इच्छापूर्ती : टीव्ही आणायचा होताच आणि ...

माझ्या इच्छापूर्ती/बकेट्लिस्ट मधली एक गोष्ट : काहितरी चाकोरीबाहेर करायचं जे कधी केलं नाही. म्हणजे अगदी पहिल्यापासून श्रीगणेशा करायचा. आतापर्यंतच्या आयुष्याचा, शिक्षणाचा, जमवलेल्या गणगोतांचा, आधार न घेता. म्हणजे अगदी ५ वर्षांचा होणं शक्य नव्हतं पण समजा १०-१२ वी पास झालेला मी, काय काय करू शकेल ते.

इच्छापूर्ती/बकेट्लिस्ट मधली दुसरी गोष्टः इथे अमेरिकेत अमेरिकन लोकांना त्यांच्याच भाषेत हसवायचं. Standup comedy. पण कुठलाही भारतीय्/मराठी टेकू न घेता. समोर कुणीही ओळखीचा किंवा मदतीचा चेहरा नसताना Rowdy पब्लीक समोर टिच्चून उभं रहायचं.

तिसरी गोष्ट अजिबात बकेट्लिस्ट नाही. ती झाली नाही तर काहीही फरक पडला नसता मला. घरचा टीव्ही आता १२-१४ वर्षे जुना झाला आहे. हाय डेफिनिशन आहे पण आता गेले दोन वर्षे 4K चे वेध लागले आहेत. पण दरवर्षी अजून एखादे वर्षे थांबू ,किमती कमी होतील अशी वाट पाहतो आणि ती पाहताना काहीही चुकल्यासारखे वाटत नाही.

पण पहिल्या दोन गोष्टी काही डोक्यातून जाईनात. मी गेल्या वर्षापासून वेगवेगळ्या ओपन माईक्स , स्टोरीस्लॅम ला जाऊन काहीतरी सादर करायला लागलो. मित्रांना , घरच्यांना कुणालाच न सांगता. कारण आपण जोरात आपटलो तर काय अशी भिती होतीच. पण मला कुणाची (अगदी ओळखीच्या आश्वासक चेहर्‍याचीही) मदतही नको होती. काही वेळा उभ्या उभ्या विनोद (Standup comedy) , काही वेळा कथा कथन (Story telling), काही वेळा त्यांचं मिश्रण असे प्रयोग चालू होते. नाईट क्लब, बार, कॅफे, कॉमेडी क्लब, बुक स्टोअर्स, शाळा अशा ठिकाणी जाऊन प्रयोग करू लागलो. काही वेळा खूप जोरात आपटलो. पण प्रेक्षकात कुणीच ओळखीचे नसल्याने पुन्हा नव्याने प्र॑यत्न करणे सोपे गेले.
बोस्टनच्या रॉझलिंडेल भागातला एक प्रयोग विशेष लक्षात आहे. आम्ही सादर करणारे १२ जण होतो. आणि प्रेक्षक होते ५. खूप कष्ट करून माझ्या विनोदांनी त्यांच्या चेहर्‍यावरची एक माशीही हलली नाही. पण अशा अनुभवातून गेल्यामुळे आत्मविश्वासही वाढत होता.

कथा कथन त्या मानाने सोपे वाटले. माझ्या प्रकृतीला ते जास्त जमले. अमेरिकन उभ्या उभ्या विनोद चांगलाच अवघड. त्यात सारखे चार अक्षरी शब्द आणणे मला फारसे आवडत नाही आणि पेलवत ही नाही. हे म्हणजे एका काडी पैलवानाने सारखे शड्डू ठोकून आवाज करण्यासारखे वाटायचे. त्यात उभ्या उभ्या विनोदासाठी प्रचंड स्पर्धा आहे. काही ओपन माईकमधे तीन , साडेतीन तास थांबल्यावर तुम्हाला ३ मिनिटांचा वेळ मिळतो. त्यात नशीब चांगले असेल तर प्रेक्षक अजून शिल्लक असतात , नाहीतर १-२ प्रेक्षकांसमोर सादर करायची सवय करुन घ्यावी लागते. शेवटी कथाकथन करायचे पण मधून मधून उभ्या उभ्या विनोद पेरायचे ही जातकुळी थोडी आपलीशी वाटू लागली.

काही महिन्यांपूर्वी केंब्रीजमधे Club Passim मधे एक गोष्ट सादर केली. बर्‍यापैकी चांगली झाली असावी. एक बाई भेटून गेल्या. एका चिठोर्‍यावर त्यांचं नाव आणि फोन नं लिहिला, मला दिला आणि म्हणाल्या "You should be on national TV". मी त्यांना "तुम्हाला मीच सापडलो का पाय खेचायला" अशा अर्थाचे काहीतरी म्हणालो. पण तरी नंतर त्यांना फोन केला. त्या म्हणाल्या , "तुझी तयारी आहे का नॅशनल टीव्ही वर प्राईम टाईम मधे सादर करण्याची? " मी कशाला नाही म्हणतोय ! पुढे म्हणाल्या, "७ मार्च, २०१९ , रेकॉर्डींग साठी राखून ठेव "

पण मग पुढे काहीच झाले नाही. म्हटलं या बाई गंडवतात की काय मला. कारण त्यांच्याशी झालेलं बोलणं या पलिकडे त्यांनी मला लेखी काहीच दिलं नव्हतं. मी थोडा शोध घेतला तर बाई खरोखरंच टीव्ही प्रोड्यूसर होत्या. पण मला हे ही कळालं की त्या जो काही कार्यक्रम करतात त्यात निवड होण्याची प्रक्रिया असते, वेगवेगळ्या चाचण्यातून , टप्प्यातून जावे लागते मगंच तुमची वर्णी लागते. पण मला असे काहीच बोलावणे आले नव्हते.

