संशयित

Submitted by कौतुक शिरोडकर on 10 February, 2009 - 23:10

डॉ. रेगेंच्या बंगल्यासमोर रिक्षा येऊन थांबली तेव्हा पावसाला नुकतीच सुरूवात झाली होती. अजून म्हणावा असा जोर नव्हता. रिक्षातून उतरतण्यापुर्वीच तिने पन्नासची नोट रिक्षावाल्यासमोर धरली.
"तीन रूपये सुट्टे द्या मॅडम" रिक्षावाल्याची नेहमीची सुट्ट्यांची रड. तिला माहीत होती बहूतेक. तिने ताबडतोब तीन रूपये त्याच्या हातावर टेकवले. उरलेले सुट्टे घेऊन, आधी रिक्षातून मान बाहेर काढून, तिने बरसणार्‍या सरींचा अंदाज घेतला व ती रिक्षातून उतरली. डाव्या हातातला सेल जीन्सच्या खिशात कोंबून, उजव्या हातातली काळी हॅंडबॅग डोक्यावर धरून ती तुरतुरत बंगल्याकडे वळली.

बंगला छोटेखानी होता. ’गेल्या दिवाळीलाच रंग केला असावा’ बंगल्याकडे पहाता क्षणीच तिच्या मनात आलेला विचार. डाव्या हाताला काळ्या ग्रेनाईट मध्ये कोरलेली "लतिका" ही अक्षरे नीट उठून दिसत होती. ’बहूधा नवीन बसवली असावी’ पुन्हा विचार. गेटपासून बंगल्याचे मुख्य द्वार साधारण पंचवीस पावलांवर होते. विटा व टाईल्सच्या तुकड्यांचा सुरेख वापर करून, गेटपासून बंगल्याच्या मुख्य दरवाज्यापर्यंत सुबक वाट बनवली होती. दोन्ही बाजूस नीटनेटके बागकाम फुलून दिसत होते. लालबुंद टपोर्‍या गुलाबाला तोडण्याचा मोह आवरत, ती डाव्या हाताला बंगल्याच्या मुख्य दाराकडे वळली. उजव्या हाताच्या पार्कींगला सिल्वर स्विफ्ट उभी होती. एव्हाना पावसाने जोर धरला आणि ती दरवाज्याकडे धावली.

’लाकूड सागवानी दिसतयं. नक्षीकाम ए-वन केलयं’ बेल वाजवण्यापुर्वी तिने दरवाज्याचा धावता आढावा घेतला. बेल वाजवल्यावर तिने हातातली ओली हॅंडबॅग झटकायला सुरूवात केली. मागोमाग आपले बॉब केस आणि टॉप. दरवाजा उघडला गेला. समोर एक पांढर्‍या शुभ्र कपड्यातला म्हातारा उभा होता. तो नोकर असावा हे ताडलं तिने. पण त्याच्या त्या शुभ्र कपड्यांचे मात्र आश्चर्य वाटले तिला. ’नोकरांचे कपडे सहसा इतके स्वच्छ नसतात’ मनात डोकावलेला नवा संशयी विचार.

"डॉ. रेगे ?" तिचा चौकशीवजा प्रश्न.
"या, आत या" निर्विकारपणे त्याने तिला घरात घेतलं.
"या, बसा." त्याच्या मागोमाग ती आत शिरताच, त्याने एकीकडे इशारा केला व तिने त्या दिशेला पाहीले. एक पायरी खाली उतरून बैठकीसाठी केलेली सोफ्यांची गोलाकार रचना तिच्या दृष्टीस पडली.
"थॅंक्स." ती बैठकीकडे वळली. म्हातारा तोवर समोरच्या दरवाज्याने आत नाहीसा झाला व जवळपास कोणी नाही हे पाहून, समोरच्या टिपॉयवर आपली हॅंडबॅग टाकून, ती निवांतपणे सोफ्यात पसरली. तेवढ्यात तिचं लक्ष समोरच्या कोपर्‍यात गेलं. एक पाठमोरी व्यक्ती फोन घेऊन होती. ती पटकन स्वत:ला सावरून बसली. त्या व्यक्तीच्या डाव्या हातात कोट होता आणि डावा खांदा व डावा कान यांच्यामध्ये त्याने फोन धरून उजव्या हाताने ती व्यक्ती मोबाईलवर काहीतरी टाईप करत होती. ’हे डॉक्टर रेगे असावेत.’ सहज केलेला तर्क. त्या वक्तीवरील नजर न हलवता तिने चाचपडत आपली बॅग उघडून त्यातला नॅपकीन काढला. त्याच वेळेस समोरच्या दरवाज्यातून म्हातारा ट्रॅमध्ये पाण्याचे ग्लास घेऊन आला. तो तिच्या जवळ पोहोचेपर्यंत तिने बॅग बंद केली. नॅपकीनने आपल्या चेहर्‍यावरचे पावसाचे तुषार ती टिपू लागली. स्वत:चा कार्यक्रम आटोपून जेव्हा तिने पाहीलं, हातातला ट्रे टिपॉयवर ठेवून म्हातारा समोरच उभा होता. तिच्या डोळ्यातले प्रश्नचिन्ह पाहताच तो बोलला,"चहा की कॉफी?"

"अं.... काही चालेल." तिने मान डोलावत सांगितलं. तो वळला. "एक मिनिट..." तो पुन्हा तिच्याकडे वळला. "कॉफीच आणा." म्हातारा थांबला. ती अजून काही बोलेल म्हणून.

"थॅंक्स." ती किंचीत ओशाळून हसली. तो दरवाज्याकडे वळला. तिचे लक्ष सोफ्याच्या पायाशेजारी ठेवलेल्या काळ्या हॅन्डबॅगेकडे गेलं. टिपॉयवरील तिच्या हॅंडबॅगेत व त्या हॅंडबॅगेत कमालीचं साम्य होतं. तिने खिडकीबाहेर नजर टाकली. पावसाचा जोर वाढू लागला होता. तिने आपली नजर फोनवर बोलणार्‍या व्यकीकडे वळवली. त्याने कानाचा रिसीव्हर खाली ठेवला. हातातला मोबाईल शर्टाच्या खिशात टाकून ती व्यक्ती वळली. तिला पाहताच क्षणभर थबकली. मोकळे बॉब केस, लंबगोल चेहरा, गव्हाळ वर्ण, डार्क ब्लु जीन्सवर खूलून दिसणारा आकाशी टॉप. क्षणभरात पाहता आलं तेवढं पाहून तो सदगृहस्थ बैठकीच्या दिशेने चालू लागला. तिनेही त्याला न्याहाळायला सुरूवात केली. चाळीशीच्या आतच असेल. जवळ जवळ पावणेसहा फुट उंची, गोरा रंग. विस्कटलेले केस, धारदार नाक, सोनेरी काड्यांच्या चष्म्याआड असलेले विचारी डोळे, ओठांवर कोरलेली मिशी, हल्की दाढी, डाव्या हातात काळा कोट, पांढरा शर्ट, काळी पॅंट, पायात काळेच सॉक्स, एका बाजूस किंचीत झूकून चालणे, तिने तो तिच्या जवळ पोहोचेपर्यंत त्याला नीट न्याहाळलं. त्याचवेळेस तोही आपले ’न्याहाळणे’ न्याहाळातोय हे लक्षात येताच ती किंचीत चपापली. ती उठून उभी राहीली. हातातला नॅपकीन तिने बॅगेवर टाकला.

