ब्यूटी पार्लर - लेडीज अ‍ॅन्ड जेन्ट्स सलून ! !

मागे मी "एसी सलून" नामक लेख खरडवला होता. त्याची ही लिंक -
http://www.maayboli.com/node/53197

आधीच वाचायला हवे असे काही नाही, नंतर सावकाश वाचा.

तर आता तिथूनच एक पाऊल पुढे,
,
ब्यूटी पार्लर - लेडीज अ‍ॅन्ड जेन्ट्स सलून ! !

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- -- - - - - - - - - -

जगात असेही सलून कम ब्यूटीपार्लर आहेत जिथे स्त्री-पुरुष एकत्र जाऊ शकतात. हे कालपर्यंत ऐकून होतो. आज बघून आलो.

एकेकाळी हा फॅन्टेसीचा भाग होता. पण आताच्या काळात असे पार्लर दर चौथ्या नाक्यावर दिसतात. पण तरीही आजवर पाय टाकायची हिंमत झाली नव्हती. किंबहुना तशी हिम्मत करायची कधी गरजही पडली नव्हती. सलूनमध्ये जाऊन नियमितपणे करायच्या दोनचार गोष्टी माझ्या ठरलेल्या जागी आणि ठरलेल्या माणसाकडून आजवर होत आल्यात. मग उगाच वाट वाकडी करून का जा. तसेही मी वाकड्या चालीचा माणूस नसल्याने आजवर ही उत्सुकताही मनात तशीच दडवून ठेवली होती. पण आज मात्र योग आला. थॅन्क्स टू माझी गर्लफ्रेंड!

दिवाळीची शॉपिंग, आमचे ‘लूट लो’ चालू होते. ‘तिचा खेळ होत होता, पण माझा जीव जात होता’ या चालीवर ‘तिची खरेदी होत होती आणि माझी हमाली होत होती’. दिवाळी म्हटले की मुख्य खरेदी कपड्यांचीच असते. कधी आपल्यासाठी अस्तित्वातही नसलेली दुकाने ईतकी ओसंडून वाहात असतात की प्रत्येक ठिकाणाहून काही ना काही घेऊनच बाहेर पडावे असे वाटत राहते. पण चांगले दिसणे म्हणजे केवळ चांगले कपडे घालणे असे नाही. तर सोबत मेक अप आणि ब्यूटी पार्लरही हवे. माझ्यासाठी ते तीनचार महिन्यांचे वाढलेले केस कापणे आणि साठ-पासष्ट दिवसांची दाढी करणे ईतकेच असते. गर्लफ्रेंडसाठी मात्र तीन तासांची अपॉईंटमेंट घेऊन साजरा केलेला कार्यक्रम असतो. पण यंदा मात्र कामाच्या बिजी शेड्यूलमधून तिलाही वेळ काढणे जमत नव्हते. अखेर आज चार-पाच तासांची शॉपिंग तीन-अडीच तासांमध्ये उरकल्याने तिने वरचा वेळ सत्कारणी लावायचे ठरवले. मी तिच्या खरेदीच्या पिशव्या सांभाळत स्टोअरबॉय बनून राहण्यापेक्षा मलाही तिने केसदाढी उरकायचा सल्ला, कम परवानगी, कम आज्ञा दिली. आम्हाला एकत्रच आमचा कार्यभाग उरकता येईल अशी जागाही तिनेच शोधली. स्टाईल अ‍ॅन्ड स्माईल - लेडीज अ‍ॅन्ड जेन्ट्स - पार्लर अ‍ॅन्ड सलून - अशी काहीशी लांबलचक पाटी असलेल्या वातानुकुलीत दुकानात आम्ही शिरलो.

