Submitted by मनोजकुमार देशमुख on 5 May, 2020 - 04:35
अविरत देणे हेच शिकावे
वत्सल वृक्षापरी
मधुर फळे ती पक्षी चाखीती
घरट्या मधूनी पिले राखिती
प्राण्यांसाठी बनून चारा
पथिकाना तो दिला निवारा
दूषित हवा ते स्वये घेऊनी
परती केली प्राणवायू ने
किती औषधी गुण देहाचे
मूळ, खोड अन त्या पांनाचे
सुकल्या फांद्या गळली पाने
आता पालवी कुठे नव्याने?
देण्यासाठी काही न उरले
तरीही देणे नाही सरले
काष्ट होऊनी चिता जाळीली
अन प्रेता ते मुक्ती मिळाली
विषय:
Groups audience:
Group content visibility:
Use group defaults
शेअर करा
छान कविता!
छान कविता!
छान!
छान कविता!
निसर्गाचाच भाग शेवटी
देणे देतो मुक्तहस्ताने
मनुष्यजातच मुळी लोभी
ओरबाडणे काही सोडत नाही
पुलेशु!
अज्ञातवासी, मन्या ऽधन्यवाद !!
अज्ञातवासी, मन्या ऽ
धन्यवाद !!!
छान आहे.
छान आहे.