"नमस्कार डॉक्टरसाहेब." तिने हात जोडले.

"नमस्कार." कोट सोफ्यावर टाकत त्यांनीही हात जोडले. "बसा." ती बसली. तेही तिच्यासमोरच टिपॉयच्या पलिकडे बसले.
"मी सुहास. सुहास साटम." तिने आपली ओळख सांगितली.
"सुहास साटम ?" त्यांनी आठवण्याचा पुर्ण प्रयत्न केला.
"काल मी फोन केला होता." तिने त्यांना एक क्लु दिला. "सकाळी साडेदहाला." दुसरा क्लू. "मुलाखतीसाठी." तिसरा क्लू.
"मुलाखत ? " ते अजूनही तिच्याबाबत अज्ञातवासात.
"आमच्या पाक्षिकासाठी." तिने आता शेवटचा क्लू दिला.
"नाव काय म्हणालात ? " त्यांनी पुढचा प्रश्न टाकला. आता ती जराशी वैतागलेलीच. ’स्वत:हून वेळ देऊन हा माणूस चोविस तासात विसरतो म्हणजे हे फारचं होतयं.’ तिला त्यांचा हा विसरभोळेपणा बिल्कूल आवडला नव्हता. एखादा डॉक्टर एवढा विसरभोळा असेल तर कसं चालेल ?
"सुहास सा....."
"तुमच्या पाक्षिकाचे ?" त्यांनी उजवा हात वर करून तिला थांबवत विचारले.
"शोध." तिने बॅग उघडून जरा रागातच नॅपकीन आत टाकला. अचानक ट्युब पेटून लख्ख उजेड व्हावा तशी ती चमकली.
"तुम्ही डॉ. रेगेच आहात ना ? "
"नाही." तो सदगृहस्थ शांतपणे मागे रेलला.
"व्हॉट ? " जवळ-जवळ ती ओरडलीच त्यांच्यावर. तो गृहस्थ जरा दचकलाच."तुम्हाला सांगता येत नाही की तुम्ही डॉ. रेगे नाहीत म्हणून."
"कमाल करताय. मी डॉ. रेगे नसताना पुन्हा मी डॉ. रेगे नाही हे कसं सांगायचं ? सांगायचचं झाल तर मी माझं नाव सांगेन. शिवाय तुम्ही मी कोण हे न विचारता सरळ सुरूवात केलीत." त्या गृहस्थाच्या स्वरात आता मिश्किलपणा होता.
" हे बघा, तुम्ही ’डॉक्टरसाहेब’ या माझ्या हाकेला प्रतिसाद दिलात त्यामुळे मला वाटलं की...." त्यांच्या चेहऱ्यावरच्या मिश्किलीकडे पहात तिने वाक्य अर्धवट सोडलं.
"आता मी डॉ. असल्याने असल्या हाकांना ओ द्यायची सवय आहे मला." तिने अर्धवट सोडलेल्या वाक्यातील अव्यक्त प्रश्नाला डॉक्टरांनी उत्तर दिले.

"मग डॉक्टर रेगे आत आहेत का ?" तिला फक्त डॉक्टर रेगे ठरल्याप्रमाणे भेटणार की नाही यातच रस होता.
"सध्या तरी नाहीत. मीही त्यांचीच वाट पहातोय. इतक्यात यायला हवेत, असं मगाशी त्यांचा नोकर म्हणाला". डॉक्टरांनी त्यांच्याकडे असलेली माहीती पुरवली. त्याच वेळेस फोन वाजला. दोघांनी आधी फोनकडे व मग आत पाहीलं. फोन वाजत होता आणि म्हाताऱ्याचा काही पत्ताच नव्हता. शेवटी डॉक्टर फोन घेण्यास उठले, त्याच वेळेस म्हातारा तेथे हात पुसत पोहोचला. त्याला पहाताच ते परत बसले. पण म्हातारा फोनजवळ पोहोचण्याच्या आतच फोन बंद झाला. त्यानंतर म्हातारा जे काही पुटपुटला जे त्या दोघांना नीट ऐकू गेलं नाही. म्हातारा पुन्हा आत जायला वळला. चार पावलं चालला तोच फोन पुन्हा वाजला. त्याने झपाट्याने वळून फोन उचलला.
"हॅलो....... हो..... नाहीत, साहेब घरी नाहीत................ माहीत नाही.................... मी इथला नोकर बोलतोय........... म्हादेव..........कोणाचा फोन होता म्हणून सांगू ?............ आग्रे...... आंग्रे........ बरं सांगतो." त्याने फोन ठेवला व त्यांच्याकडे एक नजर टाकून तो पुन्हा आत नाहीसा झाला.

"तुमच्याकडे डॉक्टर रेगेंचा सेल नंबर आहे का ?" तिने डॉक्टरांना विचारलं.

"आहे. पण सध्यातरी नोट रिचेबल आहेत ते. तुम्हाला पुन्हा प्रयत्न करायचा असेल तर हा घ्या." बोलता-बोलता खिशातला सेल काढून त्यांनी स्क्रीनवर असलेला शेवटचा डायल केलेला सेल नंबर तिला दाखवला. स्वत:च्या खिशातला सेल ती काढेपर्यंत त्यांनी नंबर डायल केला व स्पीकर ऑन केला. नंबर ’स्विच्ड ऑफ’ असल्याचे पलिकडील मंजुळ आवाजाने सांगितलं आणि त्यांनी फोन डिसकनेक्ट केला. ती वैतागली. ’वाट बघणे’ हा प्रकार तिला आवडत नाही हे तिच्या एकंदर वैतागण्यावरून त्यांच्या लक्षात आलं. थोडा वेळ शांतता पसरली. ती बसल्या जागेवरून घर न्याहाळू लागली. तिची नजर सगळीकडे फिरून त्यांच्याकडे वळली.
"तुम्ही रिपोर्टर आहात ?" तिने त्यांच्याकडे पाहताच त्यांनी सरळ तिची चौकशीच सुरू केली.
"क्राईम रिपोर्टर" तिने अभिमानाने सांगितलं. स्वत:बद्दलचा व स्वत:च्या प्रोफेशनबद्दलचा तिचा विश्वास तिच्या स्वरात ठाम होता.

