स्टीमपंक चॅटरबॉक्स
डॉक्टर ननवरे बंगल्याच्या बागेत काहीतरी अचाट प्रयोग करत होते. त्यांनी जुन्या बाजारातून बरच काही लोखंडी सामान विकत आणले होते. त्यात काय नव्हते? त्यांत निरनिराळ्या गेजचे लोखंडी पत्रे होते, एम-५ पासून एम-३० पर्यंतचे बोल्ट होते, ओपन एंड, रिंग, सॉकेट, बॉक्स,आणि शेवटी अॅड्जस्टीबल असे स्पॅनरचे अनेक प्रकार. स्टील वायर्स. चेन्स, कप्प्या. बेअरीन्ग्स, पिस्टन आणि मॅचिंग सिलींडर, क्रॅंकशाफ्ट, क्रॅंकेस. आता मी कशाकशाची नावे लिहू डॉक्टरांनी मला ह्या सगळ्या स्टोरचा इन्चार्ज केलं. आणि हुद्दा दिला: भांडारगृह प्रमुख!
प्रेषक - ओळख बघू
प्रती - शीक्रेट हाय
विषय - डायरेक्ट विषयाला हात नगंच
प्रिय आदरणिय
लाडकी नुसतीच चिंगी चिंगे
स न वि वि ( चुकलं माकलं समजून घे)
पत्रास कारण कि..
तू मला फेसबुकवर बी ब्लॉक केलंय अन इन्स्टाग्रामवर बी. इनबॉक्सात जेवण झालंय का विचारलं म्हनुन ब्लॉक करतं का कोण ? अगं ते हाय फाय पोरींचे धंदे, हितं हडळीला मिळंना बॉयफ्रेण्ड अन खईसाला मिळंना गर्लफ्रेण्ड अशी गत आपली. मंग ? हाय का न्हाई ? आपण असली थेरं केली तर कोण हाय का इचारायला आपल्याला ?
सप्रेम नमस्कार.
{मनातील} 'भया' स,
अगदी नाईलाज झाला , म्हणून तुला मनातलं सांगण्याचा हा रस्ता निवडला. अरे, तुला वाटेल , की जन्मापासूनच आपण सोबत आहोत, तर हे कानामागून घास घेणं कशाला? पण मला, आपलं दोघांचं सतत एकत्र असणं जरा जाचक होऊ लागलंय आणि हे असं राहण्याची खरोखरच गरज आहे का हे स्वतःला आणि तुला विचारण्यासाठी हा टेकू..
तुझं - माझं माझ्या लहानपणापासूनचं मैत्र. मला ते कधी समजलं..तर जेव्हा घरीदारी "प्राची ना अगदी भित्री" असं कानावर पडू लागलं तेव्हापासून. खरंच का मी घाबरट होते? हो बहुतेक. माझ्या भीतीचा पल्ला तरी किती होता... किंवा आहे म्हणायला हवं खरंतर..
राजमान्य राजेश्री श्रीमंत बळीराजा
सेवेशी सादर प्रणाम,
संज्याची आई आली तेव्हा मी खाटेवर लोळत पडलो होतो. खरतर पोटात कावळे ओरडत होते. कुणीतरी जबरदस्ती करून जेव म्हणून सांगावं म्हणून मी कितीतरी वेळ वाट पाहत होतो. पण आई सुद्धा लक्ष देत नव्हती.
"हे महाराज लोळत का पडलेत? आज खेळायला गेले नाय?" संज्याच्या आईनं माझ्या आईला विचारलं.
"रुसलाय," आई म्हणाली.
"कशाला?" संज्याच्या आईनं प्रतिप्रश्न केला.
"त्याला गाय हवेय," आई म्हणाली.
"काय बाई आक्रितच?"
"गप शाळेत जाऊन अभ्यास करायचा सोडून गुरं सांभाळायची आहेत," संज्याची आई माझ्याजवळ येत म्हणाली.
मी तोंड दुसऱ्या दिशेला फिरवून तसाच झोपून राहिलो.
टहनीपर बैठा था वो...
नीचे तालाब था पानीका, और -
तालाबके अंदर आसमान था
डूबनेसे डर लगता था
न तैरा, न उड़ा, न डूबा
टहनीपर ही बैठे बैठे बिलाखिर वो सूख गया
एक अकेला शाखका पत्ता!
(वेळ – रात्रचे तीन वाजले आहेत, स्थळ – मोठ्या मल्टी ब्रॅंड स्टोअरची शोरूम. दोघे जण पोज घेऊन उभे. मंद प्रकाश योजना.)
“दोस्त, बस झालं पोज घेऊन उभे रहाणे. इथे कोणीही नाही बघायला आपल्याला
तुझं काय झालं? विकला गेलास की नाहीस?”
“नाही रे. वेल्डिंगचा कोर्स केला. सर्टिफाइड वेल्डर झालो. काय उपयोग? काल एकजण बघून गेला. ट्रायल पण घेतली. म्हणाला किंमत जास्त आहे. अजून थोडे पैसे टाकले तर लेटेस्ट मॉडेलचे दोन येतील,”
“हो रे, सगळीकडे मंदी आहे. शेअर मार्केट मात्र जोरात आहे. आमच्या इकडे ह्याच वार्ता आहेत.”
“मला भीति वाटतीय”.
त्या दिवशी मध्यरात्री अचानक जाग आली नसती तर बरं झालं असतं.
जाग आल्यावर बेडरूमच्या खिडकीजवळ जाऊन खाली नजर टाकली नसती तर बरं झालं असतं.
निदान सुनसान रस्त्यावरून चाललेला तो पाठमोरा माणूस तरी दिसला नसता
रस्त्याच्या शेवटी उजवीकडे वळताना अचानक थांबून त्याने मान उंचावून थेट माझ्याकडे पाहिलं नसतं...
...आणि सातव्या मजल्यावरच्या एसी बेडरुममध्ये खिडकीजवळ मिट्ट अंधारात एकट्या उभ्या असलेल्या मला दरदरून घाम फुटला नसता.