जे हा द

Submitted by बेफ़िकीर on 15 June, 2012 - 08:09

"अल्लाह का लाख शुक्र, जो इक मुसलमाँके घर पनाह मिली, जिस सूरतेहालमे इस्लामकी तौहीन हो रही है, अल्लाहने मुझे इक भाईके घर पहूंचादिया है... बडे भाई...इस अल्लाहके बंदेको अपनी पनाह मे ले लीजिये.. काफिरोंकी तादात इस कदर बढ चुकी है.. के मै बाहर इक कदम रख्खूं तो भूनके रख देंगे..कुरआन साफ साफ कहता है मियाँ.. काफिरको मुसलमाँ बनाओ या फिर अल्लाहके पास भेज दो.. यही मकसद है हमारा... क्या देख रहे है बडेभाई... नाचीजको गिरफ्तार करने इस मुल्ककी पुलीस जगहजगह पागल कुत्तोंकी तरह घुम रही है... इक बार समंदरसे पाकिस्तान चला गया तो इनाम मिलजायेगा मुझे... पाकिस्तानकी सरजमींको मुझपर फक्र होगा... आपपर फक्र होगा... मजहब सबसे उपर है भाईसाहब... हम मामुली पियादे है इस जंगमे... हमसे लाख शहीद होजाये... पर अल्लाहका नाम रौशन होनेतक राहत की साँस लेना शरमिंदगी है... भाभीजान... आप समझाईये इन्हे... ये बडे है.. हमसे जियादा जानते है.. जेहादका वक्त है.. हम मरनेके लिये तो तैय्यार है.. पर मरनेसे पहले हम कुछ करके जाना चाहते है... काफिरोंको ऐसा सबक सिखाना चाहते है... के इस्लामकी तरफ गर्दन उपर न कर सके.. आप खुदही देखिये बडे भाईसाहब... पुश्तोंसे रहरहे है आप यहाँ... क्या मिला... इक चार दीवार का मकाँ.. और इक वजूद... के आप ना यहाँके है.. न वहाँके... भाईजान... यहाँ एक अरब लोग रहते है... तीन चारसौने अपनी जाँन गवाभी दी... तो इस मुल्कको क्या फरक पडेगा... लेकिन अगर आपने मुझे पनाह न दी... तो सदियोंतक पाकिस्तानके स्कूलकी किताबो मे बच्चोंको यही सिखाया जायेगा... के जनाब अतर उल रहमान खाँ अन्वर... अपनी सरजमींके दुष्मन थे... काफिरोंके अहबाब थे... हिंदोस्तांके दोस्त थे... जिन्होने अकमल जाफरको पनाह न दी... और उसे काफिरोंके हवाले कर दिया... जिससे पाकिस्तानके पाक इरादोंके बारेमे दुनिया जान गयी.... और उन्हे पुरा न होने दिया... अन्वर भाईसाहब... ये आपका छोटा भाई... जो पाकिस्तानसे आया है और पनाह मांग रहा है... आपके सामने घुटने टेककर ये अर्ज करता है... के आज आप इस्लामका साथ देंगे... तो पाकिस्तानके लिये आप एक ऐसे शक्स बनजायेंगे... जिसका नाम लेते हर मुसलमाँ गर्दन झुकायेगा... अन्वर खाँ साहब.. रहम..."

अन्वर खाँ च्या घराच्या मागच्या भिंतीवरून उडी मारून आलेला जाफर भुतासारखा प्रकटला होता. बाहेर हल्लकल्लोळ चाललेला होता. अतिरेक्यांचा एक प्लॅन आधीच समजल्यामुळे दोन अतिरेकी पकडण्यात पोलिसांना यशही आलेले होते. मात्र आणखी दोघे परागंदा झालेले होते. त्यातलाच एक जाफर होता, जो मुसलमान वस्तीतील अतिशय गचाळ आणि दाट गल्लीबोळांमधून कसाबसा पोलिसांची नजर चुकवून अन्वर खाँच्या घरात प्रकट झाला होता. प्रथम त्याला मारण्यासाठीच अन्वरने हालचाल केली. पण तो पाकिस्तानहून आलेला आहे हे समजल्यावर अन्वरची दातखीळच बसायची वेळ आली होती. फरिदा तर जी भिंतीला चिकटली ती नुसतीच थिजलेल्या डोळ्यांनी जाफरकडे बघत होती. बरे झाले की मुले आत्ता घरात नव्हती असे दोघांना या क्षणी वाटत असले तरी बाहेर प्रत्येक मुस्लिम घराची झडती घेणार्‍या पोलिस पथकाच्या घिसाडघाईत शाळेतून येणारी आपली दोन्ही मुले कुठे हारवणार तर नाहीत ना याची आता त्यांना चिंता लागली होती. अन्वर डोळे फाडून जाफरकडे बघत होता.

