माझे २६ प्रपोज - भाग पहिला

क्या तुमने कभी किसी से प्यार किया है ....
क्या तुमने कभी किसी को दिल दिया है ..

कर्ज चित्रपटातल्या ओम शांती ओम गाण्यात जेव्हा रिशी पकूर ओरडून विचारतो तेव्हा आपण आपल्याही नकळत येस्स बोलतो. एखादा चेहरा आपल्यालाही आठवतो. त्यातील नव्याण्णव पॉईंट पंच्याण्णाव टक्के लोकांना ‘न मिळालेले प्रेम’च आठवते. माझ्याबाबतीत म्हणाल तर काय आठवू आणि काय नको असे होऊन जाते. कारण नकारांची एक भली मोठी यादीच माझ्या गाठीशी आहे. याला जबाबदार मी स्वत:ही आहेच. कारण माझे तत्व खूप सोपे होते. प्रेमात पडायचे आणि बिनधास्त भिडायचे तर ते अश्या मुलीला, जी पटली तर लाईफ सेट होऊन जाईल. भले असेना ती आपल्या आवाक्याबाहेरची, पण एकदा तिचा नकार ऐकायची मनाची तयारी केली की त्यापुढे वाईट काही होत नाही. आता नाही म्हणायला काही नतद्रष्ट मित्र दात काढतात, चिडवतात, टिंगल उडवतात. पण एकदा का तिचा नकार पचवून दुसरीच्या मागे फिल्डींग लावायला सुरुवात केली, तर तेच मित्र आपल्याला त्या दुसरीच्या नावाने चिडवायला लागतात आणि आपल्या नव्या फिल्डींगमध्ये मदतही करतात.

नमनालाच घडाभर तेल असे वाटत असेल, पण फिलॉसॉफी सुरुवातीलाच क्लीअर केलेली केव्हाही चांगले. नाहीतर हल्ली मी काहीही लिहिले तरी लोकांना मी फेकतोय असेच वाटते. अगदी माझे नाव ऋन्मेष आहे आणि फायनली मला एक गर्लफ्रेंड आहे अगदी यालाही लोकं खोटे बोलायला कमी करणार नाहीत.. तर ते एक असो, थेट मुद्द्यावर येतो. माझा पैलावैला परपोज.. ईयत्ता पैली, नाहीतर पाचवी.. असेच काहीतरी तुम्हाला वाटले असेल.. पण नाही, वाईट सवयी अंगीकारायला मी अगदी लहान वयातच सुरुवात केली असली तरी प्रेमाच्या कबूलीसारख्या चांगल्या सवयी अंगीकारायला पाणी नाकाशी यायची वाट बघितलेली.

तर ती माझे पहिले प्रेम, माझे पहिले अ‍ॅट्रेक्शन, माझे पहिलेवहिले क्रश होती, अगदी असेच काही म्हणता येणार नाही. कारण त्या आधीही कित्येक प्रकरणे मनातल्या मनातच संपली होती. पण हे पहिलेच जे मनाच्या बाहेर आले होते.

ती माझ्याच बिल्डींगमध्ये राहायची. आणि मला ईंग्लिश विषय शिकवायची. येस्स, ती माझी टीचर होती, मी तिच्याकडे क्लासला जायचो. मी ईयत्ता सातवी, तर ती ईयत्ता नववी. मी मराठी माध्यम, तर ती ईंग्लिश मिडीयम. पण प्रेमाचे मात्र एकच माध्यम. हाल्फ पॅंटमध्ये न लाजता ट्यूशनला तिच्या घरी जायचे वय ते. पण तरीही चोरून बघताना लाज वाटायची वय ते. कोणाकडे मन मोकळे करावे तर त्याचीही चोरी, उगाच कोणी चुगली केली तर दिड पायाचा कोंबडा. रोज क्लासला जायला मजा तर येत होती, पण आतल्या आत घुसमट वाढत होती. पौगंडावस्थेत स्साला हाच प्रॉब्लेम असतो. भावनांचा निचरा करायचा की ईज्जतचा कचरा करायचा याच गुंतागुतींत पाखरं उडतात. पण आता. ठरवलं. बस्स! वय वर्ष बारा, बसचे फुल्ल तिकीट लागू झाले म्हणजे आता ऑफिशिअली आपण हाल्फ चड्डीतून फुल्ल पॅंटमध्ये आलो आहोत. येत्या टीचर्स डे ला ती आपल्या मनगटाला दोरा गुंडाळत शिष्य बनवून टाकायच्या आधीच आपण प्रपोज डे उरकून टाकायला हवा. पण कसे? प्रश्न ईतकाच होता. नव्हे तो एक ‘ए बिग प्रॉब्लेम’ होता. कारण ती माझ्याशी फक्त ईंग्लिश मधूनच बोलायची. आणि मला ‘आय लव्ह यू’ च्या पलीकडेही बरेच काही बोलायचे होते. एकाच दमात भावना व्यक्त करायच्या होत्या. जे परकीय भाषेत निव्वळ अशक्य होते.