आत शिरताच तिने अशी काही भरभर सूत्रे फिरवली की जणू काही हे तिचे नेहमीचेच ठिकाण होते आणि ईथले सारे तिच्या बालपणीचे सवंगडी होते. केवढा तो कॉन्फिडन्स. बघता बघता त्यातील एका पार्लरवाल्या बाईला पकडून ती आतल्या दालनात गेली. जाताना ती बाई माझ्याकडेही बघत हसून गेली. तेवढाच आपलेपणा, आणि तेवढेच हलके वाटले. आजूबाजुला पाहिले तर नेहमीच्या टिपिकल सलून चेअर आणि आपल्या नंबरची वाट बघत बसायचा सोफा कुठे दिसला नाही. कुठल्याही भिंतीला मोठाला आरसा लावला होता, समोर चित्रविचित्र डिजाईन आणि बैठकीच्या खुर्च्या होत्या. वेटींगमध्ये असणार्‍यांसाठी मोठाल्या फूटबॉलच्या आकाराचे गादले कम बोचके सांडले होते. काही जण त्यात घरच्यासारखे लोळत पडले होते. एक दोन रिकामे गादले मला खुणावत होते, पण त्यावर बसलो तरी पन्नास रुपये चार्ज मारतील असे काहीतरी वेगळेच दडपण मला आले होते. एकंदरीत कुठे या बाईच्या नादाने शिरलो असे झाले होते. आधीच तिचे बिलही मला द्यावे लागणार का याचे टेंशन होते. वर मी केसदाढी केले तर त्याचेही हे लोकं किती चार्ज लावतील याचा अंदाजा येत नव्हता. नेहमीपेक्षा कमी मिळालेला यंदाचा दिवाळी बोनस आठवायची आजच्या संध्याकाळची ही सदतीसावी वेळ होती.

ईतक्यात त्या बोचक्यांत लोळत पडलेला एक जण उठला आणि माझ्या सेवेस तत्पर झाला. मला थोडा अंदाजा आला. रेड मरून रंगाचे टीशर्ट आणि ब्ल्यू जीन्स हा तिथला युनिफॉर्म होता. तो माझ्यापेक्षा कमी स्मार्ट आहे असे मला उगाचच वाटून गेले. तसे न वाटते तर माझ्या मनात उगाचच एक न्यूनगंड निर्माण होतो. त्यामुळे हे उगाचचे वाटणे मी नेहमीच वाटू देतो.

जेवढे अदबीने माझ्या गर्लफ्रेंडला आतल्या दालनात नेले गेले तसे काही माझ्याशी झाले नाही. फक्त हाताने माझी बसायची जागा दाखवत त्याने आपल्या सामानाची जुळवाजुळव सुरू केली. माझे वाढलेले, किंबहुना वेडेवाकडे फोफावलेले डोक्यावरचे जंगल पाहता, त्याचे काय करायचे हे न विचारताच त्याने माझे केस पाणी मारून मारून गच्च ओले केले. त्यावर तो कात्री फिरवणार ईतक्यातच मला आठवले आणि मी म्हणालो, छोटा काटना, साईडसे और पीछेसे मशीन घुमा देना. ‘जेवढे जास्त कापून घेऊ तेवढे पैसे वसूल’ हा त्यामागचा प्रामाणिक हिशोब. त्याचा चेहरा मात्र किंचित त्रासला. मी दबकतच कारण विचारले. त्याने स्पष्टपणे सांगितले, की केस ओले करायच्या आधी हे सांगितले असते तर बरे झाले असते. मी विनम्रपणे म्हणालो, की पुढच्यावेळी लक्षात ठेवेन. पण प्रत्यक्षात पुढच्यावेळी मी ईथे येईन याची काही शाश्वती नव्हती.

यानंतर पुढचे दहा-पंधरा मिनिटे आमच्यात काहीही संवाद झाला नाही. त्याचे कौशल्य आणि त्याकडची अत्यानुधिक साधने पाहता मी बिलाच्या आकड्याचा अंदाज लावत शांत पडून होतो. खुर्ची माझी स्टायलिश होती. जणू काही बार काऊंटर वर स्टाईलमध्ये बसून दारूचा पेग हातात धरत काऊंटरपलीकडील मुलीशी गप्पा माराव्यात असा फील देणारी. पण मी केस कापून घ्यायला आलो असल्याने त्याला साजेशी अशी आरामदायी बैठक काही ती मला देत नव्हती. पण न आवडून सांगतो कोणाला.

ईतक्यात बाजूला कोणीतरी आले म्हणून लक्ष गेले तर एक पस्तिशीची तरुणी येऊन जवळच्याच चेअरवर बसली. आतले दालन फुल्ल झाल्याने बहुधा बाहेर बसली असावी की ती तिची नेहमीचीच जागा होती कल्पना नाही. पण माझ्यापेक्षा कम्फर्टेबल बसली होती एवढे मात्र खरे.

