गोष्ट माकडाची !

अरे वा, छानच लिहिलेस की........ वाचताना मजा वाटतीये पण प्रत्यक्षात तुमची कसली तंतरली असेल याची कल्पना आली.
एकंदरीत माकडे विचित्रच असतात व वर तू सावधगिरीच्या ज्या सूचना दिल्या आहेस (माकडांपासून कसे सावध रहावे याबाबतीतल्या) त्या अगदी प्रॅक्टिकल व सुयोग्य आहेत.

मागे एकदा आम्ही (मी, शांकली व दोन मुली) वरंधा घाटातून येत असताना कार थांबवून फोटो काढण्यासाठी खाली उतरलो. मुली माकडांना घाबरत असल्याने गाडीतून उतरल्याच नाहीत. मी फोटो काढत होतो व शांकली तिथेच कट्ट्यावर बसली होती. एक माकड तिच्या जवळ आले. शांकली घाबरली नाही पण तिथेच बसून राहिली व मला फोटो काढ म्हणत राहिली - माकड तिच्याजवळ आहे असा. मा़कडाला तिच्या जवळ खायला काही असावे असे वाटून ते तिची ओढणी ओढू लागले - तेव्हा मात्र मी जोरात ओरडत त्या माकडाच्या अंगावर गेल्याचे नाटक केल्यावर ते पळून गेले. पण मुली प्रचंड घाबरुन आईला उठ, उठ म्हणून ओरडत होत्या -गाडीतूनच.
<<<<<परिस्थितीचा अंदाज घेउन स्वतःचा बचाव कसा करु शकाल ते पहा.. >>>> हे अगदी म्हणजे अगदी खरे आहे.... पॅनिक, अ‍ॅग्रेसिव्ह न होता परिस्थिती हाताळणे खूप गरजेचे आहे....

माकडांची टोळीच जर समोर असती तुमच्या तर काही खैर नव्हती तुमची - सुदैवाने बचावलात...

माकडाकडून काही इजा झाल्यास (चावा अथवा नखाने ओरखाडणे) रेबीजचे व्हॅक्सीन घेणे अतिशय गरजेचे आहे. सर्व प्रकारचे उष्णरक्तीय प्राणी (वॉर्म ब्लडेड अ‍ॅनिमल्स) रेबीजचा प्रसार करु शकतात. असे प्राणी रेबीज या विषाणूंचे नॅचरल रिझर्वॉयअर्स (reservoirs)असू शकतात.

बापरे, भारी आहे अनुभव

बाब्बो

ऐकूनच तेव्हा माझी तंतरली होती कारण महादेव मंदिरा कडे जाताना दोन-चार माकडांच टोळक बघितल होतं. यो ची समयसुचकता कामी आली.

बाबौ...
वाचताना तुझं तांडव नृत्य इमॅजिन करुन हसु आलं पण प्रसंग कठीण.

आम्ही या मनोहारी दृश्याला मुकलो यार...
बाकी ... रतनगडला असा अनुभव घेतलाय

थरारक अनुभव. ते माकड एकटेच होते म्हणून हल्ला केला नाही. पिल्लासकट माकडीण असती तर तिने हल्ला केलाच असता.
थोडाफार दोष आपलाही आहे, पहिल्यांदा कौतूकाने आपण त्यांना खाऊ देत राहिलो आता त्यांना कळलेय, कि थोडा त्रास दिला कि माणसे आपला खाऊ टाकून पळून जातात.

माथेरानला सनसेट पॉइंटवर माझ्यासमोर एका तान्ह्या बाळाच्या तोंडातली दूधाची बाटली माकडाने पळवली होती आणि त्या बाटलीतून आपल्या पिल्लाला पाजायला सुरवात केली होती. माथेरानचे स्थानिक दुकानदार सर्रास बंदूका वापरतात. त्यांच्या दुकानातील वस्तूंना माकड हात लावणार नाही, पण ती वस्तू ( पैसे देऊन ) आपल्या हातात आली तर मात्र लगेच लांबवतील.

त्यांना अजिबात खायला न देणे हाच उपाय आहे. अंगातील शर्ट बटणे काढून पसरवून ठेवला किंवा ओढणी दोन हातावर पसरवून घेतली ( थोडक्यात आपण आहोत त्यापेक्षा मोठे आहोत असे दाखवले ) तर ते थोडे मागे सरतात.

चितमपल्लींनी कुठे काही लिहिल्याचे आठवत नाही. त्यांच्याशी संपर्क साधल्यास ते नक्कीच सल्ला देतील.

माथेरानला एकदा माकड नव्हे मोठ्या वानराने एका माणसाच्या कानाखाली लगावलेली मी पाहिली आहे. फटका वगैरे काहीनाही थेट व्यवस्थीत कानाखालीच... आधी काय झाले होते माहित नाही पण त्या माणसाचे सामन बहूदा वानराने घेतले होते.

एकदा लोहगडावर असा प्रसंग आलेला. मोठी लांब काठी शक्यतो जवळ बाळगावी. किंवा चिरकणारा आवाज करणारी पुंगी / शिट्टी. ह्याचा फायदा होतो.

वैतागून अगदी जोरजोरात ओरडत, पाय आपटत, दोन्ही हातातले दगड दाखवत, वाकडे तिकडे नाचत सरळ त्याच्यादिशेने वेगाने चालून गेलो !!!
>>> असेच करावे लागते. आपले शरिराचा आकार अधिक मोठाकरून म्हणजे हात लांब करुन, उंचावुन चाल करुन जायचे. अंदाज घ्यायचा काय होतय कारण माकड प्रतिहल्ला देखील करु शकते. ह्यावेळी हातात काठी, दगड हवेतच.