बाहेरचे आवाज वाढतच चाललेले होते. कोणत्याही क्षणी आपल्याही घराचे दार ठोठवण्यात येईल हे अन्वर आणि फरिदाला माहीत होते. ज्या मुस्लिम धर्मनेत्यांना पोलिसांचा हा प्रकार मंजूर नव्हता ते अनेक लोकांना बरोबर घेऊन घोषणा देत पोलिसांच्या मागेमागे चालत होते. हे मगाशीच अन्वरने पाहिले होते. त्या धर्मनेत्यांच्या मागच्या लोकांची संख्या एक एक ने वाढू लागलेली होती. केवळ काही मिनिटांतच वातावरण अत्यंत तंग होणार आणि बहुधा वाढीव फोर्स आणून पोलिस गोळीबार करून संचारबंदी ठोठावणार हे आता अन्वरला समजलेले होते. फरिदाचे पाय तर जमीनीत रुतल्यासारखेच झालेले होते. केव्हापासून तिला मुलांना शोधायला बाहेर पडायचे होते. पण अन्वर स्वतः जाणार म्हणत होता. पण त्याचीही हिम्मत होत नव्हती. आणि त्यावरच जोरजोरात चर्चा चाललेली असताना हे भूत अचानक प्रकटलेले होते. त्यामुळे दोघे मुळासकट हादरलेले होते. हा जर आत्ता या क्षणी पोलिसांना आपल्या घरात दिसला तर आपलेच नाही तर आपल्या मुलांचेही भवितव्य संपुष्टात येणार हे अन्वरला समजले. पण जाफरच्या भाषणातील तीव्रता इतकी बोचरी आणि इतकी प्रभावी होती की उभ्याउभ्याच अन्वरला त्यात तथ्य वाटू लागलेले होते. अन्वरच्या आधीच्या दोन पिढ्या भारतात राहिलेल्या होत्या. फाळणीच्यावेळी त्याच्या आजोबांचे दोन सख्खे भाऊ पळून पलीकडे गेलेले होते. पण आजोबांना जाताच आले नव्हते. तेही पळून जायच्या प्रयत्नात असतानाच त्यांना तेव्हाच्या पोलिसांनी धरले होते. त्यांना धरण्याचे कारण इतकेच की तेव्हा प्रत्येक मुस्लिम पुरुषावर अतिरेकी कारवाया करण्याचा संशय व्यक्त करण्यात येत होता. तिकडे मुस्लिमांनी केलेले अत्याचार हिंदुस्तानात आणि बाकीच्या जगात समजत होते. पण इकडे शासनाने मुस्लिमांवर केलेले अत्याचार नीटसे समजतही नव्हते. त्या झुंजीत आजोबांच्या पायात गोळी घुसली आणि ते आयुष्यभरासाठी लंगडे झाले. मात्र त्यांनी ठरवले, की संधी मिळाली की पळून जायचे. पण काही काळाने शांतता प्रस्थापित झाली तेव्हा त्यांचे निधन झाले आणि अन्वर खाँच्या वडिलांनी तोवर सुरू केलेला व्यवसाय भरभराटीस आला. इकडे भारत पाकिस्तानचे आणखी एक युद्ध झाले आणी त्यात पाकिस्तानने सपाटून मार खाल्ल्यावर अन्वर खाँच्या वडिलांनी तिकडे जाण्याचा प्रयत्नच थांबवला. एकंदरीत भारतीय सरकार जर निधर्मवादाच्या नावाखाली तशीही आपल्याला सुरक्षा आणि आरक्षण देऊ पाहात असेल तर तिकडे जाऊन कशाला मरायचे? त्यापेक्षा इतक्या प्रचंड लोकवस्तीच्या आणि त्यातही प्रचंड मुसलमान लोकवस्तीच्या देशात होत असलेली आपली भरभराट कशाला सोडायची? अन्वर खाँ चे वडील पाकिस्तानचा 'प' ही विसरले. मात्र स्वतःच्या घरात आणि गल्लीबोळांत झालेला हिंसाचार मात्र डोळ्यांपुढून दूर होईना. बाळकडूच असे मिळाले अन्वर खाँ ला की भारतीय सरकार आणि हिंदू हे आपल्याला हाल हाल करून या देशात ठेवतात. आपले एकमेव कर्तव्य म्हणजे आपली लोकसंख्या भरपूर वाढवायची आणि जमेल त्या व्यवसायात शिरकाव करून श्रीमंत व्हायचे. एक वेळ अशी यायला हवी की रस्त्यावर दर तीन माणसांमागे एक मुसलमान असायला हवा. अन्वर खाँ हिंदू आणि भारतीयांचा तिरस्कार करतच मोठा झाला. त्याला दोनच मुले होती याचे त्याला वैषम्य वाटत होते आणि फरिदाचा विरोध मोडून काढून आणही एक बेगम करण्याचा त्याचा इरादा तो आता प्रत्यक्षात आणणार होता.

