उन्हाळ्याचे दिवस आहेत, अंधार पडल्यावर थोडाफार गारवा पसरला आहे. बाबा घरात आहेत आणी मूडमधेही. कारण ते जोराजोरात गाणी म्हणत पेपर वाचतायत.अचानक ते विचारतात 'तू डॉन पाहिलायस का?' मी गोंधळून त्यांच्याकडे पाहतो. 'अरे डॉन,अमिताभचा, नसशील पाहिला तर जाऊया आज ९ ते १२ ला'. बाबांचं असचं असतं त्यांच्या डोक्यात एक कल्पना आली की ती तात्काळ अमलात आणायला सुरुवात करतात. अशावेळी विरोधी सुर काढणे धोकादायक ठरु शकते हे मला चांगलेच ठाऊक आहे.खरेतर आताच पावणे नऊ झालेत, तिकीट कसं मिळणार वगैरे प्रश्न माझ्या मनात येतात पण बाबांचा प्लॅन झालेला असतो- 'पटकन जेवूया, एवढा जूना सिनेमा आहे गर्दी काय नसेल तिकीट मिळेल लगेच, तसाही तो सेंट्रल टॉकिजवाला ओळखीचा आहे आपल्या, काय?' जेवतानाही सर्वकाळ डॉन प्रशस्ती चालूच असते. धावपळ करीत आम्ही सव्वानऊ पर्यंत थेटरवर पोचतो आणी आमचे स्वागत हार घातलेल्या 'हाऊसफुल्ल'च्या बोर्डने होते. पण बाबा हार मानायला तयार नाहीत, ते मॅनेजरला गाठतात,जुना वशिला लावतात. मॅनेजर आमच्याकडे सहानूभुतीने पाहतो. 'तुमाला तेकिट देनार की वो,गल्लीमदले तुमी;पन माजं ऐका आत्ताच्या शोला जाऊ नका, ह्या पब्लिकला समदा शिणेमा पाठ आहे येक डायलाक पन नीट ऐकू द्येत नाहीत.' आमच्या चेहर्‍यावरचा अविश्वास तो वाचतो आणी आम्हाला 'येक थोडं शँपल' दाखवायला बाल्कनीत घेऊन जातो.तिथे सॉलीड बोंबाबोंब चाललेली असते,तेवढ्यात अमिताभची एंट्री होते आणी तक्षणी शेकडो, नाणी,कोल्ड्रींकचे क्राऊन,शर्ट,टोप्या हवेत उडतात;आणि खरच सांगतोय; त्यामागे क्षणभर का होईना,पडदा दिसेनासा होतो.बहिर्‍याचे देखील कान किटतील असला गदारोळ सुरु होतो.आम्ही चूपचाप दुसर्‍या सिनेमाला जातो.
सिनेमा रिलिज होऊन जवळजवळ २० वर्षांनी, रात्रीच्या शेवटच्या शो ला,गावातल्या सर्वात टीनपाट थेटरात मी त्यादिवशी जे दृष्य पाहिले ते केवळ अदभुत या शब्दांनी वर्णन करण्यासारखे आहे.लोकप्रियता काय असते आणि सिनेमाचे वेड कशाला म्हणतात हे मला त्यादिवशी नीट्च कळाले.
नशिबाने मी सिनेमावर निस्सीम प्रेम करणार्‍या गावात जन्माला आलो. सोलापूरात सिनेमा पाहणे हा एक सिरिअस उपक्रम असतो. घरातले सर्व लोक म्हणजे पुरुष आणि बायका, तरणे आणि म्हातारे सगळे आपपल्या आवडीचे सिनेमे आपपल्या वेळेत पाहतात. सगळ्या कुटूंबाने एकत्र सिनेमा बघायचे दिवस म्हणजे फक्त सुट्टीचे. अन्य दिवशी मॉर्निंग आणि ६ ते ९ चा शो कॉलेजकुमारांचा, मॅटीनी बायकांचा आणि ९ ते १२ लास्ट शो घरातील पुरुषांचा असं या गावाचं साधारण वेळापत्रक आहे!