"इंटरेस्टींग" त्यांचा डावा हात सोफ्याच्या काठावर विसावला.

"तुम्ही ’शोध’ वाचलाय कधी ?" तिनेही उलटतपासणी सुरू केली.

"वाचलाय. जमल्यास अधून मधून वाचतो. मला क्राईम स्टोरीज वाचायला आवडतं." त्यांच्या या होकारावर ती सुखावली. पण दुसर्‍याच क्षणी तिच्या पुढच्या प्रश्नावर तिने त्यांची विकेट काढली. "म्हणजे क्राईम हा विषय तुमच्या दॄष्टीकोनातून निव्वळ विरंगुळा आहे तर." डॉक्टर गांगरले. पण स्वत:ला सावरून ते मंदसे हसले.
"नाही. विरंगुळा नाही. मेडीकल प्रोफेशनमध्ये या विषयाला एवढं सहज घेता येत नाही." मघासचा म्हातारा आता वाफाळलेली कॉफी घेऊन आला. दोघेही गप्प झाले. त्याने ट्रे समोर ठेवला. पाण्याचे ग्लास दुसर्‍या ट्रेमध्ये ठेवले.

"थॅंक्स." दोघेही एकाचवेळेस म्हणाले. म्हातारा पाण्याच्या ग्लासांचा ट्रे घेऊन आत जायला वळला.

