चंद्र दे आणून माझा

Submitted by -शाम on 31 January, 2013 - 08:13

हात जोडूनी नभाला घालतो मी साकडे
चंद्र दे आणून माझा खिन्न माझे झोपडे ||

अंगणी येऊन माझ्या मेघ कोणी थांबतो
ओळखीचा ना तरीही जीव हा भांबावतो
पापण्यांच्या उंबर्‍याशी आठवांची सर झडे ||

धीर देतो रोज वारा भोवती रेंगाळुनी
शब्द काही सांत्वनाचे बोलुनी जाते कुणी
कोण बघतो झाकलेल्या काळजावरचे तडे ||

का उगा लावू दिव्याची झुंज अंधारासवे
तेज माझ्या संचिताचे तेवढे मजला हवे
हे अभासी चांदण्याचे काय कामाचे सडे ||

..................................................शाम

विषय: 
काव्यलेखन
शब्दखुणा: 
कविता
Groups audience: 
गुलमोहर - कविता
Group content visibility: 
Public - accessible to all site users
शेअर करा

आह....
सिंपली ऑसम.. हिअर यू आर शाम...!!

अतिप्रचंड आवडली... पहिल्या दोन ओळींतच वातावरणनिर्मिती केलीस.. ती कविताभर व्यापून राहिली.. जियो दोस्त!!

Submitted by बागेश्री on 31 January, 2013 - 08:19

छान लिहिलंय शाम...... मस्तच.
---------------------------------------------------------------------------------
कवितेतला चंद्र सुख/जीवनावश्यक गोष्टी/पाऊस इ.इ. चं प्रतीक वाटला.
मी भाकरीचा चंद्र अशी कल्पना करूनही वाचून पाहिली १-२ वेळा.
मस्त वाटली.
"देवूस उसणे" इथे "देऊस उसने" असं असायला हवं का ? वैम. कृगैन.

Submitted by UlhasBhide on 31 January, 2013 - 09:05

वाह ! अप्रतिम काव्य !

प्रिय व्यक्तिच्या वियोगातून अवतरलेलं हे विरह(शोक)गीत हृदयस्पर्शीच !

शब्दाशब्दांतून व्यक्त होणारी आर्तता व्याकूळ बनवते वाचकालाही .

चांदण्याचे खडे
हे
चांदण्यांचे म्हणजे इतर खगोलांचे (चंद्रप्रभेचे नव्हे) खडे या शब्दशः अर्थाने वापरले असावे . माझा चंद्र (प्रेयसी) सोडून तू देऊ केलेली इतर कोणतीही प्रलोभनं मला नकोत, असा व्यंगार्थ आहे असं मला वाटतं .

Submitted by राजीव मासरूळकर on 31 January, 2013 - 09:59

वाह!
जियो
बागेश्री +१
माझ्याकडे तर तुझ्या कवितांचं कौतुक करायला पण शब्द नाहीयेत Happy

Submitted by रीया on 1 February, 2013 - 00:18

का उगा लावू दिव्याची झुंज अंधारासवे
तेज माझ्या संचिताचे तेवढे मजला हवे
हे अभासी चांदण्याचे काय कामाचे सडे ||<<<

उत्कृष्ट

Submitted by बेफ़िकीर on 1 February, 2013 - 00:20

चांदण्याचे खडे अधिक सुंदर होते शाम, अर्थात संपूर्णपणे वैम... आकाश, चंद्र, चांदण्या- आणि चांदण्याचे खडे थेट जात होतं!

हा बदलही छानच आहे. इथे थाडकन वास्तव येतयं... आधीच्या समारोपामुळे काव्य तरल स्वप्नवत वाटत राहिलं होतं!

फक्त एक ओळ- पण किती कमाल करू शकते ना Happy

Submitted by बागेश्री on 1 February, 2013 - 00:31

अंगणी येऊन माझ्या मेघ कोणी थांबतो
ओळखीचा ना तरीही जीव हा भांबावतो
पापण्यांच्या उंबर्‍याशी आठवांची सर झडे ||

व्वा..!

Submitted by अ. अ. जोशी on 1 February, 2013 - 09:34

Pages