तुला काय वाटतं मी तुझ्यावर प्रेम-बीम करते?
चल फुट असं काही नाही,
हा तर माझा एक विरंगुळा आहे,
तुझ्याविषयी विचार करणे, तुझ्याप्रेमामधे खंगणे हि ना सगळी माझी व्यसने आहेत,
मनाला रिझविण्याची थेरं आहेत
तुला काय वाटतं मी तुझ्यावर प्रेम-बीम करते?
चल फुट असं काही नाही,
प्रेम म्हणजे नेमकी काय रे?,
शेवटी सगळे स्वतःचीच कुठली तरी गरज भागविण्यासाठी असते सारे,
तुला प्रेमपत्र लिहुन मला आनंद मिळतो, तुझ्यावर प्रेम करुन आनंद मला मिळतो,
तुझ्या विरहामधे व्याकुळ होउन, खोल खोल मनाची दरी मी गाठते,
पण शेवटी ते मन माझच असतं ना, तो अनुभव माझाच असतो ना?
तुला काय वाटतं मी तुझ्यावर प्रेम-बीम करते?
इथे कसा मातीला या हिरवा ओला रंग मिळे
निळ्या नभा वाहू नेत निळे जळ झुळझुळे
रानभर पक्षी करे नाच नाचरी धिटाई
घर त्याचे वागवीत तरुवर सळसळे
चंद्रवेडे स्वप्न पडे लाजणाऱ्या लतिकेला
चांदण्याच्या चुंबनाने काया तिची हुळहुळे
कळीवरी रानभऱ्या भ्रमराची गुणगुण
रोमांचून उमलणे कसे काय तिला कळे?
धावणारी पायवाट करीतसे काय गूज
बांधून घे संगतीस मखमाली तृण-मळे
आसमंती चहूकडे रंग कसे वर्णू जावे
दिठीतले स्वप्न त्याचे माझ्या मनी येऊ मिळे!
धवल क्रांतीचे जनक, साऱ्या देशाचे गवळी म्हणून नावाजले गेलेले साक्षात भगवान कृष्णच म्हणावे असे वर्गीज कुरीअन आपल्याला सोडून गेले. स्वत: मेटलर्जिकल एंजिनीअर असून त्यांनी आयुष्यभर दुधाची साथ धरली. स्वर्गीय लालबहादुर शास्त्रीजींच्या आग्रहास्तव दूध संस्थेचा कारभार स्वीकारून आणंद येथे चमत्कार घडवला. सारे जग गाईंचे दूध भुकटीसाठी वापरत असताना भारतातून म्हशींच्या दुधाची पावडर बनवून जगाला अवाक केले. कोट्यवधी बालकांची दुधाची तहान भागविली. कुरिअन यांना विसरू तर ती दुधाशीच प्रतारणा होईल. त्यांना ही माझी अल्पबुद्धी आदरांजली.)
किस्ना सम्हाल रे सम्हाल आपुल्या गाई
मन तुझ्याविना मुळीच लागत नाई
!! आयुष्य-रेषा !!
आधी होती वेडी वाकडी
हजार वेळा गिरवली
तेव्हा कुठे जमली !!
पाटी वरून भिंतीवर उमटली
रंगात रंगली
भूमितीत भेदली !!
नजरेनी छेडली
आयुष्य पणाला लागली
सुबक असूनही अर्धवट राहिली !!
कधी इकडे कधी तिकडे भिडली
मनाच्या समुद्रात कोरली
शेवटच्या पानात बंदिस्त झाली !!
सीमेची मर्यादा हिनेच दाखवली
कधी ठळक कधी धूसर झाली
वाटूनही नाही ओलांडली !!
महाभारत - महायुद्ध हिच्यामुळे झाली
सैनिकांनी गिरवून गिरवून ठळक केली
पण नकाशात कधीच नाही स्थिरावली !!
बाजारात जाऊन काळवंडली
पायाखालचा ठिपका झाली
देशभक्ती फक्त हिच्या पुढेच नाचली !!
नभ मेघांचे भांडार
नभ अव्यक्ताच्या पार
नभ जळात ओले बिंब
नभ तुझे नि माझे रंग...
नभ ना भिजले काळोखी
नभ तेही जे ना देखी
नभ दिशांत ना मिटलेले
नभ तुझे नि माझे डोळे…
नभ तेजाचा कल्लोळ
नभ अरुपाचेही भाळ
नभ आविष्कृत निर्गुण
नभ तुझा नि माझा कण…
नभ अथांग ना थकलेले
नभ नेत्री-गात्री मितुले
नभ आरंभी अन अंती
नभ तुझी नि माझी प्रीती!