सिनेमा बघायला जाणं हीच मुळात अंगावर रोमांच उभे करणारी प्रक्रिया आहे! सोलापूरातील स्थानिक वर्तमानपत्रात दर शुक्रवारी जवळजवळ दोन पानं भरुन सिनेमाच्या जाहिराती येत. ('सकाळ' सारखे पांचट पेपर आल्यापासून मात्र हे प्रमाण कमी होत चालले आहे, ज्या पेपरात सिनेमाच्या जाहिराती नाहीत त्याचा उपयोग तरी काय?). माझ्या लहानपणी तर नुसत्या या जाहिराती वाचूनदेखील सिनेमाची झिंग चढायला लागायची. काय बहारदार भाषा असायची ती! ' मेघास्टार चिरंजीवीची अप्रतीम अदाकारी- घराना मोगुडू', 'सप्तरंगी गर्दीचा सातवा आठवडा', ' डॉ. राजकुमारचे हृदयस्पर्शी महान कौटुंबिक कन्नड चित्र - बंगारद मनुष्य', 'तुफान हाणामारीने भरलेले जी-९ मिथूनचे इस्टमनकलर मनोरंजन - कसम पैदा करनेवाले की', 'गुलाबी थंडीत घाम फोडणारा भयानक हॉरर सिनेमा - इव्हिल डेड'. त्यात पुन्हा एखादा गाजलेला डायलॉग! नुसती जाहिरात वाचूनच माणूस जागच्याजागी उड्या मारायला लागायचा. गावभर लागलेल्या पोस्टर्सनी हा सिनेमा फिवर अजूनच वाढवलेला असे. मग शो कुठला आहे, अ‍ॅडव्हान्स कधी आहे, किती हाउसफुल्ल आहे, कुठल्या थेट्राची ब्लॅक कुठे मिळतील, कुठल्या 'मामांचा' वशिला लावता येईल वगैरे चर्चा जोरात सुरु व्हायच्या. कोण,कुठून,कसा, कोणाला घेउन येणार याचे प्लॅनिंग व्हायचे. पैशाची व्यवस्था लावण्यात यायची (सिनेमाला चाललेल्या मुलाला पैसे न देणे याला सोलापूरी बालसंगोपनात अत्याचार समजला जाई!), आणि शेवटी सगळी वरात थेटरच्या दारात पोहोचायची. मीना,छाया,आशा,प्रभात,भागवत,कल्पना; पूर्व भागातले लक्ष्मीनारायण, गेंट्याल अशी कितीतरी थिएटर्स.
तिथला देखावा तर काय वर्णावा! एकतर सोलापूरात ७-८ थेटर्स एकाच चौकात आहेत त्यामुळे सुटणार्‍या आणि नव्या शोची एकच तोबा गर्दी उसळलेली. गाड्यांचे हॉर्न,लोकांचा आरडाओरडा, एकमेकाला शोधणारे हाकारे, त्यातच ब्लॅकवाल्यांची धांदल; थोडक्यात काय तर विश्वनिर्मीतीच्या वेळी कसला तो 'केऑस' होता म्हणतात तो असाच असला पाहिजे याची खात्री पटवणारे सारे वातावरण. आता इथे केवळ थेटर्सच्या जवळच दिसणार्‍या खास सोलापूरी व्यक्तिमत्वांची ओळख तुम्हाला होते. गर्दी नियंत्रणासाठी असलेले हे माजी पैलवान लोक, शारिरीक शक्तीचा वापर करण्यापेक्षा केवळ मौखिक बळावर (म्हणजे तोंडतून येणारी भक्कम पिंक आणि शिव्या) कितीही लोकांवर काबू ठेवत आले आहेत. अर्थात गरज पडली तर एकाचवेळी शंभराच्या घोळक्याला ढकलून सरळ लायनीत उभे करण्याची ताकद यांच्यात आहे. कुठल्याही सिनेमाच्या यश-अपयश, बरा-वाईट याने अजिबात प्रभावित न होणारे हे स्थितप्रज्ञ आहेत. हिंदी सिनेमाचा आख्खा इतिहास त्यांच्यासमोरुन गेला आहे त्यामुळे कुठला सिनेमा चालणार आणि कुठला पडणार हे केवळ एका शोच्या रिस्पॉन्सवरुन सिनेमा न पाहता ही सांगू शकणारे हे ट्रेड पंडीतही आहेत. थेटरबाहेरचे प्रचंड मोठे कटआऊट्स हे ही इथले वैशिष्ठ्य. त्यातही सिनेमात हिरो शेवटी मरत असेल तर त्याच्या कटआउट्ला मोठाले हार घालतात.यल्ला-दासी या कलाकार जोडीने या पेंटींगच्या क्षेत्रात एक काळ अक्षरशः गाजवला.
