वंशवृक्ष!

एका निवांत दुपारी,
सहज बसलेलो ; आयुष्याच्या संध्याकाळी,
अंगणात; बघत बागेतील फुलांकडे,
आणि.. माझ्या घराच्या सुखदु:खाचा साक्षीदार असलेल्या,
समोरच्या वृक्षाकडे..वडीलधार्‍या!
किती पिढ्यांचा, आयुष्यांचा साक्षीदार असेल तो?
न्याहाळू लागलो त्याला; नेहेमीसारखाच..पण नव्याने!
त्याचे ते भव्य खोड
विस्तारत गेलेले..मायेने, दर पिढीआड,
ते शेकडो हात फांद्यांचे, थोपवून धरीत,
अरिष्टसूचक वारे; आमच्या घराकडचे! आणि सडा घालीत,
शुभ्र फुलांचा अंगणात..हिरव्यागार हातांनी,
आणि सावली देत, कधीपासून..
आमच्या आयुष्यासकट घराला, शीतलतेची वाट जोडत!

अचानक, त्याच्या गर्द, डेरेदार आकारातून..
उन्मळून पडले...एक वाळके पान, नाते संपवीत..त्याच्याशी,
हलके हलके मुळांकडे धाव घेत खाली,
विसावले; माझ्या अंगावर. बघितले निरखून तर..
देठाची नाळ तुटलेली, आयुष्य संपलेले पानाचे,
आणि..माझी नजर शोधतेय त्या तुटक्या नाळेला,
ती जागा...फांदीवरची, रिक्त झालेली
आणि..... थरारून गेलो मी, त्या तुटलेल्या जागेवर घडत असलेला जन्माविष्कार बघून!
त्या फांदीच्या तुटलेल्या देठाच्या जागी..
उमलून येत होता; एका नव्या हिरव्या पानाचा हिरवा जीव,
आकार घेऊन फुटू पाहात... इवले इवले हात पसरून!

आणि नेमके तेंव्हाच...
माझी गर्भार सून, पूर्ण दिवस भरलेली...आलेली दारातून बाहेर,
पाहात माझ्याकडे मायेने, हसत.. माझा वंशवृक्ष वागवित, वाढवित
मी बघत.. अतीव प्रेमाने त्या बाळसेदार आकाराकडे,
आणि.. मायेने हळूच उचलून घेत, त्या वृद्ध, निरासक्त, निष्प्राण पानाला,
बघत माझेच प्रतिबिंब, त्या पानात आणि.... त्या बाळसेदार गर्भाकारात!
समजून घेत्..जगत,
शब्दशः वंशवृक्ष या उक्तीचा अर्थ,
समजून, उमजून, घेत अनुभव साक्षात्काराचा...जन्माचा, मृत्यूचा,असण्याचा, नसण्याचा,
अश्रूंनी भिजवत, त्या पानाला, माझ्या अव्याहत भविष्याला!
आता ....परत एकदा लागलीय ओढ, अनिवार
आईच्या त्या रेशमी, उबदार, आश्वस्त गर्भात,
एक नवीन ईवला जीव होऊन...
नव्याने जन्म घेण्याची,
या हिरव्या जगात... परत येण्यासाठी!!