प्रेम...??

जिथे टेकते आभाळ धरतीशी
क्षणभरच,
पण कणभर माती जाते उंच
पुन्हा आभाळ कवेत घेऊन...
आणि विशाल धरती तृप्त होते,
पुन्हा नव्याने...
मग आभाळ पुन्हा अनंत मैल दूर,
एकांत उसासे घेत
निर्वात पोकळीत विरह गीत गातो.
पुन्हा मिलनाची आस बाळगत
अनंत क्षण सरतात.
आभाळाला राहवत नाही...
पुरुषीपणा सोडून तोही होतो हळवा,
काळवंडत जातो...
वेडी धरती सैरभैर, अधिरपणे
गोळा करू लागते त्याचे अश्रू...
रुजवत जाते एकेक थेंब,
आणि गर्भार होऊन नटली
की आभाळाचं देणं फिटल्यासारखी हसते...
स्वत:शीच!!
हेच प्रेम,
डोक्यावर आभाळ घेऊन
पोटात अश्रू पेरलेलं!
आभाळातून पडूनही
मातीमधे रुजलेलं!!!

मयूरेश चव्हाण, मुंबई.
२७.०५.१०, ०१.३०.