगाळ अवतार, बाळ होतं कि नाही ते दिसत नव्हतं पण मांडीवर बाळ पकडल्यासारखे हात ठेऊन एक मांडी एका विशिष्ट गतीने हालत होती, मोठाले टपोरे घारे डोळे तेही अतिशय रागाने एकटक माझ्यावर रोखलेले.
आत एक बाईमाणूस होती, तिची नजर अतिशय विषारी होती, मी अशे डोळे आजवर कधीच पहिले नव्हते पण तिची ती नजर पाहून मी जागीच गार झालो, जणू ती आता उठून माझ्या अंगावर धावेल, तितक्यात माझ्या पाठीवर हात पडला आणि मी दचकून मोठ्याने ओरडलो.
त्या आई होत्या, मला काही न सुचल्याने मी त्या दाराकडे आणि त्यांच्याकडे पाहत राहिलो.

त्यांनी मला खाली नेलं आणि बसवलं, प्रथमच त्या माझ्यासोबत बोलल्या. किती गोड़ आणि आपुलकीचा आवाज होता त्यांचा, मला माय आठवली.
त्यांना मी ओळखत होतोच म्हणजे एक दोन वेळा आलो होतो बा' बरोबर पण बोलणं कधी झालं नव्हतं.
वरच्या खोलीत मी ज्यांना पाहिलं त्या डॉक्टर साहेबांच्या पत्नी होत्या, एका अपघातात डोक्याला मार लागून जरा वेडसर वागतात केव्हा केव्हा, घाबरण्यासारखं काही नाहीये, केव्हा केव्हा पूर्णपणे व्यवस्थित देखील होतात, आणि डॉक्टर त्यांचा उपचार घरातच करत आहेत त्यामुळे लवकर बऱ्या होतील, असं आईंनी जेव्हा सांगितलं तेव्हा कुठे माझी धडधड थांबली.

घरात आईंना लागेल त्यात मदत करायची, वाणसामान आणून द्यायचं, बाहेर बागेला पाणी द्यायचं आणि दोन चार म्हशी होत्या त्यांची देखरेख हे माझं काम.
जमेल तसं करत जा दम धीर खाऊन, काही घाई नसते आणि कुणी ओरडणार नाही आईंच्या अश्या बोलण्याने मला खूप बरं वाटलं आणि मी पुन्हा माझ्या कामाला लागलो.
काम उरकता उरकता केव्हा अंधार झाला कळलंच नाही, काम आवरले होते पण खूप दमलो होतो, इतकं काम कधी केलं नव्हतं, कधी झोपतो असं झालं होतं.
इतक्यात आईंनी आवाज दिला, अंघोळ वैगेरे काय करायची असेल तर आवरून घे आणि जेवायला ये.
मी गेलो तर त्यांनी मला स्वयंपाक घरात बोलावलं मी चाचरत आत गेलो पण त्या मला घरातल्या माणसासारखाच वागवत होत्या, त्यांनी ताट हाताने मला वाढून किती काय हवं नको विचारून मी मागितल्या पेक्षा चार घास वाढीव दिले.
मी जेऊन घेतलं आणि पडलो, दमल्यामुळे कधी झोप लागली कळलंच नाही. खूप गाढ झोप लागली होती, आणि अचानक मधेच कितीची वेळ होती कोण जाणे मला बाळ रडण्याचा आवाज येत असावा त्यामुळे मी हळूहळू जागा झालो, आवाज हळूहळू वाढू लागला. मी पूर्णपणे जागा झालो, आवाज अजून तीव्र झाला, घरात बाळ रडत होतं म्हणजे त्या बाईकडे खरंच बाळ होतं तर.
बराच वेळ झाला बाळ रडतोय तरीही कोणाचा आवाज येत नाहीये, आणि बाळ इथेच बाहेर रडतोय असं वाटत होतं म्हणून मी बाहेर आलो, सगळीकडे पाहिलं पण कुणीच नव्हतं बाहेर.
आवाज अजूनही येत होता म्हणून मी वरच्या मजल्यावर हळूहळू पायरी चढत होतो तर अचानक आवाज बंद झाला.
बाळाला दूध वैगेरे देत असावेत त्यामुळे शांत झाला समजून मी खाली आलो आणि दार उघडून माझ्या खोलीत चाललो होतोच तर पुन्हा बाळ रडण्याचा आवाज येऊ लागला पण बाहेरून अंगणातून.
मी मुख्य दारातून अंगणात आलो तर आवाज थोडा थोडा लांब चालला होता पण बाळ रडतच होतं अजूनही.