मी परत त्यांना फोन केला. तेंव्हा म्हणाल्या " अरे तुझा कार्यक्रम मी प्रत्यक्ष पाहीला आहे. तुला ऑडीशन वगैरे काही नको. तुझी निवड झालीय". तरी माझा काही पूर्ण विश्वास बसला नव्हता.

जानेवारी काही दिवस आणि सगळा फेब्रूवारी भारतात होतो. वडील हॉस्पीटलमधे होते. त्यांच्याबरोबर पूर्णवेळ तिथेच असायचो. ७ मार्च पर्यंत परत जाता येईलच याची खात्री नव्हती. त्यातंच फेब्रूवारीच्या शेवटच्या आठवड्यात, पहिल्यांदाच, टीव्ही चॅनलकडून ईमेल आली. त्यांना माझ्या आवाजात गोष्टीचे रेकॉर्डींग हवे होते (audio). हॉस्पीटल मधे ते करणे खूप अवघड होते. शेवटी एका दिवशी रात्री १ वाजता थोडी शांतता मिळाली आणि माझ्या फोनवर रेकॉर्डींग करून पाठवले. ७ मार्चचा दिवस जवळ आला होता. टीव्ही चॅनलकडून आता अधिक माहीती देणार्‍या ईमेल सुरु झाल्या.

वडीलांची तब्बेत थोडी सुधारली. त्यांना डिसचार्ज मिळाला. त्यांच्या बरोबर काही दिवस घरी थांबून मी ३ मार्चला बॉस्टनला परत आलो. मी घरी पोहोचलो इतके वडीलांशी बोललो. अर्ध्या तासाने भावाचा फोन आला , वडील गेले. प्रोड्यूसर बाईंना कळवले मी काही रेकॉर्डींग साठी येऊन शकत नाही. आणि लगेच मिळेल त्या विमानाने परत भारतात गेलो.

काही दिवस भारतात थांबून परत बॉस्टनला आलो. आयुष्य सुरु होतेच. मी रेकॉर्डींग वगैरे विसरून गेलो. कारण प्रत्येक एपीसोडची डेडलाईन असते ती जमली तरच तुम्ही त्यात भाग घेता. मे च्या शेवटच्या आठवड्यात प्रोड्यूसर बाईंचा अचानक फोन आला. ६ जूनला परत रेकॉर्डींगला जमेल का, वेगळ्या एपीसोड साठी? मी तयारच होतो. पण २७ मे पासून मला खूप खोकला आणि अ‍ॅलर्जीचा त्रास सुरु झाला. नेहमीच्या औषधांमुळे काहीच फरक पडेना. म्हणून डॉ. ने १ जून ला औषध बदलून दिले. त्याचा साईड इफेक्ट म्हणून माझा आवाज पूर्ण बसला. आता परत एकदा रेकॉर्डींगची संधी हुकणार असे वाटू लागले. सुदैवाने डॉ ने नवी औषध बंद केले. तेंव्हा ६ जूनला ८०% आवाज परत आला.

मग पुढे काय झाले?
टीव्ही प्रोड्यूसर बाईंचे बोल खरे ठरणार असे दिसते आहे. सोमवार , २८ ऑ़क्टोबर २०१९ ला, बॉस्टन वेळेप्रमाणे रात्री ९:३० वाजता , प्राईम टाईम मधे अमेरिकन नॅशनल टिव्ही वर माझ्या कथाकथनाचे प्रक्षेपण आहे. कथाकथनाच्या अगोदर माझी छोटीशी मुलाखत आहे त्यात मायबोलीचा आणि मायबोलीकरांचा उल्लेख आहे.

तुम्ही अमेरिकेत असलात तर या दुव्यावर जाऊन , तुमचा झीप कोड दिलात तर तुमच्या जवळ कुठल्या चॅनेलवर हे पाहता येईल याची माहीती मिळेल ( सहसा तुमचे PBS station) इथे सध्या एक झलक आहे.
https://worldchannel.org/show/stories-stage/

नाहीतर (आणि जगातल्या कुणालाही) खालील लिंकवर जाऊन २८ ऑ़क्टोबर २०१९ ला, बॉस्टन वेळेप्रमाणे रात्री ९:३० वाजता किंवा २९ ऑ़क्टोबर २०१९ ला भारतीय वेळेप्रमाणे सकाळी ७:०० वाजता कथाकथन पाहता येईल. इथे सध्या दुसरी झलक आहे,
https://worldchannel.org/episode/sfts-summertime/

आणि हो. या आठवड्यात घरी नवीन 4K TV आला आहे. दिवाळी जवळ असली तरी तो दिवाळीसाठी घेतला नाहीये हे चाणाक्ष वाचकांच्या लक्षात आले असलेच