"घ्या." त्यांनी कप उचलून समोर केला. तिने नजरेनेच ’थॅंक्स’ म्हणत कप घेतला. दुसरा कप उचलून त्यांनी त्या वाफाळलेला अर्काचा घोट घेतला. आत जाता जाता म्हातारा थबकला व त्याने एकदा मागे वळून त्यांच्याकडे पाहीलं व तो आत शिरला.
"माझा या ’क्रिमिनोलॉजी’ विषयावर सध्या अभ्यास चालू आहे. डॉ. रेगेंनी याच संदर्भात मला येथे बोलावलय." डॉक्टरांनी तिच्या विषयातील आपले ज्ञान प्रकट करायला सुरूवात केली.
"म्हणजे नेमकं काय? " ती सरसावून बसली.
"वेगवेगळ्या क्राईम्सच्या वेळेस असणारी क्रिमिनलची मनस्थिती व त्याला तो क्राईम करण्यास भाग पाडणारे फॅक्टर, यातला त्याचा मनाचा सहभाग वगैरे...वगैरे.." त्याने थोडेसे स्पष्टीकरण दिले.
"डॉ. रेगेही ह्याच विषयावर काम करताहेत का ?" तिने चौकशी चालू ठेवली.
"नाही. सिरियल किलर्स’ हा त्यांच्या प्रबंधाचा विषय आहे आणि संपुर्णपणे बुडून ते असल्या अनेक प्रकरणांचा अभ्यास करत आहेत. पंधरा दिवसापुर्वीच त्यांची नि माझी डॉ. दिवेकराच्या हॉस्पिटलच्या उद्घाटनाच्या दिवशी ओळख झाली. त्यावेळेस त्यांनी मला याबद्दल माहीती दिली. आज भेटायचे ठरलेले. पण महाशय स्वत:च गायब." बोलता-बोलता त्यांनी नजर आतल्या दाराला वळवली व तिच्या दिशेला पुढे सरकले. काहीतरी गॉसिप ऐकायला मिळेल या आशेने ती पुढे सरली. आवाजाची पट्टी खाली उतरवत ते तिच्याकडे वळले. " पहिल्याच भेटीत माणूस विक्षिप्त वाटला मला. पण दिवेकर म्हणाले, ते नंबर वन आहेत. एखाद्या गोष्टीच्या मागे लागले की मग बाकी सगळं विसरतात. त्यांच्या अशा वागण्यानेच त्यांची बायको त्यांना सोडून गेली. पण त्यांना काहीच फरक पडला नाही."
"खरचं ? मला कल्पना नव्हती या गोष्टींची. तशी त्यांची नि माझी आज पहिल्यांदाच भेट होणार आहे. फोनवर बोलताना तरी ते व्यवस्थित वाटले." बोलता-बोलता तिने आतला कानोसा घेतला. " बाय द वे, तुमचा फक्त अभ्यासच आहे की आयुष्यात कधी तुम्ही एखाद्या क्राईममध्ये इनवॉल्वही झाला आहात .... विटनेस म्हणून किंवा विक्टीम म्हणून किंवा ..." कसायाला बकरा मिळाल्यावर त्याने सरळ घाव घालावा तसा तिला तिच्या विषयात रस घेणारा आयता सापडलेला. तिने सरळ घाव घालून कॉफीच्या एका दिर्घ सीप पोटात ढकलला.
"...स्वत: क्रिमीनल म्हणून. असचं ना ?" त्यांनी चष्मा काढत हसून विचारलं.
"हो" तिला तिच्या त्या थेट प्रश्नात काहीच वावगं वाटलं नाही. अनोळखी लोकांशी थेट बोलण्यात वाटणारी भीड तिच्या प्रोफेशनमुळे केव्हाच चेपली होती.
"सुदैवाने वा दुर्दैवाने, अजूनतरी नाही. पण याबाबतीतला अभ्यास पुर्ण करायचा असेल तर काही दिवस एखाद्या क्रिमिनलबरोबर काढायला हवेत. काठावर राहून कसं कळणार की सागराच्या पोटात काय आहे ? " त्यांनी खिशातील रूमाल काढून चष्मा पुसत तिला उत्तर दिलं.
"तेही खरच." तिला मुद्दा पटला त्यांचा.
"पण क्राईम रिपोर्टरने संशयी असायलाच हवं हा बेसिक कन्सेप्ट आहे का तुमच्या प्रोफेशनचा ?" त्यांच्या चेहर्‍यावर स्मित कायम होतं. त्यावर त्यांनी नीट पुसलेला चष्मा चढवला.
"होय. निदान माझातरी. मला प्रत्येक जण संशयित वाटतो. प्रत्येक जण आयुष्यात कोणता ना कोणता गुन्हा करत असतो. छोटा वा मोठा. ज्याचा गुन्हा उघडकीस येतो तोच केवळ गुन्हेगार आणि जे गुन्हे अजून अंधाराच्या तळघरात दडलेत, त्यांना प्रकाशात आणण्याची जबाबदारी माझी. आय मीन आमच्यासारख्या रिपोर्टर्सची." तिने त्यांच्या नजरेला नजर भिडवत मुद्दा मांडला.
"१०० % क्राईम रिपोर्टर. पण हे असं धोकादायक क्षेत्र..." ते बोलता-बोलता थांबले.
"एक मुलगी असून का निवडलं ? असचं ना. " नकळत त्यांची मान डोलली. कप टिपॉयवर ठेवून ती तोवर उभी राहीली. "मला चारचौघीसारखं ऑफीस आणि घर अशा ९ ते ५ च्या फेर्‍यात मिळमिळीत आयुष्य जगण्यात कधीच रस नव्हता." बोलता-बोलता ती खिडकीकडे वळली. " आय हेट रूटीन. या क्षेत्रात तसं नाही. नेहमी काहीतरी अनपेक्षित. नवा गुंता. नवा शोध." तिची नजर खिडकीबाहेरच्या पावसात अडकलेली. ती त्यांच्याकडे वळली.
"आता हेच पहा. मी इथे डॉ. रेगेंना भॆटायला आलेली. त्यांचा अजून पत्ताच नाही. मी तुम्हाला डॉ. रेगे समजून तुमच्याशी बोलले. आता हे कळलय की तुम्ही डॉ. रेगे नाहीत. मग प्रश्न हा की तुम्ही कोण ? माझी इतकी चौकशी का करताय ?" तिच्या संशयाला सुरूवात झाली.
"सहज. वेळ जावा म्हणून गप्पा मारतोय. टाईमपाससाठी बाहेर जाऊ शकत नाही. पाऊस पडतोय. दुसर्‍याच्या घरात त्यांच्या परवानगीशिवाय मी टि.व्ही. किंवा प्लेयर लावू शकत नाही. इथे वाचण्यासाठी एक मासिकही वा वर्तमानपत्रही नाही. शिवाय एक चालती बोलती व्यक्ती समोर असताना मुग गिळून गप्प बसण्यापेक्षा गप्पा मारणे हा एकच उत्तम मार्ग आहे. तुमच्या संशयी मनाला माझी ही कारणे पटली असतील असं मला वाटतय." तिच्या नकळत तिच्या चेहर्‍यावर स्मितरेषा उमटली. त्याचवेळेस तिच्या मोबाईलची रिंग वाजली. तिने उठून खिशातला मोबाईल काढला व ऑन केला.
"यस सर...... यस सर....... मी डॉ. रेगेंच्या घरी आहे........नाही. ते इथे नाहीत.... नाही. त्यांची भेट झाली की मी सरळ तिथेच येते. ओके." सेल ऑफ करून तिने बॅगेमध्ये टाकला. चाहूल लागताच त्यांनी बोलण्यासाठी उघडलेले तोंड बंद केले. म्हातार्‍याला पहाताच त्यांनी कपातील कॉफी संपवली. दोघांकडे दृष्टीक्षेप टाकून म्हातारा ट्रे घेऊन गेला. त्याच्या पावलांचा आवाज दुरवर जाताच ते तिच्याकडे वळले.
"तुमची हरकत नसेल तर एखादा प्रश्न विचारू ?" त्यांनी परवानगी मागितली. तिने मान डोलावली.
"डॉ. रेगेंनी असं काय केलयं की क्राईम रिपोर्टर त्यांच्या घरात पोहोचले ?" मनात घुटमळणारा प्रश्न विचारून ते मोकळे झाले.
"वेल, डॉ. रेगेंनी काही केलेले नाही. ते एक मानसोपचार तज्ञ आहेत आणि म्हणूनच त्यांची भेट घ्यायची आहे." तिने स्पष्टीकरण दिले.
"तुम्ही त्यांच्या घरी आलात म्हणजे प्रॉब्लेम तुमचा स्वत:चा नसावा. काहीतरी विशेष बाब असेल." त्यांनी संभाषण पुढे रेटलं.
"प्रॉब्लेम आहे. पण तो वेगळा आहे. सध्या जे चाललयं त्या बाबतीत." ती पुन्हा सोफ्यावर विसावली.
"पण त्याचा डॉ. रेगेंशी काय संबध ?" त्यांना नसत्या तर्क वितर्कात न पडता तिच्याकडून अचूक उत्तर हवं होतं.
"वेल, असेलही... नसेलही. पण यावर मी एक स्पेशल रिपोर्ट बनवतेय आणि ही मुलाखत त्याचा एक भाग असणार आहे." तिने एक हल्की झलक दाखवली.
"एक मिनिट, शहरात जे घडतयं, त्याबद्दल कोणतीही माहीती उपलब्ध नाही. ज्या आहेत त्या केवळ अफवा आहेत. तुम्ही त्याच छापणार काय ?" ते आता जास्तच तिरकस झाले.
"व्हॉट नॉनसेन्स ? मी अफवा छापते असं म्हणायचयं तुम्हाला ? गेले तीन आठवडे या रिपोर्टसाठी मी जीवाचं रान केलयं. शहरातील सगळे तज्ञ डॉक्टर्स, पोलिस अधिकारी व विक्टिमसचे रिलेटिव्हज या सगळ्यांना भेटून मी हा रिपोर्ट बनवतेय आणि माझा हा रिपोर्ट सगळ्यांना नक्कीच हादरवेल." ती उफाळून बोलली.

