संथ चालती ह्या मालिका, त्यांच्यावरची आमची टिप्पणी ऐका

limbutimbu घरी फक्त पवित्र रिश्ता बघतात. त्यामुळे तो ताप नाहिये. माझ्या हातात रिमोट आला की मी कधीच मराठी/हिंदी चॅनेल्स लावत नाही.

मानुषी

"काय ग मने, कोणाचे एव्हढे एसएमएस येताहेत आजकाल तुला? बघावं तेव्हा तो फ़ोन वाजत असतो ते." वसुधाताई वैतागून विचारतात.
"काही नाही ग आई. हे प्रॊडक्ट घ्या, ते घ्या म्हणून वैताग आणत असतात, दुसरं काही नाही" गोरीमोरी होत मनिषा म्हणते पण एसएमएस वाचताना तिच्या चेहेयावर हसू फ़ुटलेलं वसुधाताईच्या चाणाक्ष नजरेतून सुटत नाही.
"मग काय तू त्यांना मला तुमचं प्रॊडक्ट नको आहे म्हणून सांगते आहेस का उत्तर देऊन?" तिला फ़टाफ़ट काहीतरी टाईप करताना पाहून त्या संशयाने विचारतात. तिचं लक्ष नसतं. त्यामुळे ती काहीच उत्तर देत नाही.
"काय ग? काय विचारतेय मी?"
"अं? काय म्हणालीस?" मनिषा विचारते पण तिचं लक्ष अजूनही फ़ोनवरच असतं. एव्हढयात परत एसएमएस येतो. आता मात्र वसुधाताईंची खात्रीच होते. त्या मनिषाच्या हातातून फ़ोन हिसकावून घेतात. "कोणाचा आहे बघू मला"
"अग आई..." असं मनिषा म्हणते आहे तोवर त्या सेन्डरचं नाव बघतात "मन्या"
"कोण हा मन्या?"
"अं?"
"कोण हा मन्या?"
"अग आई...."
"मनिषा, उत्तर दे"

"ठीक आहे, उत्तरच हवंय ना तुला. बाबा, बाबा, इथे या बघू"
दिनकरराव आतल्या खोलीतून बाहेर येतात. "हं, इथे बसा असे"
"अरे देवा! काय ऐकवणार आहेस बाई आता आम्हाला?" वसुधाताई रडू फ़ुटायच्या बेतात.
"मन्या कोण विचारतेस ना तू? तो मला आमच्या कॊलेजच्या रस्त्यावर भेटला."
"तुमच्या कॊलेजात का आहे?"
"नाही, मन्या दहावीनंतर काहीच शिकला नाही"
"त्याच्या आईवडिलांनी नाही सांगितलं त्याला?"
"मन्याला आईवडिल नाहीत. दहावीपर्यंतचं शिक्षण एका संस्थेने केलं"
"बरं मग? आता काय करतो हा मन्या?" दिनकरराव विचारतात.
"अहो ते काय विचारताय? मने, तुझी आणि त्याची ओळख कशी?"
"दोन्ही प्रश्नांची उत्तरं एकच आहेत आई. गेल्या महिन्यात कॊलेजला जाताना माझी पर्स लांबवायचा एका चोरट्याने प्रयत्न केला. मन्या तिथे होता म्हणून बरं. त्याने असला बुकललाय त्या चोराला. म्हणाला आपण पाकेटमार असलो तरी बाईमाणसाची पर्स नाही मारायची कधी."
"अरे रामा! पाकेटमार आहे का हा मन्या?" वसुधाताई
"असेना का पाकेटमार. पण मनाचा अगदी सच्चा आहे. त्याचे म्हणून काही कायदेकानू आहेत. कोणी मुलींची छेड काढत असेल तर त्यांना कानपटतो. म्हाताया लोकांना रस्ता क्रॊस करून देतो. पाकीटातून मिळालेले काही पैसे रस्त्यावरच्या भिकायांना देतो"

"अहो, काय बोलतेय ही? एका पाकेटमाराची बाजू घेतेय बघा"
"अग, काय सारखं पाकेटमार पाकेटमार लावलंयस? त्याला संधी मिळाली असती तर तोही शिकला असता. हो की नाही बाबा?"
"खरं आहे"
"अहो, काय खरं आहे? काही कळतंय का तुम्हाला? मने, तू ह्या मन्याच्या प्रेमा-बिमात तर नाही ना बाई पडलीस"
"काय की. पण मला आवडतो खरा."