पत्र नव्हे मित्र! उगाच म्हणतात का हे. संकटात कामाला येतो तोच खरा मित्र. याच मित्राची मदत घ्यायचे ठरवले. माझ्या आयुष्यातील पहिलेवहिले लव्हलेटर लिहायचे ठरवले. माझ्या पहिल्यावहिल्या प्रपोजसाठी. अर्थात ईंग्लिशमध्येच. दुसर्‍या कुठल्याही भाषेतला कागद तिने तिथेच माझ्या तोंडावर भिरकावला असता.

पण सोपे नव्हते हे. काय लिहायचे हे डोक्यात होते. पण मराठीत होते. त्याचे ईंग्रजी भाषांतर करायचे बाकी होते. आणि इथेही मदतीला कोणी येणार नव्हते. मग स्वत:च मराठी-ईंग्रजी शब्दकोषाची मदत घेत, तिच्याकडूनच आजवर शिकलेले सारे ईंग्रजी पणाला लावत, जे काही डोक्यात होते त्याचा पानभर सारांश खरडवला. दुसर्‍या दिवशी पंधरा मिनिटे लवकरच ट्यूशनला गेलो. आणि ईतर कोणी हजर होण्याच्या आधीच थरथरत्या हातांनी ते लव्हलेटर तिच्या हातात थरथरवले.. सॉरी सरकवले.

पुढे पुर्ण क्लास तिच्या नजरेला नजर देण्याची माझी हिंमत होत नव्हती. तरीही डोळ्यांच्या कडांना बघायचा मोह आवरत नव्हता. ती वाचत होती. हसत होती. लाजत होती. मध्येच काहीश्या विचारांत हरवत होती. वाचून झाल्यावर ते पत्र घेऊन ती आत गेली. बाहेर बसल्याजागी माझ्या सर्वांगाचे पाणीपाणी झाले होते. क्लास सुटल्यावर तिने सर्वांना जायला सांगितले, आणि मला एकट्याला थांबायला सांगून पुन्हा आत गेली. जर त्यांच्या घराचे फ्लोरींग संगमरवरी दगडाचे नसते तर एवढ्या वेळात मी पायाच्या नखांनी ते कुरतडलेच असते.

बाहेर आली तेव्हा तिच्या हातातही एक पत्र होते. माझ्या लव्हलेटरचे उत्तर होते. माझ्या हातात देत हसून म्हणाली, "हे घे, घरी जाऊन वाच. क्लास सुटलाय ना आता ..."
क्लासबाहेर पडताच मी घराकडे धूम पळत सुटलो, अगदी जो जीता वही सिंकदर मधल्या आमीरखान स्टाईल बॅग भिरकावून दिली आणि अधाश्यासारखे ते पत्र, ते उत्तर वाचायला घेतले..

माझेच पत्र होते ते. पण सुधारीत आवृत्ती होती. तिने चेक करून परत दिले होते. एकोणीस स्पेलिंग मिस्टेक आणि व्याकरणाच्या अडतीस चुका. मार्कही दिले होते. दहापैकी तीन. प्रेमाच्या पहिल्याच परीक्षेत मी अर्ध्या मार्कांने नापास झालो होतो.

वाईट एकाच गोष्टीचे वाटले. एवढे करून ते लेटर तिच्या साठी होते हे तिला कधी समजलेच नाही. अर्थात, यामागेही माझीच चुकी होती. लेटर इंग्लिशमध्येच लिहायचे या भावनेने मी ईतका पछाडलो होतो की तिचे ‘प्रिया’ हे नावही ‘माय डीअर लवली’ असे लिहिले होते.