तिच्या मदतीला एक ब्यूटीफूल पार्लर गर्ल आली. कानात कुजबुजत काय करायचेय हे विचारले. आणि मग त्या चेअर भोवतालचे पडदे लावले गेले. तरीही त्या आड काय चाललेय हे बघायची उत्सुकता मला स्वस्थ बसू देत नव्हती. थोडावेळ टकमक बघत बसल्यानंतर मला जाणवले की ज्या अर्थी पडदा लावला आहे त्या अर्थी कोणी बघू नये असा हेतू आहे. आणि तरीही मी कुतूहलापोटी का होईना वेड्यासारखा बघत होतो. अचानक मला स्वत:ची लाज वाटू लागली. स्वत:च्या नजरेतून उतरणे की काय तसे वाटू लागले. पटकन नजर वळवत समोर आरश्यात पाहिले तर पाठीमागे आणखी एक हादरवणारे द्रुश्य दिसले. मागे एक तरूणी एका बेडवर झोपली होती. तिच्या डोक्यामागे असलेल्या बेसिनमध्ये तिने केस सोडले होते आणि एक पार्लर मदतनीस ते पाण्याने धुत होती. उगाचच मनात वेडेवाकडे विचार येऊ लागले आणि सोबत मी अश्या एखाद्या जागी यायच्या लायकीचा नाही असेही वाटू लागले.

आता नजर थेट समोर ठेवून मी आरश्यात फक्त आणि फक्त माझाच चेहरा न्याहाळू लागलो. केस सुरेख कापले होते. एक अमुकतमुक रक्कम याबदल्यात घेतली तर वाईट वाटणार नाही असे मी मनाशीच म्हणालो. पण येणारे बिल त्या अमुकतमुक रक्कमेच्या दुप्पट असल्याने मला वाईटच वाटणार होते याची मला तेव्हा कल्पना नव्हती.

पार्लरबॉयने आता आपला मोर्चा माझ्या दाढीकडे वळवला होता. फोमचा फेस माझ्या चेहर्‍याभोवती थापला होता. अश्यावेळी आपण पांढर्‍या दाढीचे कसे दिसू अशी कल्पना करत आपला चेहरा न्याहाळायला मला खूप आवडते. सहजच आरश्यात पाहताना जाणवले की मला असे करताना तिथे वेटींगमध्ये बसलेली एक महिला न्याहाळतेय. तोंडाला दाढीचा साबण लावत एका अनोळखी महिलेसमोर बसायची ही माझी आयुष्यातील पहिलीच वेळ होती. घरातही कधी दाढी करताना पाहुणे आले तर मी आतल्या खोलीत धूम ठोकतो. त्यामुळे मला अचानक फारच ऑकवर्ड वाटू लागले. त्यानंतर मी तिच्याकडे बघायचे टाळले. मात्र पुर्ण दाढीभर ती माझ्याकडेच बघतेय असे मला उगाचच वाटत होते. दाढी झाल्यावर त्याने मशीन फिरवत माझ्या कानांवर उगवलेले दोनचार केस उडवायला घेतले. हे असे करायला मीच त्याला आधी सांगितले होते. पण आता ते तसे करताना कोणीतरी महिला बघतेय हे मला आणखी अस्वस्थ करणारे होते.

साधारण पाऊणेक तासांत माझे काम उरकले. गर्लफ्रेंडचे उरकायला अजून चिक्कार वेळ होता. त्यामुळे तिने मला घरी सुटायची परवानगी दिली. दोघांचे पैसे मीच देते असे म्हणत तिने मला एकाच वेळी सुखद धक्का आणि थोबाडात मारणे असे दोन्ही अनुभव दिले. वाचलेल्या पैश्यांत जीवाची मौजमजा करायला मी एका छानश्या हॉटेलात शिरलो. दिवाळी खरेदी करणारे सारे पोटपूजेसाठी हॉटेलातही गर्दी करत असल्याने तिथेही जागा मिळणे कठीण होते. मला टेबल दुसर्‍या एका सिंगल गिर्हाईकाशी शेअर करावे लागणार होते. माझी काही हरकत नव्हती. पण पाहिले तर ते सिंगल गिर्हाईक पुन्हा एक तिशीच्या घरातील महिलाच होती. मी माझा फेव्हरेट मसाला डोसा मागवला. आणि समोर बसलेल्या बाईची पर्वा न करता काटेचमच्यांना तिलांजली देत हाताने खाऊ लागलो. तिनेही आपले सॅन्डवीच आणि ज्यूस ऑर्डर केले आणि मी तिच्या जगातच नसल्यासारखे बिनधास्त आपला मोबाईल काढून त्यात गुंगून गेली.

हळूहळू माझ्याही नकळत मी पुन्हा एकदा लेडीज अ‍ॅन्ड जेन्ट्स ब्यूटी पार्लर कम सलूनमध्ये जाण्यासाठी तयार होत होतो ..

- ऋन्मेष