काय करावं काही सुचत नव्हतं आता मला चांगलीच भीती वाटत होती, हिम्मत करून मी बाळाच्या आवाजाच्या दिशेने जोरात हाक मारली 'कोण आहे तिकडे?'
बाळाचा आवाज पूर्णपणे थांबला, काय चाललंय काही कळत नव्हतं?

मला वेगळीच शंका आली, बाईसाहेबांकडे बाळ असावं आणि त्यांना वेडाचा झटका आला असावा म्हणून त्या अश्या अंधारात बाहेर पडल्या असाव्यात कि काय??
पण असं असेल तर बाळाच्या जीवाला धोका आहे, मला खूप भीती वाटली म्हणून मी आवाज आला होता त्या दिशेने धावत सुटलो.

मी अंधाराचा जराही विचार न करता बाळाच्या आवाजाच्या दिशेने धावत सुटलो, थोडा पुढे आलो आणि मला धाप लागली, अंधाराशिवाय काही दिसत नव्हतं आणि भीतीशिवाय काहीच जाणवत नव्हतं.
माझ्या आयुष्यात मी अश्या प्रसंगात पहिल्यांदाच पडलो होतो, मला काहीच कळत नव्हतं हे नक्की काय होतेय पण मी घाबरलो आहे हे मात्र मला कळून चुकलं होतं.
चार पाच तासांपूर्वी ज्या आंब्यांच्या झाडांना प्रेमाने पाणी घातलं त्याच्याच सावल्या मला घाबरवत होत्या, चार पाच तासांपूर्वी पायांखाली मऊ मऊ वाटणारं गवत जीवघेण्या किड्यांसारखं भासू लागलं.

अचानक प्रचंड थंडी वाजायला लागली इतकी कि माझे दात कुडकुडायला लागले, सोसाट्याचा वारा सुटल्यावर येतो तसा झाडांचा फांद्यांचा आवाज येऊ लागला पण आश्चर्य काय तर थंडी खूप होती पण वारा अजिबात सुटला नव्हता.
माझ्या वयाच्या मानाने सहनशक्तीच्या पलीकडे चाललं होतं सगळं आणि मी माझ्या मनाचा ताबा हरवला,
स्वतःच्या जीवाला धोका आहे हा विचार ज्याक्षणी मनात आला त्याच क्षणाला बाळ खुद्कन हसल्याचा मोठ्याने आवाज झाला.
मी शहारलो, अंगावर काटा आला, पुढे काय वाढून ठेवलं आहे ह्या विचारानेच माझ्या हृदयात कळ यायला लागली.

पुन्हा बाळ खुद्कन हसल्याचा मोठ्याने आवाज येऊ लागला, पुन्हा रडण्याचा आवाज, आता हसण्याचा, एक नाही दोन बाळ होते, एक रडत होतं एक हसत होतं. विशिष्ठ दिशेने नव्हे तर अगदी दाही दिशांनी आवाज यायला लागले, मी पळणार तरी कोणत्या दिशेला होतो??
भीतीने जागेवरून माझा पाय निघत नव्हता, मी रडायचाच काय तो बाकी होतो, मला माईची आठवण आली, बा आठवला आणि नकळत माझ्या डोळ्यांतून पाणी वाहू लागलं जणू मी मृत्यूला शरण आलोय.
एक दोन तीन चार पाच एकसोबत कित्येक बाळांचा एकसोबत रडण्या हसण्याचा आवाज येऊ लागला, आवाज वाढला अजून वाढला, वाढतच गेला, मी कानांवर हात गच्च दाबून डोळे मिटले आणि माझी शुद्ध हरपली.

