शापित यक्ष

मागील वर्षी मुलींच्या शाळेत गॅदरींग बघायला गेले होते. चित्रविचित्र पोषाखातले मुलांमुलींचे घोळके, पाल्यांचे कार्यक्रम बघण्यास उत्सुक पालक, स्वयंसेवक यांची लगबग सुरु होती. शिक्षकांची गडबड, संयोजकांची धावपळ आणि मुलांच्या किलबिलीने सर्व वातावरण भरुन गेले होते.

हळूहळू कार्यक्रम सुरु झाले. सात आठ नॄत्यांनंतर कार्यक्रम चांगलाच रंगात आला. इतरांबरोबरच मूकबधिर विद्यालयाच्या मुलामुलींचा एक कार्यक्रम खास आयोजित केला गेला होता. त्यांचा एक समूह स्टेजवर येऊन नॄत्यप्रकार सादर करु लागला. बुमरो ऽ बुमरो ऽ शाम रंग बुमरो ऽऽऽ . गाणे ऐन रंगात आले होते. आधीचे कार्यक्रम फिके वाटावेत असे त्या मुलांचे नॄत्यकौशल्य होते. एक कडवे झाले आणि संयोजकांनी गाण्याची कॅसेट बंद केली.

आणि ..... त्यानंतर स्टेजवरील दृष्य पाहून प्रेक्षकांचे भान हरपले. टेपवरील गाणे बंद होऊनही त्या मुलांच्या नृत्यात खंड पडला नव्हता. कारण ते वाजत असलेले गाणे नृत्य करणार्‍या मुलांकरिता नव्हतेच तर केवळ प्रेक्षकांसाठी होते. ती मुले फक्त नृत्य दिग्दर्शकाच्या डोळ्यातील भाव व बोटांच्या हालचालींवर लक्ष ठेऊन नाचत होती.

त्या क्षणी तो नृत्य दिग्दर्शक म्हणजे एखादा देवदूत आणि ती मूकबधीर मुले म्हणजे शापित यक्षांसारखी भासत होती. देवदूताच्या डोळ्यातून यक्षांकरीता अपार स्नेह पाझरत होता. दोघांमध्ये विश्वासाचा अतूट सेतू तयार झाला होता. आजुबाजुला चाललेल्या घडामोडींपासून ते पूर्णपणे अलिप्त होते. फक्त देवदूताची नजर आणि बोटे व त्यावर त्यांनी विश्वासाने धरलेला ठेका, एवढेच त्या वातावरणात भरून उरले होते. टेपवरील गाणे शेवटच्या ओळीला पुन्हा सुरू झाले आणि ते स्वर्गीय नॄत्य संपले.

प्रेक्षकांचे देह्भान हरपले होते. टाळ्या वाजविण्याचीही कोणाला शुध्द राहिली नव्हती. शेवटी मागच्या बाजुने एक टाळ्यांची लाट उसळली व ह्ळूह्ळू स्टेजवर येऊन आदळली. परंतू त्या शापित यक्षांचे विश्व टाळ्यांच्या पलीकडे होते. ते आपल्या निरव विश्वात परत निघुन गेले. पण जाताना उपस्थित सुह्र्दांच्या पापण्या मात्र ओलावून गेले.