तिकीटाच्या रांगेत घुसाघुसी करुन, घामेघूम होत बाहेर पडल्यावर जरा स्थिरस्थावर होउन,अजून कोण आलेय त्यात कोणी 'इंटरेस्टींग' आहे काय, असल्यास कुठले तिकीट आहे इ.इ. चौकश्या सुरु होतात. बरोबर बायका-मुली नसतील तर सहसा बाल्कनीचे तिकीट काढले जात नाही. एकदा तिकीट हातात आल्यावर मग मोर्चा थिएटरच्या आत वळतो. तिथे नोटीस बोर्डसारख्या चौकटीत सिनेमातील दृष्ये किंवा स्टील्स लावलेली असतात. त्यांच्या काचेला नाक लावून सिनेमात कायकाय आहे याचा अंदाज घेतला जातो. काही जास्त जिज्ञासू, सिनेमाच्या पोस्टरवरची श्रेयनामावली बारकाईने वाचतात आणि त्यावर आपली अज्ञ-तज्ञ मते सांगू लागतात. तेवढ्यात घंटा वाजते आणि व्यवस्थित तिकीट काढले असले तरी प्रचंड घाई करुन लोक आत घुसतात. याला कारण हे आहे की एकाच सीटची अनेक तिकीटे असल्याचा चमत्कार इथे बर्‍याच वेळा घडतो. त्यामुळे पहिले जाउन सीट बळकावणे याला पर्याय नसतो. मी त्याच्या जवळ बसणार,बसणार नाही वगैरे होउन एकदा सगळी गँग स्थानापन्न झाली की सर्व दिशांना माना वळवून वळवून ओळखीचे कोण दिसतेय काय याची चाचपणी होते (काही 'विशिष्ट' प्रकारच्या इंग्रजी सिनेमांच्या वेळी तर हे फारच गरजेचे असते!). मग जाहिराती सुरु होतात. त्यांचे सर्टिफीकीट झळकताच त्यावरचे नाव डोळे बारीक करुन वाचण्याची धांदल होते. हळूहळू थेटर भरते, वाढलेल्या कार्बन डाय ऑक्साईडचा, पान-गुटख्याच्या पिंकांचा आणि मुतारीकडून येणार्‍या दरवळाचा एक एकत्रित वास सगळीकडे ठासून भरतो. हाच तो सिनेमाचा वास. तो वास, तो अंधार डोक्यात शिरतो, तुमचा कब्जा घेतो, हळूहळू तुम्ही बाहेरचे जग विसरता पडद्यावरच्या सुखदु:खात सामील होता.
पण शांतपणे सिनेमा पाहतील तर ते सोलापूरी कसले. सिनेमा कितीही चांगला असो वा वाईट सतत कॉमेंट केल्याशिवाय पैसे वसूल होत नाहीत अशीच इथे समजूत आहे. 'आला बग,आला बग, ए मान वळीव की मागं हाय तुझ्या, ए काय बघतो रे इ. नेहमीची कॉमेंट्री तर असतेच पण एक सिनेमा अनेकदा बघणारे वीर आख्खे डायलॉगदेखील म्हणतात.'दिलवाले दुल्हनीया ले जायेंगे' पहाताना शाहरुखबरोबर आख्खे थेटर 'पलट, पलट' म्हणताना मी अनुभवले आहे. अर्थात ही बडबड बाकीचे शांतपणे ऐकून घेतात असे समजू नका. कॉमेंट्सवरुन बाचाबाची आणि भांडणे अधूनमधून होतातच. सिनेमाच पकाऊ असेल तर मात्र या कॉमेंट्सचे कौतुकही होते. सिनेमा कितीही वाईट असला तरी या ना त्याप्रकारे स्वतःचे मनोरंजन करण्याची वृत्ती इथे आहे. मध्यंतरात पॉपकॉर्न पाहिजेतच कारण मग त्यांच्या पिशवीचे फुगे करुन योग्य संवादाच्या वेळी फोडता येतात!