मी शुद्धीवर आलो तेव्हा भीतीने खडबडून जागा झालो पण आश्चर्य मी माझ्या अंथरुणामध्येच होतो, कसं शक्य होतं ते?? मी आजूबाजूला पाहिलं माझ्या व्यतिरिक्त कुणीच नव्हतं ना कुणी आल्यासारखं वा येऊन गेल्यासारखं वाटलं कारण बाजूला जेवलेलं ताट आणि पाण्याचा तांब्या तसाच होता, दार मी लोटलं होतं तेही तसंच होतं, म्हणजे ते सगळं स्वप्न होतं ??

कसं शक्य आहे ?? इतकं जिवंत स्वप्न मी कधीच अनुभवलं नव्हतं??

पण ते खरं असतं तर मी इथे कसा? आणि जरी मला इथे कुणी आणलं असेल तिथून तर मला बेशुद्ध असंच सोडून कसं कोण जाईल??
पण तो बाळाचा आवाज? तो तर खरा होता, मी खरंच बाहेर पडलो होतो, मी सगळं डोळ्यांनी पाहिलं होतं, अनुभवलं होतं?? कोणताही स्वप्न इतकं जिवंत कसं असू शकेल?? आणि तंतोतंत मला कसं आठवेल?? पण मग मी इथे कसा आलो ??कोण घेऊन आला असेल का मला?? मग मी एकटा कसा?? आणि सगळ्या वस्तू जागेवर कश्या? काय झालं होतं नक्की?? काही सुचत नव्हतं.

एक मन बोलत होतं मी बाहेर गेलो होतो दुसरं बोलत होतं मग इथे कसा झोपलोय??

असंख्या विचाराने आणि भीतीने मला कसंतरीच व्हायला लागलं, शेवटी शेवटी ते एक वाईट स्वप्न होतं, नवीन ठिकाणी झोप लागली नसावी किंवा मनाचे खेळ असावेत असं मी स्वतःला समजावून ओल्या गवतावरच्या चिखलाने माखलेल्या माती भरल्या पायांकडे पूर्णपणे दुर्लक्ष करून झोपी गेलो.

मनाची समजूत घालून तसाच झोपलो आणि सकाळी उठलो तर अंग जड झालं होतं, थोडं अशक्त वाटत होतं. एक मोठा श्वास घेतला आणि लागलो कामाला पण आज प्रत्येक क्षणाला बा आणि माय आठवत राहिली.थोड्या वेळात आईंनी आवाज दिला भाजी आणायला, पिशवी आणि पैसे हातात देऊन काय काय आणायचं सांगितलं आणि मी जायला वळलो तर त्यांनी विचारलं 'नीट झोप झाली नाही का?? बघ कसा दिसतोय तू?'मी काही न बोलता जीवावर हसलो.
सवय नाही ना नवीन जागेची, होईल सवय काही लागलं तर माग घाबरु नकोस, इतकं बोलून त्या स्वतःच्या कामात गुंतल्या आणि मी बाहेर पडलो.
भाजी घेऊन आलो तर बाई साहेब जिन्यात बसलेल्या दिसल्या, तश्याच अवतारात मांडीवर बाळ घेऊन, आज त्यांनी बाळाला पदराने झाकल होतं, त्यांना पाहून मला रात्री घडलेला थरार आठवला आणि मी अक्षरशः शहारलो. मला त्यांच्या डोळ्यात पहायची हिंमत होत नव्हती म्हणून मी सरळ स्वयंपाक घरात शिरलो आणि तिथे उगाच घुटमळत राहिलो.
परत येताना त्या तिथे आहेत कि नाहीत हे पाहत घाबरत घाबरत आलो, त्या जिन्यावर नाहीत हे पाहून हायसं वाटत आणि मी जिन्याच्या उलट्या बाजूला वळलो तर नाकासमोर तसेच अंगार भरलेले डोळे घेऊन त्या माझ्या पुढ्यात उभ्या. माझी बोबडी वळली, मला आईंना आवाज देखील देता येईना, क्षणाचाही विलंब न करता माझ्या डोळ्यांत डोळे घालून जोरात ओरडल्या निघ इथून नाहीतर जीव जाईल तुझा जा.
त्यांचा आवाज इतका जोरात होता कि आई आणि डॉक्टर साहेब धावत आले, आईंनी त्यांना जोरात मागे खेचलं आणि गच्च धरून ठेवलं, त्या दोघांकडे एकदाही न पाहता त्या सुटायचा प्रयत्न करत होत्या पण त्यांना जमत नव्हतं, आईंच्या घट्ट पक्कडी मुळे नाही तर अशक्तपणामुळे, बाईसाहेब मला खूप अशक्त जाणवल्या, मी खूप घाबरलो होतो हे जितकं खरं होतं तितकीच खरी बाईसाहेबांच्या डोळ्यातली भीती होती पण ती नक्की कशाची होती?कोणाची होती??
मला आईंनी बाहेरचं काम पाहून घे सांगून बाहेर पाठवलं आणि मी बाहेर आलो.

