फिदायी - कहाणी एका तोतयाची - भाग ७

उदेच्या तोतयाच्या भूमिकेत याह्या आता स्थिरावल्याची खात्री होताच उदेच्या खास लोकांनी मुनेरकडे एक महत्वाची मागणी केली. इराकमध्ये झाडाचं पानही सद्दाम हुसेनच्या मर्जीशिवाय हलत नसे...उदेच्या या तोटयाची सगळी खबरबात नित्यनेमाने सद्दामच्या दरबारात पोचत होती. आता वेळ झाली होती खऱ्या ' लिटमस टेस्ट ' ची. या तोतया उदे हुसेनला इराकच्या सर्वेसर्वांपुढे पेश करण्याची योग्य वेळ आता आलेली होती.
" उद्या सकाळच्या वेळी आपण राजे सद्दाम हुसेन यांना भेटायला जाणार आहोत " मुनेरने याह्याला माहिती पुरवायला सुरुवात केली. " जर त्यांनी तुझ्यावर शिक्कामोर्तब केलं, तर तुझ्याबरोबर आम्हीही जिंकलो...नाहीतर तुझ्यासारखा दुसरा इराकमध्ये शोधायला लागेल...उदे इराकचा भावी सर्वेसर्वा आहे, तेव्हा त्याचा तोतया त्याच्यासारखाच हुबेहूब असणं किती महत्वाचं आहे हे तुला वेगळ्याने सांगायला नको, नाही का? तेव्हा उद्या सद्दामना दाखवून दे, की तू किती मोलाचा आहेस...."
" त्यांना मी आवडलो नाही तर?" याह्याने चाचरत विचारलं.
" सांगितलं ना....दुसरा शोधावा लागेल..."
" आणि मी? "
" अजून तुला समजलेलं नाही का, की एकदा कोणाची निवड अशा खास कामासाठी झाली की त्याच्या परतीच्या वाटा बंद झालेल्या असतात? "
" म्हणजे?"
" तू इतका मूर्ख आहेस वाटलं नव्हतं....महालात इतके दिवस वावरलेला आहेस, उदेच्या खास गोष्टी बघितलेल्या आहेत तू...तुझ्यासारखा माणूस जिवंत परत जाऊ शकेल असं तुला वाटतं ?"
याह्याच्या कपाळावर घाम फुटलेला बघून मुनेरने त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला.
" हा इराक आहे भल्या माणसा....मी उदेचा खास माणूस आहे , राजे सद्दाम यांनी मला अनेक वर्षं आपल्या आतल्या वर्तुळात स्थान दिलेलं आहे म्हणून त्या अनुभवाच्या जोरावर एक सल्ला देतो...ऐकशील? "
याह्याने नुसती मान हलवली...त्याच्या तोंडून एकही शब्द आला नाही.
" आता हे आयुष्य स्वीकारण्यावाचून तुझ्याकडे पर्याय नाही. जोवर इराकमध्ये काहीतरी मोठं होऊन आपल्यासारखे सामान्य लोक मोकळा श्वास घेऊ शकत नाहीत, तोवर जुळवून घेण्यातच शहाणपणा आहे...अन्यथा तुझ्या वाट्याला मरणाहूनही वाईट आयुष्य येईल..."
याह्याला पहिल्यांदाच मुनेरमध्ये एक मित्र दिसला. मुनेरच्या भूतकाळाविषयीने त्याला काहीही माहिती नसली, तरी तोही आपल्यासारखाच असावा, असा विचार त्याच्या मनाला चाटून गेला. त्याने मुनेरच्या नजरेला नजर भिडवली. एकही शब्द न बोलता दोघांमध्ये बऱ्याच ' संवादांची ' देवाणघेवाण झाली आणि याह्याने मुनेरचा सल्ला मानण्याचा निर्णय घेतला.
आपल्या शयनकक्षात आल्यावर बराच वेळ तो विचारात मग्न झालेला होता. बाहेर वाळवंटात रात्रीचे थंड वारे वाहात होते.
दुसऱ्या दिवशी त्याने अंघोळ केल्यावर मुद्दाम दरवाजा आतून लावून घेतला आणि कपडे घालायला सुरुवात केली. बाहेर मुनेर, त्याचे दोन सहकारी आणि एक मदतनीस येऊन उभे राहिले आणि त्यांनी दार ठोठावून याह्याला बाहेर यायची विनंती केली.