बाप्रे... कठीणच असतं.
माझ्या लहानपणी आम्ही राहुरी विद्यापीठात रहात असतांना, वानरांचे टोळके यायचे. त्यावेळेस आईने सांगितले होते माकडांच्या समोर अजिबात डोक्यात हात घालायचा नाही/ म्हणजे डोकं खाजवायचं नाही तसच नाक खाजवुन माकडांना चिडवायचं नाही.

५-६ वर्षांपुर्वी आम्ही घारापुरीला गेलो होतो. तिथेही भर्पुर माकडे आहेत. आणी धीट आहेत.
लेण्यांच्या आवारात एंट्री केल्याबरोबर माकडाच्या पिल्लाने आईची साडी पकडली. आम्ही आरडाओरडा केल्यावर पळालं. तरी चांगल्या प्युअर सिल्कच्या साडीला त्याच्या नखांमुळे छिद्र पडलेच. नंतरही सगळे गोल करुन जेवायला बसलो तेव्हा ते चक्क आमच्या ताटातुन चपात्या पळवत होते. आम्ही काहीही करु शकत नव्हतो. काठी उगारली तर दात विचकायचे ते.
तसच एकदा जळगावला शिकायला असतांना कॉलेजची ट्रीप गेली होती पद्मालयला. परततांना म्हसावद स्टेशनावर थांबलेलो गाडीची वाट बघत. तिथे ओपन प्लॅटफॉर्म होता. तिथेही ४-५ माकडं आली. एक केळेवाला बसलेला त्याच्याकडे सारखी केळं मागायची. नाही दिलं तर विचित्र आवाजात दात विचकायची. वैतागुन त्यांच्यापुढे टोपली ठेवुन तो गेला.

बापरे !!!!!!!!!

बापरे ... थरारक अनुभव.
दुर्दैवाने माकडाने आव्हान दिले तर ते स्विकारु नका.. आक्रमण करु नका.. परिस्थितीचा अंदाज घेउन स्वतःचा बचाव कसा करु शकाल ते पहा..>>>+१

माकडा ने हाय हुप हाय हुप हाय हाय!!!! कराय ला लावले....

मला प्लॅनेट ऑफ एप्स ची आठ्वण झाली

बाप्रे
मानायला हवं तुम्हाला :O

बापरे ! मोठेच धाडस..

काठी वापरणे सोईचे पडते, जी एस कडे कायम शाखेत वापरतात तो दंड असायचा त्यामुळे माकडांचा असा त्रास झाला नाही.

ट्रेकमध्ये काठी सोबत असली की माकड, साप (आणि माणूस) वचकून राहतात असं ऐकलंय

जोक्स अपार्ट, काठी हवीच!

काश यात्र्या वेळेवर पोहोचला असता..... आम्हाला यो चं माकडासहीत उडीबाबा पहायला मिळालं असतं

पण यो चांगलं प्रसंगावधान

७-८ वर्षांपूर्वी माझ्या काही विद्यार्थी मुली सुटीत औरंगाबादजवळ (किंवा नागपूरजवळ - आठवत नाही) जाऊन आल्या होत्या. परत आल्यावर तेथील हकीकती सांगतांना त्या म्हणाल्या कि गावातील मुली किंवा स्त्रिया एकट्या दुकट्या शौचास झाडीत जात नाही (ते खूप छोटे गाव आहे) कारण तेथील अनेक स्त्रीयांवर माकडांनी .... केला किंवा तसा प्रयत्न केला आहे. तेथील माकडे मोठी आहेत. बरोबर पुरुष असला तरी ते जुमानत नाहीत. ऐकून शहारे आले होते!

यावरुन विवेकानंदांची एक गोष्ट आठवली. ते एकदा कुठलाश्या जंगलातुन संध्याकाळी जात होते. तिथे त्यांना काही माकडे दिसली. त्यांनी सहज त्यांना थेडे चणे टाकले. थोड्या वेळात ती माकडे त्यांच्या मागे लागली. विवेकानंद पळु लागले. वाटेत एक माणुस त्यांना काठी घेउन येताना दिसला. त्याने काठी जोरात आपटली त्याबरोबर माकडे घाबरुन पळाली.
पुढे निर्भय होण्याचे (चुकीच्या विचारांना इंधन न पुरवण्याचे) महत्व त्यांनी सांगताना ही गोष्ट ते सांगत.

बापरे

सोबत खोटे दात / अणुकुचीदार कवळी ठीवायची आयडिया कशीये?

आला माकड.. लाव कवळी.. घाबरव..

पिस्तुल वा बंदूकसदृश वस्तू हाती घेऊन नेम धरायचा. बहुसंख्य माकडे बिचकून पळतात.
-गा.पै.

सह्ही अनुभव रे

यो.. खतरा अनुभव..

मला यातही काळ्या तोंडाची जास्त धोकादायक वाटली आहेत. बाकीच्यांचे कांय अनुभव??
यो च्या समोर जर काळ्या तोंडाचा हुप्प्या एकटा असता तर असा ऐकला नसता..

' एका टोप्या विकणार्‍याच्या सगळ्या टोप्या माकडानी पळवल्या म्हणून वैतागून त्याने स्वतःच्या डोक्यावरची टोपी काढून फेकली; सर्व माकडानी मग आपापल्या हातातल्या टोप्या झाडावरून खाली फेकल्या.'
टीप - सावधान ! ही गोष्ट आतां माकडांच्या आया पिल्लाना अगदीं लहानपणींच ऐकवतात व असा मूर्खपणा आपण कधीही करूं नये असं बजावतात.
जल्ला, इतक्या अडवाटेच्या घळीत मी म्हणतो जायचाच कशाला, साधे पोहेच करायला !!

ता.क. -योगेशजी, आपल्याला लई आवडतं तुमचं लिवणं.