चतुर चिंगी आणि टारगट टिंगी
मधाचे पोळं होतं. त्या पोळ्याच्या आत अनेक षट्‍कोनी खोल्या होत्या. त्यातल्या ब‍र्‍याच खोल्यात राणी मधमाशीने अंडी घातली होती. एका खोलीत पिटुकल्या बेबी मधमाश्या होत्या. त्यातल्या दोघीजणी एकमेकींशी बोलण्यात इतक्या रंगल्या होत्या की राणीमाशी त्या खोलीत आलेलीही त्यांना कळले नाही. बाकीच्या बेबीमाश्या मात्र राणीमाशीला पाहिल्यावर एकदम गप्प झाल्या.
"टिंगीचिंगी गप्प बसा बरं. सगळ्यांनी नीट ऐका. उद्यापासून तुम्हा सगळ्यांना तुमच्या तायांबरोबर मध गोळा करायला जायचे आहेना?" राणीमाशी म्हणाली.
" हो." सगळ्याजणी ओरडल्या. पोळ्याबाहेरचं जग पहायला त्या उत्सुक झाल्या होत्या.
मग राणीमाशीने सगळ्यांना मध गोळा करण्याबद्दल सूचना दिल्या. कुणी कुठल्या ताईबरोबर जायचं, तिचं ऐकायचं, आपलं पोळं कसं ओळखायचं ते समजाऊन दिलं. शेवटी ती म्हणाली, "मुलींनो, आपण आपलं काम करतांना किंवा करण्यासाठी कुणाला त्रास देऊ नाही. फुलांकडून मध घेतांना तर ही काळजी घ्यायचीच पण एरवीसुद्धा हे लक्षात ठेवायचं. मात्र कुणी तुम्हाला त्रास द्यायला लागलं तर त्यासाठी देवबाप्पाने तुम्हाला एक हत्यार दिलं आहे, कडकडून चावा घेण्याचं! पण लक्षात ठेवा, उगाचच कुणाला चावायचं नाही."
राणीमाशी गेली आणि सगळ्या बेबीमाश्या उद्याचे बेत करु लागल्या. टिंगी नि चिंगी एकाच ताईच्या गटात होत्या . दोघींनाही उद्या केव्हा येतोय असं झालं होतं.
" आपल्याला चावायचं हत्यार मिळालंय हे किती छान ना. " टिंगी म्हणाली." हत्यार हा शब्द तिने पहिल्यांदाच ऐकला होता.
" हो. पण उगाच नाही चावायचं." चिंगीने फटकारलं.
उद्याची वाट पहात झोपून गेलेल्या टिंगीचिंगीला त्यांच्या ताईने उठवलं. मध गोळा करायची आठवण झाली तश्या दोघी उत्साहाने ताईबरोबर निघाल्या. त्यांच्याबरोबर इतर बेबीमाश्या नि ताईमाश्या होत्याच.
सगळ्याजणी एका बागेत पोहोचल्या. त्या सगळ्यांमधे टिंगीचिंगीच लहान होत्या. नुकत्याच उडायला शिकल्यामुळे तोल सांभाळतांना नि सगळ्यांबरोबर रहातांना त्यांची धांदल होत होती. ते ओळखून बागेत गेल्यावर ताई त्यांना एका निवांत कोपर्‍यात घेऊन गेली. जरा आडोश्याला एका वेलीवर एक टपोरी कळी होती.
ताईमाशी म्हणाली, " टिंगीचिंगी ही तुमची कळी. ऊन पडलं की ही उमलेल. तुम्ही आज फक्‍त एवढाच मध आणायचा. मी परत येईपर्यंत तुम्ही इथेच थांबायचं. कळलं का? "
चिंगीने मान डोलावली. पण टिंगी मात्र म्हणाली, " आम्ही पण येतो ना तिकडे सगळ्यांबरोबर. तिथे किती मज्जा येईल."
" नाही बाळांनो. खूप जणीत धक्काबुक्की होते. आज नकॊ. जरा सवय होऊदे की मग या तुम्ही पण तिकडे." ताई असे म्हणून गेलीसुद्धा. टिंगीने तोंड वाकडं केलं. पण मग तीही बसली चिंगीसोबत, कळी उमलण्याची वाट पहात.