तेवढ्यात डोर बेल वाजली. दोघांची नजर आधी मुख्य दाराकडे व मग आतल्या दाराकडे वळली. म्हातारा बाहेर आला. त्याने जाऊन दरवाजा उघडला. दारात एक तरूण उभा होता. डोक्यावर हॅट, पायघोळ रेनकोट, पायात गमबूट आणि डाव्या हातात मेडीकल एजंट वापरतात तशी बॅग. रेनकोटची चैन थोडी खाली खेचून त्या तरूणाने शर्टाच्या खिशातले कार्ड काढून दिले. म्हातार्‍याने कार्ड पाहून त्याला आत येण्याचा इशारा केला आणि त्याच वेळेस त्याच्या एकंदरीत अवताराकडे नजरही टाकली. त्या तरूणाने आपली हॅट, कोट बाहेरच्या खुंटीवर अडकवले. गमबुटांसोबत आपले ओले मोजेही बाहेर ठेवले. पाय नीट पायपोसावर पुसून त्याने म्हातार्‍याच्या चेहर्‍याकडे पाहील. त्याच्या चेहर्‍यावर समाधान दिसताच त्याने पाऊल पुढे टाकलं.
"बसा इथे." म्हातार्‍याच्या खुणेनुसार तो बैठकीकडे वळला व एक हुंकार देऊन बॅग स्वत:च्या पायाजवळच ठेवून किंचीत संकोचून बसला. उभट चेहरा, उलटे फिरवलेले तेलकट केस, किरमिजी रंगाचा चौकडीचा शर्ट, तपकीरी रंगाची पँट व चेहर्‍यावर किराणा माल विक्रेत्याचे भाव. ते दोघेही त्याचा हा सगळा कार्यक्रम पहात होतेच. ते दोघे पहात आहेत हे लक्षात येताच तो किंचीत हसला. नाईलाजाने त्यांनीही हसून प्रत्युत्तर दिले. त्याने बॅग उघडली व त्यातील एक पुस्तक काढले. बॅग बंद करून एक चोरटी नजर त्याने त्या दोघांकडे टाकली आणि पुस्तकात नाक खुपसले. थोड्या वेळासाठी शांतता पसरली. त्या आगंतूकाकडे एक नजर टाकून डॉक्टरांनी तिच्याकडे पुन्हा मोर्चा वळवला.
"तुम्ही रिपोर्टबद्दल सांगत होता." पुन्हा त्यांनी आधीच्या विषयाला हात घातला.
"वेल, माझा हा रिपोर्ट ओलमोस्ट रेडी आहे. फक्त डॉ. रेगेंची मुलाखत त्यात ऍड केली की झालं." आगंतूकाकडे वळणार्‍या आपल्या नजरेला ती ताब्यात ठेवण्याचा प्रयत्न करत बोलली.
"एक्स्क्युज मी, डॉ. रेगे आहेत ना आत ?" आगंतूक मध्येच बोलला.
"नाही. बाहेर गेलेत." डॉ. त्याच्या दिशेला वळले.
"येतील ना परत ?" आगंतुकाचा पुढचा प्रश्न.
"त्यांचेच घर आहे, तेव्हा येतीलच परत." डॉक्टरांनी जरा खोचकपणे उत्तर दिले.
"तसं नाही. म्हणजे आता येणार आहेत की उशीर होईल ? " तो ओशाळून बोलला.
"कल्पना नाही. पण येतील कोणत्याही क्षणी." डॉक्टरांनी त्याला दिलासा दिला.
"ओ.के. थॅंक्स." त्याने पुन्हा पुस्तकाकडे नजर वळवली.
"बाय द वे मिस. साटम, या रिपोर्टमध्ये नेमकं काय असणार आहे ?" डॉ. पुन्हा संभाषणाची गाडी ट्रॅकवर आणण्याच्या नादात.
"मला वाटत मी विनाकारण तुम्हाला प्रमाणाबाहेर माहीती देतेय." तिचा आवाज किंचीत रूड झाला.
"पण यात तुमचं नुकसान अजिबात नाही. कदाचित थोडीफार माहीती मीही देऊ शकेन. शिवाय या रिपोर्टमध्ये काही त्रुटी असतील तर त्याही जाणवतील. बाकी सांगणं, न सांगणं ही तुमची इच्छा." डॉ. थोड्या समजावणीच्या सुरात बोलले.
"ठिक आहे." क्षणभर विचार करून ती बोलली. "आतापर्यंत जेवढे खून झालेत त्या सगळ्यांची माहीती मी गोळा केली आहे. अगदी पहील्या खुनापासून परवा झालेल्या खुनापर्यंत. त्यासंदर्भात मी अनेक जणांच्या ज्या मुलाखती घेतल्या आहेत, त्या सगळ्या माहीतीचा बारकाईने अभ्यास करून काही तर्क मांडले आहेत."
"तर्क ? फक्त तर्क ? ते चुकीचेही असू शकतात ?" त्यांनी प्रश्न उपस्थित केला.
"असतीलही. उद्या जेव्हा या खुन्याला अटक होईल तेव्हा सगळेच त्याच्याबाबतीत लिहीतील. पण मी सर्वांच्या आधी लिहीणार. मी माझ्या अभ्यासातून त्या खुन्याची माहीती व खुनांमागची पार्श्वभुमी मांडणार. पाहुया माझा तर्क कुठवर पोहोचतो ते. मलाही कळेल मी चांगली क्राईम रिपोर्टर होऊ शकते की नाही ?" तिने तिच्या भुमिकेचे समर्थन केले.
"नॉट अ बॅड आयडिया." त्यांनी तिच्या कल्पनेला दाद दिली. म्हातारा ट्रेमध्ये पाण्याचा ग्लास घेऊन आला.
"सर्वात आधी मुद्दा हा की तो कसा आहे ?" तिने तर्कांना सुरूवात केली.
"ती का नाही ? तो कशावरून ?" त्यांनी पुन्हा खोडा घातला. म्हातार्‍याने ट्रे आगंतुकाच्या समोर ठेवला.
"ते नंतर कळेलच." म्हातार्‍याला पाहून ती दोन क्षण थांबली.
"तुम्ही चहा घेणार का कॉफी ?" म्हातार्‍याने आगंतुकाला विचारले.
"नको. काही नको. थॅक्स." पाण्याचे दोन घोट घेत आगंतुकाने नकार दिला. म्हातारा आता दोघांकडे वळला.
"तुमच्यासाठी काही ?"
"नो थँक्स." दोघांनी नकार दिला. म्हातारा ट्रे घेऊन निघाला.
"टिक आहे. पुढे ?"म्हातार्‍याकडे एक नजर टाकून डॉक्टर तिच्याकडे वळले.
"वयाने तो ३० ते ४० च्या दरम्यान असावा कारण तो चपळ आहे. सगळे खून निर्जन स्थानी झालेत व तिथून तो कोणाच्याही दृष्टीस न पडता व कोणाताही पुरावा मागे न सोडता पळून जाण्यात नेहमीच यशस्वी ठरलाय." एक नजर दाराजवळ थबकलेल्या म्हातार्‍याकडे टाकून तिने पहिल्या तर्कापासून सुरूवात केली.
"राईट. मला वाटत, एखादा जास्त वयाचा सशक्त माणुसही हे करू शकतो. ज्याने स्वत:ला मेन्टेन केलं असेल असा." डॉक्टरांच स्वत:च्या पुरवणीसकट दाराआड दिसेनाशा होणार्‍या म्हातार्‍याकडे पहात अनुमोदन.
"शक्य आहे. दुसरा तर्क असा की तो सशक्त आहे कारण प्रत्येक खून हा गळा दाबून करण्यात आला आहे." तिने पुढचा तर्क मांडला.
" ऍग्रीड. पण एक गोष्ट लक्षात घ्यायला हवी की मनोरुग्ण हे जेव्हा हल्ला करतात तेव्हा त्यांना कधी कधी चार माणसंही आवरू शकत नाही. भले मग त्यांची प्रकृती तोळामासा का असेना. खुनी जर मनोरुग्ण नाही असं गृहीत धरलं तर मग तुमचा तर्क रास्त आहे." पुन्हा तिला अनुमोदन देताना डॉक्टरांनी पुरवणी जोडली. मान डोलावत तिने पुढचा तर्क मांडला.