काळ बदलला, गाव ही बदलले. डीजिट्ल पोस्टर्सनी पेंटींगवाल्या कटआउट्सची जागा घेतली. पेपरातील सिनेमाच्या जाहिरातींची संख्या रोडावली. टिव्हीवरुन सतत होणार्‍या जाहीरातबाजीने त्या जाहिरातींचे आकर्षणही मावळले. मोठ्या शहरात तर १०० रुपयाला फक्त पॉपकॉर्नच मिळू लागले. सिंगल स्क्रीन थेटर्सना देशभरातच अवकळा आली त्याला आमचे गाव तरी कुठून अपवाद ठरणार? सोलापूरच्या एकंदरीत आर्थिक दुरावस्थेचा फटका या धंद्यालाही बसला.
बर्‍याच वर्षांनी पुन्हा एकदा गावात 'थ्री इडीअट्स' पहायचा योग आला. बायकोला घेउन पहिल्यांदाच सोलापूरात सिनेमा पहात होतो त्यामुळे तिला फार कल्चरल शॉक बसू नये म्हणून तिच्या पुणरी पठडीतला 'क्राऊड' असेल अशा मल्टीप्लेक्स मधे गेलो! सिनेमा रंगला होता लोक एंजॉय करत होते,तेवढ्यात वीरू सहस्त्रबुद्धे आमिरला त्याचे ते खास पेन भेट देतो हा प्रसंग आला आणि मागून आरोळी आली 'फसवायला बे त्याला, काय काय सांगून सादं रेनॉल्ड्स द्यायला बग तेनी!'
आणि माझं गाव अजून आहे तसचं आहे याची खात्रीच पटली!
मस्त लिहिलय. प्रतिक्रिया ही
मस्त लिहिलय.
प्रतिक्रिया ही मस्त.:)
खूप चांगला लेख आहे. या
खूप चांगला लेख आहे.
या लेखामुळं आठवलं
लहानपणी अशा गोंधळाचा त्रास व्हायचा म्हणून लक्ष्मीनारायण, नीलायम इ. सिनेमागृहे वर्ज्यच होती. पुढे कंपूबरोबर नीलायम मॅटिनी ला जायला लागले... गोंधळ पण एन्जॉय करता य्तो हे इथं पहील्यांदा समजलं..
सॉल्लिड लिहिलाय. ह्याखेपी,
सॉल्लिड लिहिलाय.
ह्याखेपी, थ्री इडियट्स तिसर्‍यांदा बघायला तेरा इडियट्स मिळून गेलो... सक्काळच्या पारी सा वाज्ता!! जी धम्माल केलीये...
फारच भारी लिहिलंय, एकदम त्या
फारच भारी लिहिलंय, एकदम त्या जगात नेलंत! 'कोल्ड्रिंक'च्या काचेच्या बाटल्यांवरून ओपनर खर्रकन फिरवतात तो आवाज येतोच हमखास जुनी थेटरं आठवली की मला
गोल्डस्पॉटसाठी जीव जितका आसूसला तितका अजून कशासाठी नसेल 
जाहिराती खरंच खरतनाक असतात, अनुमोदन
सोलापूराच्या पिच्चरप्रेमाबद्दल खूपच ऐकलंय, आणि त्या टिपिकल हेलाच्या भाषेबद्दलही. एखादी ट्रिप करायलाच हवीये आता तिकडे
आगाऊ..... अरे सकाळीच परतलोय
आगाऊ.....
कशाला तरी पुण्यात कडमडलोय असं वाटतंय मग.. सगळे दृय्श्य डोळ्यांसमोरुन सरकले.. 
आम्ही घातलेला दंगाही आठवला.
अरे सकाळीच परतलोय सोलापुर हुन... उगाच लेख वाचला...
