सिद्धगड भीमाशंकर - एक विलक्षण ट्रेक अनुभव

इंग्रजी नवीन वर्षाची सुरवात आमच्या ह्या ट्रेक नि झाली .
१-२ जानेवारी २०१२ . हे ते दोन दिवस ...कधीही न विसरू शकणार असे.
ट्रेक ला आम्ही फक्त ४ जण.. यतीन , रश्मी , संपदा आणि मी ..म्हणजे दोन मुले आणि दोन मुली.
२ दिवसाचा अन एका रात्रीचा हा ट्रेक .
फक्त चौघे जण पण तरी हि हा ट्रेक खूप विलक्षण ठरला.
अनेक आठवणी दडल्यात ह्या ट्रेक मध्ये . खूप काही अनोख घडल खूप काही अनोख पाहिलं , खूप काही अनोख न रंजक अस ऐकल , प्रत्यक्ष अनुभवलं.
त्यातील काही आठवणी तुमच्या समोर पेश करत आहे .

१) हरवलेली ती वाट ............
सिद्धगड ...पुस्तकात वाचलं होत . घनदाट झाडी मुले इथे वाट चुकण्याची शक्यता अधिक असते , त्यामुळे कुणी तरी वाटाड्या सोबत असण चांगलच.
आमच्या पैकी यतीन ...३ वर्षा पूर्वी सिद्धगडला येऊन गेला होता . त्यामुळे त्याला वाट साधारण माहित होती.
सकाळच्या पारी एसटी ने आम्ही नारिवली गावात उतरलो नि एका माउशीकडे गडाकडे जाणारी वाट विचारून त्या दिशेने त्या मार्गी पुढे सरू लागलो,
वळणदार वाटेने लाल मातीत पाउलान्चा ठसा उमटवत . कोवळी सूर्य किरणे अंगावर घेत आम्ही निघालो. असा बराच वेळ निघून गेला ...आम्ही चालत राहिलो ..चालत राहिलो ..अन एकाकी पुढे वाट गडप .

एकाच फांदीला जसे अनेक छोट्या छोट्या फांद्या फुटाव्यात तसेच एका वाटेला १-२ वाटा दिसू लागल्या . मागे पुढे मागे पुढे करत आम्ही पुन्हा त्याच वाटेवर येऊ लागलो ...बराच वेळ गेला वाट सापडेना.

वेळेला खूप महत्व होतं....दुपार पर्यंत काहीही करून आम्हाला सिद्धगड करून ..
३ ते ४ तासाच्या ..सुमसाम आसपास कुठेही वस्ती नसलेल्या, निर्जन अन घनदाट जंगलातून पुढे पायपीट करायची होती.
त्यामुळे सिद्धगडावर वेळेत पोहोचण आम्हास काहीही करून बंधन कारक होत .
त्यामुळे पुढचा वेळ न दवडता आम्ही 'एक वाट' पडकून त्या दिशेने जावू लागलो.

उंचच उंच झाडी झुडपातून मार्ग काढत बराच पुढे आल्यानंतर एका धब धब्याच्या दगड धोंडांच्या दिशेने पुढे एका विस्तीर्ण कातळापाशी येऊन पोहोचलो

थोडा विसावलो नि आजूबाजूचा परिसर न्ह्याहाळू लागलो .आता वाटेने पुन्हा लपा छुपिचा डाव सुरु केला होता . वाट पुढे न्हवतीच..............तिन्ही दिशेला वाट बंद .
उजव्या हाताला मात्र ..भुसभुशीत माती ..आणि काटेरी झुडप असलेला एक उभा डोंगर आम्हाला challenge करू पाहत होता .
दुसरा पर्याय हि न्हवता . मागे फिरणे हि शक्य न्हवत .

तेंव्हा त्याचा तो challenge स्वीकारून आम्ही त्या भुसभुशीत मातीतून ....
एक एक पाउल सावधानतेने टाकत त्या काटेरी झुडपातून... अंगाला खरचटले असता ...मार्ग काढू लागलो नि अर्ध्या पाऊन तासाच्या उभ्या चढी नंतर कसे बसे विस्तीर्ण पठारावर येऊन पोहोचलो . नि श्वास मोकळा केला खरा ..........
पण इथेही पुन्हा ...उंचच उंच घनदाट झाडी, त्यामुळे समोरचा परिसरच दिसेनासा झाला होता .त्यात गवतांच्या पात्यानीही डोक वर काढल्यामुळे वाट नाहीसी झाली होती .

त्या सुमसाम निर्जन अन घनदाट झाडीत आम्ही फक्त चौघेच होतो .अन सोबत म्हणून रातकिड्यांची किर्र किर्र ....अन झाडाची काळी कुट्ट सावली
मागे वळता हि येत न्हवत . पुढे जाता हि येत न्हवत .

तशा त्या परिस्थितीत .......पुन्हा मनाचा निश्चय करून ....स्वताहाच्या संवरक्षणासाठी आणलेली छोटी हत्यार काढून आम्ही वाट शोधत शोधत एकदाचा पुढे निघालो .....

आणि थोडा अंतर कापताच सिद्धगडाच्या त्या दर्शनाने पुन्हा आनंदून गेलो ......
तो आनंद ओसंडून वाहत असतानाच पुन्हा एका आनंदाची त्यात भर पडली ती तिथे त्या निर्जन स्थळी भेटलेल्या त्या काकांची..............
तिथून मग खरा प्रवास सुरु झाला आमचा सिद्धगडाच्या दिशेने ......नेहमीच्या वाटेने

क्रमश : -
दुसरी आठवण
२)मनाला भेदरून सोडणाऱ्या त्या किकांळ्या आणि ती घबराट :- पुढील भागात

संकेत य पाटेकर