"त्याची उंची साडेपाच ते सहा फुटांच्या दरम्यान असावी. कारण याच उंचीच्या मयतांच्या गळा आवळण्याच्या खुणा सरळ आहेत व यापेक्षा कमी उंची असणाऱ्या मयतांच्या गळ्यावरच्या खुणा मानेच्या मागच्या बाजूस वरच्या दिशेला गेल्या आहेत, या अशा.." तिने चक्क दोन्ही हात स्वत:च्या गळ्याभोवती दाबून प्रात्यक्षिक दाखवलं. आगंतूकही पुस्तक वाचायचे विसरून तिच्या बोलण्याकडे लक्ष देऊ लागला. तिनेही डॉक्टरांच्या अनुमोदनाची वाट न पहाता पुढे सुरूवात केली.
"तो नुसताच तल्लख बुद्धीचा नसून सुशिक्षितही आहे. त्याने ज्या सहजपणे आपल्या बळींना निर्जन स्थळी बोलावून गाठलय, त्यावरून एक गोष्ट जाणवते की हे त्याने त्यांच्या संभाषण चातुर्यानेच केलय. एखादा अशिक्षित माणूस हे करणे शक्य नाही कारण सगळे मयत हे डॉ. होते आणि मानसोपचार तज्ञदेखील. या ना त्या कारणाने या खुन्याचा मेडीकल प्रोफेशनशी संबध असावा व यामुळे त्याच्या सुशिक्षित असण्याच्या तर्काला पुर्ण वाव आहे. तो एखादा पेशंट असू शकतो, एखादा वॉर्डबॉय वा एखादा ..." ती तिच्या तर्कात हरवून गेलेली.
"डॉक्टर ?" आगंतुक बोलला.
"यस. एखादा डॉक्टर." तिने ताबडतोब त्याला अनुमोदन दिले.
"माझ्यासारखा..... " डॉक्टरांच्या या बोलण्यावर ती दचकली आणि आगंतूकही. "कदाचित डॉ. रेगेंसारखा...... नाही.. रेगे नाही. ते ४५ च्या जवळपास आहेत. मग मीच." डॉक्टर पुढे बोलले.
"तुम्ही काय बोलता आहात ?" तिने स्वत:ला सावरून विचारलं.
"तुमच्या तर्काची कसोटी चेक करतोय. मी बसतोय या वर्णनात." स्वत:शीच बोलावं तसे ते बोलले.
"तुम्ही खरचं डॉ. आहात ?" तिच्या स्वरातला अविश्वास जाणवला त्यांना.
"एक मिनिट." त्यांनी तिला थांबण्याचा निर्देश करत खिशातून विजिटींग कार्ड काढले. "हे घ्या."
"निशिकांत सरदेसाई. सायकॅट्रिस्ट." तिने कार्ड वाचले." तुम्ही सायकॅट्रिस्ट आहात ?" पुन्हा तोच अविश्वास.
"कार्डावर तेच लिहीलय." त्यांच्या स्वरात मिश्किलपणा होता.
"हे कार्ड खोटे आहे." ती ठामपणे बोलली.
"म्हणजे हे डॉक्टर नाहीत ?" आगंतुकाने मध्येच प्रश्न टाकला.
"शंभर टक्के, या शहरातल्या सगळ्या सायकॅट्रिस्टची माझ्याकडे लिस्ट आहे आणि त्यात या नावाची नोंद नाही." तिच्या स्वरातला ठामपणाने आगंतूक शहारला.
"असणार ही नाही. कारण मला या शहरात येऊन फक्त तीन महीनेच झालेत." डॉक्टरांनी तिच्याच म्हणण्याला दुजोरा दिला.
"आणि खुनांना अडीच महिन्यापुर्वीच सुरूवात झाली आहे." आगंतूक चटकन बोलून गेला आणि दोघेही त्याच्याकडे वळले. आगंतूक नकळत मागे सरला. ती डॉक्टरांकडे वळली.
"तुम्ही कोणी का असेना, हुशार आहात हे नक्की. पण मि. सरदेसाई नुसत्या विजिटींग कार्डाने तुम्ही डॉक्टर आहात हे सिद्ध होत नाही." तिने त्यांच्या नजरेला नजर भिडवली.
"गुड पॉंईट. आफ्टर ऑल विजिटींग कार्ड इज नॉट ऍन आयकार्ड. पण आता या क्षणी हे महत्त्वाचं नाही की मी डॉक्टर आहे की नाही. आपण तुमच्या रिपोर्टच्या तर्काबद्दल बोलत होतो ना ? मग थोड्यावेळासाठी आपण असं समजून चालू की मी डॉक्टर आहे. उंचीने पावणेसहा फूट आहे. वय वर्षे एकोणचाळीस आहेत. सशक्त आहेच. तुम्ही आताच मला हुशार म्हणालात. मी डॉक्टर आहे असं म्हटल्याने ह्या प्रोफेशनशी रिलेटेड आहे. आता मी मानसतज्ञ आहे की मानसिक रुग्ण ते नंतर पाहू." डॉ. पुन्हा तिला रिपोर्टकडे घेऊन आले.
"याने तुम्ही खुनी ठरत नाही. फक्त संशयित ठरताय." ती गोंधळून म्हणाली.
"मी समजा म्हणतोय मिस. साटम. तुम्ही एकदम पुढची पायरी गाठू नका." डॉक्टरांनी तिला विनंती केली.
"सॉरी. " तिने चुक मान्य केली.
"आता सर्वात शेवटचा आणि महत्त्वाचा मुद्दा."त्यांनी बोलता-बोलता बॅग उघडली." माझ्याकडे हत्यारही आहे."त्यांनी बॅगेतून स्टॅथोस्कोप काढला. दोघेही दचकले. बसल्या जागीच मागे सरले. पण डॉक्टरांचे त्याकडे लक्षचं नव्हते. "हे खुनी माणसाचे हत्यार. सगळे खून स्टॅथोस्कोपने गळा आवळून केले गेलेत. बरोबर ना ? " तिची मान होकारार्थी हलली व आगंतूकाचीही.
"हे असे.." गळ्यात स्टॅथोस्कोप घालून दोघांना तो आवळून दाखवतात. दोघांच्या कपाळावर घाम दिसू लागतो.
"मला वाटतं तुम्हा दोघांना घाबरण्याचे काहीच कारण नाही. कारण तुमच्यापैकी कोणीही मानसतज्ञ नाही." त्यांनी दोघांना दिलासा देण्याचा प्रयत्न केला.
"तुम्ही माझी थट्टा करताय मि. सरदेसाई." तिच्या स्वरात राग डोकावला.
"थट्टा ? ही थट्टा वाटतेय तुम्हाला ? मी सिरियस आहे मिस. साटम. तुमच्या थिअरीप्रमाणे मी ही एक संशयित ठरतोय. ठरतोय ना ? खुनाचे हत्यार माझ्याकडे आहे. म्हणजे मी खुनी असू शकतो." त्याच्या स्वरात तिला विचित्रपणा जाणवला.
"हे बघा तुम्ही.........." तिच्या रागावर तिला नियंत्रण ठेवता येत नव्हतं.
"खुनी दिसत नाही... की वाटत नाही. तसा मी डॉक्टरही वाटत नाही. मी खून करू शकणार नाही असं वाटतयं का ? सोप्प आहे ते. हा स्टॅथोस्कोप असा धरायचा..." स्टॅथोस्कोप धरून ते आगंतुकाच्या जवळ गेले. चपळाईने तो त्याच्या गळ्यात घालून आवळला. "असा गळयात घालून आवळायचा." आगंतूकाने प्रतिकार सुरू केला. पण डॉक्टरांची पकड मजबूत होती. आगंतूक पुर्ण ताकदीनिशी, दोन्ही हातांनी स्टॅथोस्कोप काढण्याचा प्रयत्न करु लागला. ती विस्फारलेल्या नजरेने ते पहात होती. किंचाळी तिच्या ओठातच थिजलेली. डॉक्टरांनी तिच्याकडे वळून पाहीलं आणि दुसर्‍याच क्षणी आगंतुकाच्या गळ्याभोवतीचा स्टॅथोस्कोप त्यांनी काढला.
"पाहीलतं. सोप्प आहे ना ? " ते बोलले. ती विस्फारलेल्या भयभीत नजरेने त्यांना पहात होती. आगंतुकाने फास निघताच गळा धरला व तो खोकू लागला. त्याच्या खोकण्याने डॉक्टर त्याच्याकडे वळले. "तुम्हाला लागलं का ? प्रॅक्टीकल दाखवण्याच्या नादात मी ..... सॉरी, तुम्हाला खरचं काही झालं नाही ना ? आय एम रियली सॉरी." डॉक्टर पुन्हा पुन्हा दिलगिरी व्यक्त करताच घाबरून मागे सरलेल्या आगंतूकानी निव्वळ हातानेच ओ.के.चा इशारा केला व गळा कुरवाळू लागला. स्टॅथोस्कोप टिपॉयवर ठेवून डॉक्टर त्याच्याजवळ गेले.