त्यात्लाच एक किस्सा..
'राज' पहाय्ला आम्ही २४ जण (मुलेच) गेलेलो. आणी सर्कल न मिळाल्याने *# मारत बाल्कनी काढावी लाग्ली. त्यात दोन तिकिट वेगवेगळ्या ठिकाणचे मिळाले. मग ग्रुप सोडुन दुर कोनीच बसाय्ला तयार नहि. मग सग्ळे २४ जण २२ खुर्चीत अ‍ॅडज्सट झाले. अन त्यात समोरच्या रांगेत ८-१० मुलींचा ग्रुप होता. मुव्ही चालु अस्ताना दंग्याला जोर होताच म्हणा.. पन त्यत्ल्या त्यात अमच्यात्ल्या एका मित्राने समोरच्या ग्रुप मध्याल्या केस मोकळे सोडलेल्या मुलीच्या केसांत फुंकर घातली... (जसं मुव्ही मध्ये बिपाश्याच्या केसात कोणीतरी फुंकर घालतं ना तसं...) मग काय जी ती जोरात किंचाळली की झालं... बाल्कनितले लाईट्स लागले..
लाईट लाग्ल्या लाग्ल्या परत निरव शांतता.... 
वैतागुन लाईट्स बंद करुन मुव्ही परत चालु झालि नि आम्ही जोर जोरात हसायला लाग्लो..... त्याच मुव्हीच्या वेळेस बाल्कनीतलं एक पोरगं स्क्रिन वर भुत दिसलं कि जोर जोरात रडायचं..... मुव्ही पेक्शा असलेच मंनोरंजन जास्त व्हायचे.. 
मस्तच लिहीलंय मजा आली वाचुन!
मस्तच लिहीलंय
मजा आली वाचुन!
आगाऊ,मस्त लिहिलय...
आगाऊ,मस्त लिहिलय...
खल्लास रे भौ! शिणेमा बघायला
खल्लास रे भौ! शिणेमा बघायला का होईना सोलापूरात नक्की जाणार आता.
काय काय सांगून सादं रेनॉल्ड्स द्यायला बग तेनी! भारी रे. किती दिवसात माझी भाषा ऐकतेय.
आयला झकास की, समद्यास्नी
आयला झकास की, समद्यास्नी थांकू! सोलापूरींना नॉस्टॅलजिक वाटलं असेल ना एकदम!
जवळजवळ एक वर्षापूर्वी हा विषय डोक्यात आला होता, काल एकदम लॅपटॉपवर कुठेतरी कोपर्‍यात पडलेला अर्धवट लेख दिसला आणि गाडी एकदम सुटलीच! आधी वाटलं जरा थांबू या जरा प्रकाशनपुर्व संस्कार करुयात, आत्तातर 'दर्शनमात्रे' टाकलाय इ.इ. पण मग वाटलं जाउद्या, आपलेच लोक आहेत नाय आवडला तर मारतील ट्प्पू!
तरी काही मुद्दे सुटलेच जे अनेक प्रतिक्रियात वाचायला मिळाले जसं की कोल्ड्रिंकच्या बाटल्यांवर फिरणार्‍या ओपनरचा आवाज.
अनेक वैयक्तिक अनुभवही लिहीताना ऐनवेळेला सुटले जसे की मॉर्निंगला 'अ‍ॅनाकोंडा' मॅटीनीला 'आर या पार' आणि फर्स्ट शो ला 'प्यार किया तो डरना क्या' हे एकाच दिवशी सलग पाहिले होते! किंवा बाबांनी आवर्जून दाखवलेले 'मॅकेन्नाज गोल्ड', अपोलो १३', आणि मी त्यांना दाखवलेले 'सत्या','मुन्नाभाई एमबीबीएस', असं कितीतरी. जाउद्या पार्ट टू इथेच व्हायचा थांबतो आता!
सहीच! >> आमच्या सोलापुरात
सहीच!
>> आमच्या सोलापुरात १९७० पासुन ४-४ पडदे असलेली थिएटर्स होती.
अगदी खरं!!
