मराठी कविता

हिम्मत नाही माझ्यात
त्याच्या उरात दाटलेल्या
भाबड्या प्रश्नांना उत्तरे द्यायची
मी तर नेहमीच टाळत असतो
पण गणित, भूमितीचे सोडून तो फालतु प्रश्न जास्त विचारतो
हे असंच का? न ते तसच का?
सगळ्या डोक्याची आईबहीण करून सोडतो
आज जरा शांत होता तो , म्हटल आज तरी सुटलो
तेवढ्यात त्याच्या तोंडाच्या बंदुकीतून एक गोळी सुटलीच
कर्म माझ...
“दादा, ते पान कश्याला पडत झाडावरून” -तो
“सोड रे, पडल झडल तरी पानच ते उगेल परत
उगेल रे दुसर, सोड ना बाबा” -मी
मग झडलेले बाबा न पडलेली आई परत का उगवली नाही?-तो
(मी निरुत्तर)

ढिगाने पडलेत ग तारे, रोज ढिगाने वाढतातही म्हणे
पण त्या ढिगात, तू बरोबर बोट करून कस मलाच ओळ्खतेस नेहमी?
बहुदा जास्त चमकत असेल ना मी
की तुझ्या डोळ्यातील आसवे मला पाहून जास्त चमकतात?
इथे एक एक जण खर्ची पडतो
तेंव्हा बहुदा एका ताऱ्याचा जन्म होतो नाही!
की तुम्ही लोकांनीच ही अंधश्रद्धा पाळलीय मनात

मी सांगतोय, मी नाहीय तो तारा
मी काय कुणीच नाहीय कोणता तारा

या वांझोट्या रात्रीला, कधी चंद्र जन्म देतो
कधी चांदणे सुखाचे, कधी अंधार मर्म देतो

मी पाहिले अंतरीचे, प्रताप कोवळे होते
जो येतो काळजीने, नेहमी तोच दम देतो

तू यातना पाहत होती, मी फुले मोजत होतो
ना भाव भावनांचे झाले, मी विकत कर्म देतो

खूप लावून झाले आमचेच प्रेत टांगणीला
एक थेंबही रक्ताचा काळजावर वर्म देतो

शून्यच नाही उरले आता हिशोब मांडताना
‛प्रति’ आकडे तुम्हाला कधी सम कधी विषम देतो
©प्रतिक सोमवंशी

मी लिहायला लागतो
जगणं, मरणं, प्रेम, विरह
एक, दोन, तीन, चार ओळी
थांबतो...
एखाद्या ओळीला बॅकस्पेस देऊन
पुन्हा नवीन टाईप करतो
थांबतो...
मन हरवलेल असत, कुठे, मलाच शोधाव लागत
त्याला सापडून पुन्हा आणाव लागत
पुन्हा लिहायच
जगणं, मरणं, प्रेम, विरह
पाच, सहा, सात, आठ ओळी
पुन्हा बॅकस्पेस पुन्हा टाईप
थांबायच...
पुन्हा हरवलेल मन, पुन्हा शोधायच
शेवटी एक कविता बनवायची
जगणं, मरणं, प्रेम, विरह
कविता अडखळते
“तू नेहमी त्यात स्वल्पविराम बनून का येतेस?”
©प्रतिक सोमवंशी
इंस्टा @shabdalay

शूर वीर असा तो राजा
क्रूर कृती तयाची मजा
शिकार तयाला आवडे
वनात जाई तो सवडे

सूर्य असता मावळतीला
अद्याप न तो परतिला
वनात दिसता हरणी
तो प्रत्यंचेला बाण धरी

का तयाचे द्रवले चित्त
मन झाले अनुकंपित
हरिणीचे नेत्र देखिले
दया भाव मना छेदिले

त्याच स्थळे तो का स्थिरला
काळाचे भान विसरला
स्वप्न सृष्टीतचि रंगे
ढोलाच्या आवाजे तो भंगे

