कविता आणि मी

रात्रंदिन उरी कवटाळुन धरलेले शब्दांचे थवे
डायरीच्या चिटोरयांसारखेच
सांजवा-यावर भिरकावताना
आवंढून येते गळयाशी
जन्मभराची अगतिकता ...

स्वप्नात खोल बुडवणारया रात्रतळाशी
देहातली धुगधूगती तगमग गाडून टाकताना
चुकून सुटलेल्या उच्छवासानेच का
ढळते एखादे चांदणफुल झळ लागून
अनिर्बन्ध पसरलेल्या जलपर्णीच्या पसारयात ...

कुरतडत रहातो मेंदूला रातकिड्यांचा कोरस स्वर
हिवाळाबाधीत झाडांच्या पोकळीतून येणारां
नी बघता बघता
अवेळीच होउन जातात
रक्तातल्या नद्या, संयमीत शुभ्र बर्फवाटा
नि;शब्दतेची धुकाळ दुलई पांघरलेल्या .,