दीप्ती गुमर, सॅन होजे, कॅलीफोर्निया ईथे स्वतःची प्रीस्कूल चालवतात.
प्रचंड सकारात्मक दृष्टीकोन, काहीतरी करून दाखवायची जिद्द, त्यासाठी घेतलेले कष्ट, शिकलेले नवीन आभ्यासक्रम यांच्या जोरावर त्यांनी स्वतःची मोठी प्रीस्कूल सुरू केली. त्यांच्या ईलेक्ट्रॉनीक्स ईंजीनिअर ते प्रीस्कूल डीरेक्टर ह्या प्रवासाविषयी त्यांच्याशी केलेली बातचीतः
नमस्कार. तुम्ही मुळच्या कुठल्या, शिक्षण कुठे झाले? अमेरिकेत कधी आलात?
संयुक्तातर्फे दर महिन्याला एका यशस्वी, कर्तबगार स्त्रीची ओळख आपण करून घेत असतो. काही महिन्यांपूर्वी मनात आलं की मायबोलीवरही आपल्या व्यवसायात उत्तम प्रकारे जम बसवलेल्या अनेकजणी असतील, त्यांची मुलाखत वाचायला सर्वांनाच आवडेल. लगेच एक नाव डोळ्यांसमोर आलं ते दीपाली देशपांडे उर्फ मायबोलीवरची आपली ’दीपांजली’ हिचं. आपला छंद, कला व्यवसायात बदलण्याचं भाग्य खूप कमी जणांना लाभतं. दीपाली त्या भाग्यवंतापैकी एक! मायबोलीवर वेळोवेळी होणार्या गप्पांमधून दीपाली ’मेंदी आणि बॉडी पेंटिंग आर्टिस्ट’ आहे हे बर्याचजणांना माहीत असेल.
सौ. लतिका पडळकर, एक माजी प्रशासकीय अधिकारी. तामिळनाडू राज्यात अनेक प्रशासकीय पदे यांनी सांभाळली. अतिशय पारदर्शी अधिकारी म्हणून त्या प्रसिद्ध होत्या. इंग्रजी साहित्याची अतोनात आवड आणि प्रचंड वाचन, कलासक्त, अंगभूत हुशारी आणि दुसर्याला समजून घेण्याची हातोटी असणारे, असे हे त्यांचे अतिशय ऋजू व्यक्तिमत्त्व!
"अस्तमान दोन घटकेचा मर्द राहिला
सख्याची स्वारी घराकडे आली
उंच माडीवर चवथ्या मजल्यावर
तळजागा करविली
झुळुक वार्याची हवा सुटली
तशीच पतंगाची मजा वाटली"
ह्या लावणीच्या ओळींवर बसून, सुरमांडी घालून, कधी उभं राहून, कधी कुशीवर आडवं होऊन एक दोन नव्हे तर तब्बल पंधरा वेगवेगळ्या प्रकारे पतंग उडवून रसिकांची मनं जिंकणार्या - लावणीसम्राज्ञी पद्मश्री यमुनाबाई विक्रम जावळे उर्फ यमुनाबाई वाईकर यांची मुलाखत घेण्याचा योग नुकताच आला.
नशिबाने जरी जग दाखवणे नाकारले तरी आपल्या मनःचक्षूंनी जग पाहू इच्छिणार्या दृष्टीहीनांसाठी तिसर्या डोळ्याच्या रुपात आपुलकीने मदतीचा हात पुढे करण्यार्या नाशिकच्या 'थर्ड आय असोसिएशन' (पुर्वाश्रमीची थर्ड आय फाऊंडेशन) या दृष्टीहीनांसाठी, विशेषतः दृष्टीहीन विद्यार्थ्यांच्या अभ्यासासाठी कार्यरत असलेल्या संस्थेची, आणि संस्थेच्या कामाची ओळख मायबोलीकरांना करून देण्याचा हा माझा प्रयत्न! गेली १४ वर्षे विविध अडचणींवर मात करून नेटाने आपल्या ध्येयाकडे वाटचाल करणार्या या संस्थेच्या संचालिका आहेत - सौ. वीणा श्रीकांत सहस्रबुद्धे!
आयुष्यात वेगळे काहीतरी करावे, आपले छंद जोपासताना त्याबरोबरच अर्थार्जनही करावे आणि नव्या वाटा चोखाळताना त्यात आपल्या कुटुंबियांची सर्वार्थाने साथ मिळावी अशी आकांक्षा अनेक स्त्रियांच्या मनात असणे सहज शक्य आहे. परंतु सर्वांनाच ते साधते असे नाही. वयाची चाळीशी उलटल्यावरही आपण काही करू शकतो, त्यातून व्यावसायिक यशासोबत इतरही बरेच काही कमावू शकतो ह्याची कल्पनाच अनेकींना नसते. सांसारिक जबाबदार्या सांभाळून आपल्या छंदाला एका वेगळ्या प्रकारच्या व्यवसायाचे स्वरूप देणार्या नागपूर येथील प्रेरणाताईंनी आपली कल्पना प्रत्यक्षात आणून ते साध्य केले.
कॅनिंग किंवा फळप्रक्रिया म्हटले की प्रथम नजरेसमोर येतात ते हवाबंद डबे. एखादा अन्नपदार्थ विशिष्ट प्रक्रिया करून हवाबंद डब्यात सील करून जास्तीत जास्त टिकविण्याच्या पद्धतीला कॅनिंग असे म्हटले जाते. फळांवर वेगवेगळ्या प्रक्रिया करून त्यांपासून सॉस, सरबते, पावडरी इत्यादी टिकाऊ प्रकारांत त्यांचे रुपांतर करण्याचा व्यवसाय हा जसा घाऊक प्रमाणात चालतो तसाच तो घरगुती स्वरुपातही करता येतो.
''असावा सुंदर चॉकलेटचा बंगला'' असं स्वप्न लहानपणी सगळेच बघतात. पण त्यातली एखादीच निकिता असते, जी वयाच्या पंधराव्या वर्षापासून ह्या स्वप्नातल्या चॉकलेट्सना मूर्त स्वरूप देऊ लागते, छंद म्हणून चॉकलेट्स बनवता बनवता केवळ सतरा वर्षे वय असताना चॉकलेट्सचे आणि फक्त चॉकलेट्सचे दुकानही सुरू करते! ज्या वयात इतर मुले-मुली कॉलेजला बुट्ट्या मारून स्वच्छंद जगणे, पार्ट्या, मित्रमैत्रिणी यांच्यात मश्गुल असतात त्या वयात अवघ्या एकोणिसाव्या वर्षी निकिता आपल्या तिसऱ्या ''चॉकलेट स्टोरी''च्या दुकानाचे मोठ्या दिमाखात अनावरण करते!!
श्रुतीला मी ती प्राथमिक शाळेत असल्यापासून ओळखते. ही माझ्या मैत्रिणीची मुलगी. 'संयुक्ता' च्या 'महिला दिन' कार्यक्रमाबद्दल मैत्रिणीशी बोलत असताना ती सहज म्हणून गेली की श्रुती यानिमित्ताने काहीतरी लिहू शकेल. श्रुती एवढी मोठी झाली हे तेव्हा पहिल्यांदाच मला जाणवलं. तिला विचारल्यानंतर ती म्हणाली कश्या प्रकारचं लेखन हवं, Serious, stat-oriented, or whimsical, personal-oriented? थोडं 'हलकंफुलकं' असलं तर बरं अस मी कळवल्यानंतर पुन्हा आठवण करुन देण्याआधीच आठवड्याभरात लेख माझ्याकडे आलासुद्धा!