पण आत्ता प्रत्यक्ष जाफरला पाहून मात्र त्याची फाटली होती. हिंदू आणि भारताचा तिरस्कार व्यक्त करण्याची संधी ही अशी आपल्यासमोर येईल हे त्याच्या कधी गावीही नव्हते. जाफर प्रत्यक्ष अतिरेकी होता. पाकिस्तान आणि अफगाणिस्तानच्या सीमेवर त्याला निश्चीतच अत्यंत कडवी शिकवण आणि लढण्याचे प्रशिक्षण मिळालेले असणार होते. याशिवाय नक्कीच त्याच्याकडून अत्यंत घातक असे काहीतरी करून घेण्याचा पाकिस्तानचा इरादा असणार होता. अतिरेकी कसे दिसतात हेही माहीत नसलेला अन्वर थिजून जाफरकडे बघत होता. पण जाफर तर दिसत होता एखाद्या आम, नम्र आणि गोड स्वभावाच्या पंचविशीच्या युवकासारखा. ना काही शस्त्र ना काही अस्त्र. पण तो जे बोलत होता ती वक्तव्येच तलवारीहून धारदार होती. आपल्या भागाला अतीसंवेदनशील भाग असे नांव मिळालेले आहे याची व्यवस्थित जाणीव असलेल्या अन्वर खाँ ला जाफरपुढे एक शब्द बोलता येत नव्हता.

अन्वर खाँ का घाबरला होता, तर जर त्याने जाफरला सहाय्य केले नाही, तर उद्या पाकिस्तानातून आपले दूत पाठवून त्या संघटनेने अन्वर आणि त्याच्या कुटुंबाचे शिरकाण केले असते. तिकडून कोणाला पाठवायचीही जरूर नव्हती खरे तर त्यांना. नुसत्या एक फोनवर इथल्याइथेच ते काम झाले असते. घरातच बाँब फुटला असता. आणि अन्वर खाँ ने जर त्याला सहाय्य केले असते, तर ए टी एस ने नुसती त्याचीच नव्हेत, तर अख्ख्या वस्तीची पिसे काढली असती.

कचाट्यात सापडला होता अन्वर खाँ. त्याला जाफरचे म्हणणे अंतर्बाह्य मान्य होते, पण ते मान्य करून जाफरला मदत करणे हे भयानक कृत्य होते. इस्लाम अन्वर खाँ च्या स्वतःच्याही प्राधान्ययादीत सर्वोच्च स्थानावर अढळपणे स्थानापन्न झालेला होता, पण ते तसे प्रत्यक्ष कृतीने मान्य करणे ही आत्महत्या ठरली असती आणि न मान्य करणे हा अकाली अनैसर्गीक मृत्यू.

"क्या करने आये थे तुम हिंदोस्तांमे"

"बम"

खलास. जाफर इतका स्पष्ट आणि इतका भेदक नजरेने पाहात बोलत होता की जणू तो 'पनाह' मागत नसून हुकूम सोडत आहे की मला पकडू देऊ नका.

फरिदाने दोन्ही हात तोंडावर दाबून धरले होते. अन्वरने नजरेनेच तिला धीर देत जाफरला सांगितले...

"मेरे दोनो बच्चे बाहर है.. बाहर उन्हे कुछ हो गया तो..."

"इस इलाकेमे बच्चोंको अकेले भेजतो हो आप बाहर?.. दिमाग खराब है आपका?"