(संशयित भाग -२)

गुलमोहर: 

कौतुक, अजुन पोस्टली नाही काय?

पोस्टली. पण दिसत का नाही तेच कळत नाही. काहीतरी तांत्रिक भानगड आहे हे नक्की.
.........................................................................................................................

http://kautukaachebol.blogspot.com/

कौतुक नाव बदलून भानगड गुलमोहोरातली ठेव, मग दिसेल

हरकत नाही.
'कथा 'या धाग्यावर क्लिक केल्यास पहील्या दोन ओळी दिसताहेत. कथेत नको तिथे रहस्य सुरू झालय. ऍडमिन बघता का प्लीज ?
.........................................................................................................................

http://kautukaachebol.blogspot.com/

रहस्य कथेची सुरुवातच एका रहस्याने झालेय.

कौतुक.. मला वाटतं तो रिक्शावाला ५० रुपये सुट्टे आणायला गेला असेल Wink
(जोक अपार्ट.. मागे असेच कोंणाचेतरी प्रकाशचित्र दिसत नव्हते...:-().. असं का होत असेल?

कौतुक, रिक्षावाला सुट्टे आणायला गेला असेल, थांबु या थोडावेळ.
गम्मत रे थोडिशी.

अज्ञात तांत्रिक अडचणींमुळे इथली कथा दिसत नाही. त्या अडचणीचा शोध घेण्यासाठी तात्पुरते प्रतिसाद बंद केले आहेत. लेखकांना विनंती कि त्यानी कृपया काही बदल करू नयेत म्हणजे शोधाच्या कामात अडथळा येणार नाही.

इथली अडचण सोडवली आहे. आणि प्रतिसादांची सोय पुन्हा सुरु केली आहे.

मस्त जमलीय कथा Happy संवाद अन वातावरणनिर्मिती छान . पण आधी त्या सुहास च्या गेस वर्क्/थिअरी वरून असं वाटतं की (गळ्यावरच्य खुणा वरून खाली वगैरे ती हाताने करून दाखवते तेव्हा )खून हाताने गळा आवळून झाले, पण नन्तर म्हटले गेलेय की स्टेथॉस्कोप ने. तिथे माझे तरी जरा कन्फ्युजन झाले.

खुपच छान. वातावरणनिर्मिती छान जमली आहे. वाचण्यास मजा आली.

छान! मैत्रेयीसारखेच मलाही वाटले.

मस्त झालीये कथा.. Happy
ह्याच्यावर जबरी एकांकीका बसवता येईल..

शेवटाचा थोडाफार अंदाज आला.. शेवटचा भाग थोडा अजून खुलवता आला असता..
मै म्हणत्ये ती गोष्ट मला पण जाणवली मी परत मागे जावून चेक केलं होतं..

पण एकूणात सह्हीच.. Happy

कौतुक मस्त रे. मलाही adm सारखंच वाटलं क्षणभर. पण परत वाटलं , नाही आहे तेच योग्य आहे. अगदी योग्य ठिकाणी थांबलाहेस तु ! कुठे थांबायचं हे कसब ज्याला साधतं तोच यशस्वी रहस्यकथा लिहु शकतो. मला नेमकं तेच जमत नाही. Sad

सस्नेह...

विशाल.
____________________________________________

रातराणीचा सुगंध पलंगावर पडल्या पडल्यादेखील घेता येतो. पण तुळस वृंदावनातच राहते, तिच्यापुढे आपल्याला उभंच राहावं लागतं.

http://maagevalunpahataana.blogspot.com

कौतुक,आवडली रे कथा.. शेवटपर्यंत खिळवुन ठेवलस.. मस्त....

कौतुक, कथा मस्तच! पण रेगे का खुन करत आहेत?

कथा, वातावरण निर्मिती मस्त झाली आहे... पण खुनाचे कारण समजले नाही....