त्या घटनेला एव्हाना आठवडा झाला, पण मला बाईसाहेब ना दिसल्या ना त्यांचा आवाज आला.
ह्या दिवसांत मी दोन दिवस घरी राहून आलो, बा न्यायचा तसाच खाऊ आणि सामान घेऊन गेलो होतो, माय खूप आनंदी झाली, तिला खूप समाधान वाटलं मला पाहून.
त्या घटनेनंतर मला पुन्हा एकदाही वाईट स्वप्न पडलं नाही, पहिले दोन दिवस इतके वाईट गेले होते कि मला तिथे राहायची इच्छा नव्हती, पण नंतर काही जाणवलं नाही सगळं नेहमीसारखं वाटत राहिलं आणि मी ते वाईट स्वप्न आणि विचार बाजूला ठेऊन दिले पण एक गोष्ट माझ्या डोक्यात घर करून राहिली ती म्हणजे बाईसाहेबांचे भीतिने भरलेले डोळे..
एव्हाना दोन आठवडे व्हायला आले तरीही बाईसाहेब मला दिसल्या नाही आणि त्यांचा कुणी विषय देखील घेतला नाही आणि माझी कोणाला विचारायची हिम्मत देखील झाली नाही.
पण देव जाणे का मला त्यांच्या विषयी कुतुहूल वाटत होतं?? मी ज्या डोळ्यांना घाबरलो तेच डोळे कशाला घाबरले असावेत?? नक्की त्या डोळ्यांची ओळख काय?? नक्की कोणते डोळे खरे??
मोठा प्रश्न हा होता कि त्यांना वेड्याचे झटके येऊन देखील त्यांचं बाळ कसं सांभाळतात त्या??
कारण मी दोन वेळा बाळाला फक्त आणि फक्त त्यांच्या जवळच पाहिलं, ना कधी आईंना बाळाला घेताना पाहिलं ना डॉक्टर साहेबांना??
जर त्या वेड्या आहेत मग बाळ त्यांच्याकडे का ठेवलं आहे?? ते सुरक्षित असेल त्यांच्याकडे?? असेलही तरीही बाळाला मी स्वतः कोणाकडे पाहिलं नाही, आई आणि डॉक्टर साहेब बाळाला का घेत नसावेत??
सगळ्यात मोठा प्रश्न हा होता कि बाळ आहे कि नाही??

काहीतरी विचित्र आहे जे माझ्या मनाला जाणवत होतं पण काय ते स्पष्ट नव्हतं.
जवळ जवळ एक महिना झाला, मी अजून दोन वेळा घरी राहून आलो, तरीही बाईसाहेब मला दिसल्या नाहीत.
तशी त्यांची काळजी करण्याचं मला काही कारण नव्हतं पण माझं मन आपोआपच त्यांचा विचार करायचा, बाईसाहेबांविषयी नक्की काय प्रकरण झालंय ते जाणून घ्यावं वाटायचं, एव्हाना त्यांची भीती नाही तर अतोनात काळजी वाटायला लागली होतो.

