दारी उभा गे साजण

रात्रभर कूस बदलत आभाळातल्या चांदण्या मनात टोचवून घेत राहिली. चांदण्याही मग हक्काने टोचत राहिल्या. पहाटे बागेतल्या गवताबरोबर हिच्या उशीवरही दव पडलं होतं.>>> हे वाक्य खूप आवडलं.

पण एकंदर लेखातले संवाद, आलेख मला नीट नाही समजत आहे. (माया रागावली नाहीस ना निगेटिव्ह प्रतिक्रिया दिली म्हणून? रागावली असशील तर तस सांग मनात न ठेवता. मी प्रामाणिक पणे जे मनात आलं ते लिहीलय)

खुप आवडले....:)

छान लिहीलेय

माया, काय सुरेख लिहितेस ग तू! एक एक ओळ तर कवितेसारखीच वाटली मला! पण मलाही काही गोष्टी आकळल्या नाही, जस की तो आला म्हणून ती जिंकली म्हणायची की पहिल्या भेटीतला चाफ्यासकट तो भेटला म्हणून आनंदली, किंचीतसे कळले नाही, बाकी काही ओळी तर अहाहा' अश्या लिहिल्या आहेस!

कविताला माझंही अनुमोदन.
त्याला अजूनही त्या गतप्रेमिकेला भेटावयाचे आहे म्हणून ही आताची प्रेमिका व्याकूळ झाली आहे. दु:खी आहे. आणि मग तिला भीती वाटतेय की तो परत येईल का? पण त्याला परत आलेला पाहून ती नव्याने मोहरून आलीये. असा मला समजलेला अर्थ आहे. बरोबरे का?

लेख नाहीच हा.
एक एक ओळ तर कवितेसारखीच वाटली मला! >>> अगदी अगदी.

रात्रभर कूस बदलत आभाळातल्या चांदण्या मनात टोचवून घेत राहिली. चांदण्याही मग हक्काने टोचत राहिल्या. पहाटे बागेतल्या गवताबरोबर हिच्या उशीवरही दव पडलं होतं. <<< माया, एकदम सही.. मान गये.. कुछ खास है ! कुछ बात है !

अजून लिहायला हवं होतं पुढे किंवा हेच अजून जरा खुलवायला हवं होतं.

माया, तू आता स्पष्ट केलय ना मग नाही वाटणार फसल्यासारखं.

ओहो. माया, असं आहे तर.

म्हणजे ग्रेस यांच्या कवितेचं रसग्रहण झलं तर हे. आय मीन ती कविता वाचून तुझ्या मनात उठलेले तरंग ओळीओळी बरोबर गद्यात मांडलेस. होय ना. तसं असेल तर फसलं नाहीये हे!

माया.... सुंदर.... खरच सुंदर.
एका "निष्ठूर" प्रियकराचं "आपलं" असणं आहे.... "ती"नं ज्या पाण्यात जीव दिला त्या पाण्याचे पैजण घेऊन आपल्याकडे "परत" आलेला प्रियकर....

<<क्षितिजावर रेंगाळणारे ढग गाफिल क्षणी मनात वस्तीला आले. .... >> बहोत खूब...

खुप सुंदर
बाकी काही ओळी तर अहाहा' अश्या लिहिल्या आहेस!<<< अनुमोदन