"अरे देवा!" वसुधाताई कपाळाला हात लावतात.
"काय ग आई? तुझ्या त्या ८:३० च्या सिरियलमध्ये तो आर्याचा दादा नाही का अर्जुनला एक संधी द्यायला तयार झाला? तेव्हा तर खूश झाली होतीस ते पाहून"
"अग पण ते वेगळं"
"का म्हणून? अमीरोंका खून खून, गरीबोंका खून पानी?"
"अग बाई, ती सिरियल आहे"
"नही मा, ये हकीकत है"
"आता कसं समजावू तुला? अहो, तुम्ही तरी काही सांगा."
"काही नको मला समजवायला, मला काही समजूनच घ्यायचं नाहिये" मनिषा पाय आपटत बाहेर निघून जाते.

"आता काय करायचं हो?"
"मला काय विचारतेस? तरी तुला सांगत होतो की ह्या असल्या सिरियल्स बघणं बंद कर. पण तुझं आपलं एकच ’मला विरंगुळा नको का?’. घ्या आता विरंगुळा. उद्या ऒफ़िसात मित्रांनी विचारलं की तुमचा जावई काय करतो तर सांगेन लोकांची पाकिटं मारतो म्हणून."
"कानाला खडा लावते मी. उद्यापासून तीच काय कुठलीच सिरियल पहाणार नाही. तुमच्याबरोबर फ़िरायला येत जाईन संध्याकाळी आणि कधीची लायब्ररी जॊईन करायचं म्हणतेय ती करेन. पण मनेच्या डोक्यातून ते मन्याचं भूत कसं हो काढायचं?"
"त्याची काळजी तू करू नकोस. मी बघतो काय करायचं ते. पण तू मात्र तुझ्या निश्चयावर ठाम रहा म्हणजे झालं."
"होय हो"
"बरं, चल मी आता बाहेर जाऊन येतो थोडा वेळ"

दिनकरराव बाहेर जातात तेव्हा सोसायटीच्या आवारात मनिषा आणि तिची मैत्रीण निधी गप्पा मारत असतात. वडिलांना बघून मनिषा विचारते "काय बाबा? मोहिम फ़त्ते?"
"अग १००% फ़त्ते. तुझ्या आईने तीच काय पण कुठलीही सिरियल न पहाण्याचा पण केलाय. मीही तिला सांगून आलोय की तुझ्या डोक्यातून मन्याचं भूत काढून टाकेन म्हणून. बरं पण तो मन्याचा नंबर काढून टाक बघू आधी फ़ोनमधून. तुझ्या आईचा काही नेम नाही. त्याला फ़ोनबिन करायची आणि ह्या निधीने फ़ोन उचलला तर आपला सगळा बेत फ़सायचा."
"हा घ्या काढला मन्याचा नंबर" मनिषा म्हणते आणि तिघे जण खळखळून हसतात.

जनठोकपाल:

१. कोणतीही मालिका सहा महिन्यांच्या वर चालू रहाता कामा नये.
२. मालिकेत एखादा रोल करणारी व्यक्ती बदलल्यास प्रेक्षकांना तसं स्वच्छ सांगावं. आधीच अगम्य असलेल्या कथानकाची आणखी तोडफ़ोड करू नये.
३. मालिकेत खपलेल्या लोकांना पुन्हा जिवंत करता येणार नाही.
४. एकाच मालिकेत स्मृतीभ्रंशाच्या एकापेक्षा जास्त केसेस असू नयेत.
५. मालिकेतल्या गरोदर व्यक्तिरेखांचं गर्भारपण, बाळंतपण वेळेत आटपावं. त्या बायका आहेत, हत्तीणी नाहीत.
६. एकाच वाक्यावर दहा लोकांच्या प्रतिक्रिया दहा वेगवेगळ्या ऎन्गलमधून दाखवू नये. त्यांना मुळात अभिनयच येत नसल्याने त्याच्या वेगवेगळ्या छटा वगैरे दाखवण्याचा फ़ुका आग्रह नको.
७. मालिकेच्या लेखकाला चरस, गांजा वगैरे जास्त झाल्याने संवाद लिहिता न आल्यास मालिकेचा एपिसोड दाखवू नये. व्यक्तिरेखांना स्वत: संवाद लिहावयास सांगू नये.
८. मालिकेच्या एपिसोडसबद्दल लेखकाकडे तक्रार करायची सोय व्हावी म्हणून लेखकाचा फ़ोन नंबर आणि इमेल प्रत्येक एपिसोडच्या शेवटी ठळकपणे जाहिर करावा.
९. 'पार्श्वसंगीत' म्हणजे पार्श्वभूमीवर वाजणारं संगीत. किमान संवाद ऐकू येतील इतपत ठेवावे एव्हढी माफक अपेक्षा आहे.
१०. प्रेक्शकांना डोकेदुखी, रक्तदाब, हदयविकार असे रोग लावू शकतील अश्या मालिका काढणायांना भर चौकात १०० फ़टके आणि त्यानंतर उलटे टांगून मिरचीची धुरी देण्याची सोय कायद्यात असावी.

