साधारणतः २००६ साली मी कॉलेजमधून पास आऊट झाल्यावर नोकरीसाठी प्रयत्न करु लागलो.इंटरव्ह्युसाठी लांब ठीकाणी जायचे ,तिथे जाण्यासाठी तयारी करायची ,इंटरव्युला सामोरे जायचे असा प्रकार सुरु होता.इंटरव्युला जाताना सुर्वातीला मजा वाटायची नंतर त्याचे दडपण यायला सुरवात झाली. कुठे इंटरव्यु असेल तर तिथे आपले काय होइल ,नोकरी मिळाली तर आपल्याला झेपेल की नाही याचं प्रचंड मानसिक दडपण येऊ लागले.
लोक स्वतःला सुंदर का समजतात हा प्रश्न मला अनेक दिवसापासून पडला आहे. अग्दी कालपरवापर्यंत मी ही स्वतःला फार छान समजत होतो ,पण प्रत्यक्षात आपण दिसायला ॲवरेजही नाही हे लक्षात आले.इंटरनेटवर एक ॲप आहे ,त्यावर मी माझा फोटो अपलोड करुन ॲनालीसिस केल्यावर मी सुंदर तर सोडाच पण अगली (कुरुप) आहे असा त्या ॲपचा रिझल्ट होता जो मला आधीच माहीत होता.
स्वतःला सुंदर समजण्यात महीला आघाडीवर असतात .प्रत्येकीला वाटत असतं की आपण बर्फी आहोत.प्रत्यक्षात अशा मुली व महीला दिसायला ॲवरेजच असतात.पण नखरा असा असतो की साला दिपिका करीनाला कॉम्प्लेक्स देतील.
गेल्या अर्धशतकात आपण वाढत्या प्रमाणात आधुनिक जीवनशैलीचा स्वीकार केला आणि त्याबरोबर आपल्या आयुष्यातील ताणतणाव देखील वाढत गेले. एकीकडे आपला भौतिक विकास होत असतानाच आपले शरीर मात्र निरनिराळ्या आजारांची शिकार होत गेले. हृदयविकार हा त्यापैकी एक प्रमुख आजार. त्याचे एक महत्वाचे कारण म्हणजे करोनरी रक्तवाहिन्यांमध्ये मेद-पदार्थांच्या गुठळ्या होऊन त्या आकुंचित होणे. त्याचा पुढील परिणाम म्हणजे माणसाला येणारा “हार्ट अ‍ॅटॅक ” हा होय. या विकाराचा आपल्या रक्तातील ‘कोलेस्टेरॉल’च्या वाढलेल्या प्रमाणाशी घनिष्ठ संबंध असतो हे आपण सगळे जाणतोच.
डिस्क्लेमर: या पोस्टमध्ये 'पोस्ट दिवाळी डीटॉक्स' बद्दल कुठलेही शॉर्टकट मिळणार नाहीत. पण दिवाळीनंतर एकदम हॉट टॉपिक असल्याने त्याचं नाव हे दिलंय. तितकेच कुणी वाचेल तर चांगलेच आहे. 
मधुमेह अर्थात डायबेटीस- आपल्या सर्वांच्या चांगल्या परिचयाचा आजार. त्याने गेल्या अर्धशतकात समाजात जे काही थैमान घातले आहे त्याला तोड नाही. जगभरातील असंख्य लोक मधुमेहाने त्रस्त आहेत आणि त्यावरील विविध उपचार घेत आपले आयुष्य कंठत आहेत.
वजन, साखर, कार्ब्स आणि या सगळ्याचा आपल्या अंतःस्राव (endocrine) प्रणालीशी असलेला संबंध या संबंधी चालू असलेल्या वाचनात फॅट चान्सची भर झाली. वजन कमी करण्यासाठी (आरोग्य चांगले ठेवण्यासाठी) कुठलाही अपारंपरिक मार्ग अवलंबला की, "हे सगळं डॉक्टरना विचारून करा" असा एक सल्ला नेहमी येतो. किंवा एखादी गोष्ट वाचून खरंच डॉक्टरला विचारायला गेलो, तर डॉक्टरांच्या उलट सल्ल्यामुळे गोंधळायला होतं. पण फॅट चान्स हे पुस्तक एका अतिशय यशस्वी डॉक्टरनेच लिहिले असल्यामुळे, त्यातलया बऱ्याच संकल्पना पटतात, आणि विश्वासाने आत्मसात केल्या जातात. लस्टिग यांचे खरे कार्य हे पीडियाट्रिक एंडोक्रिनॉलॉजी मधले.
हा धागा मी एका सोशलसाईटवरच प्रकाशित करत असल्याने हा विषय येथील प्रत्येकाशी थेट संबंध राखून आहे असे मानायला हरकत नाही.
कधीतरी काहीतरी लिहिणे आणि त्यावर चर्चा घडणे हे प्रत्येकाच्या आयुष्यात घडत असेलच. चर्चा म्हटली की मतभेद आलेच. आणि मतभेद म्हटले की त्याचे वाद हे झालेच. अगदी कुठल्याही सोशलसाईटवर हे सहज घडते. नव्हे कित्येक संकेतस्थळे केवळ यावरच तग धरून असतात.
पण ईथे झालेले मतभेद ईथेच ठेवणे आणि लॉग आऊट करताच जादूची कांडी फिरवल्यासारखे मूड चेंज करणे हे सगळ्यांनाच जमते असे नाही. एक असतो फुकटचा ताप आणि एक असते विकतची डोकेदुखी. बरेचदा आपण ईथून दोन्ही घेऊन जातो.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
