सखा ....

विकु आणि सुकि...खुप छान..
आहेच तो तसा अल्लड,खट्याळ,मदमस्त..........सखा

सख्या आता तुझे भय मला वाटू लागले,
बघ ना रे कसे तुझ्या आक्रोशाने आभाळ फाटू लागले,
सागराने सुद्धा घेतलीये कोलांटी उडी,
तू तर हसत हसत म्हणतोयस.. ही तर रंगीत तालीम आहे..
होईल कधी तरी खरी खुरी जगबुडी....

तुझी प्रलये तुझी वादळे तू एकट्यानेच अनुभवलीस,
दोस्ती विसरला होतास ना रे तेव्हा..?
ढगाआडून पाणवताना हुंदका काढत बडबडलासं..
आता तरी दूर निघून जा मला सोडून नको येऊस माझ्या वलयात पुन्हा...!

अगदी मनातलं वाचल्यासारखं!
मला कळतय तेंव्हापासून मी त्याच्या(पावसाच्या) प्रेमात आहे
आयुष्याच्या प्रत्येक वळणावर तो मलाही भेटत आलाय!
छान लिहीलत!

पानाफुलांवरून हळूवार नितळताना,
सगळ्यांनाच वाटे तुझा हेवा...
वाटे मग सार्‍यांनाचं दु:खामधे असाच कोणीतरी ओघळावा..
दूर दूर क्षितीजापार प्रवास तूझा..
थेंबाथेंबातूनी फक्त वाढंतचं जावा , वाढतचं जावा.....

विशल्या आता तुझी बारी...

वा!!!! विशाल आणी सुकि , लगे रहो
माझाही सखा हाच . खुप छान आठवनी जाग्या केल्यात तुम्ही , धन्यवाद !!!:स्मित:

नुतन धन्यवाद... विशल्या मुसळधार पाऊस आहे इथे.. मी आपली उगाच चार थेंबाची भूरभूर..

दुर दुर माळरानी आंथरले हिरवे हिरवे गालीछे,
त्यावर चमचमती मोती एवलूष्या थेंबाचे..
असे तुझे रुपडे पाहूनी जीव जडला तुझ्यावरी,
अरे सख्या का लपून बसतोस तू निल्या अंबरी...

मस्तचं रे विशालं ...

अरे वेड्या तुझ्या येण्याची चाहूलसुद्धा,
मनाला सुखावून जाते...
पुन्हा एकदा ठरलेली भेट होणार,
या उत्कंठेने मनमीत मयुर नाचून जाते..
तू येशील, सोबत राहशील, आनंद देशील
जे काही देशील अगदी भरभरून देशील..
पण माझ्याजवळ तुला देण्यासाठी असं काहीच नाही..
पाहीलसं ना तु सगळं देवूनही.. माझी झोळी फक्त तुझ्यासाठी..
का बरं रिकामी राही... ?

मस्त रे

पाऊस माझा आणि सानुचाही मित्र आहे म्हणजे माझा होताच पण सानुला पाऊस आणि मित्र कल्पना काही मी बोलून दाखवली नव्हती कधीच. गेल्या शनिवारी ती अचानकच म्हणाली मला "आई पाऊस माझा मित्र आहे. छोटासा टप टप पडला तरी आणि धो धो पड्ला तरी तुझापण आहे ना तो मित्र...!" हा प्रश्न नव्हता तिला माहितच आहे अशा अर्थाच वाक्य होत तिचं

दोस्ता, तुला आठवतोय का रे..
आपला तो शिवणा पाणीचा खेळ..
काय हे तुझ्यावर राज्य आलं होतं..
तेव्हा मी तुला जाम चिडवलं होतं...
तु माझ्यामागे धावत होतास अन
तुला दमवून मी चार पावले
तुझ्या पुढेच धावत होतो...
तेव्हा तुझ्यावर राज्य असूनही
मी उन्हात अन तू मात्र सावलीत..
का रे असं का होत होतं.. सांगशील..?
आज सहजचं ते आठवलं.. अन मग उत्तर सापडलं..
वळवाच्या सरींसोबत जेव्हा तू आलास,
तेव्हा वातावरणात असाच शिवणापाणीचा खेळ रंगला होता..
अन राज्य संपल्यावर वर आकाशी सात रंगाचा पडदा पडला होता...