ठोकपाल:

१. मालिका वर्षानुवर्षे चालायला हव्यात. प्रेक्षक संपले तरी चालतील, मालिका संपता कामा नयेत.
२. मालिकेत एखादा रोल करणारी व्यक्ती बदलल्यास त्यानुसार कथानक बदलेल. अधिक तपशिलासाठी पहा भाग्यलक्ष्मी.
३. मालिकेत खपलेल्या लोकांना लाईफ़टाईम व्हॆलिडीटी. अर्थात ते कधीही परत येऊ शकतील.
४. एकाच मालिकेत स्मृतीभ्रंशाच्या किती केसेस असाव्यात ह्यावर काही बंधन असू नये. प्रेक्षकांना स्मृतीभ्रंशाचा आजार जन्मजात आहे असं समजणं हा आमचा जन्मसिध्द अधिकार आहे आणि तो आम्ही मिळवणारच.
५. मालिकेतल्या गरोदर व्यक्तिरेखांचं गर्भारपण कथानकाची गरज असेल तर ९ महिन्यापेक्शा जास्त काळ चालेल. बाळंतपण किती एपिसोडमध्ये आटपावं ह्यावर काही निर्बंध नसावेत.
६. कॆमेरा एन्गल आदि गोष्टी तांत्रिक प्रकारात मोडत असल्याने प्रेक्शकांनी त्यात नाक खुपसू नये.
७. मालिकेचा लेखक काही कारणाने संवाद लिहू न शकल्यास ते इतरांकडून लिहून घेण्याची मुभा असावी.
८. मालिकेच्या लेखकाचे नाव आणि ठावठिकाणा निर्मात्यांना माहित असेल तरच जाहिर करण्याची सवलत द्यावी.
९. 'पार्श्वसंगीत' मालिकाचा अविभाज्य भाग आहे. ते कधी, किती वेळा, किती वेळासाठी आणि किती मोठ्याने लावावं ह्यावर प्रेक्षकांचं नियंत्रण नसावं
१०. प्रत्येक एपिसोडच्या आधी ’ये एपिसोड देखना सेहत एवं स्वास्थ्य के लिये हानीकारक है’ असा वैधानिक इशारा देण्यात यावा. ह्या उप्पर प्रेक्षक आणि त्यांचं नशीब.

वि.सू. अण्णा हजारे किंवा त्यांचं आंदोलन ह्यांची थट्टा करण्याचा मुळीच हेतू नाही ह्याची नोंद घ्यावी.

नुतनजे, मी_चिऊ, भरत, गिरिश धन्यवाद!

मामी, अक्षरी धन्यवाद!

वि.सू - दिवे घेऊन पुढील परिच्छेद वाचावा. कोणाच्या धार्मिक भावना दुखावायचा अजिबात हेतू नाही.

कालचा द्वारकाधिशचा एपिसोड अतीव मनोरंजक होता.

