वेळ

सांजसंध्येचा हात घट्ट पकडून
तू निघालीस तेव्हा..
तुझा तो लाजरा पदर
माझ्या हातून सोडवताना
सहज म्हणालीस.. हि वेळ नाहीये रे वेड्या !

तेव्हापासून आजपर्यंत फक्त
असंख्य वेळेच्या वेड्या संज्ञा आणि तू,
माझ्या शब्दात कितीदा मिरवल्या मी..
कितीतरी वेळा चांदण्यांचं आकाश,
बेभान सरींचा तो गलका,
रंगवला असेल तुझ्या शुभ्र पदरावर..
पण माझ्या तळहाताचे ठसे,
केवळ किनारीवरच दिसतील तुला..!
ते पुढे सरकावेत असं कितीही वाटलं तरी,
तुझ्या ओठांवरच्या त्या 'वेळेच्या' वेशीचं लांबणं,
तेव्हापासून तु अडवून धरल्याचं आठवतयं मला...

काल सहज ती अडवणूक..
लांघावी एकदाची असं ठरवूनच
मी दाराची चौकट ओलांडली तर..
अंगणात कोमेजल्या कळ्यांच्या,
आसवांनी मुसमुसत..
दु:खद घटनांचे संकेत दिले अन ..
वार्‍याने तुझ्या त्या पदराची
कोपरचिंधी तळहाती ठेवली..

'वेळ निघून गेल्याचे' ते
अंखड संदर्भ जुळवताना
मी असंख्य तुकड्यात
शेवटापर्यंत पांगत गेलो एवढंच !

०० नादखुळा