मी ठरवलं काहीतरी करून त्याच्या खोलीत जाऊन पहायचं त्या आहेत कि नाही आणि आणि त्यांचं बाळ पाहायचं.

मी मनात पक्क केलं होतं कि काही झालं तरीही संधी मिळाली कि बाईसाहेबांच्या खोलीत जाऊन माझ्या मनात आलेल्या सगळ्या शंकांचं निरसन करायचं.
कुठेतरी मला त्यांची काळजी वाटत होती कारण ज्या डोळ्यांना मी घाबरलो होतो ती भीती केव्हाची नाहीशी झाली होती.
सुदैवाने कि दुर्दैवाने माहित नाही पण मला त्या संधीसाठी जास्त वाट पाहावी लागलीच नाही.
आई आणि डॉक्टरसाहेब दोघेही महत्वाच्या कामाने बाहेर गेले, काहीतरी खूपच महत्वाचं असावं कारण आईसाहेब मला खूप काळजीमध्ये आणि घाईत दिसल्या.
संध्याकाळ पर्यंत परत येतो तोवर घरात लक्ष ठेव असं सांगून दोघेही घाईघाईने निघून गेले.
मी मनातल्या मनात खूप खुश झालो कारण मला हवी ती संधी मिळाली होती. मी अर्धा तास असंच बाहेर काम उरकत बसलो आणि मग आत आलो, सगळ्यात आधी घराचं मुख्य दार आतून लावून घेतलं आणि आता मी बाई साहेबांच्या खोलीच्या दारावर उभा होतो.
माझ्या मनातल्या प्रश्नांची उत्तरे आता फक्त एक दरवाज्या पलीकडे होती. दाराला कुलूप नव्हतं म्हणून मी त्याला हळूच ढकललं तर कळलं ते आतून बंद, मी हलकेच दारावर टकटक केली आणि चार पाऊले लांब उभा राहिलो, बराच वेळ वाट पाहून देखील दार उघडलं नाही, म्हणून मी पुन्हा टकटक केली तरीही उत्तर नाही म्हणून मी हलकेच आवाज देऊन पहिला पण तेच प्रतिउत्तर नाही.
माझं मन वेगळ्याच विचारांमध्ये होतं, शंका वाढत चालल्या होत्या, काहीतरी भयंकर शिजत होतं ह्या घरात.
पळून जावं तर मन ऐकत नव्हतं,
दार कसं उघडेल ह्या विचारात असताना सहजच म्हणून मी बाजूच्या खोलीत शिरलो.
खोली जरा विचित्रच होती, कुणीतरी राहत नक्की होतं इथे पण कोण?? मी कधी पाहिलं नाही ह्या खोलीत कोणाला, ना आईंना ना डॉक्टरांना. खोली बऱ्याच वस्तूंनी भरली होती, सगळ्या वस्तू अतिशय जुनाट आणि ह्या आधी कधी न पाहिल्या सारख्या होत्या,एकाच खोलीत सहा कपाटं होती. काचेतून आरपार आत काय आहे ते दिसत होतं, दोन कपाटं तर बाटल्यांनीच भरली होती, प्रत्येक बाटली मध्ये काहींना काही भरलं होतं, काय असावं ते आणि हि खोली कोणाची असावी??डोक्यात विचार आला पण मी लक्ष दिलं नाही.
एक कपाट भरून जुनी पुस्तकं, एकात कपडे, दोन बिनकाचेची होती त्यामुळे त्यात काय होतं कळलं नाही आणि सगळी कपाटं बंद होती.
मी त्यांच्या कडे पूर्णपणे दुर्लक्ष केलं कारण ह्या खोलीतून बाईसाहेबांच्या खोलीत जायला दरवाजा होता आणि तो उघड होता फक्त लोटून ठेवला होता.
मला अजून वेळ वाया घालवायचा नव्हता म्हणून दबक्या पाउलांनी त्या दारातून बाईसाहेबांच्या खोलीत डोकावलो.
खोलीत एक पाळणा आणि लाकडी पलंग होतं ज्यावर बाईसाहेब होत्या.
मी हिम्मत करून आत शिरलो, त्यांच्याजवळ जायची हिम्मत होत नव्हती पण मी एक एक पाऊल टाकत त्यांच्या बाजूला जवळ उभा राहिलो, आधी वाटलं होतं त्या झोपल्या असाव्यात पण जवळ गेल्यावर जे पाहिलं ते दयनीय होतं.
त्या बेशुद्ध होत्या, ओठांतून काहीतरी पावडर सारखं ओघळून मानेवर साचलं होतं. पलंगाच्या कडेला कितीतरी पुड्या पडल्या होत्या, त्या कसल्या होत्या काय माहित, पण त्यांना बेशुद्ध केलं गेलं होतं हे मला सहज कळलं.
विस्कटलेले कपडे केसं, काळे निळे पडलेले डोळे आणि एका हातावर छोटे छोटे गोल गोल खूप डाग होते, काही काळे झाले होते काही लाल होते तर काहिंवरून कातडी निघाली होती, जवळ जवळ अर्धा हात त्या डागांनी भरला होता.मला ते डाग भाजवल्या सारखे वाटले आणि कसे काय माहित माझे डोळे भरून आले.