पण या सर्वाचा एक फायदा तर झाला. आता माझ्या हातात एक परीपुर्ण इंग्लिश लवलेटर होते जे मी कोणत्याही मुलीला फिरवू शकत होतो. साईड बाय साईड एक बबली नावाची मुलगी माझ्या नजरेत होती. माय डीअर लवलीच्या जागी खाडाखोड करून माय डीअर बबली असे केले असते तर पुन्हा पुर्ण पत्र लिहायचा त्रासही वाचला असता. पण ही बबली माझ्यापेक्षा वयाने तीन वर्षे लहान होती. एकदा दोन वर्षे मोठ्या मुलीला प्रपोज करून झाल्यावर आता बबलीला भिडायचे म्हणजे मला बालप्रपोज वाटू लागले होते. त्यात तिचीही ईंग्लिशची बोंब होती. मग ती शिकणार कधी, माझे पत्र वाचणार कधी, आणि मला उत्तर देणार कधी, आणि कधी आम्ही... श्या! म्हणून मग मी वर्गातल्या मुली न्याहाळायला सुरुवात केली. पण आपल्या वर्गातल्या मुलींपेक्षा शेजारच्या वर्गातील मुली छान भासतात हा नियम तेव्हाही प्रचलित होता. दोन तुकड्या सोडून एक सापडली. आता चिठ्ठीचपाटी न करता तोंड उघडायचे ठरवले. कारण आता प्रेमाचेच नाही तर भाषेचे माध्यमही समान होते. पण थेट मुलीच्या समोर उभे राहत बोलायचे कसे हा प्रश्न होताच. मग ठरवले की दुरूनच बोलायचे. ती भडकल्यास लागलीच तिच्या हाताला आपण लागणार नाही असे एका हाताचे सुरक्षित अंतर ठेवून बोलायचे. पण दुरून बोलायचे ठरवल्यास तिला ऐकू जायला मोठ्याने बोलावे लागले असते, जे आणखी चारचौघांना ऐकू जाण्याची शक्यता होती. आणि एकदा का ही बातमी गावभर पसरली असती की हा ऋनम्या येता जाता मुलींना प्रपोज करत फिरतो, तर पुढे मागे दुसर्‍या कोण्या मुलीशीही जमायचे वांधे झाले असते. म्हणून मग दूरध्वनीचा वापर करून दुरून बोलायचे ठरवले, जे थेट तिच्या आणि फक्त तिच्याच कानात ऐकू गेले असते.

तिचा नंबर मिळवण्यापासून तिला फोन करायची योग्य वेळ कोणती याचा सारा अभ्यास करून झाला होता. पण नशीबाने इथेही दुसराच कान दाखवला. फोन तिच्या आत्येने उचलला. गावाहून आली होती की कायम तिच्याच घरी तळ ठोकून बसणारी होती याची कल्पना नाही. पण मी इथून कोण बोलतेय विचारल्यावर समोरून आत्या बोलतेय असे उत्तर आले. आता एक बाई एखाद्या अनोळखी व्यक्तीला थेट आत्या बोलतेय असे कसे सांगेल? अरे काय आत्या, कोणाची आत्या, मै किसी आत्या को नही जानता, असा प्रश्न पडणार की नाही त्याला? पण बहुधा त्या आत्येला मी आवाजावरून त्यांचाच कोणीतरी फॅमिली मेंबर वाटलो असावो, असे मला वाटले..... आणि मी याचाच फायदा ऊचलत म्हणालो, "आत्या जुईला फोन दे ना..."

"थोबाड फोडून हातात देईन मेल्या. याद राख पुन्हा इथे फोन केलास तर ......."
टुईंईईऽऽऽऽऽऽऽऽ .. एक लांबवर आवाज कानात घुमला. माझे मलाच समजले नाही की कधी माझ्या हातून फोन कट केला गेला.

आत्येचे हे उग्र रूप अनपेक्षित होते, पण अनाकलनीय नव्हते. बहुधा जुईला फोन करून प्रपोज करणार्‍यांची लॉंग लिस्ट होती. आणि या लिस्टीत रांग मोडत शिरलेलो मी उगाचच आज शहीद होणार होतो. खाया पिया कुछ नही, गिलास तोडा बाराण्णा करत मला माझ्या लवलाईफची सुरूवात करायची नव्हती. जुईला त्याचक्षणी टाटाबाईबाई करत मी हे प्रकरण केवळ एक रुपया नुकसानीतच संपवले.

काही हरकत नाही. एक रुपया गेला, पण त्या दिवशी एक गोष्ट मला समजली...

तीच जी मी पुढच्या प्रपोजच्यावेळी वापरली ..

क्रमश:
ऋन्मेष:
माझे सव्वीस प्रपोज ! (मुलामुलींची नावे बदलून)