जाफरने उलट भीती वाढवलीच. आता फरिदा जमीनीवर बसून रडू लागली. तिच्या रडण्याचा आवाज वाढल्यावर मात्र जाफरचे खरेखुरे रूप प्रकट झाले. त्याने कोठून तरी वेपन काढले आणि फरिदाच्याजवळ जाऊन तिच्या डोक्यावर ते टेकवत घुसमटत्या पण जरबयुक्त आवाजात म्हणाला..

"भाभीजान भाभीजान कहकर बडी गलती कर रहा था शायद मै... अब मुंहसे आवाज निकालोगी तो भेजा उडादुंगा.. ऐ अन्वर के बच्चे... छुपनेक जगह बता... और ये तेरी बीवी मेरे साथ रहेगी... कही तू काफिरोंसे मिल गया तो ये दोजखमे तेरा इंतजार करेगी... चल्ल.. कहा छुपना है..."

भीतीने थरथर कापत असलेला अन्वर नुसताच बघू शकत होता. अतिरेकी, त्यांच्या अतिरेकी कारवाया, हिंदू मुस्लिम वाद यातील काही प्रकार त्याने नुसतेच पेपरात वाचले होते आणि स्वतः अती संवेदनशील विभागात राहात असल्याने काही किरकोळ प्रकार त्याला पाहताही आलेले होते... पण प्रत्यक्ष स्वतःच्या घरात स्वतःच्या डोळ्यादेखत स्वतःचीच बायको दुसर्‍याने धरलेली आणि तेही पिस्तुलाच्या धाकावर, हे पाहताना त्याचे पाय लटपटत होते.

जाफरच्या नाजूक दिसणार्‍या पोरगेल्याश्या शरीरातील अमानुष ताकद फरिदाला जाणवत होती. त्याच्या डाव्या हाताची बोटे तिच्या दंडात लोखंडासारखी रुतली होती. डोक्याला लोखंडाचा गार स्पर्श बोचत होता. एक शब्दही निघत नव्हता तोंडातून. आत्तापर्यंत 'घुटने टेकून' रहम मागणार्‍या जाफरने आता आपल्याला काहीही चॉईस ठेवलेला नाही हे अन्वरच्या लक्षात आलेले होते. मुले कुठे आहेत हा विचार करण्याचा आता वेळही नव्हता.

अन्वरला काहीही समजत नव्हते की यांना कुठे लपवावे? तो नुसताच इकडे तिकडे बघत राहिला. जाफरची बोटे फरिदाच्या दंडात आणखीन खोल घुसल्यावर तिच्या तोंडातून एक वेदनेचा हुंकार निघाला. त्याची शिक्षा म्हणून ती बोटे आणखीनच रुतली. अन्वरच्या चेहर्‍यावर भीती ओसंडून वाहत होती. खरे तर अन्वरला जागाच सुचत नाही आहे हे जाफरच्याही लक्षात आलेले होते. त्यामुळे तोही इकडे तिकडे बघू लागला.

"काफिरकी औलाद है क्या अन्वर ??? खुदकेही घरको नही जानता है? किसी हिंदूके साथ सोयी थी अम्मी?"

जाफरची शिवीगाळ कानांमधून मनात गेली की असह्य मानसिक यातना होत होत्या अन्वरला. खरे तर त्याला मनातून असे वाटत होते की इस्लामचा हा रखवाला पकडला जाऊ नये. पण ज्या प्रकारे जाफर वागत होता, अन्वर स्वतःच घाबरला होता.

फरिदाने अतिशय हळूहळू मान मागे वळवली. अधिक वेगात वळवली तर हा पिस्तुलाने डोके पुन्हा जागच्याजागी वळवेल या भीतीने ती अतिशय काळजी घेत होती. एका भिंतीवर ती चिरडली जात होती त्या पकडीने. त्यामुळे हालताही येत नव्हते. शेवटी एकदा तिची मान तिला हवी तेवढी वळली आणि इकडे तिकडे जागा शोधण्यासाठी पाहणार्‍या जाफरला पाहताना तिच्या मनात एक विचार येऊन गेला. तो विचार म्हणजे..... भय... भीती ही भावना तर जाफरच्याही डोळ्यांमध्ये तिला दिसली... एकच क्षणभर तिला फार फार बरे वाटले... आपल्या घरात कितीही नासधूस केली तरी हा नालायक स्वतःही घाबरलेलाच आहे हे तिला जाणवले.. त्याच क्षणी जाफरचेही तोंड तिच्याकडे वळले आणि त्याला जाणवले की ही आपल्याकडे बघतीय...

"क्या देखती है स्साली???"

