वारसदार! - भाग ८ - सैतान!

भाग ७

https://www.maayboli.com/node/70785

"माझा मराठीची बोलू कौतुके, परि अमृतातेहि पैजासी जिंके!
तर मुलांनो, अशी हि आपली मातृभाषा मराठी, जिची गोडी अमृताहूनही अवीट आहे. या अवीट गोडीची चव चाखण्यासाठी तुम्ही काय करायला हवं?"
"दररोज तुमच्या तासाला बसायला हवं गुरुजी." मुले एकसुरात ओरडली. 
"शाबास!"
तेवढ्यात घंटा वाजली.
"उद्या गद्य विभाग बघू. पाचवा धडा वाचून या."
"हो गुरुजी."
गुरुजी हसले, आणि वर्गाबाहेर निघाले.
धिप्पाड शरीर, असामान्य उंची, गोरा वर्ण, लांब नाक, डोळ्यात कळत नकळत असं काजळ, आणि बारीक कोरलेल्या दाढीमिशा. इन केलेला आणि बाह्या दुमडलेला पांढरा शर्ट, खाली चौकडीची तपकिरी पॅन्ट आणि पायात काळे खडखड वाजणारे बूट!
तो टीचर रूममध्ये येऊन बसला. त्याने पुस्तके टेबलावर ठेवली, आणि आपल्या काचेच्या बाटलीमधून घोटभर पाणी पिलं.
"गुरुजी, क्लासमें तो आप छाये हुए हो. स्टुडन्ट हमको तो सर बुलाते है, पर आप तो गुरुजी बन गये."
"मराठी, घरटे गुरुजी, मराठी!" तो पुस्तक चाळत म्हणाला.
"ठीक आहे. तर सांगा तुमच्या लोकप्रियतेचं रहस्य!" घरटे रुक्षपणे म्हणाला.
"कारण माझं माझ्या भाषेवर प्रचंड प्रेम आहे, आणि तीच सगळ्यांनी वापरली पाहिजे असा आग्रहसुद्धा. बऱ्याच वेळा हा उपहासाचा विषय ठरेल पण तरीही माझी भाषा कायम माझी साथ देत राहीन."
"कुसुमबाई, बघा, आपण हिंदू, तरीही एवढं प्रेम नाही आपल्या भाषेवर, आणि आपले गुरुजी, मुसलमान, तरीही त्यांचं मराठीवर इतकं प्रेम." घरटे छद्मीपणे हसत म्हणाला.
"तुम्हीही गणितावर तेवढंच प्रेम केलं असतं, तर इतकी पोरं नापास नसती झाली." कुसुमबाई शांतपणे म्हणाल्या.
"पुरे, पुरे!" घरटे रागाने म्हणाला आणि तणतणत निघून गेला.
तो घरटेकडे बघतच राहिला...
"पण काहीही म्हणा हं सर, सॉरी, गुरुजी, तुमच्या खणखणीत आवाजात मराठीतला एखादा पाठ ऐकताना छान वाटतं. जर तुमच्यासारखे शिक्षक मला मराठीला मिळाले असते, तर आज मी मराठीचीच शिक्षिका असते." कुसुमबाई म्हणाल्या.
"मग इतिहासात पोरं नापास झाली असती महोदया," तो हसत म्हणाला.
त्यावर कुसुमबाईही खळखळून हसल्या.
★★★★★
संध्याकाळी घरात पाऊल ठेवताच बांगड्यांच्या मंद आवाजाने त्याचं मन मोहरून गेलं .
"सलमा कितीदा सांगितलंय, या अवस्थेत काम करत जाऊ नकोस." तो आत येत म्हणाला.
"बिर्याणी बनवतेय, बच्चाला कळलं पाहिजे, आई किती मोठी सुगरण आहे ते."
"फक्त सुगरण? तू एक अमूल्य रत्न आहेस, सद्गुणांची खाण..."
"उपमा अलंकार शाळेत शिकव. मला नको, तुझ्या नादाला लागूनच मराठी स्पेशल घेतलं, आणि..."
"आणि?"
"...आणि काही नाही. जा, आधी कपडे बदल, मग बोलू."
"आ गया बेटा," वरून आवाज आला.
"हा नसीमआपा, अभी."
हळूहळू जिने उतरत एक म्हातारी खाली आली.
"आजकल बहोत थकावट महसूस होती है. एकबार बच्चे का मुंह देख लू, फीर अल्लाने बुलाया तो भी चलेगा."