थोड्याच वेळात दोघी कंटाळल्या. एक मोठ्ठी जांभई देत टिंगी चिंगीला म्हणाली, " कित्ती आळशी आहे ना हा सुर्योबा! अजून उठत नाही नि ऊन पाडत नाही. केव्हा बाई उठणार हा?"
तिकडून जाणारी वनपरी हे ऐकून या दोघींजवळ आली आणि म्हणाली, "अग, केव्हाच उठलाय सुर्योबा. पण हा ढग आलाय ना मधे म्हणून दिसत नाही तो आपल्याला."
टिंगीचिंगीने दचकून वनपरीकडे पाहिले. वनपरीने हिरवागार झगा घातला होता. तिच्या पाठीवर दोन चमकते पंख होते नि गळ्यात चमकण्यार्‍या दंवबिंदुंची माळ होती. त्या दोघी आपल्याकडे नवलाने पहाताहेत हे बघून वनपरी हसली नि म्हणाली, " अग मी वनपरी. या वनात मी हिंडत असते."
" कित्ती मजा ना तुझी. पण हा ढगोबा दूर का नाही होत ग वनपरी? तू सांगशील त्याला दूर व्हायला?" टिंगी म्हणाली.
" नाही ग! मी कुणाला काही आज्ञा देऊ शकत नाही. फक्‍त दुसर्‍याला मदत करू शकते." परी म्हणाली.
" होक्का! फुकटचाच दिमाख मग तुझा." टिंगी म्हणाली. चिंगी "नाही नाही " असे काही म्हणत होती पण तिला बोलू न देता टिंगी पुढे वनपरीला म्हणाली, " मला त्या ढगोबाकडे तरी घेऊन चल. मीच सांगते त्याला ठणकावून."
दुसर्‍याच क्षणी चिंगीने पाहिले की टिंगी वनपरीच्या खांद्यावर बसून दूर दूर ढगाकडे चालली आहे. तिला कळेचना काय करावे ते !
टिंगी मात्र मजेत होती. "लवकर चल" म्हणून वनपरीला घाई करत होती. शेवटी त्या ढगाजवळ पोहोचल्या.
"ए ढगोबा! कसा उभा आहेस सुर्योबाच्या वाटेत, ऊन अडवायला? बाजुला हो." टिंगी ओरडली.
ढग दचकला. कुठून आवाज आला ते पाहू लागला. एक पिटुकली मधमाशी त्याच्यावर ओरडतेय हे पाहून त्याला गंमत वाटली. तिच्यावर न चिडता तो म्हणाला, " अग पिटुकले, त्या वार्याला सांग ना मला ढकलायला. खूप पाणी पिऊन माझं पोट इतकं भरलंय की मला हलता येत नाही."
टिंगी चिडली नि म्हणाली, " बघ हं काळ्या. बाजुला हो नाहीतर चावेन मी तुला! "
ढग गप्प राहिला पण वनपरी म्हणाली, " असं बोलू नये बाळा".
"तू गप ग आजीबाई", टिंगी रागावून म्हणाली नि परीला कळायच्या आधीच ती ढगाला जोरात चावली.
ढग कळवळला नि रागावला. त्याने टिंगीच्या अंगावर जोरदार पाऊस पाडला. टिंगी हेलपाटली. तिला तोल सावरता येईना. हे पाहून वनपरीने टिंगीला आपल्या खाद्यावर घेतलं, म्हणाली, " अशी चीडू नकोस बाई. चल मी तुला वार्‍याकडे नेते. मात्र तिथे त्याच्याशी नीट बोल."
वनपरीच्या खांद्यावर बसून टिंगी वार्‍याकडे निघाली. डोंगराच्या पायथ्याशी एका खोलगट दरीत वारा निवांत पडला होता. त्याला असं आरामात पडलेलं पाहून खूप रागावून ती जोरात किंचाळली, "ए आळश्या. ऊठ आधी आणि ढकल त्या ढगाला सुर्याच्या वाटेतून ! नाहीतर अशी चावेन ना मी तुला !"
