कमिशन ___ २२५

ईस्टॉलवर आज नेहमीपेक्षा कमी गर्दी होती. सगळ्यांचाच सेम प्रॉब्लेम. मी खिसे चाचपले. २० रुपयांची खुल्ली चिल्लर आणि पाचशे पाचशेच्या दोन कायमच्या बंद नोटा सापडल्या. नाही म्हणायला मागच्या खिशात दोन हजारांचे कडक बापू होते. पण ते नुसता वडापाव खायला म्हणून बाहेर येणार नव्हते.

जंबो वडापाव साधा पंधरा रुपये. त्यावर बटर आला तर वीस रुपये. आणि चीज आले तर आपल्या औकातीच्या बाहेर.. साला पाच रुपये शिल्लक ठेवायचे की बटर बोलायचे.. आरे हाड, आपण खाणार तर तुपाशी! एका फटक्यात निर्णय झाला. हातातला वडापाव पोटात जात होता आणि खिशातले बिनकामाचे बापू हसत होते.

अरे ही त्या दिवशीचीच बाई. वरचेवर असते का ईथे? पाच पाच रुपये गोळा करून वडापाव खाऊन जाते. बरा धंदा आहे. मागच्यावेळी दया येऊन तिला अख्खा वडापाव घेऊन दिलेला. चुकी केली. आता उगाच दोनपाच रुपयांच्या आशेने बघतेय आपल्याकडे. अरे हे काय, ईथे कश्याला येतेय. आता कसे कटवावे हीला, द्यायला आठाणेही नाहीत.

च्यायला खिशातले बापू नाचवावेत का तिच्यासमोर. बघ बाई देतोय का तुला तरी तो वडापाववाला दोन हजाराचे सुट्टे. एक वडापाव कमिशन म्हणून तू खाल्लास समजेन. उरलेले मला दे. सुट्ट्याचे सुट्टे आणि पुण्याचे पुण्य..

पण काही सुचण्याआधीच ती माझ्यापर्यंत पोहोचली. आपले तंबाखूचे दात दाखवत हसली. आणि आपल्या मळलेल्या झोळीतून एक डब्बा बाहेर काढला. मी हात वर करत तिला ‘पुढे जा’ असे बोलणार ईतक्यात तिने तो डब्बा उघडला.. आणि माझा हात वरच्यावरच थबकला.

माझ्यासमोर हजाराची बंद नोट नाचवत ती म्हणाली, साहेब सुट्टे मिळतील का... नऊशे ऐंशी दिले तरी चालतील ..

- ऋन्मेष