उपक्रम

मर्मबंधातील नातं.
"बसा गं, शाळेत बाई असले तरी घरात मी आई आहे",
त्यांच्या - माझ्यातील हा पहिला संवाद. संवाद तरी कसा म्हणू! कारण तेव्हापासूनच माझी  त्यांच्यासमोर जी बोलती बंद झाली (म्हणजे लाक्षणिक अर्थाने कमी झाली हो ) ती अद्यापही फार फरक नाही.
माझ्या - त्यांच्या नात्याचं जे व्यावहारिक जगात नाव आहे ते म्हणजे त्या  माझ्या सासूबाई आणि मी त्यांची सून.

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. अरे हे काय!

"मेरी, हे बघ! बऱ्याच जणी नवीन दिसतायत."

"खरंच की! मागच्या वेळी आपण मोजल्या तेव्हा किती होत्या बरं? आपल्याला भेटूनसुद्धा वर्षे झाली असतील आता."

"हो. २००६मध्ये मी इथे आले. तेव्हा प्रथेप्रमाणे तू माझं स्वागत केलं होतंस. पण मेरी, तू आर्टेमिसच्या प्रवाश्यांबद्दल ऐकलंस? ती जी कोणी असेल, मी सुपर एक्साइटेड आहे तिला पाहायला!"

"मीसुद्धा! पण कल्पना, मला काळजीसुद्धा वाटते. तुझं...."

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले.
"अरे हे काय....डेल्टा, एकेकाळी काय दाणादाण उडवून दिली होतीस इथे तू."
" माझी दहशत कशी विसरेन?. क्षुल्लक विषाणू मी पण सार्‍या दुनियेला जेरीस आणले. प्राणवायूअभावी, इन्जेक्शनाविना किती जीव गेले, काही गणतीच नाही. तू पण साथ दिलीस , संसर्ग पसरवायला ओमिक्रॉन".

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. "अरे हे काय .....पाणी पूलावरूनही गेले की! आपल्या वेळचा लाकडी पूलही राहिला नाही!" जुन्या पूलाच्या जागी आधुनिक पूल बांधला होता.
"आपल्यावेळचा पूल नाही आणि आपले पुलं पण नाही उरले", दुसरीने खंत व्यक्त केली. "आपल्यावेळचं पुणं राहिलं नाही, खरं!"

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. अरे हे काय .......

सगळीकडे एकच आवाज ऐकू येत होता -
मेरे प्यारे देशवासियो....

पिछले दशकों में हम यह अनुभव कर रहे हैं कि देश में भ्रष्टाचार और काला धन जैसी बीमारियों ने अपनी जड़े जमा लीं हैं और देश से गरीबी हटाने में ये भ्रष्टाचार, ये काला धन....

काला धन नाव ऐकून पाचशे हजारच्या नोटेवरती भितीचा थंड शहरा जो काही वर्षापुर्वी उमटला होता तीच अवस्था आज दोन हजार आणि पाचशेच्या नोटांची पुन्हा एकवार झाली.

अंगणात येऊन रघूने गेले सहा महिने बंद असलेल्या शेजारच्या घराकडे सवयीने पाहिले आणि परत एकदा त्याच्या अंगावर काटा आला.

सहा महिन्यापूर्वी सकाळी सुमनच्या फोननी आलेली जाग - " मी इथे कामानिमित्त बाहेर आणि सौरभ गेले २-३ दिवस फोन ऊचलत नाहीये, जरा घरी जाऊन बघ " ही विनवणी. त्याच्याकडील किल्लीने रघूने ऊघडलेले सौरभ-सुमनच्या घराचे दार. आतमध्ये अस्ताव्यस्त पडलेले सामान, झटापटीच्या खुणा...सुकलेल्या रक्ताचा, असह्य दुर्गंधीचा माग घेत सापडलेले प्रेत – सुमनचे!!! ….. त्यानंतर पोलिस, पोस्ट-मार्टेम…अहवाल: सुमनचा ३ दिवसापूर्वी चाकूच्या वाराने मुत्यू!!! ….बेपत्ता सौरभवर खुनाचा आरोप...

अंगणात येऊन रघूने गेले सहा महिने बंद असलेल्या शेजारच्या घराकडे सवयीने पाहिले आणि ..... फाटकाजवळ डेवलपरचा जेसीबी पाहून भितीने त्याची आतडी पिळवटली.
टेंपोवाल्याबरोबर वंगाळ करतांना पकडली म्हणून दोनच महिन्यांपूर्वी त्याने लक्ष्मी आणि तिच्या याराचा गळा चिरून प्रेतं शेजारच्या घराच्या परसातल्या खड्ड्यांत पुरली होती.
मग 'छिनाल, टेंपोवाल्याबरोबर पळून गेली' अशी बोंब मारत ठाण्यात रिपोर्ट सुद्धा लिहिला.

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पुलाखालून बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले.

अंगणात येऊन रघूने गेले सहा महिने बंद असलेल्या शेजारच्या घराकडे सवयीने पाहिले आणि त्याने आ वासला! पडवीतल्या झोपाळ्यावर विनूकाका पेपर वाचत होते. बाहेर उन्हात मेंदीच्या हिरव्यागार कुंपणावरून त्यांच्याकडे आलेल्या छोट्या पाहुणीने तिच्याच वयाच्या रघूकडे लक्ष जाताच "अव्वा!" म्हणून तोंडावर हात घेतला. तिचे घारे डोळे चमकले आणि अपऱ्या नाकावरचा तीळ उठून दिसला. ती पटकन वळून मागे घरात पळाली. त्याने चमकून स्वतःच्या उघड्या शरीराकडे पाहिले आणि आपल्या घरात पळाला.

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पुलाखालून बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. 'अरे हे काय, हाताला बँडेज कसले? 'सैंयाने मरोडी बैंया? आँ'

चल चावट!.. ऑक्युपेशनल हॅझार्ड बाई.. कार्पल टनल सिंड्रोम. आजीची मनगटं जात्यावर मोडली, आईची पोळपाटावर. आता माझ्या नशिबात ह्या मनगट्या.. कीबोर्ड बडवून.
एs आपण एकाच बॅचच्या ईंजिनियर! मग वीस वर्षे प्रोग्रामिंग करत मनगटातली रग गमावून मी झाले काकूबाई टीम-मॅनेजर, आणि तू? सॉफ्टवेअर कंपनीची फॅशनेबल सीटीओ... तरीही तुझी मनगटं शाबूत?