" याह्या, वेळ झालेली आहे....लवकर बाहेर ये..."
अचानक त्यांना आतून कोणीतरी दारावर काहीतरी फेकून मारल्याचा आवाज आला…..दरवाजा धाडकन उघडला गेला आणि झपाझप पावलं टाकत याह्या बाहेर आला.
" कोणी दारावर टकटक केली? मी आत आहे हे माहित नव्हतं का? " याह्याने टिपेचा ¬सूर लावत सगळ्यांकडे रोखून बघितलं. " कोण होता तो दार वाजवणारा? "
" याह्या? " मुनेरने बावचळून विचारलं.
" मी याह्या? डोकं ठिकाणावर आहे का? मी उदे …. याह्या कुठे आहे? "
" माफ करा युवराज....आम्ही ओळखलं नाही....याह्याला आम्ही शोधतो..." मुनेर चाचरत चाचरत बोलला.
" म्हणजे? याह्या कुठेतरी गेलाय आणि तुम्हाला कुठे ते माहित नाही? डोळे जागेवर आहेत ना? तुम्ही इथे असल्याचा उपयोग काय? शोधा त्या हरामखोराला.. पुढच्या पाच मिनिटात तो माझ्यासमोर नसला तर तुमची चामडी सोलून काढेन मी...तुमची अशी अवस्था करेन की उरलेल्या आयुष्याचा एक एक क्षण तुमच्यासाठी नरकयातना घेऊन येईल....."
मुनेर आणि बाकीचे सगळे जण धडपडत वळले. त्यांनी चार-पाच पावलं जेमतेम टाकली असतील...तितक्यात त्यांना मागून हसण्याचा आवाज आला. मुनेर मागे वळला.
" मुनेर, झालोय का मी उदे हुसेन? " याह्याने आपल्या मूळ आवाजात मुनेरला प्रश्न केला.
मुनेरचा आपल्या डोळ्यांवर विश्वास बसला नाही. बाकीचेही आ वासून तसेच उभे राहिले.
" याह्या तू? " मुनीरने आश्चर्याने विचारलं.
" राजे सद्दाम हुसेन यांच्यासमोर मी उदे हुसेन म्हणून कुठेही कमी पडलो नाही पाहिजे यासाठी ही रंगीत तालीम…...माफ करा, माझा हेतू तुम्हाला त्रास द्यायचा नव्हता..." याह्याने सगळ्यांची माफी मागितली.
मुनेरने आवेगाने याह्याला घट्ट मिठी मारली. सद्दाम हुसेनसमोर आपली लाज राखली जाईल याची त्याला पहिल्यांदाच खात्री पटली. बाकीच्यांनी मुनेरला शाबासकी दिली. सद्दाम आणि उदे या दोघा क्रूरकर्म्यांनी त्यांच्यावर सोपवलेलं काम त्यांना यशस्वी झालेलं दिसत होतं.
उदे हुसेन या माथेफिरू, लहरी आणि बेमुर्वतखोर मनुष्याचा तोतया आणि तोही लोकांना खरा वाटण्याइतका हुबेहूब उभा करणं हे काही येरागबाळ्याचं काम नव्हतं. मुनेरला या कामात अपयश आलं असत, तर कदाचित त्याला त्याचे परिणाम भोगावे लागले असते.ऑलिम्पिक खेळात सहभागी होऊन हरून आलेल्या इराकच्या खेळाडूंची उडणे शब्दशः सालटी सोललेली होती आणि त्यातल्या काहींना अतिशय अमानुषपणे छळून त्यांच्या चित्रफिती बनवून उदेने जगासमोर आणलेल्या होत्या, तेव्हा मुनेरच्याही नशिबी अशा प्रकारची क्रूर शिक्षा येणं सहजशक्य होतं...पण त्याचं नशीब बलवत्तर.
