गुलमोहरात पूर्वी काय काय लिहिलंय हे बघत असताना आम्हाला कवितांचा एक खजिनाच सापडला. काही वाचलेल्या, काही न वाचलेल्या, तर काही वाचलेल्या असूनही परत वाचताना वेगळाच अर्थ गवसलेल्या. अशा कित्येक सुंदर कविता, काळाच्या... आपल धाग्यांच्या उदरात गडप झाल्या आहेत. आता हा खजिना शेअर केल्याशिवाय आम्हाला राहवतय थोडच?
पण नुसता त्या त्या कवितेचा दुवा देण्यापेक्षा एक उपक्रम घेतला तर? ह्या कवितेला तुम्ही शेवटच्या कडव्यानंतर एक कडवं जोडायच. थोडक्यात ती कविता समजून घेऊन, त्यातल्या कल्पनांचा विस्तार करून आणि अर्थातच स्वतःचा स्वतंत्र विचार करून आणखी एका कडव्याची रचना करायची, बरोबरच कवितेला एक नवीन नावही सुचवायच. कशी वाटतेय कल्पना?
यात कवी/ कवयित्रीच्या प्रतिभेशी बरोबरी करायचा किंवा त्याच्या कलाकृतीला जरासाही धक्का लावायचा हेतू नाही. फक्त कवी/ कवयित्रीच्या प्रतिभेला दाद देउन आपल्याला अशीच रचना करायची वेळ आली तर आपण कसा विचार करू याचा एक खेळीमेळीत अंदाज यावा आणि उत्तमोत्तम कविता पुन्हा वाचल्या जाव्यात इतकाच उद्देश आहे.
नियम:
१. या उपक्रमा अंतर्गत आम्ही मायबोलीवर पूर्व प्रकाशित कविता, कवी/ कवयित्रीच्या नावासकट प्रकाशित करू. त्या कवितेच्या शेवटी तुम्हाला एक कडवं रचायच आहे आणि त्या कवितेला एक नवीन नावही सुचवायच आहे.
२. या उपक्रमात रोज एक नवीन कविता देण्यात येईल.
३. कडवं आणि नाव दोन्ही सुचवणे आवश्यक आहे.
४. तुमचं कडवं आणि नाव इथेच प्रतिसादात लिहा.
५. एका प्रतिसादात एकच कडवं लिहिण अपेक्षित आहे.
६. एक आयडी कितीही वेळा या उपक्रमात भाग घेऊ शकतो.
आजची कविता:
मूळ नाव: खिळा
कवयित्री: बागेश्री
कवितेची लिंक: http://www.maayboli.com/node/44219
एखाद्या नाजूक भावनेला,
आपण जप जपतो..
अगदी,
आपल्या आस्तित्वाचं पांघरूण घालत..
पण;
वास्तवाची हातोडी हुकलीये कुणाला?
त्यापेक्षा,
त्या भावनेलाच द्यावं सोडून,
ह्या जगात....!
पडेल- उठेल,
धडपडेल- सावरेल,
निगरगट्ट होईल..
टक्के टोणपे खात खात
घट्ट घट्ट होईल..!
धातूच्या खिळ्यासारखी..
मग,
नशीबाच्या भिंतीवर
आपल्याच यशाचं एखादं चित्र टांगायला
वापरता येईल...
तीच, कोणेकाळची तलम भावना...
गणपती बाप्पा मोरया
गणपती बाप्पा मोरया
आणि म्हणूनच अबला म्हणून
आणि म्हणूनच
अबला म्हणून हिणवण्यापेक्षा
करा सज्ञान सक्षम सशक्त
मग
तीच उभी राहील
साऱ्या समाजाला टेकू द्यायला ..!
"स्री मुक्ती"
पोपडा... आणखी दोन चार पोपडे
पोपडा...
आणखी दोन चार पोपडे पडतील
काही अलिकडे
काही पलिकडे...शेजारी..
पडूदेत बापडे...
हातातल्या हातोडीला घट्ट घट्ट पकडून ठेवायचं.
भिंतींवर घाव घालत रहायचं....
येऊदेत बोंबलत...
शेजारचे आले तरी..
निर्विकार मनाने...खिळ्यावर हातोडी मारत
कुठले तरी फडतूस चित्र टांगायला...
हवाच ना??......
(No subject)
जमलं नसेल तर काढून टाकते.
जमलं नसेल तर काढून टाकते.
जमलंय की
जमलंय की
(No subject)
शीर्षक - जखमा पुढे, जपलेली ती
शीर्षक - जखमा
पुढे, जपलेली ती नाजूक भावना
अशीच खिळा होऊन वर्षानुवर्षे रुतून बसेल..
मग कितीही केला प्रयत्न जरी..
नशिबाच्या भिंती बदलण्याचा
तरी अडेलतट्टूप्रमाणे ती..
खोलखोल जखमा करत अस्तित्वाचाच भाग होईल..