मी पुढे होऊन पाळण्यात पाहिलं तर त्यात बाळ नव्हतं.
बाळ त्या दोघांनी सोबत नेलं नाही ना इथे आहे ना अजून कुणी नेलेलं मी पाहिलं मग बाळ कुठेय??
मला आलेले आवाज?? बाईसाहेब कोणाला खेळवत होत्या मग??
म्हणजे बाईसाहेब वेड्याच्या झटक्यामुळे तश्या वागतात, त्यांना बाळ नाहीच आहे, तेव्हाच आई आणि डॉक्टरांकडे कधी बाळ नव्हतं.
म्हणजे ह्या घरात बाळाचं नाहीये तर, एक प्रश्न सुटला खरा पण मग त्यांची अशी स्थिती कुणी केली?? आणि का??
आईंनी कि डॉक्टर साहेबांनी ?? कि अजून कुणी??

माझं डोकं ठार वेडं व्हायला आलं, नक्की काय घडत आहे इथे?? ते दोघेही इतके चांगले वागतात, चांगलेच आहेत मग ते असं का करतील???
माझ्या वयोमानाने मला हे विचार झेपत नव्हते, एक विचार येत होता कि आताच्याआता इथून पळून जावं आणि एक विचार होता कि बाईसाहेबांना वाचवावं, किमान ह्यामागे कोण आहे हे तरी कळावं.

उठवू का त्यांना?? बघू शुद्धीत येतात का?? असा देखील विचार येत होता पण तसं करणं म्हणजे खूप मोठी जोखीम होती, त्या कश्या वागतील याची मला काहीच कल्पना नव्हती.

काय करू विचारांनी डोकं चक्रावून गेलं होतं, तितक्यात दार जोरात वाजल्याचा आवाज आला खालून, मी इतका घाबरलो कि धावत बाईसाहेबांच्या खोलीतून बाहेर पडलो आणि दुसऱ्या खोलीतून बाहेर पडताना मी जोरात बिनकाचेच्या एका कपाटाला आदळलो आणि ते उघडून आतून पांढऱ्या कापडात काहीतरी गुंडाळलेलं माझ्या डोक्यावरून हातात पडलं, ते तसंच त्या कपाटात कोंबून कपाट लावून बाहेर पडलो आणि दार होतं तसं बंद करून धावतात मुख्य दार उघडलं.
समोर आई आणि डॉक्टर साहेब उभे होते, इतका वेळ का रे दार उघडायला आणि मुळात दार आतून का बंद केला होता??
त्यांच्या प्रश्नांची काय उत्तरे द्यायची याच्या भीती पेक्षा मला माझ्या दोन्ही हातांना काहीतरी विचित्र चिकट चिकट जाणवत होतं त्याची वाटत होती.