बघ ना

तो आला होता. माझ्यासमोर बसला होता. कुणी कुणी काहि बाही बोलत होते. मी मात्र हळुच डोळ्याच्या कोपर्‍या कोपर्‍यातुन त्याला बघण्याचा प्रयत्न करत होते. आधी त्याचे पाय दिसले. किती गुलाबी छान बोटं, पाय एकावर एक ठेउन बसल्यानं त्याची एक टाचही दिसत होती. टमाटो सारखी लालसर गुलाबी. हा कसा असेल दिसायला. माझी तडफड चालली होती नुसती. आई, अण्णा त्यांच्याशी काय काय बोलत होते. माझं सगळं लक्ष त्याला पहाण्याकडे... 'अगं पल्लु, ऐकतेस ना' आईचा आवाज आला मी जराशी दचकले. 'ऑ? क.... काय?' खरंतर माझ्या घरच्या नावाने मारलेली हाक मला त्याक्षणी फार छान वाटली. त्यानंही ती ऐकली, म्हणजे उद्या लग्न झाल्यावर तोही अशीच प्रेमानं ह्याच नावानं मला हाक मारील बहुधा. मी उगाचच अंग चोरुन बसले होते. माझ्या साडीवरची नक्षी कधी नव्हे ते मी इतकी निरखुन पहात होते. विकत घेतानाही इतकी निरखली नसेल. पुन्हा त्याला बघण्याचा प्रयत्न सुरु झाला... आता त्याचे हात दिसत होते. सरळ सोट स्वच्छ बोटं. व्यवस्थित नखं कापलेली. मी मनातल्या मनांत त्याचा हात हातात सुद्धा घेतला. डोक्यापर्यंत एक हवी हवीशी शिरशिरी येउन गेली. मला त्याचा चेहरा पाह्यचा होता. तसा तो ओळखीतलाच. काल परवा फोटो पाहुन पसंती झाली म्हणुन तर आज हा दाखवणे कार्यक्रम! खरंतर मला फार राग आला होता दाखवणे कार्यक्रमाचा पण मैत्रीण म्हणाली 'अगं दाखवणे कसलं, आपणच त्याला पाह्यचं गं....' कसलं काय, माझ्या छातीत इतकी धड्धड चालु होती की काय सांगु! कुणाला ऐकु जायची बाप रे! अचानक थंडी वाजत होती. तर मधुनच अचानक उकडत होतं. शरिरातलं सगळं रक्त चेहर्‍यावर आलंय की काय असं वाटुन घाम फुटत होता. नक्कीच माझे गाल, नाक, कानशिलं लाल झाली असणार. अचानक काहीतरी जाणवलं आणि मी रप्पकन् वर पाह्यलं तर.... तो माझ्याचकडे बघत होता. आई ग्गं, कळ आली हृदयात. हार्ट ऍटॅक येणार मला बहुतेक.... तेव्हढ्यात पंखा कुणीतरी मोठा केला आणि त्याच्या वार्‍यानं माझे केस एकदम कपाळावर आले, माझ्या नाकात गेले. नाक जरासं हुळहुळलं. मी बोटानं केस मागे सारले आणि नाकपुडी खुळ्यासारखी चोळली. माझा हा वेंधळेपणा पाहुन तो हळुच गालात हसला. अहह, त्याच्या गालावर माझ्या गालावरच्या खळीसारखीच छोटीशी खळी पडली होती. मेड फॉर इच अदर. मी आतुन बाहेरुन सुखावले. त्याची हनुवटी थोडीशी डबल होती. किती गोड वाटत होतं. मनांत लाडु कसले? मोठ मोठाले नारळ फुटत होते आनंदाने! तेवढ्यात कुणीतरी आलं, म्हणुन त्याच्या खांद्यावरुन नजर पुढे सरकवुन मी दाराकडे पाहण्याचा हलकासा प्रयत्न केला. पण.... नजर पुढे जाइचना. . . त्याच्या शर्टाची कडक इस्त्री, कॉलरपाशी थोडी उचलली गेली होती. हा नककीच रोज सूर्यनमस्कार, व्यायाम वगैरे करत असणार. श्शी, बाई. आपण मुलखाच्या आळशी. झोपायला आवडतं मला. मग ह्याच्यासोबत सकाळी उठुन व्यायाम वगैरे कसं जमणार? करेन, ह्याच्यासाठी तेही करेन. हाय काय नी नाय काय...
अर्जुनाला जसा पोपटाचा डोळा दिसला तसा मला फक्त तोच दिसत होता. डोळ्यांच्या वेगवेगळ्या कोनातुन. तोच. फक्त तोच. म्हणजे हा माझं भक्ष्य! माझं लक्ष्य!! किती लोभस...... सगळे म्हणाले, होकार तर झालाच आहे पण तुम्ही दोघे एकमेकांशी बोलुन घ्या. त्याच्या चेहर्‍यावर कसले तरी मिश्किल भाव तरळल्याचे मला दिसले. हा नक्कीच काही तरी खट्याळपणा करणार!. सगळे उठुन बाहेर गेले. कुणी दाराबाहेर, कुणी खिडकीतुन, कुणी पंख्याच्या बटणातुन. कुणी जमिनीतुन. कुणी छतातुन. तर कुणी चक्क टी.व्ही. तुन.... तो माझ्या जवळ सरकत होता, हळुहळु.... 'पल्ले, उठ...' अचानक माझा नवरा आला आणि आमच्या दोघांच्या मधे सरकुन बसला. मी स्सॉल्लीड उडाले. हा कसा टपकला नेमका मोक्याच्या क्षणाला? पण तो उडाला नाही. खुर्चीतल्या खुर्चीतच तो विरघळुन दिसेनासा झाला. माझा नवरा अजुनी बोंबलत होता, 'ए उठ्ठ. उशीर झालाय. चहा टाक. पिल्ल्याच्या ड्रेसला इस्त्री आहे ना?' खाडकन् माझे डोळे उघडले. च्या...@$#$$^.... काय रे, जरा दोन मिनिटं थांबला असतास तर. मस्त जमुन आलं होतं सगळं. ऑलमोस्ट झालंच होतं. हट्... चांगलं स्थळ चालुन आलं होतं. नशिबातच नाही माझ्या...' 'गधडे, स्वप्न काय बघतीस? उठ. .... मला माहित असतं की तुझं लग्न ठरतय, स्वप्नात का होइना, तर मी आजच काय, दोन दिवस तुला उठवली नसती. हे चक्रम चांगल्या घरात पडतंय म्हणुन मी निवांत झालो असतो. छॅ. नशिबात नाही माझ्या. चांगली संधी घालवली.'