माझे वेट-लॉसचे प्रयोग : व्यायाम

कंटाळा आला तेच तेच सल्ले एकायचा. उठसुट कुणीही आता सल्ला द्यायला लागलेय. अहो सल्लेपण काय एकेकाचे विचारु नका. परवा एक मैत्रीण म्हणे "अग काही न्युज आहे का? काही खावेसे वाटले तर सांग. अशावेळी स्वत: करायचा कंटाळा येतो" आता मला काय धाड भरलीय म्हणुन. पण तशी काही न्युज नाही म्हटल्यावर तिने लगेच काळजीचा सुर लावला. "जरा व्यायाम सुरु करच" असे म्हणुन

मागच्या आठवड्यात मुलाला पेपर वाचत जा जरा म्हणुन वर्तमानपत्र दिले. काय मेला माझा दिवसच खराब होता. अहो का म्हणुन काय विचारता, त्याला पेपरमधे ती VLCC ची जहिरात दिसली. पठ्ठ्या म्हणतो कसा "बाबा आपण पण आईचे २ फोटो देउ असेच, फक्त Before आणि After उलटे करायचे" आणि दोघे खिदळायला लागले.

काल तो अमिर खानचा गजनी पहात होतो. तर चिरंजीव म्हणे "अमीरकडे फक्त ६ पॅक आहे, आमच्या आईकडे पुरे फॅमीली पॅक आहे"

असेच एकदा कॉम्प्युटर थ्री टायर सिस्टीम समजाउन सांगत होते. तेव्हापण याने माज़्या टायरवर मुक्ताफळे उधळली होती.

पण आता मी ठरवले होते खुप झाले आता, व्यायामाला सुरुवात करायचीच. मग माझ्यापुढे भरपुर पर्याय आहेत हे ल़क्षात आले. तसे लहानपणी दोरीवरच्या उड्यांमधे मला आमच्या गल्लीत तरी कुणी हारवु शकले नव्हते. म्हणुन हाच सर्वांग व्यायाम म्हणुन दुसर्‍यादिवशी सकाळीच उड्या मारायला सुरुवात केली. दहा उड्या मारल्या नाहीतर हे दम लागला म्हणुन सांगु की मी डायरेक्ट खाली बसले. थोड्या वेळातच मोठे मोठे आवाज यायला लागले. मनात म्हटले किती आपला श्वासाचा आवाज येतोय. मग लक्षाते आले कुणीतरी जोरजोरात दार ठोठावायला लागले. पाहिले तर मुलगा घाबरत समोर उभा "आई भुकंप झाला वाटतय"

मग दोरीचा नाद सोडुन दिला, आणि मॉरनींग वॉक आपल्याला चांगले म्हणुन चांगले १००० रुपयाचे बुट आणले. सकाळी लवकर म्हणत म्हणत ८ वाजले घराबाहेर पडायला. आता सगळ्या तयारीत निघायचे म्हणजे वेळ लागणारच ना. तयारी म्हणजे असे सकाळी सकाळी बाहेर पडायचे म्हणजे ग्लोव्हज, स्वेटर, कानटोपी हवेच ना. पण सगले घालुन आरश्यात पाहिल्यावर मला मी चंद्रावर चालले असेच वाटले. आधीच अवाढव्य झालेले शरीर अजुनच गमतीशीर दिसत होते. बिल्डींगच्या बाहेर आले आणि माझा तो अवतार पाहुन जे कुत्रे मागे लागले की मला पळता भुई थोडी झाली. कसेबसे एका दुकानात शिरले आणि वाचवले स्वत:ला त्या कुत्र्यापासुन. तेव्हा ठरवले मॉर्नींग वॉक हा जरी लोकांसाठी सर्वात सोपा व्यायाम प्रकार असेला तरी आपल्यासाठी नाही .

झाले नविन व्यायाम प्रकार शोधायला सुरुवात केली. नेटवर शोधले आणि यु टुअबवर काही क्लिप्स पाहिल्या. आणि त्या मस्त नाचनार्‍या बायका पाहुन ठरवले आपण पण एरोबिक्स करायचे. काय अवघड आहे? आपण शाळेत करायचो तशीच कवायत फक्त संगीताच्या तालावर करायची. मग काय तसली ती टाइट पॅन्ट घ्यायला गेले तर सगळ्यात मोठ्या साइझची सैल पॅन्ट मला टाइट म्हणुन घ्यावी लागली मग तसला तो पट्टापण घेतला कपाळाला लावायचा. भले मी केसांची शेपटी बांधते तरी सगळे नीट करायचे ठरवलेच होते आता. एक एरोबिक्सची CD घेतली विकत. मस्त केस (का झिंज्या म्हणु :अओ:) मोकळे सोडुन पट्टा लावला. CD लावली आणि सुरु केले नाचायला. थोड्या वेळातच मुलगा रुम मधुन बाहेर आला आणि मला समजायण्याच्या स्वरात म्हणाला "अग आई हे अंगात येणे वगैरे अंधश्रध्दा आहे कालच बाईंनी शिकवले. आपण तुला चांगल्या डॉक्टरला दाखवु. बरी होशील लवकर"

दोन दिवस तरी मी शांत होते. कुणाशी काही बोलत नव्हते घरात. हो पण तोंड बोलायला जरी उघडत नसले तरी खायला मात्र वेळेवर उघडायचे. कमीत कमी तेव्ह्डातरी तोंडाचा व्यायाम व्हायचा. असे मौन व्रत असतानाच मला साक्षातकार झाला की आपण योगा करु शकतो. मग योगाची ४-५ पुस्तके खरेदी, त्यासाठी लागणारी मॅट अशी जमवाजमव करत ४ दिवस गेले. आणि पुस्तकात पाहुन धनुरासन केले. आता धनुरासनात चांगलेच शरीर वाकवावे लागत. पण माझे शेंगेचे शरीर आता भोपळा झालेले. आणि भोपळा काही केल्या वाकेना तरी मी जोर लावुन वाकवायचा प्रयत्न केला. पण अग आ$$$ई ग अशी उसन भरली पाठीत की अजुनही माझी पाठ धनुष्यासारखी वाकलेलीच आहे