"आपा, अभी तो आपको सौ साल जिना है, बच्चे के भी बच्चो का मुंह देख लेना..."
"तू बडा प्यारा है बेटा, सबका ख्याल रखता है. पर संभालकें, आजकल फिरसे दंगा शुरु होने के आसार नजर आ रहे है."
"वो तो गुंडो का काम है आपा."
"वही तो बेटा, तुम सबसे मिल जुलके रहते हो, लेकिन वक्त पर कोई काम नहीं आता."
"में संभलकें रहुंगा."
'आह!!!!!!!!!!!!!'
जोरात किंकाळी ऐकू आली.
तो आवाजाच्या दिशेने धावला. 
"खूप त्रास होतोय, कळा येतायेत..." सलमा ओरडली.
"बेटा अभी के अभी जा, और सुनैना, नुसरत, कमला को बुला ला."
आणि तो बाहेर धावला...
★★★★★
तो अस्वस्थपणे इकडे तिकडे येरझाऱ्या घालत होता. बराच वेळ गेला, तरी सलमाचं विव्हळणं थांबत नव्हतं.
..आणि एके क्षणी सगळे आवाज बंद होऊन, बाळाचा रडण्याचा आवाज आला...
तो आनंदातिरेकाने खोलीकडे धावला.
आपा हळूहळू पावले टाकत बाहेर आली.
"आपा..."
"बधाई हो..."
"लडका या लडकी?"
"मेरे से क्या पूछ रहा है, बच्चा हुवा है, जाके खुद देख ले..."
त्याचा आनंद गगनात मावत नव्हता. एका दुपट्यात तो गुंडाळलेला लहान जीव रडत होता.
"धीरे," सुनैना म्हणाली...
...आणि तिने बाळ त्याच्या हातात दिलं.
बाहेर अचानक कल्लोळ ऐकू येऊ लागला...
"दन्गा शुरु हुवा है!" सुनैना ओरडली.
त्याची पाचावर धारण बसली.
तो दरवाजा बंद करायला धावणार तेवढ्यात हातात तलवारी घेतलेले चार जण त्याच्यावर चालून आले...
"भाइयों, मै भी मुसलमान हूँ," त्याच्या तोंडातून शब्द बाहेर पडले.
"गद्दार है तू, और मुसलमान गद्दारो और काफिरोको माफ नहीं करते!!!!"
एकाने त्याच्यावर तलवारीने सपकन वार केला, आणि मागून एकाने डोक्यात दगड घातला.
तो जागीच कोसळला...
★★★★★
बऱ्याच वेळानंतर त्याला शुद्ध आली.
तो अक्षरशः सरपटत सोफ्याच्या बाजूला गेला, आणि तिथे पडलेली ओढणी त्याने घावावर बांधली...
"सलमा, आपा..." ओरडत तो धडपडत उठला, आणि मधल्या खोलीत गेला.
समोरील दृश्य बघून तो जागीच कोसळला...
'सलमाSSSSSS...' तो रडू लागला.
आगीच्या झळा वाढत होत्या, त्याचं घर जळत असल्याची त्याला जाणीव झाली.
...बाळाच्या रडण्याचा अजूनही आवाज येत होता...
त्याने बाळ उचललं, आणि जिवाच्या आकांताने तो पळत सुटला...
मोहल्ला जळत होता, आणि तो मोहल्ल्यापासून दूर पळत होता...
★★★★★
"भाईने गाडी निकालने को बोला, मैं सीधा बंबई चला आया!" याकूब अदबीने उभा होता.
"अच्छा किया याकूब. नुसरत..." त्या माणसाने आवाज दिला.
नुसरत आतून बाहेर आली.
"बच्चे को दूध पिला, दुनिया मै आके पुरा एक दिन भी नहीं हुवा, बहोत बडी आफत आ गिरी है उसपे."
नुसरत बाळाला घेऊन आत गेली.
झुल्फिकार अली बेग... महाराष्ट्र ट्रान्सपोर्टचा मालक.
सहा फूट उंची, धिप्पाड शरीर, पुढे आलेलं पोट, पठाणी वेष, उन्हाने रापलेला चेहरा, पांढरी दाढी, चेहऱ्यावर अनेक व्रण!
"गलत हुवा बेटा!"
हे ऐकून आतापर्यंत शांत असलेला तो पुन्हा रडू लागला.
"शांत हो जाओ, बहुके, नसिमके जानेका दुःख मुझे भी है. तू ही अकेला था बेटा, जो इस बंबई नामके जहनुंम से दूर अपनी नई जिंदगी बना रहा था. बहुत खुशी मिलती थी...