आम्ही पुणे अभियांत्रिकीत शिकत असताना कुठल्याश्या चित्रपटाला गेलेलो... एकतर पोचायला उशिर झाला... गर्दीतुन खुर्च्या शोधुन बसलो... त्या चित्रपटात नावं बर्‍याच उशिरा यायची... त्यामुळे आम्हाला बराच उशिर झाला असला तरी आम्ही बसतोय तोच नावं आली... माझा एक सोलापुरी मित्र जोरात म्हणाला, 'पिक्चर आत्तच सुरु झालय बे'...
>> मोठ्या शहरात तर १०० रुपयाला फक्त पॉपकॉर्नच मिळू लागले
आणि पुरते ३ तासही जिथे बसणार नाही तिथे काय करायच्यात फोमच्या खुर्च्या, A/C वै...
हो ना... हल्ली थेटरात जाउन पिक्चर बघावासा वाटतच नाही... एकतर दिवसाला ३ शोचे बंधन नाही... त्यामुळे निवांत ट्रेलर, जाहिरातिंसकट सिनेमा दाखवत नाहीत... घाइ घाइ करतात नुसती.. एवढे पैसे खर्च करुन जर भंगार निघाला तर कोणाला दोष द्यायचा
मस्त लेख!
मस्त लेख!
जबरी! धमाल आली वाचताना
जबरी! धमाल आली वाचताना
सोलापुरातील त्या एकाच चौकात असलेल्या थिएटर्स बद्दल ऐकले आहे.
चित्रपटांच्या जाहिराती पुण्या मुंबईतील पेपर्स मधून ही खूप कमी झालेल्या जाणवल्या गेल्या काही वर्षात (प्रभात वाचला नाही बर्‍याच दिवसांत). प्रभात चा बहुधा शुक्रवारचा की रविवार चा अंक तर अर्धा जाहिरातींनीच भरलेला असायचा. ती वरची जाहिरातींची वाक्ये तर भन्नाट आहेत
आधीच्या जाहिरातींच्या आठवणीही मस्त. तेव्हा बहुधा दूरदर्शन वर दाखवत त्यापेक्षा मोठी 'व्हर्जन' थिएटर मधे दिसत असे.
अ‍ॅड बु च्या ठराविक वेळा, तो आठवड्याच्या शो चा चार्ट असलेला फळा, हाउसफुल चे बोर्ड, थिएटरमधे आत गेल्यावर काचेच्या आत लावलेली चित्रे, इंटरव्हल नंतरचे ट्रेलर्स, "अ - केन्द्रीय फिल्म सेंसर बोर्ड' ची पाटी आली की उजवीकडे पहिल्यांदा किती 'रिळे' आहेत ते पाहणे - म्हणजे जितकी जास्त तितकी मजा जास्त असा समज, 'टॉयलेट ब्रेक' साठीच बनवल्यासारखी काही बोअर गाणी असे बरेच काही एकदम आठवले.
हो ना... हल्ली थेटरात जाउन
हो ना... हल्ली थेटरात जाउन पिक्चर बघावासा वाटतच नाही... एकतर दिवसाला ३ शोचे बंधन नाही... त्यामुळे निवांत ट्रेलर, जाहिरातिंसकट सिनेमा दाखवत नाहीत... घाइ घाइ करतात नुसती.. एवढे पैसे खर्च करुन जर भंगार निघाला तर कोणाला दोष द्यायचा अरेरे आणि पुरते ३ तासही जिथे बसणार नाही तिथे काय करायच्यात फोमच्या खुर्च्या, A/C वै...
अगदी अगदी... एवढ्या पैशात पिक्चर पाहील्याचा फिल येत नाही...
न दंगा न गोंधळ, न धक्का बुक्की ना खुर्च्यांच्या नंबरांचा घोळ न तो बॅटरी वाला.... 
त्या पेक्शा घरी पाहीलेले केव्हाही आवडते... 
पण तुम्ही ज्या टाईपच्या
पण तुम्ही ज्या टाईपच्या थेटरांमध्ये गेलेला आहात तिथे आम्ही कधीच गेलेलो नाही.>>>> लै भारी मज्जा मिसलीस निंबुडे तू....