ढोल वाजते आवेशाने
असे किती गोंगाट वने
तरीही हरणी न हाले
असे ते आश्चर्य देखिले

सप्तरंगी इंद्रधनुषी छटा, मनभावन काळी घटा,
सृष्टीने चैतन्य दावीले, निरखण्या ओलांड्ला उंबरठा,
बारीक सरी माळरानावरी, सांजेच्या प्रहरी,
जणू बरसते या सरींतून प्रेम आपुले लहरी,

भिजलो या पावसात आम्ही दोघं होउन स्वछंदी,
प्रितीच्या खेळात सामील झाले वातावरण हे आनंदी,
सरीसरीतून डोकावे जणू मुरलीवाला हरी,
जणू बरसते या सरींतून प्रेम आपुले लहरी,

आकाशाचा मंडप झाला,ढग हे झाले वाजंत्री,
पुन्हा अमुचा विवाह झाला, अश्रू आले नभनेत्री,
ते अश्रू आनंदाचे तूफान बरसले आमच्यावरी,
जणू बरसते या सरींतून प्रेम आपुले लहरी,

प्रपंचाहुनी वेगळे होउनी, एकरूप झालो निसर्गाशी,

पारिजात निवडुन घे
किंवा बकुळ घे वेचुन
अबोलीचा गजरा घाल
वा चाफा माळ खोचून

हळुवार वेणीशी खेळताना
तुटले केस वेचुन घे
नखाने जमिन उकरताना
अंगणभर नाचुन घे

डोळ्यांचा मनाशी
चालला असतो लपंडाव
धप्पा देत मन कधी
कधी मनावर येतो डाव

पदराच्या शेवाला कितीदा
भर भर पडतो पिळ
स्पंदनाच्या ताला वर
श्वासांची घुमते शीळ

मावळतीला कलता उन्हं
मोत्यांची नयनी धार
अलगद साजण येतो मागुन
श्वासात भिनतो वळेसार

- सत्यजित.

एक जीर्ण पोक्त पान
झाडावरुन कोसळलं
त्या पडत्या पानाला पाहून
झाडंही थोडं हळहळलं

हिरव्या कोवळ्या पालवीच्या
कडा झाल्या तेंव्हा ओल्या
वादळ तगल्या पानाचाही
कधीतरी होतो पाचोळा

वार्‍यावरती चालली होती
फरफट त्या पानाची
मृत्यू का ठरवतो किंमत
प्रत्येकाच्या जगण्याची?

वार्‍यावरती उडत पान
झाडाहून ही उंच गेलं
डवरलेलं झाड पाहुनी
पान मात्र हबकून गेलं

क्षणात साक्षात्कार झाला
जीवनाचा अर्थ कळाला
वार्‍या संगे फेर धरोनी
नाचू लागला पाचोळा

निळ्या नितळ आभाळी
शुभ्र ढगांचे पुंजके
हिरव्या कंद तृणांवर
स्लो मोशन मध्ये पडणाते तुषार
म्हणजे तू आलीस...
कसं काय जमतं तुला
असं निसर्ग पांघरून येण?
इवली पिवळी टिकली
जणू इवल ना़जूक रानफुल
पाठीवरली सैलसर वेणी
झुळके सरशी रानभुल
पहात रहावं तुला...
की बकूळ सडा पडतो
पहात रहावं तुला...
की अलवार प्राजक्त बहरतो

पहात रहीलं तुला...
की मी विचार करत नाही
विचार येत रहातात

तू माळलास गजरा
की वसंतोत्सव साजरा
तू माळतेस म्हणुन
सुंदर दिसतो गजरा
नाहीतर विकणार्‍यांच्या
हातावर नसत्या का
खिळल्या नजरा?
तूला जरा उशीर झाला की वेध लगतात
तुझे विचार वेड लावतात
तू आलीस की ऋतू कूस बदलतो