खडतर आयुष्य ! तीच-१२

कॉलेज , घर आणि राजीव असा एक वेगळा विश्वच तिच्यासाठी बनला होता . पाहता पाहता दोन - चार वर्ष निघून गेले . तीच कॉलेजही संपलं होत . आता त्यांच्या सुखाच्या वेलीवर एक नवं फुल येण्याची चाहूल त्यांना लागली . दोघेही अगदी आनंदात होते . राजीव तिला खूप जपायचा .
लग्नानंतर बऱ्याच वर्षांनी मुलं होत असल्याने थोडे comlications सुद्धा वाढले होते . या प्रेग्नेंसीचा नको तेवढा त्रास तिला होत होता . डॉक्टर च्या म्हणण्याप्रमाणे २-३ महिने असा त्रास होणे अगदी नॉर्मल होते . मात्र २-३ महिन्यानंतरही तिला उलट्यांचा त्रास सुरूच होता . जेवणाकडे नुसतं पाहिलं तरी तिला मळमळ वाटायची . आधीचे २-३ महिने तिने बेडवरच काढले होते . जेवण जात नसल्याने अंगात शक्तीच उरली नव्हती आणि या सगळ्याचा परिणाम तिच्या बाळाचा वजन वाढतच नव्हता .
त्यांचं हे पहिलंच मुलं असल्याने राजीव आणि ती जरा जास्तच tenssion घेऊ लागले होते . घरात कोणीतरी मोठी व्यक्ती तिच्या काळजीसाठी पाहिजे होती , पण राजीव च्या घरून कोणीच यायला तयार नव्हते आणि तिच्या घरूनसुद्धा . घरच्यांचं मत होत कि ह्या सगळ्या गोष्टी एकदम नॉर्मल आहेत . हि काही पहिली स्त्री नाही जी बाळाला जन्म देणार . त्यामुळे उगाचच काळजी करण्यासारखं काही नाही असं त्यांना वाटायचं .
राजीव सोबतीला होता म्हणून तिने ६-७ महिने त्रास सहन करतच काढले होते . पण राजीव ला अजून तिची परीक्षा बघायची नव्हती . तिला होणारा त्रास तो फक्त बघू शकत होता , मनात येऊनही ते वाटता येणे शक्य नव्हते . म्हणून त्याने तिला आता गावीच ठेवायचा निर्णय घेतला . दिवसभर ऑफिस असल्यामुळे तो तिच्या सोबत संपूर्ण दिवस राहू शकत नव्हता आणि तिला या अवस्थेमध्ये एकटी घरी ठेवू हि शकत नव्हता .
तिच्या सासरी सातव्या महिन्यात तिची ओठी भरण्याचा कार्यक्रम ठेवण्यात आला . त्यावेळेस राजीव ने तिच्या आई-वडिलांना सांगितलं कि आता तुम्ही आमच्याकडे येऊन नाही राहू शकत, तर निदान तिला तरी तुमच्यासोबत घरी ठेवा . दिवसभर तिला आता कोणाची तरी साथ हवी आहे .
इथे ठेवायला हरकत नाही पण इथेही तिची काळजी पूर्णपणे घेतली जाणार नाही . तिच्या आई-वडिलांना राजीव चे बोलणे पटले होते . तिची अवस्था तशी हि काळजी करण्यासारखीच झाली होती . ७ महिने होऊनसुद्धा तिला उलटी , मळमळ ह्यांचा त्रास होतच होता . कधी कधी तर रात्रभर झोप सुद्धा येत नव्हती तिला . ओठी भरण्याच्या आदल्या रात्रीच तिने एकदा रक्ताची उलटी केली होती . त्यामुळे तिची जास्त काळजी घेणे गरजेचे च होते .
ठरल्याप्रमाणे तिचे आई-वडील तिला घरी घेऊन आले . बाळाचे स्वप्न राजीव आणि ती , दोघांनी मिळून बघितले होते . त्याची संपूर्ण वाढ , तो जन्माला येईपर्यन्त राजीव तिला तिच्या सोबत हवा होता . पण परिस्थिती बदलली आणि ती राजीव ला सोडून आपल्या माहेरी गेली .
ती राजीव पासून दूर राहायला जरी गेली असली तरी तिला त्याची चिंता वाटत होती . राजीव हि उठता , बसता , खाता-पिता तिला फोन करत होता . दर पंधरा दिवसातून भेटायला सुद्धा येत होता .
९ महिने होऊन गेले , आतापर्यन्त सगळं सुरळीत चाललं होत . एक शेवटची सोनोग्राफी बाकी होती . ती झाली आणि त्यामध्ये कळलं कि तिच्या शरीरात पाहिजे तेवढा रक्त नाही आहे . मग अजून ट्रीटमेंट सुरु झाली . बाळ केव्हाही जन्माला येऊ शकणार होत आणि त्यासाठी तिला स्वतःच शरीर सुदृढ ठेवायचं होत . रोजचे इंजेकशन्स , रोजच्या सलाईन्स तिला देण्यात येत होते . एकदाच रक्त वाढलं तीच .
आई-वडील खेडे गावातले असल्यामुळे तिथे हॉस्पिटलच्या पाहिजे तेवढ्या सोयी नव्हत्या . राजीव ने सुचवलं कि डॉक्टरांनी दिलेल्या तारखेच्या एक - दोन दिवस आधीच तुम्ही लोक माझ्या घरी जाऊन राहा .ती इकडे राहायला आल्यापासून तिची ट्रीटमेंट हि तिथेच सुरु होती . सासर हे शहरी ठिकाणी होत ,पण तिथे तीन -चार महिने काढणे शक्य नसल्याने ती आई-वडिलांकडे राहणे पसंत केली होती .
पण तोच निर्णय तिला आता अयोग्य वाटू लागला होता . एकदा मुलगी लग्न होऊन सासरी गेली कि आई-वडिलांसाठी ती फक्त पाहुनी असते असं तिला वाटायला लागलं होत . एवढे दिवस आपले सगळे चोचले पुरविणारे आई-वडील अशा क्षणी असा निर्णय घेतील असं तिला स्वप्नातही वाटलं नव्हतं .
ती रात्र तिच्यासाठी वैरी ठरली होती.