संतपण

सुकलेले लाकूड
लाकडाची बासरी
बासरीचे ओले सूर
कृष्णाच्या ओठांवरी

दगड तो खडबडीत
त्यावरती होते शिल्प
सुस्वरूप करतात
शिल्पकाराचे हात

उन्हाळ्याच्या उन्हात
भेगेभरल्या भूमीत
पावसाचे थेंबथेंब
ताजे कोंब रूजवीत

जरी कुरुप मनात
लपलाहे कोणी चोर
प्रार्थनेतला ईश्वर
संत बनवी सत्वर

पण बासरी तुटते
कधी शिल्पही फुटते
अवतरतो दुष्काळ
संतपण लया जाते

याला एकच उपाय
संग निर्मळच ठेव
फुटक्या शिल्पाच्याही मुखी
येई बासरीचा देव

तुझ्या आसवाचा थेंब
रुजविल कोंब कोंब
असे मिळता सामर्थ्य
संतपणा नाही अर्थ!