कौतुक, मस्त झाली आहे कथा. ते गळा दाबुन मारणं आणी मग स्टॅथोस्कोपने खुन होणं हा मुद्दा मलाही खटकला.
पण सारं चित्र समोर घडतंय किंवा मी एखादी एकांकीका बघतीये असं वाटलं. कधी संधी मिळाली तर, ही एकांकीका करायलाही नक्की आवडेल मला Happy आपली पर्मीशन मिळेल ना हिज हायनेस Happy

*****************
सुमेधा पुनकर Happy
*****************

मस्त कथा रे कौतुक.... आवडली... संवाद खरंच खूप मस्त लिहिलेत... Happy

आभार.
गळा दाबून खून व हाताचं प्रात्यक्षिक यात मुळात हाताने खून होतात याचा उल्लेख नाही. बोलण्याच्या ओघात ते असचं बोललं जाईल की खून गळा दाबून झालेत. त्यांनंतर गळा कशाने दाबण्यात आला हे अधोरेखित करण्यात आलं आहे.
कथा लक्ष देऊन वाचण्यात येते यात आनंद आहे.
सुमेधाजी, कधी करताय एकांकिका ?
.........................................................................................................................

http://kautukaachebol.blogspot.com/

सही अजुन एक रहस्य कथा... आवडली...

मला पुढिल गोष्टी जाणवल्या... पण कथा मस्त आहे चालु झाली की संपे पर्यंत घट्ट पकड धरुन ठेवते.. जबरदस्त!!!

>>ती निवांतपणे सोफ्यात पसरली. तेवढ्यात तिचं लक्ष समोरच्या कोपर्‍यात गेलं. एक पाठमोरी व्यक्ती फोन घेऊन होती. >> पसरली शब्द जरा खटकला.
एक पाठमोरी व्यक्ती फोन घेऊन होती >> हे कस काय शक्य आहे.. visualize करताना

>>मिस. साटम, इथे तुमच्यासमोर एक खून होत असताना तुम्ही ओरडला नाहीत की कुणाला मदतीला बोलावलं नाही? घाबरलेलात का ?" पण ती किंचाळलेली असते...
>>म्हातारा दाराजवळ उभा होता. बहुधा मघासच्या किंचाळण्याने आला असावा,

कौतुक आहे तुमचं.. एखादं नाटक / सिनेमा पाहतो आहोत अस वाटलं वाचताना पण शेवट अर्धवट राहिला असं वाटतय कि ते तुम्ही वाचकांवर सोडल आहे त्यांच्या त्यांच्या मनाप्रमाणे घेण्याचं? रेगे हि व्यक्ति अदृष्य ठेवुन.. तिच्याबद्दल काहिच माहिती न देता ते का खुन करत असतिल??
प्रश्नच प्रश्न...

का बें कौत्या, पटलं ना आता माझं म्हणणं ? Biggrin Biggrin

सस्नेह...

विशाल.
____________________________________________

रातराणीचा सुगंध पलंगावर पडल्या पडल्यादेखील घेता येतो. पण तुळस वृंदावनातच राहते, तिच्यापुढे आपल्याला उभंच राहावं लागतं.

http://maagevalunpahataana.blogspot.com

मस्त रे कौतुका... जबराच आहे कथा... सुरु केली की थांबताच येत नाही. तरीही ऑफीस मधे वाचत असल्यामुळे तुकड्या तुकड्यात वाचावी लागली... पण वाचताना मात्र अक्षरशः आजुबाजूला कोणी आहे वगैरे सगळं विसरुन गेलो होतो मी...
-योगेश

सत्या, पसरली शब्द फक्त हे अधोरेखित करण्यास की त्या तिथे कोणी नाही हे पाहून ती बिनधास्त सोफ्यावर बसली. असा संधीचा फायदा कधी कधी घ्यावासा वाटतोच. ते ही रिक्षाप्रवासाची शिक्षा भोगल्यावर.
फोन म्हणजे इथे लँडलाईनबद्दल बोललोय मी व पाठमोर्‍या व्यक्त्याच्या हातात लँडलाईनचा फोन असल्यास तो जाणवतोच. visualize कर पुन्हा.
"तुम्हाला वेड लागलय का डॉक्टर ? तुम्ही जीव घेतला होता त्या माणसाचा आता." स्वतःला सावरून ती चक्क किंचाळलीच त्यांच्यावर. म्हातारा या कचाळण्याने आला.

गोवेकर, ही कथा तीन व्यक्तीबद्दल आहे जे एका विशिष्ट परिस्थितीत एकत्र येतात. शहरात खुन होताहेत आणि वातावरण संशयाचं आहे. अशावेळेस भेटलेल हे तिघेही एकमेकांवर संशय घेत रहातात. बाकी रेगे वगैर कथेची पार्श्वभुमी आहे. खुनी रेगेव्यतिरिक्त आणखीही कोणी असता तरी त्याने कथेत फरक पडला नसता.

विशल्या, पलंगावर पडल्या पडल्या डायलॉग नको मारूस, जरा कामाधंद्याला लाग.

.........................................................................................................................

http://kautukaachebol.blogspot.com/

खरंच जबरी रहस्यकथा... सुंदर एकांकिका होईल खरंच... वातावरण निर्मिती आणि लहानसहान बारकावे मस्त टिपले आहेत अगदी... प्रसंग, स्वभाववैशिश्ट्ये, व्यक्तिमत्व आणि त्यांच्या व्यवसायासकट!

नखं कुरतडून संपली (आणि विचार करून मेंदूसुध्दा!!! निशिकांत देसाईंचा नंबर हवा होता... Happy )

पण खुनाचे कारण समजले नाही....>> खुनाचे कारण विशेष महत्वाचे नव्हते... कथेचे नाव संश्यित आहे त्याप्रमाणे संशयाची सुई मस्त फिरते... योग्य ठिकाणी येऊन थांबते...

कुठे थांबायचं हे कसब ज्याला साधतं तोच यशस्वी रहस्यकथा लिहु शकतो. >> अगदी अगदी...

मला नेमकं तेच जमत नाही. Sad >> प्रयत्ने प्लास्टीकचे पेन रगडीता शाईही गळे... अर्थात तुमच्या पेनाची शाई गळू द्या अन आम्हाला छान वाचायला मिळू द्या... (मेंदूला खाद्य...! चिंता नको, निशिकांत देसाईंचा नंबर घेत आहे कौतुक शिरोड्करांकडून...) तुम्ही लिहित राहा.

dreamz_unlimited.jpg

बाप रे माझ्या किती कथा वाचायच्या राहिल्या आहेत अजुन. केव्हापासुन वाचते आहे..
जबरदस्त खुलवली आहे ही कथा. खिळवणारे संवाद. मान गये.

Pages