तर सुरुवात झाली तेव्हा सत्यभामा आपल्या बांगड्या वाजवत होती. (इथे बोले चुडिया बोले कंगना, खनन खन चुडीया खनक गयी देख साहिबा, मेरे हाथोमे नौ नौ चुडिया है वगैरे तमाम हिंदी गाणी डोक्यात चमकून गेली!) आणि डोळ्यावर पट्टी बांधलेला कृष्ण त्या आवाजाच्या अनुषंगाने मडक्यांवर बाण सोडत होता. म्हटलं चला, कृष्णाला महालात कोंडून ठेवल्याचं सार्थक झालं. पण मग सत्यभामेने कृष्णाला आपल्याला धनुर्विद्या शिकवायचा आग्रह केला. काय तर म्हणे मला कधी तुम्हाला युध्दात मदत करायची झाली तर त्याचा उपयोग होईल. मला एकदम ’शोले’तले वीरू-बसंती आठवले. मग थोडा वेळ त्यांच्यात प्रेमळ वादावादी झाली. कृष्ण म्हणाला मी असताना तुला युध्दात जायची गरज पडणार नाही तर सत्यभामा म्हणे गरज लागलीच तर मला शिकवून ठेवा. आता ह्या वादात सकाळ होते की काय म्हणेतो श्रीकॄष्णाने माघार घेतली. करतो काय बिचारा? स्त्रीहट्ट, राजहट्ट आणि बालहट्टापुढे कोणाचं काय चाललंय कधी? पण तो धनुष्यावर बाण चढवून तिला शिकवतोय तर ही आपली त्याच्याकडेच पहातेय. तिची चूक नाही. कृष्ण आधीच इतका गोड दिसतो. 'ऐसे लगे तेरे हातोमे बन्सिया, जैसे कटारी लियो थाम". इथे तर हातात चक्क धनुष्यबाण आहे डोळा मारा मला पुन्हा वीरू-बसंती आठवले. फ़क्त इथे बसंती वीरुकडे पहात होती. आता धनुर्विद्याच शिकायची होती तर सकाळी शिकायची ना, त्यासाठी एव्हढं हट्टाने त्त्या नवर्‍याला रात्री महालात कोंडून ठेवायची काय गरज म्हणते मी.

मग एकदम नरकासुर आणि त्याचा एक साईडकिक स्वर्गावर चाल करून गेले. इंद्र नेहमीप्रमाणे अप्सरांकडून लाड करून घेण्यात मग्न होता. आत्तापर्यंतच्या एकाही पौराणिक सिरियल्मध्ये मी देखणा इंद्र पाहिलेला नाही. हाही इंद्र तसाच. नरकासुर आणि त्याच्या बरोबरच्या राक्षसाला (हा असा काही चालत होता की त्याच्या धोतराची नाडी तुटली आहे आणि ते खाली न पडू द्यायची कसरत करत तो चालला आहे असं वाटावं) पाहून अर्धे देव पळाले. इंद्राने वज्रबिज्र फ़ेकून पाहिलं पण बाकीचा वेळ तो ट्रॅफ़िक जंक्शनवर मारामारी पहात पोलिस उभे रहातात तसा स्वस्थ उभा होता. नरकासुराने इंद्राच्या शेजारी उभ्या असलेल्या देवमाता अदितीची कुंडलं पाहिली आणि ’ये कुंडल मुझे दे दो माते’ असा पुकारा केला. पुनश्च शोलेतला गब्बर आठवला ’ये हात मुझे दे दे ठाकूर’ म्हणणारा. आता ही बाईची कुंडलं घेऊन नरकासुर काय करणार ते तोच जाणे. लगेहात त्याने इंद्राच्या मागे उभ्या असलेल्या अप्सरेलाही धरून नेलं. ही अप्सरा जरा जास्तच अमृत पित असावी असं तिच्या शरीरयष्टीकडे पाहून वाटत होतं. बाकीच्या अप्सरांबद्दल न बोललेलंच उत्तम. क्वालिटी कंट्रोल म्हणून नाही.