"मै... मै... बताती हूं.. आपको... "

"छुपनेकी जगह???"

"ज... जी... "

"या अल्लाह... कितनी खुबसूरत रिहाई होगी जो तुने मुझे बचालिया... चल्ल... कहा जाना है???"

"उपर.."

अन्वरचे घर एकमजली होते....

"उपर कहाँ??? जहन्नुम????"

जाफरचा तीक्ष्ण स्वर कानात इतक्या जवळून घुसला की फरिदाला कसेसेच झाले.. जवळपास रडतच ती म्हणाली...

"आप बताईयेना इन्हे.. उपर जनाना कमरा है..."

जाफरचा चेहरा आत्ता सुखाच्या लाटेवर स्वार झाल्यासारखा दिसत होता... जणू ती लाट अरबी समुद्राच्या भारतीय किनार्‍याला धडकून पाकिस्तानची भेट घ्यायला धावत चाललेली होती... वर एक लहानशी खोली आहे आणि ती स्त्रियांसाठी आहे ही माहिती मिळाल्यावर जाफरने वर आकाशाकडे पाहात अल्लाचे आभार मानले.. सुटका निश्चीत होती हे त्याच्या चेहर्‍यावर दिसत होते... ... मुस्लीम जनान्यात पोलिस पाय ठेवू शकणार नाहीत हे नक्की होते... नाहीतर मोठा बाका प्रसंग आला असता शासनावर ह्याची तिघांनाही जाणीव झालेली होती..

या तरुण वयाच्या मुलाच्या अंगात इतकी ताकद असेल असे दोघांनाही वाटलेले नव्हते... एकाच झपाट्यात फरिदाला वर जायच्या दिशेने जाफरने इतक्या जोरात ओढले की ती पडायला आली होती... पण त्याच्याच पकडीने सावरली गेली आणि कसायाबरोबर शेळी जावी तशी एका अंधार्‍या जिन्याकडे जाऊ लागली.. अन्वर दोघांच्याही मागे असूनही त्याची हिम्मत होत नव्हती की जाफरच्या हातावर प्रहार करून ते पिस्तुल उडवून लावावे..

अंधार्‍या जिन्याच्या खाली उभा राहून अन्वर काळजीने वर एकेक पायरी चढणार्‍या या दोघांकडे पाहात होता...

फरिदाने पुढे होऊन एक दार उघडले... आतल्या लहानश्या खोलीत इतका अंधार होता की नजर सरावायला एक दोन क्षण गेले... मागे खाली उभ्या असलेल्या अन्वरकडे पाहात आणि खोलीत पोचलेल्या फरिदाला आणखीनच घट्ट पकडत जाफर अन्वरला डोळे संतापाने मोठे करत म्हणाला..

"मेरी रिहाई नही हुई... तो इसकी रिहाई हो जायेगी इस दुनियासे... और सुन... बच्चे आये तो कहना मां घरमे नही है... अगर एक भी बच्चा उपर आया तो वो उपरही जायेगा.. आधे घंटेमे कोई नही आया तो इक बार ये दरवाजा बाहरसे खटखटाना... ऐसेही आधे आधे घंटेके बाद दो बार और करना.. डेढ घंटेके बाद हम चलेजायेंगे.. अल्लाह तुझे बख्शे... बात समझगया है?? ... या और किसी तरीकेसे समझाये???... और पुलिस आयी तो सूरत ऐसी रखना... जैसे आजतक तुझे डर नही लगा हो... पाकिस्तान जिंदाबाद..."

जाफरने आत पाऊल टाकले आणि मागे बघत दार जोरात लावून घेतले. तो एक क्षणच त्याचे फरिदाकडे दुर्लक्ष झाले होते. हातही तिच्यापासून सुटलेला होता. जाफर मागे वळला आणि.....

... त्याची किंकाळी तोंडाबाहेरही पडू शकली नाही... दोन्ही मांड्यांच्या बरोबर मध्ये ब्रह्मांड आठवेल अशा वेदना होत होत्या... घुसमटत जाफर दोन्ही हात पोटाखाली धरून अक्षरशः गुडघ्यांवर ओणवा होऊन फरिदाच्या पावलांवर कोसळला होता... या नाजूक तरुणीच्या गुडग्यात इतकी अमानुष ताकद असेल यावर त्याचा अजूनही विश्वास बसत नव्हता...

वेदनांमुळे पोटावरचे हातही सुटत नव्हते आणि मानही वर होऊ शकत नव्हती.. खच्चून ओरडावे तर कोणी बाहेरच्याने ऐकले तर काय याचे भय होते मनात...