सत्या, तुझ्या लिखाणाबद्दल काय लिहू? खुप जुन्या आठवणी जाग्या केल्यास रे तू...
पहिली आठवण आहे, कुर्डुवाडीच्या टुरिंग टॉकीजची...
) सिनेमा पाहणं म्हणजे फक्त पाहणंच नसायचं, जाताना बरोबर घरुनच चिवडा, लाडू.. काहीकाही जण तर पोळी भाजी घेवुन येणारे पण असायचे. मस्तमध्ये सिनेमा बघत थेटरातच जेवणं चालायची. तिथे अगदी बापुंच्या झनक झनक..... पासुन धर्मुआण्णांच्या तिसरी आंखपर्यंत सर्व प्रकारचे शिनमे फायले बग.
मोठ्ठा तंबू, त्याच्या एका बाजुला पडदा लावलेला. खुर्च्या वगैरे प्रकार.. हल्लं.. मस्त वाळू असायची खाली, आपापल्या सतरंज्या, पांघरुणं घेवून जायची बरोबर. मधोमध एक मोठा दोरखंड बांधलेला असायचा, या बाजुला पुरूष दुसर्‍या बाजुला बायका... (आम्हा लिंबुटिंबुंना कुठेही अलाऊड असायचं
नंतर सोलापूरी आलो आणि वेड अजुन वाढलं. शोले , डॉन हे सिनेमे तर अगदी पिटाच्याचा पुढे बसुन ( खालची सर्वात समोरची खुर्च्यांची रांग असते त्याच्या पुढच्या मोकळ्या जागेत) मस्त मांडा ठोकून बसुन बघीतलेत. गब्बरप्रेमाचे एक वेगळे रुप सोलापूरात पाहायला मिळाले. मराठी वजीर पाहायला गेलो होतो मीनाला...
अशोक सराफचा मुख्यमंत्री बघितल्यावर एका अस्सल सोलापूरकरांची कॉमेंट कानावर आली आणि धन्य झालो...
"क्या भारी अ‍ॅक्टिंग करता मिया अशोक सराफ, उनो तो मराठीका गब्बरच है बोले तों !"
लक्ष्मीनारायणला त्या पत्र्याच्या छताखाली घामेघूम होत पाहीलेला 'घराना मोगडू' , चिरंजीवीच्या प्रत्येक एंट्रीला होणारा जल्लोश सगळंच अविस्मरणीय आहे...... (अगदी लक्ष्मी, शारदादेखील सोडलेले नाहीत
)
पण आमचं आवडतं थेटर होतं कल्पना...... जॅकी चॅन, जेट ली, ब्रुस ली, अर्नॉल्ड, रँबो, वॅन डॅम या महामानवांची ओळख आम्हाला कल्पनानेच करून दिली.
शेवटी एकच किस्सा सांगतो, तिसरीत असतानाचा.
पुण्यात पाषाणला राहात होतो तेव्हा, संत तुकाराम महाराज प्राथमिक विद्यालयात शिकायला. तेव्हा पुण्यात नटराज म्हणून एक थिएटर होतं, "मुकद्दर का सिकंदर" फुल्ल स्विंगमध्ये चाललेला. शाळा चालू होती, थोरात म्हणुन कॉमन शिक्षक होते. अशात १२.३० - १.०० च्या दरम्यान आमच्या शेजारचा पव्या (श्री. प्रवीण कुळकर्णी, सद्ध्या कुठे असतो माहीत नाही) वर्गात आला, थेट माझ्यापाशी येवून बसला. विशू , बाबांनी तिकीटे आणलीत, तुझे आई-आण्णा पण येणार आहेत, तुला घरी बोलावलेय.
गुरुजींनी विचारले, काय रे विशाल? कोण आहे हा मुलगा?
गुरुजी आमच्या शेजारी राहतो, मला घरी बोलावलय. जावू?
कशाला?
मी काही बोलायच्या आधीच पव्या बोलून गेला, पिक्चरला जायचय.."मुकद्दर का सिकंदर". मी घाबरलो म्हणलं शिव्या पडणार आता. पण सरांची प्रतिक्रिया वेगळीच होती.