इथे कृष्ण आणि सत्यभामा धनुर्विद्येची प्रॅक्टिस करताहेत तोच सगळे देव दरवाजा वगैरे न ठोठवता थेट त्यांच्या अंत:पुरात ’बीम डाऊन’ झाले. सत्यभामेच्या चेहेर्‍यावर जराही आश्चर्य नाही. इंद्राने लगेच आपल्या तक्रारीचा पाढा वाचला. कृष्णाला इंद्राचा युध्दात पराभव झाल्याचं आश्चर्य वाटलं. त्याने पौराणिक कथा बहुधा वाचल्या नसाव्यात. मला त्याला सांगावंसं वाटलं की अरे बाबा, हा इंद्र लढलाच कुठे पराभव व्हायला. आणि तो कधी कुठल्या युध्दात जिंकलाय म्हणून आज जिंकणार होता. वर इंद्राने ब्रह्मदेवाच्या वरदानाने नरकासुराचा वध करणं अशक्य असल्याचं सांगितलं. काय तर म्हणे एखादा सामान्य माणूस आपल्या पत्नीला रणांगणावर घेऊन लढायला आला तरच नरकासुराचा वध होईल, अन्यथा त्याला कोणाकडूनही भय नाही. देव तरी काय एकेक वर देतात.

मग पुढचा शॉट नरकासुराचा. इथेही एक माता प्रकट झाली. आता ही माताजी कोण असा विचार करेतो ती त्याची आई पृथ्वी असल्याचं स्पष्ट झालं. तिने नरकासुराला तुझा वध करणारा भूतलावर आहे अशी अ‍ॅडव्हान्समंदी वार्नींग दिली. ह्या सगळ्यांच्या आया रात्रीच्या झोपत नाहीत काय?

शेवटच्या शॉटमध्ये ब्रह्मदेवाच्या वरदानाविषयी ऐकून कृष्णाने आपण पत्नीला घेऊन रणांगणात जाऊ शकणार नाही असं सांगितलं. लगेच सत्यभामा पुढे झाली आणि तिने मी येणार असं जाहिर केलं. बघा, ह्याला म्हणतात ’आयजाबाई आली घरा, बायजाबाई तुम्ही बाजूस सरा’. ती रुक्मिणी राहिली बाजूला. सत्यभामा स्वत:वर स्पॉटलाईट ठेवण्यात पटाईत आहे. पुढे पारिजातकावरून हाणामारी आहेच. असो.....असा क्यूट नवरा मिळाला तर आम्हीपण त्याच्याबरोबर युध्दावरच काय परग्रहावर पण जाऊ

"अरे उदय, इकडे ये. तो पुढल्या आठ्वड्यात आबासाहेबांना हॉस्पिटलात अ‍ॅडमिट करायचा सीन आहे. सगळ्यांना ग्लिसरीन लागणार आहे. आणून ठेवलं आहेस ना?"
"साहेब, ग्लिसरीन आऊट ऑफ स्टॉ़क आहे सगळीकडे"
"आं? काय सांगतोयस काय? हे असलं काहीतरी पहिल्यांदा ऐकतोय मी"

"साहेब, अहो, तुम्ही टीव्ही बघत नाही की काय? कुंकू मध्ये किल्लेदार लवकरच रस्त्यावर येणार आहेत. त्यांच्या घरात ५-६ माणसं आहेत. ती सगळी रडणार. अरुंधतीमध्ये तिला आपला नवरा आंधळा असल्याचं नुकतंच कळलंय. त्यामुळे ती आणि तिचे वडिल काही एपिसोड रडणार आहेत. एकाच ह्या मध्ये तर अंजलीच्या नशिबात रडणंच लिहिलंय. आणि आभास हा मध्ये मायाताई आर्याविरोधात नवा कट शिजवताहेत. म्हणजे एक आर्याच नाही तर विश्वा आणि मावशीबाई पण रडणार"

"अरे, त्यात काय नवीन आहे? ह्या मालिकांत सदोदित रडारड चालूच असते. म्हणून काय ग्लिसरीन आऊट ऑफ स्टॉ़क?"

"साहेब, तुम्ही हिंदी चॅनेल्स विसरताय. द्वारकाधिशमध्ये पांडव आणि कुंती लाक्षागृहात जळून मेलेत असं हस्तिनापुरात सगळ्यांना वाटतंय. त्यामुळे धृतराष्ट्र, गांधारी, भीष्म,हस्तिनापूरचे रहिवासी ह्यांचे खरे अश्रू आणि शकुनि-दुर्योधनाचे खोटे अश्रू दाखवायाला किती ग्लिसरीन लागेल ह्याचा विचार करा. तसंच 'बालिका बधू' मध्ये आनंदी गायब झाली आहे. त्यांच्या घरातले ५-६ लोक धबाधब रडताहेत. 'ससुराल सिमरका' मध्ये प्रेमने आपलं लग्न रोलीशी झालं असल्याचं सांगितलंय. त्यामुळे सिमर, रोली, त्यांची आई, प्रेमची आई ह्यांचा सामुदायिक अश्रूपातांचा प्रोग्रॅम चालू झालाय कालपासून. आता 'औषधाला'ही ग्लिसरीन नाही मिळायचं."