कविता - 'मी चुप्प'
येताना खुपत
जाताना बोचत
कितीही दुखलं तरी मी चुप्प !!
स-दैव सुज्ञ
विचारात महात्म्य
घर जळलं तरी मी चुप्प !!
संस्कृती दक्ष
केल लक्ष
झालो भक्ष तरी मी चुप्प !!
रांगेत सुस्त
प्रगतीचा अस्त
सगळच फस्त तरी मी चुप्प !!
मंत्र्यानचं तंत्र
हाती जातीचा मंत्र
केल माझ यंत्र तरी मी चुप्प !!
दाखवलं संत्र
हेच हल्लीच सूत्र
मोडक्या स्वप्नांची रात्र तरी मी चुप्प !!
करून कष्ट
शून्य प्राप्त
वेळ समाप्त तरी मी चुप्प !!
पाणी लुप्त
वीज गुप्त
सारे होती असे आसक्त तरी मी चुप्प !!
गप्प, गप्प
आवाज ठप्प
मजले गर्दीत हुप्प तरी मी चुप्प !!
गोष्ट आहे दोन व्यक्तिंची
पहिला व दुसरा ही नावे त्यांची
त्यातील एक असे खुप महत्त्वाकांक्षी
आयुष्यातील छोट्या सुखांना तो त्याकरता बक्षी
दुसरा नसे यत्किंचीतही महत्त्वाकांक्षी
आनंद त्याचा वारा, समुद्र व त्यावरील पक्षी
मैत्री जमली दोघांची घनिष्ठ
बघु कोण होते त्यामधील कनिष्ठ
निघाले एक दिवस दोघे लक्ष घेऊन काशी
पहिल्यास होती ती गाठायची जरी राहिलेत ते उपाशी
दुसरयास येणारा प्रत्येक क्षण ठेवायचा होता मनाशी
एकच लक्ष पण विरुध्द व्यक्तिमत्त्वाचे हे दोन प्रवाशी
दुसरा आनंदे जेव्हा उमले कळी
किंवा कुठुनशी सरपटतांना दिसे अळी
आकाशी उठे निरनिराळ्या छटांची जाळी
आपण जेंव्हा म्हणतो धाव माझ्या देवा
असतो खेळत जुगार देव कोठेतरी तेंव्हा
वारा नसतो वहात अन हालत नसते पान
सर्वत्र असतो अंधार अन काहीच नसते छान
देवाला पण हवी असते कधीतरी फुरसत
का म्हणून त्याने रहावे कामात व्यग्र सतत
होतो खूप प्रलय तेंव्हा नाही का येत धावून मग
आपण का धरावे गृहीत माणसासाठी केले त्यानी हे जग
का म्हणतो माणूस मीच आहे सर्व श्रेष्ठ
देवाला सेवेला का ठेवले सांगा बरे स्पष्ट
त्याला काही का काम नाही मुंग्या चिमण्यांचे
प्रत्येक वेळीस माणसाने देवास का वेठीस धरायचे
आता पुरे झाले देव म्हणे मला नको बोलवू सतत
आहे बरेच काम राहिले माझे नको मागू मदत
मी जात होतो माझ्याच धुंदीत
वातानुकुलीत गाडीच्या मस्तीत
आला पाऊस मोठ्ठा,किती हवा छान
पाण्याचा कहर आणि वाऱ्याला नाही भान
मोट्ठे होते डबके अन चिखलाचे फवारे
पक्षी दडलेले आणि वासरांना भरले कापरे
तेंव्हाच दिसले पिल्लू एक चिंब ओले
पहायला किती गम्मत त्याने दिलेले शहारे
पण पाहुनी डोळ्यात आर्जव
आला कंठ भरून, कणव आली मनी
घेतले पिल्लूस उचलुनी कवेत
मग आणले माझ्या सदनी
झाला हलकल्लोळ घरात भारी
कसला विद्रूप हा प्राणी
म्हणे मुले अन पत्नी किती
प्रकारचे जंतू,जखम त्याचे कानी
आणावे का कोणी गाडीतून कोणाला
न शोभणारे ध्यान आपुल्या घराला
नव्हते का आणायचे पोमेरीअन बाळाला