वाटलं नव्हत मला...कधीच... :अओ:,
विश्रांतीच्या नावाखाली तु सुद्धा...:राग:
काळाला फितूर होऊन... दुष्काळाचा मुखवटा घालशील...:अरेरे:
पाहतोयस ना आता तुझ्या त्या विश्रांतीने,
किती तडफड होतेय.. मुक्या जनावरांची..
माणसांची.. सगळ्यांचीच..
जमीनसुद्धा इतकी फाटलीये की
ठिगळं सुद्धा कमी पडतील...
एवढा तळतळाट का घेतलास..
अरे मुळातच गर्भश्रिमंत आहेस ना रे तू,
मग तु कसल्या हव्यासाला भाळलास...
वाईट वाटलं मला .. जेव्हा निरागस बळी घेवून,
तू फक्त ऐकमेव प्रेषकाच्या भुमिकेत ऑस्कर मिळवलास...

व्वा! सही रे

विशाल..

अमर्याद साम्राज्य गाजवणारा एकमेव आहे तो.

विशाल, पाऊस मस्तच! खूप छान वर्णन केलंय!... अगदी प्रत्येकाच्या मनातलं! सहज आणि अप्रतिम!
पाऊस हा हळव्या मनांचा सखाच असतो ना... सगळ्या मूड्स मध्ये साथ करणारा सखा...

सु. कि.. तुमच्याही चारोळ्या छान... संग्रहीत करून ठेवा... प्रतिक्रियांमध्ये वाहून जाईल...

पु.ले.शु. दोघांनाही... आणि हा पावसाळा संपेपर्यंत पावसाच्या कविता लिहीण्याची सक्ती

धन्यवाद, ड्रिम्स.. माझा दोस्त आहे ना तो करतोय ह्याचा संग्रह.. विशाल कुलकर्णी

सक्तीच झालं की कंटाळा येतो,
असा तो नेहमीच म्हणतो..
हलकीशी डुलकी घेतली की
मग सुसाट बेभान होऊन धावतो..
स्वतःशीच अशी स्पर्धा करून,
थोड्या फार फरकाने
अगदी मनभरून बरसतो...
दिवसही त्याला प्यारा,
अन रात्रही तितकीच प्यारी...
दोघांच्या संगतीनं मग सफल ती स्वारी...
उडाणटप्पूसारखी रानवनं पिंजूण काढायची,
दर्‍या खोर्‍यातून नवी वाट शोधायची..
नित्याचचं झालयं त्याचं अस वागणं..

तूला आवडत असेल असं नागडं होऊन
मनसोक्त नाचायला, हुंदडायला...
पण मग मलाही त्याची सवय का लावतोयस..
काल तुझ्यामूळे माझी कापडं वल्लीच राहीली,
अन आज घालायसाठी फक्त एवढी लंगोटच शिल्लक राहीली..
तूला बरं वाटत असेल ना मला असं पाहून..
मी मात्र बसलोय इथे कुडकुडत अगदी अंग चोरून...

मस्त आवडले

विशाल, सूर्यकिरण - काय अप्रतिम लिहिता तुम्ही दोघेही.........हॅट्स ऑफ...
मला काय वाटतं या सख्याबद्दल........इथे लिहिलं तर चालेल ?

पावसाचे एक कधीच कळत नाही
मैत्र जुळुनही अनोळखपण संपत नाही

सौम्य -रौद्र स्वरूपातून अरूपाची ओळख देत नाही
सरसर दरदर कोसळूनही मौन काही सोडत नाही

सप्तरंगी खेळ कधी नजर उचलून पहात नाही
हिरवे लेणे लेववून धरा कवेत घेत नाही

अंगाखांद्यावर हात ठेवतो सखा कधी होत नाही
स्पर्शून जातो मनामनाला आठव कधी ठेवत नाही

विसंवादी सूर याचे ताल मेळ जमत नाही
मल्हाराशी याचे नाते तोडूनही तुटत नाही

भरभरून आला तरी शोष काही संपत नाही
दंवावाटे कधी उतरून नातं कधी तोडत नाही

मनातून पुसायचा म्हटला तरी जात नाही
आंसूवाटे कधी ओघळेल सुख-दु:ख याला नाही

- शशांक.

विकु..खूपच सुरेख..
सुकि.. सुंदर..