भांडण

चिडलीस? आजकाल रोजच चिडतेस नाही ?
जाऊ दे. मी पण नाहीच बोलणार.
दार आपटलं मी. हो. तुझा चेहरा दिसत होता समोर. रडवेला.
तरीपण बाहेर येताना आपटलं मी दार.

एकतर इतका दमलोय आज. लांब कंटाळवाण्या मिटिंग्ज. दिवसभर मान मोडून काम केलंय. मी तक्रार नाहिये करत.
पण घरी आलो तर तूही त्रासलेली.
पिल्लांना जेवण भरवून झोपवत होतीस.
नेहमीच्या माझ्या काही सवयी.
तुझ्यामते "वाईट" सवयी. पायमोजे जागेवर न ठेवणे ही तुझ्यामते वाईट सवय आहे!
मग तू बोललेलं नेहमीचंच वाक्य. "वस्तू जागेवर ठेवत जा की रे. तू असा पसारा करायला लागल्यावर पोरं पण तेच शिकतील."

रोज मी ऐकून न ऐकल्यासारखं करतो (पण बदलत नाही!)
पण आज खरंच डोक्यात गेलं ते. बडबडलो काय वाट्टेल ते.
पण आज तू बोलली नाहीस. माझ्या बोलण्याला तुझ्याकडे उत्तर तयारच असतं असंही म्हणता येईना मला नेहमीसारखं.
तु़झ्या डोळ्यात पाहिलं तर पाणी आणि त्यातून डोकावणारी माझ्यावरची माया.
अगं भांड की. बोल तावातावाने. अस्वस्थ वाटायला लागलं मला.
तुझ्या शांत बसण्याला चिड्चिडेपणाचं लेबल लावून बाहेर पडलो घरातून.

सोसायटीच्या लॉनवर उगाच फेर्‍या मारत राहिलो.
किती वेळ गेला कोणास ठाऊक!
वॉचमनच्या हाकेने भानावर आलो.
"साहेब, अंधारात फिरताय जणू? आज ताई नाही आल्या फिरायला?" त्याचा भाबडा प्रश्न.
तुला ताई म्हणतो तो.
माणसं जोडणं मस्त जमतं मला.
पण एकदा जोडलेली माणसं टिकवतेस तू!

मागे वळून पाहिलं, फ्लॅटमधली लाईट बंद होती. मला वाटलं झोपली असशील. बास आता, घरी जाऊन पडूया असा विचार करतोय तोच फोन वाजला.
तुझा मेसेज.
"हिरवळ बघून झाली असली तर घरी ये. भांडायचंय तुझ्याशी."