याह्यानेही वरकरणी जरी उदेची बोलण्याचालण्याची लकब सही सही आत्मसात केलेली असली, तरी त्याचं मेंदू ' याह्याचा ' होता. त्याला आजूबाजूला सुरु असलेल्या अनेक गोष्टी खटकत होत्या. एका माथेफिरू, छंदीफंदी आणि नशेच्या आहारी गेलेल्या माणसाच्या हातात पुढे आपला देश जाणार आहे हे बघून त्याच्या मनाला असंख्य यातना होत होत्या...पण त्यावर त्याने एक जालीम उपाय शोधून काढलेला होता. आपले डोळे, कान आणि मेंदू पूर्णपणे संवेदनाहीन करून वावरायची कला त्याने आत्मसात केली होती. त्याच्या देखत अनेक कोवळ्या मुलींवर उदे अत्याचार करायचा, कधी कधी भर रस्त्यातून वाट्टेल त्या मुलीला उचलून न्यायचा आणि आपली विकृत लैंगिक भूक भागवायचा....हे सगळं सुरुवातीला याह्यासाठी अतिशय त्रासदायक होत...पण पुढे पुढे त्याने मनावर दगड ठेवून एखाद्या यंत्रमानवासारखं वावरायला सुरुवात केली.
" तुला हवी तशी मुलगी तू घेऊन ये...काही काळजी नको करुस...तू उदे हुसेन आहेस...माझा भाऊ...वेगळ्या आईकडून जन्माला आलेला...." एके दिवशी कोकेनच्या अमलाखाली असल्यामुळे जिभेवरचा ताबा सुटून उदे याह्याला हसत हसत उकसवत होता " माझ्या महालात कशाची कमी नाही...कोणत्या देशाची मुलगी हवी तुला? सांग फक्त.....दारू हवी? सिंगल मॉल्ट ? कोकेन? काय हवं ते माग आणि उपभोगून घे....उदेच्या राज्यात मौजमजेला तोटा नाही..." दात विचकत तांबारलेले डोळे मिचकावत उदे बोलला. त्याच्या तोंडातून लाळ गळत होती. नाकपुडीच्या आणि मिशीच्या भागात पांढरी ' पावडर ' चिकटलेली होती.
" युवराज, मी आपल्याइतका मोठा नाही....आपण गर्भश्रीमंत , खुद्द सद्दाम हुसेन यांचे आपण चिरंजीव....या गोष्टी आपल्यालाच शोभून दिसतात...मी आपली सावली..." याह्याच्या उत्तरात उपहास ठासून भरलेला असला तरी उदे तो समजण्याच्या मनःस्थितीत कधीच नसायचा. अनेकदा अनेक सुंदर स्त्रियांबरोबर कामक्रीडा करत असताना तो याह्याला मुद्दाम बोलावणं धाडायचा....आपल्या ' पौरुषत्वाचा ' माज याह्याला दाखवायची त्याला खुमखुमी यायची. याह्या वास्तविक इराकच्या सैन्यदलातला एक नावाजलेला गडी....नशेबाज उदेला एका ठोश्यात अस्मान दाखवायची त्याच्या मनगटात ताकद होती, पण इच्छा असूनही त्याला ते करणं अशक्य होत. अशा वेळी मुनेर त्याच्या मदतीला धावून यायचा. उदेला काहीबाही कारण देऊन तो याह्यची अशा विकृत चाळ्यांपासून सुटका करायचा.
उदे नशेच्या इतक्या आहारी गेलेला होता की त्याला मोठा ' डोस ' सुंघल्याशिवाय ' किक ' बसत नसे. बापाप्रमाणे तोही शंभर डॉलरच्या नोटेने सिगार शिलगावात असे. सद्दामसाठी हा अतिशय चिंतेचा विषय झालेला होता.....आपल्या दिवट्याला काहीतरी करून रुळावर कसं अंत येईल या विचारांनी तो अनेकदा चिंताग्रस्त होत असे. शेवटी धाकट्या कुसे याला त्याने राजकारणात तयार करायला सुरुवात केलेली होती. केवळ सद्दामचा मुलगा म्हणून उदेच्या या ' लीला ' सगळ्यांना सहन कराव्या लागत असत.
अशा आपल्या चिरंजीवाचा तोतया भेटायला येणार हे कळल्यावर सद्दामला येणाऱ्या व्यक्तीबद्दल चांगलंच कुतूहल निर्माण झालं होतं. उदे जर एखाद्या जागी जाण्यासाठी ' योग्य त्या शारीरिक आणि मानसिक ' अवस्थेत नसला तर त्याचा हा तोतया तरी आपल्या कामी येईल हीच त्याला काय ती आशा होती. सद्दामशी झालेली पहिली भेट याह्यासाठीही एका अर्थाने महत्वाची ठरणार होती.....या भेटीमुळे त्याला अचानक महत्व प्राप्त होणार होतं.