वारा दमला होता. त्याला शांतपणे पडून रहायचॆ होते. टिंगीचे बोलणे ऐकून वारा रागावला पण तरी शांतपणे म्हणाला,
" हे बघ चिमुरडे, तो ढग नि तो सूर्य आहेत या डोंगराच्या पलीकडे. मी आता इतका दमलो आहे कि मला काही हा डोंगर ओलांडता येणार नाही. तू या डोंगराला जरा पलीकडे सरकयला सांग. म्हणजे मग मी जाईन आणि ढगोबाला ढकलून देईन."
टिंगीला वाटलं, ’म्हणजे ह्‍याच्यात काही फार शक्‍ती नाही दिसत ढगासारखी. जाताजाता त्याची खोड काढावी नि ढगाने केलेल्या फजितीचा बदला घ्यावा.’ ती काय करते हे वनपरीला कळायच्या आत ती उडाली आणि तिने वार्‍याचा कडकडून चावा घेतला.
ती असं काही करेल असं वाटलंच नव्हतं वार्याला. त्यामुळे टिंगीने चावल्यावर तो दचकून झपाट्याने वळला. वार्‍याचाच झपाटा तो. त्यामुळे टिंगी कुठल्याकुठे फेकली गेली. तरी बरं, वनपरीच्या लक्षात हा सगळा प्रकार आला नि तिने टिंगीला सांभाळून परत आपल्या खांद्यावर घेतलं.
" टिंगे, मी तुला डोंगराकडे नेतेय् पण तिथे मात्र असं काही करु नकोस" वनपरीने बजावलं. टिंगी रागातच होती. दोघी डोंगराजवळ पोहोचल्या नि घुश्शातच टिंगी डोंगरावर ओरडली,
"ए दगडोबा, कसा पसरला आहेस वाटेत! बाजुला हो नि वार्‍याची वाट सोड म्हणजे तो ढगोबाला दूर करेल. कळीला सूर्योबाचं ऊन मिळेल नि ती फुलेल."
डोंगराला टिंगीचं ओरडणं ऐकू गेलं नाही. तो काहीच करत नाही म्हणून टिंगी वैतागली. तिला वाटलं, चावायचं नाही पण नुसती धमकी द्यायला काय हरकत आहे?
"ए डोंगराडुंगरा, तीन म्हणायच्या आत बाजुला हो. नाहीतर छान चावा घेईन तुझा! एक, दोन -----"
टिंगी थोडी थांबली आणि मग ’तीन’ म्हणत वेगाने डोंगराकडे झेपावली. तिला चावायचं होतं डोंगराला पण इतक्या वेगाने ती डोंगरावर आदळली की तिचा अगदी चेंदामेंदा झाला. वनपरी हळहळली. हळुवारपणे तिने टिंगीला उचललं नि ती बागेत परतली.
चिंगी अजुनही टिंगीची, परीची नि उन्हाची वाट पहात तिथेच थांबली होती. टपोरी कळी अजून उमलली नव्हती. वनपरीने टिंगीला अलगद वेलीच्या पानावर ठेवले. चिंगी घाबरुनच गेली टिंगीची अवस्था पाहून.
वनपरी म्हणाली, "टिंगीला आता मधाचा थेंबच वाचवू शकेल. आणि ते मधही नुकत्याच उमललेल्या कळीतलं. फुलांचा मध मधमाश्यांच्या पंखांमुळे शुद्ध नाही रहात. हिला तर शुद्ध मधच द्यायला हवा. पण ऊन पडल्याशिवाय कळी उमलणार नाही. ढग दूर झाल्याशिवाय ऊन पडणार नाही. वारा आल्याशिवाय ढग दूर होणार नाही नि डोंगर हलल्याशिवाय वारा वाहणार नाही. आता करावं तरी काय?
चिंगी वनपरीला म्हणाली, " मला नेतेस ढगाकडे? मी विचारून बघते." वनपरीने चिंगीला नीट वागण्याबद्दल बजावलं नि ती घेऊन गेली चिंगीला ढगाकडे.
