कविता

तुझ्या एका चंद्रासाठी
माझं अख्खं आभाळ गहाण टाकलेलं मी तेव्हा..
माझ्या असंख्य चांदण्यांपेक्षा,
मला महत्वाचा होता तुझा कवडसा..
आणि तोसुद्धा मला तुझ्याचसोबत वाटून घ्यायला हवा असायचा..
त्याला पूर्णत्व यायचंच नाही त्याच्याशिवाय माझ्यालेखी..
पण आता असं राहिलं नाही..
आधी मुद्दाम आणि आता सवयीनेच हे टाळतेय..
हल्ली माझ्या आभाळातली छोटी मोठी चांदणी पण
अपार कौतुकाने न्याहाळत असते मी..
शांतपणे त्यांचे कवडसे मुरवून घेत असते स्वतःमध्येच..
आणि हे सगळं होताना स्वतःमधले बदल पहात रहाते
त्रयस्थपणे...
आता तर हे इतकं सराईतपणे होतय की
कधी काळी मला चंद्राचं असलं वेड होतं हे

खूप छान धुकं असायचं तेव्हा आपल्यामध्ये..
नाव, गाव, रंग, रुप यातल्या कशाचाच परिचय नसताना
फक्त एकमेकांत सापडलेल्या एकमेकांच्या खुणांमुळे दाटलेलं..
आश्वासक.. हवहवसं.. गुलाबी..
गहिरं, अधीरं.. लोभस..
तुझेपणाच्या, माझेपणाच्या
सगळ्या कक्षा सामावुन घेणारं..
ओळखीचे चकवे दाखवत हळुच,
अनोळखी होवुन जाणारं..
समजतयं असं वाटेपर्यंत,
अवघड होवुन बसणारं..
अज्ञाताच्या सोबतीने सुरु केलेला स्वतःचा शोध,
स्वतःची होत जाणारी नविनच ओळख..
तू त्या शोधात फक्त सोबत होतास..
किंवा निव्वळ तू अस्तित्वात असल्याची जाणिव..
तुही कदाचित नव्याने पाहिलंस स्वतःला
माझ्या अस्तित्वाच्या जाणिवेची सोबत घेवुन..

Majhya Aajobanni lihilelya kahi kavita:

http://marathipoems-mabhide.blogspot.com/

Thanks,
Nikhil

बस्स...!
आज मला तुला सांगायचचं आहे की माझं तुझ्यावर किती प्रेम आहे..
अगदी सोबत वाढलो आपण आजवर,
पण हे सांगायची संधीच कधी मिळाली नाही..
किंवा प्रत्येक वेळी तुला समोर पाहिल्यावर तुझ्या रुपात इतकं हरवायला व्हायचं की,
हे सांगायचं भानच राहिलं नाही कधी..
मला तुला सांगायचय की,
उमलणारी कळी बघुन तुझ्या चेहर्‍यावर फुलणारा आनंद
किंवा चुकलेलं पाखरु पाहुन तुझ्या डोळ्यात येणारे अश्रू पाहिले नसते तर,
कित्येक क्षणांमधून आयुष्य असच निसटुन गेलं असतं..
अन्याय बघुन चिडलेलं आणि दुसर्‍याच्या दु:खाने पोळलेलं तुझं मन
तू माझ्यासमोर व्यक्त केलं नसतस, तर कदाचित मलाही कधीच समजलं नसतं
आयुष्याचं मर्म..

धुकेजल्या निळ्या अंधारात एक कवडसा आठवणींचा तुझ्या स्पर्शला अस्तित्वाला माझ्या,
त्या उत्फुल्ल उषेच्या अन् धुंद निशेच्या स्मृती अजूनही आहेत रे ताज्या.

शब्दांचे बंध, कोवळे धागे; जुळवली होती एक एक तार,
विखुरले शब्द, धागे निसटले; माझे मीच हरवले सूर.

रात्र सोनेरी, चंदेरी प्रभात; इंद्रधनुष्यी दिवस होते,
सम्राज्ञी मी त्रिलोकाची, तुझ्या मनाची राज्ञी होते.

हास्य तुझे अन् हर्ष माझा; जलसरितेचे नाते होते,
तुझे नेत्र अन् माझी स्वप्ने युगांपूर्वीच गुंतले होते.

कविता माझी फुलत होती,
श्वासासंगे उमलत होती ,
गंध नव्या स्वप्नांचा लेवून,
कविता माझी बहरत होती...

कविता माझी निरागसतेची ,
तिला न कल्पना सत्याची,
सोंग वेड्या आशेचे घेवून,
कविता माझी जगत होती...

कवितेचा का असा लळा ?
रंग तिचा का असा वेगळा ?
त्या रंगातून जणू ती,
चित्र प्रेमाचे चितारत होती....

का क्षणात व्हावे असे कळेना,
कवितेशी माझा सूर जुळेना,
कविता काही सांगेना,
माझ्याशी काही बोलेना.....

मनात शिरून तिच्या पाहिले,
तेव्हा उघड गुपित झाले,
कविता माझी मनात होती आणि .....
रस्त्यावर तुझी वरात होती !

असे आज काही घडावे कशाने
तुझी याद यावी सुचावे तराणे...

कधी गायिलेले तराणे उमटता
अवेळीच यावे भरोनी नभाने...

नभाने करावी धरा चिंब आणि
धरेने नटावे नव्या वैभवाने...

नवे साज ल्यावे, नवे गंध प्यावे
नवे गंध वार्‍यात मिसळून जावे...

नवे गंध जावे नभाच्या प्रवासा
नभाला कळावे तुझे गूज त्याने...

नभाने कथावे खुळ्या पश्चिमेला
तिने लाजुनी सप्तरंगात न्हावे...

अशी सांज बघता नुरावेच भान
तुझ्या आठवांनी झुरावेच प्राण...

पुन्हा आज काही घडे हे अशाने
तुझी याद आली नि सुचले तराणे....