जन्माष्टमी

असं वाटतं तू आजही टेकून बसली असशील
अंगणातल्या वृंदावनाशी..

अर्धोन्मिलीत जाईजुईला आणि
चांदणे पांघरून जवळच पहुडलेल्या आकाशाला
माझ्या बालखोड्या सांगत-
कापर्‍या हातांनी दिव्याची उतू जाणारी वात
सारखी केली असशील..

हल्ली म्हणायला लागली होतीस
तुझ्या डोळ्यांना फॅशन कळायला लागली आहे
मागच्याच आठवड्यात एका भिंगाला तडा गेला होता तेव्हा..
तरी बसलीच असशील सुईदोरा घेवून
काहितरी शिवत- नव्हे- ती तर सुईधाग्याची काँपीटीशन नाही का?
तरी सुईच जिंकते असच सांगतात ना तुझ्या चेहर्‍यावरच्या सुरकुत्या..
(तू केलीसच घाई सुई होण्याची
संस्काराचे धागे शिवून ठेवलेस तेव्हढे..)

कुंपणाचं दार ऐकतच नाही माझं
चाहुल लागेलच तुला
अंगणभर बाळकृष्णाची पावले असणार बैठकीपर्यंत..
त्या रांगोळीच्या पावलावर पाउल टाकायचा
तुझा हट्ट परत पुरवावा लागणार..
अडखळणारी पावलं शिताफीने लपविणार मी
'चढलेली' लपविणारं मन कधीच सोंगाड्या झालयं..
जगाच्या बाजारातलं घाउक चंदन बनायचा प्रयत्न चाललाय..
अश्या अनेक उठणार्‍या वादळांना थोपवीत पोहचेन मी तुझ्यापर्यंत
"माझा बाळकृष्ण तो!" म्हणून कानशीलावर बोटं मोडशील ना?

हल्ली पाउस फार पडतो गं
पावलांची रांगोळी पुसट झाली आहे..
तुळशीच्या कट्ट्याला चैन पडेना
विचारत होता जन्माष्टमी परत कधी येणार म्हणून?

- चिन्नु