ढगाला पाहून चिंगी म्हणाली, " ढगदादा, बाजुला सरक ना उन्हाच्या वाटेतून. आमच्या कळीला ऊन मिळालं की ती उमलेल. तिच्यातला मध टिंगीने चाटला की टिंगी बरी होईल."
" बरं झालं. छान शिक्षा झाली त्या उर्मट माशीला. " ढग म्हणाला. " मी तर आता मुळीच नाही बाजुला होणार. शिवाय पाण्याने मी इतका जड झालोयं की मला हलता येत नाही."
चिंगी निराश झाली पण म्हणाली, " ढगदादा, टिंगीने तुला असं चावायला नको होतं. तिच्या वतीने मी तुझी माफी मागते. पण मी आता काय करू ते सांग ना! टिंगीला बरं वाटलं की तिला घेऊन मी येईन तुझ्याकडे. ताजा मधही आणीन तुझ्यासाठी."
चिंगीच्या बोलण्याने ढगाला बरे वाटले. तो म्हणाला, " चिंगे, गोड आहेस तू अगदी! अग, तुझा मध माझ्या काय कामाचा? मी फक्‍त पाणी पितो.
पण तू आता वार्‍याकडे जा. तोच मला हलवू शकेल बघ."
मग वनपरीने चिंगीला वार्‍याकडे नेले. वारा अजूनही निवांत पडला होता.
चिंगी त्याला म्हणाली, "वार्‍यादादा, नमस्कार. मी चिंगी. टिंगीची मैत्रीण. टिंगी खूप आजारी आहे रे ! तू जरा ढगाला बाजुला कर ना. म्हणजे मग कळीला ऊन मिळेल नि ती उमलेल. तिच्यातल्या मधाने टिंगी बरी होईल. मी मग तो गोड मध घेऊन तुझ्याकडे येईन तुला हे सांगायला. प्लीज. माझं हे काम कर ना!"
चिंगीच्या बोलण्याने वार्याला बरे वाटले. तो म्हणाला, " चिंगे, तू खूप चांगली आहेस. केवढी काळजी आहे तुला त्या द्वाड मैत्रीणीची. तुला भीति नाही वाटली आमची? तुझंही टिंगीसारखं होईल याची?
वार्‍याने असं विचारल्यावर चिंगी हसली, म्हणाली, " नाही वार्‍यादादा ! टिंगी चुकली. तुम्हाला उगाच चावली. आमच्या राणीआईने आम्हाला सांगितलं आहे, कुणी त्रास दिला तरच चावायचं. उगाचच नाही. टिंगी ते विसरली. तुम्ही काही तिला त्रास नव्हता दिला."
वनपरी आणि वारा दोघांनाही चिंगीचं खूप कौतुक वाटलं. मग वारा म्हणाला, "अग चिंगे, तुला मदत करायला मला आवडेल. पण खरच ग हा डोंगर ओलांडून मला नाही जाता येणार पलीकडच्या ढगाकडे. तू डोंगराला सांग ना थोडी वाट द्यायला."
चिंगी निराश झाली. पण वनपरी तिला म्हणाली, ’ चल जाऊ या डोंगराकडे. "
दोघी मग डोंगराकडे गेल्या. चिंगी त्याला म्हणाली, " डोंगरदेवा, प्लीज थोडी वाट दे ना वार्याला. वारा मग ढगाला हलवेल. ढग मग सुर्याच्य़ा वाटेतून दूर होईल. ऊन मग कळीपर्यंत पोहोचेल. कळी मग पाकळ्या उघडेल. टिंगीला मध मिळेल. ती बरी होईल. माझा मधाचा वाटा मी तुला देईन. करशील ना माझं काम?"
चिंगी एवढं बोलली पण डोंगराला ऐकूच गेलं नाही. वनपरीच्या ते लक्षात आलं. तिने मग डोंगराच्या भाषेत चिंगीचा निरोप डोंगराला सांगितला.