"तिकीटे मिळाली? जा जा... मस्तै पिच्चर. आणि उद्या वर्गात स्टोरी सांगणार असला तरच जावू देइन. मैत्री कशी असावी याचे खुप सुंदर उदाहरण आहे तो पिच्चर म्हणजे.!"
मी आवासुन गुर्जींकडे पाहातच राहीलो.
धन्स यार सत्या, नॉस्टॅल्जिक केलंस !
"क्या भारी अ‍ॅक्टिंग करता
"क्या भारी अ‍ॅक्टिंग करता मिया अशोक सराफ, उनो तो मराठीका गब्बरच है बोले तों !" >>> अगदी अगदी
असाच प्रकार अमिताभच्या बाबतीतही होता, म्हणजे असं की सिनेमात हिरो कोण आहे असं विचारण्याऐवजी 'शिनेमात बच्चन कोन हाय?' असं विचारलं जायचं आणि त्याला 'मिथून बच्चन आहे' किंवा 'जितेंद्र बच्चन आहे' असं उत्तरही मिळायचं!
पहिली आठवण आहे,
पहिली आठवण आहे, कुर्डुवाडीच्या टुरिंग टॉकीजची...
मग ईंटर्वलला दुसरी लावली की पहीली रिळ फिरवायचं काम.. 
मस्त मजा यायची 
मोठ्ठा तंबू, त्याच्या एका बाजुला पडदा लावलेला.
मी आजोळी गेलो की अश्या वातावरणात पिक्चर पहाय्ला मिळे. वर गम्मत म्हणुन आम्ही त्या पिक्चर वाल्या कडे बसुन पहिली रिळ पाहत असताना दुसरी रीळ उलटी फिरवुन देत असु त्याला...
अर्रे कसला सही लेख लिहिलायस
अर्रे कसला सही लेख लिहिलायस आगावा! लेख झक्कास, प्रतिक्रीया झक्कास आणि या लेखामुळे मनातल्या ज्या आठवणी जाग्या झाल्यात त्याही झक्कास!
शँकीसारखेच मीही जे सिनेमे पाहिले ते सगळे गोपी आणि काही टिळक टॉकीजलाच. पण आमच्याकडे सिनेमाचं कल्चरच नव्हतं. आई-बाबा कधीच सिनेमे बघायला गेलेले आठवत नाहीत. आजूबाजूचे लोकं जायचे तर ते सिनेमावर एवढा का जीव टाकतात? असं वाटायचं. आईशप्पथ सांगते की शाळेत असताना, राखी आणि रेखा या दोन वेगळ्या बायका आहेत हेच माहित नव्हतं. मग कधीतरी साक्षात्कार झाला. अशा पार्श्वभूमीवर मी थेटरात जाऊन पाहिलेले सिनेमे म्हणजे : संत ज्ञानेश्वर, हर हर महादेव, रामभक्त हनुमान, रानी और लाल परी अशा टाईपचे. पण ते मनात आतपर्यंत पोहोचलेले. पण थेटरातलं वातावरण मात्र थेट वर्णन केल्यासारखं.
हा फाकडु लेख पुन्हा वाचुन
हा फाकडु लेख पुन्हा वाचुन मज्जा आली. सगळ्या जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या.
भारी... आम्ही पण १ वर्ष
भारी...
आम्ही पण १ वर्ष सोलापूरला होतो. त्या वर्षी राजा हिंदुस्तानी पाहिलेल्या त्या मे च्या सुट्टीत. त्यावेळी माझ्या एका बाजुला माझी आई आणि एका बाजुला कॉलनीतल्या काकु होत्या. त्यामुळे त्या बहुचर्चित सीन ला, मी आले नसते तर किती बरं अशी स्थिती होवुन गेली माझी..
मस्तच लिहिलय..
खूपच छान लेख आहे. आगाऊ
खूपच छान लेख आहे.
आगाऊ सोलापूरातला सिनेमा पाहून झाला.
मस्तच.... वडिलांसोबत
मस्तच.... वडिलांसोबत चित्रपट... लकि आहात.
लेख आणि प्रतिक्रिया दोन्ही
लेख आणि प्रतिक्रिया दोन्ही धमाल
Pages