फरिदा आता हळूहळू स्वतःच्या गुडघ्यांवर बसली आणि तिचे तोंड जाफरच्या तोंडापाशी आले... उजव्या हाताने त्याची हनुवटी उचलून त्याच्या पाण्याने भरलेल्या डोळ्यात आपली तीक्ष्ण नजर घुसवत तितक्याच भेदक आवाजात फरिदा जाफरला म्हणाली....

"पाकिस्तान जिंदाबाद... मै तुम्हारी सिनियर हूं... शफीना बेगम नाम सुना है कभी ट्रेनिंगमे??? ... अन्वर ये सब नही जानता.. ये इक चिमनी है.. बडी है.. ये वैसे खुलती तो आसमानमे है... मगर बीचसे एक छोटासा रास्ता है.. जो घरके अंदरसे जमीनमे जाता है... और वहाँ इक और रास्ता है.. जो सीधा समंदरमे हमारा जो सिक्रेट बेस है वहाँ निकलता है... तुम रिहा तो हो गये हो... लेकिन आयेंदा किसी मुस्लिम औरतपर रिव्हॉल्व्हर मत रोखना.. बुरा होगा.... खुदा हाफिझ..."

मरणप्राय वेदनांनी वाकडातिकडा झालेल्या चेहर्‍याने हतबुद्ध होऊन जाफर फरिदाकडे बघत होता.. त्याच्या हातातील पिस्तुल कधीच फरिदाच्या हातात गेलेले होते...

सर्व काही संपलेले होते... सुटका जवळपास झालेलीच होती...जाफरच्या चेहर्‍यावर हळूहळू भीतीची जागा आनंद घेत होता... दोघेही एकमेकांना पाहून हासू लागले होते... ओळख पटली होती... दोघांचाही हेतू एकच होता.. उद्दिष्ट एकच होते...

जाफरने पिस्तुलासाठी हात पुढे केला आणि म्हणाला..

"पाकिस्तान जिंदाबाद"

तीच घोषणा देत फरिदाने पिस्तुल जाफरच्या हातात ठेवले आणि त्याच क्षणी तिची मान जाफरच्या उजव्या हाताच्या पकडीत आवळली गेली... तिचा श्वास घुसमटत असतानाच तिला जाफरचे जळजळीत शब्द ऐकू आले..

"उस्मान जाफर.. फ्रॉम ए टी एस इन्डिया...चल साली... तेरेको हमारी ट्रेनिंग देते है अब"

=================================

-'बेफिकीर'!

गुलमोहर: 

अ प्र ति म! शेवटचा ट्विस्ट अगदी अनपेक्षित होता. अतिशयच आवडली. >>>

अनुमोदन Happy

शेवटचे दोन्ही ट्वीस्ट अस म्हणायला हवं Happy

जबरा लिहिली आहे.
शेवट आवडला. सुरेख ट्वीस्ट.
पहिल्यांदा वाटले बेफिकीर पाकिस्तानच्याबाजुने कथा लिहायचा प्रयोग तर करत नाही ना? Happy
पण मस्त जमली.

guest mhanun tumacha lekhan nehamich vachat aalo aahey.. sadasya gelya athavadyat zhalo..
Tumachi Panase xxx aahey he katha pan atishay avadali mala..

मामींचा प्रतिसाद वाचला. आता रुमाल टाकून ठेवतोय. निवांत वाचून झाल्यावर इथेच प्रतिसाद देईन..

( आता मांजरी पण यायला लागल्या का प्रतिसाद द्यायला Biggrin तिच्या मागोमाग कुत्रा, लांडगा, तरस, साळिंदर, घुबड, वटवाघूळ, उंदीर, पाल असे प्राणी पण यायची भीती वाटतेय Wink )

मस्त आहे. तुम्ही खूप छान लिहिता. पण कादंबरी पूर्ण का नाही करत ? भुक्कड चे काय झाले ? लिहित राहा.

कोळी माणूस असतो
>>>>>>>>>>

मानव, यू मीन..... स्पायडरमॅन ना... Wink Proud

***********************************************************************

अवांतरः बेफी ही कथा मस्त आहे. Happy

ओ ओ ओ .......... अप्रतिम हो बेफिकिर ....... ह्या आधी पन तुमच्या बर्य्याच कथा वचल्या....... हि देखिल एक उत्क्रुष्त ...................

Pages