डोंगराला नवलच वाटलं. त्याला आधी टिंगीचं काय झालं तेही माहीत नव्हतं. परीराणीने त्याला ते सांगितल्यावर त्याला चिंगीचं कौतुक वाटलं. आतापर्यंत कुणालाच डोंगराला काही द्यावंसं वाटलं नव्हतं. सगळे त्याच्याकडून फक्‍त घेत असत. माणसं माती, दगड नेत. झाडे तोडत, फळे खात. गुरं चारा खात. सगळे फक्‍त घेणारेच.
डोंगर मग चिंगीला म्हणाला, " चिंगे, अग मीच तुला इथे एक फुलबाग करून देतो. तू ये नि हवा तेवढा मध गोळा कर."
चिंगी म्हणाली, "पण डोंगरबाबा, आधी टिंगी बरी व्हायला हवी ना! ती मैत्रीण आहे रे माझी. तू वार्याला वाट करून दे ना."
डोंगर हसला नि म्हणाला, " अग वेडे, मी हलू शकत नाही. पण मी वार्‍यासाठी वाट सांगतो. वारा आता जिथे पडला आहे ना, त्या दरीतूनच ती वाट जाते माझ्या दोन डोंगरकडांमधून. तिथे माझी उंची फार नाही. वार्याला सहज ओलांडून जाता येईल . तू त्याला नीट समजावून दे ही वाट."
चिंगीला खूप आनंद झाला. डोंगरबाबाचे पुन्हापुन्हा आभार मानून ती नि वनपरी वार्‍याकडे परतल्य़ा. त्यांनी वार्याला वाट समजावून दिली. वारा उठला नि डोंगर ओलांडून झपाट्याने ढगाकडे गेला. त्याने ढगाला सुर्याच्या वाटेतून दूर हलवलं. सगळीकडे स्वच्छ कोवळं ऊन पसरलं.
चिंगीला वनपरी केव्हा बागेत घेऊन आली ते कळलही नाही. तिने पाहिलं, कोवळं ऊन कळीवर पसरलं होतं नि कळी हळूच पाकळ्या उघडत होती.
चिंगी कळीला म्हणाली, " कळीताई कळीताई, माझी मैत्रीण टिंगी आजारी आहे. तू तुझ्या मधाचा एक थेंब देशील तर ती बरी होईल. प्लीज--"
कळी हसली नि म्हणाली, " अग हवा तेवढा मध घे तू. तुझी मैत्रीण बरी होऊ दे."
चिंगीने हळूच कळीतून मधाचा थेंब घेतला नि टिंगीला चाटवला. वनपरीने आपल्या नाजूक पंखांनी टिंगीला मसाज केला. टिंगीने हळुहळू डोळे उघडले.
वनपरीने मग टिंगीला सगळी गोष्ट सांगितली, चिंगीने ऊन कसं आणलं याची! टिंगीला कळलं ती किती चुकीचे वागली होती ते. तिला खूप रडायला यायला लागले. तोवर सगळ्या ताईमाश्या आणि बेबीमाश्य़ा तिथे गोळा झाल्या होत्या. सगळ्यांनी चिंगीचे खूप कौतुक केले. चिंगी टिंगीला म्हणाली, "टिंगी चल. आपण सगळ्यांचे आभार मानायला जाऊ."
सगळ्या माश्य़ा ओरडल्या, " आम्ही पण येणार."
वनपरी म्हणाली, ’ अग, ढग, वारा कुणीच सापडणार नाही तुम्हाला. तुम्ही डोंगराकडे जा."
सगळ्या मग तिकडे जाऊन डोंगराचे आभार मानू लागल्या.
डोंगर म्हणाला, " अग बायांनो, किती छान आहात तुम्ही सगळ्या ! चला तुमची नवी फुलबाग पहा. केव्हाही इथे या नि हवा तेवढा मध गोळा करा.
तेव्हापासून मधमाश्या डोंगरावरच्या फुलबागेत मधासाठी जाऊ लागल्या नि डोंगराबरोबर मजेत राहू लागल्या.
छान गोड कथा आहे. आवडली.
छान गोड कथा आहे.
आवडली.
गोड आहे! आवडली
गोड आहे! आवडली