"मग आता आबासाहेबांना हॉस्पिटलात अ‍ॅडमिट करायच्या सीनचं काय करायचं रे?"
"साहेब, एक सजेशन देऊ का? त्यांना एका महिन्याने अ‍ॅडमिट करा. नाहीतर आता कांद्याचा स्टॉक मागवावा लागेल. त्यांच्या किंमती ऐकूनच रडायला येतंय आजकाल"
"उदय?"
"हा साहेब?"
"आय हेट टिअर्स"

वि.सू. - मला मालिकांच्या निर्मितीबद्दल काहीही माहित नाही. त्यामुळे ह्यात तपशिलाच्या चुका असू शकतात. आजकाल कदाचित ग्लिसरीन वापरतही नसतील. त्यामुळे हसायला आलं तर हसा नाहीतर सोडून द्या ही विन्ंती

सकाळी सकाळी पृथ्वीवर जायला निघालेल्या नारदमुनींना स्वर्गातल्या एकुलत्या एका फोटोग्राफरच्या दुकानाबाहेर गर्दी पाहून आश्चर्य वाटलं. पृथ्वीवर कोणा सिनेकलावंताचं नाहीतर पुढार्‍याचं निधन झाल्याने त्याच्या आत्म्याबरोबर फोटो काढायला तर ही गर्दी नाही ना असं त्यांना वाटून गेलं. 'छे, छे, पुढारी इथे स्वर्गात येणं शक्यच नाही. कोण आहे बघू तरी' असं म्हणत ते पुढे गेले तर गर्दीत शिव-पार्वती, इंद्र-इंद्राणी, विष्णू-लक्ष्मी वगैरे समस्त देव एव्हढंच काय तर चक्क यमाचा रेडाही त्याच्या म्हशीसोबत आलेला दिसला. सगळेजण सपत्नीक आलेले पाहून नारदमुनींची उत्सुकता शिगेला पोचली. आहे काय ही भानगड?

कशीबशी वाट काढत ते आत गेले.
'नारायण नारायण, आज बरंच काम दिसतंय' त्यांनी फोटोग्राफरकडे चौकशीचा पहिला बॉल टाकला.
'होय मुनिवर, माफ करा, आज बोलायची ही उसंत नाही'
'अरे पण झालंय काय? कोणी प्रसिध्द व्यक्ती दिसत नाहिये तरी सगळे सपत्निक फोटो काढून घेताहेत. काय चाललंय काय? ते आधार कार्ड इथे स्वर्गात पण लागायला लागलं का?'
'छे हो, पण तुम्हाला खरंच माहित नाही?' फोटोग्राफरने आश्चर्याने विचारलं.
'नाही' नारदमुनींनी नाईलाजाने कबूल केलं.
'आश्चर्य आहे. अहो, त्या नरसिंह किल्लेदाराच्या आत्याबाईंचं काल निधन झालं'
'अरेरे! बरं मग? त्याचा ह्या फोटोसेशन्सशी काय संबंध?'
'अहो, असं काय करताय मुनिवर? ती आत्याबाई इथे स्वर्गात आली आणि तिने सगळ्या देवांची लग्न झालेली नाहीत असं म्हणून त्यांची लग्नं जमवायचा घाट घातला तर आप्लं काय होणार ह्या भीतीने धास्तावून जाऊन देवांच्या बायकांनी हे फोटो काढून घ्यायचं ठरवलंय. आता बायकांनी एकदा काही ठरवलं की त्या कोणाचं, अगदी देवाचंसुध्दा, ऐकत नाहीत हे तुम्हाला सांगायला.......लागेल म्हणा' फोटोग्राफर रांगेतल्या पुढल्या देवाला आत यायची खूण करत म्हणाला आणि नारदमुनिंनी स्वर्गातून काढता पाय घेतला.