...तुने मेरी कभी नही सुनी बेटा, पर इसका कभी गम नही हुवा. अमन से रहना, हमदर्दी से रहना तुझे पसंद था, और मुझे भी कभी ऐतराज नहीं हुवा, पर बेटा, ये बाते बस किताबो में खूबसुरत दिखती है, असल जिंदगी मैं हैवानियत का सामना हैवानियत से ही होता है...
...थोडे दिन माहोल शांत होने दे, पर तेरे सीने मैं आग जलने दे, और फिर बदला लेना. हैवानियतका ऐसा मंजर दिखा देना, की शैतान भी कांप जाये!"
झुल्फिकारचा आवाज घोगरा झाला होता, त्याला विलक्षण धार आली होती.
...आणि त्याच्याही डोळ्यात आग दिसत होती...
◆◆◆◆◆
दारूच्या गुत्त्यावर चार जण बसले होते.
"कुछ भी कहो नुमानमियाँ, मास्टरको अच्छा सबक सिखाया आपने."
"हरामी हमेशा दंगोमे काफिरोकी साईड लेता था, आज घर बार के साथ खुद खाक हो गया! मेरी सलमा को मेरे से छिन लिया, और आज मैने उससे सबकुछ छिन लिया!" नुमानच्या डोळ्यात आग बरसत होते.
...हसत खिदळत प्याल्यावर प्याले रिचवले जात होते.
गुत्त्यासमोर एक ट्रक येऊन थांबला. त्यातून चार पाच बंदूकधारी खाली उतरले.
"किसी को चोट नहीं पहुचेंगी, सभी यहासे निकल जाये," एक बंदूकधारी आत येत फैरी झाडत म्हणाला.
ते चौघेही धडपडत उठले...
"तुम लोग नहीं..." चार पाच लोक आत येत म्हणाले...
★★★★★
"हमे माफ करदो... अम्मी..." नुमान ओरडत होता.
त्याच्या प्रत्येक वाक्यासरशी तापलेल्या चांदीचा रस त्याच्यावर ओतला जात होता...
बाकीच्या तिघांचीही सारखीच अवस्था होती.
"मार दो इन्हे..." एक बंदूकधारी उत्तरला.
कशाही वाढलेल्या दाढीमिशा, पठाणी वेष, पायात चप्पल, डोळ्यात काजळ, अशा अवतारात तो समोर आला...
"मास्टर, हमे माफ कर दे मास्टर, गलती हुई!!!"
"भाईयो, मै भी मुसलमान हूँ, गद्दारो को माफ नहीं करता..."
...चार वारांमध्ये चार मुंडकी धडावेगळी झाली...
★★★★★
मोहल्यात हलकल्लोळ माजला होता... कुणीतरी चार धडे आणून टाकली होती.
सगळे शोकमग्न असतानाच एक कार मोहल्ल्यात थांबली...
तो गाडीतून उतरला, आणि एक मोठी गाठोडी घेऊन मोहल्ल्यात आला.
सगळे त्याच्याकडे बघत होते. त्याचा रक्तरंजित अवतार बघून सगळे भयचकित होत होते...
'मास्टर...' लोकांच्या तोंडातून विस्फार बाहेर पडत होते.
तो मोहल्ल्याच्या मध्यभागी थांबला.
"मैने जो खोया, उसपे तो किसी ने मातम नहीं मनाया, आज फिर ये मातम क्यो?
इन चारो के मरनेपर? पर कौनसा शरीर किसका है ये कैसे पता चलेगा?"
त्याने गाठोडीत हात घातला, आणि बाहेर काढला.
लोक अक्षरशःकिंचाळू लागले...
त्याने नुमानच डोकं बाहेर फेकल... आणि त्याबरोबर अजून तीन डोकी बाहेर फेकली...
"पहचान करवा लेना... और भाईयो, किसी को मेरा बदला लेना होगा, तो बेशक आये, मै आपसे बंबई मै जरूर रुबरु करुंगा..."
"मास्टर... "एक म्हातारा मुसलमान हताश होत म्हणाला.
"कौन मास्टर चाचा?कौन मास्टर? मास्टर तो इंसान था, मै हूँ हैवान... मैं हूँ इब्लिस, शैतान... जीसने खुद अपनी इंसानियत कुर्बानी कर दी मजहब के लिये. आजसे मै शैतान...
शैतान, इब्लिस, हैवान..."
"इस्माईल झुल्फिकार बेग!!!!"