बोलक्या जखमा

बोलक्या जखमा

ढगाळलेली, मरगळलेली संध्याकाळ.
गरगर फिरत्या वावटळी सारखे मनांत विचार. उदास आणि खिन्न करणारे.
बोलाव म्हटल तर जवळपास कोणीच नाही. सकाळ पासून फोनचा भरपूर वापर केल्याची जाणीव कायम.
काल मुंजी निमित्त घडलेल कौटुंबिक सम्मेलन आठवून भेटींचा आनंद घ्यावा वाटल. पण डोळ्यांसमोर वेगळीच दृष्य येऊ लागली.
रक्ताच्या नात्यांतूनही औपचारिक जवळिक दिसली आणि खेद-विषादाचे ढग-सावट उमटले. जिव्हाळ्याचा पाचोळाच सैरवैर उडताना दिसाला.
मन अजून उदास झाल.
कोळ्याच्या जाळ्यासारख संकीर्ण प्रत्येकाच जग. त्यातच रमंमाण! मुलगी-जावई,मुलगा-सून,आणि नातवंड यांच्या पलिकडे ते सर्व आता परके.