काव्यलेखन

मातृदिनानिमित्त एक जुनी कविता......

पोपडे निघालेल्या भिंती
पिवळट पांढऱ्या बुरशीची नक्षी सजवायच्या
दर पावसाळ्यात गळक्या छताला
प्लास्टिकच्या झोळ्या लटकवायच्या

पावसाळ्यात पाणी मुबलक असायचं
नळाला दोनच तास यायचं
छतातून चोवीस तास गळायचं

दाराबाहेर नेहमीच घोटाभर पाणी साचायचं
छोट्या-मोठ्या दगडांवरून उड्या मारत जायचं!

सदैव एक कुबट वास..
भिजलेल्या कपड्यासारखा..
नाकात, छातीत भरायचा
आणि तुझ्या दम्याला
खरवडून काढायचा..

बाबांचा डबा.. आमच्या शाळा
आजीच्या शिव्या अन्.. छतातून धारा!
तुझी परवड कधीच जाणवली नाही
अन् तुझी सहनशीलता कधीच खुंटली नाही

आता दिवस बदललेत -

गझल
वृत्त: भामिनी
लगावली: गालगा/गालगा/गालगा/गा
****************************************

श्वास माझे-तुझे एक व्हावे!
एकमेकांत दोघे भिनावे!!

तूच ओठांत माझ्या रहावे!
लोचनांनी तुझ्या मी पहावे!!

जिंदगी एक गाणे बनावे.....
मी तुला, तू मला गुणगुणावे!

ही लडी रेशमी वेदनांची!
स्वप्नही रेशमी मी विणावे!!

चार धागे सुखांचे मिळाले.....
झालरीला पुरेसे असावे!

या गुलाबी स्मृतींच्या मिठीतच.....
जिंदगीनेच डोळे मिटावे!

प्रेम आहे झरा उसळणारा!
काळजाला खुबीने खणावे!!

झीज सोसायला ना न माझी;
चंदनासारखे मी झिजावे!

ज्ञान द्यावे तसे ज्ञान घ्यावे!

साधी भोळी मराठमोळी
रेखीव चेहरा काळी सावळी
कुंकूम रेखा उंच कपाळी
खाली गोंदण हिरव शेवाळी
गळ्यात एकच पोथ काळी
किंचित विटकी जांभळी चोळी
जुनेर लुगडे जोड लावली
जुळी जोडवी उघड्या पावली
कुठे लाल हिरवी पिवळी
कंकण होती हाती भरली
आणिक होती तेजाळलेली
चंद्रभागा निर्मळ डोळी

विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/

देताच मी शब्द तुला
तू गाणे त्याचे केले
सांगताच स्वप्न तुला
तू मूर्त रूप दिधले
हर्ष दिला जो तुला
त्याचे चांदणे उधळले
सांगता शोक हृदयीचा
हृदयाशी कवटाळले

विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/

उगवती शुक्राची चांदणी देशील की
अढळ ध्रुवतारा..
कवेत घेऊन येशील का माझ्यासाठी
तो बेभान उनाड वारा

कातरवेळंच दाटलेलं क्षितीज
आणून देशील
चांदणरातीचं चमचमतं आभाळ
पेलून घेशील

सागरातली उसळलेली भरशील का
ओंजळीत एक लाट
की हिरव्या शेतातली आणून देशील
नागमोडी एक वाट

आणशील का ते चंद्रबिंब
पूर्ण गोल पुनवेचे
आणशील कोवळे किरण
तांबूस पिवळ्या पूर्वेचे

गवताच्या पातीवरला दवबिंदू
अलगद झेलशील ?
डोळ्यांच्याच भाषेत माझ्याशी
नजरेनं बोलशील ?

घेशील का आणाभाका
देशील का वचन
अबोल भावनेतही माझं
वाचशील का रे मन
.
भारावल्यासारखा तिच्याकडे तो
पाहात उभा राहिला

जीवन....

जीवन आहे माझे गुंतागुंतीचे
गर्द अरण्यातील दाट जाळीसारखे
नितळ भासणा-या जलाशयातील
वेलींच्या गर्दीसारखे.....

उसळली आहे मनात
गर्दी मिश्र भावनांची
दुथडी भरून वाहत आहे आज
नदीच्या प्रवाहासारखी.....

चौखूर उधळत आहेत
माझ्या भावना
असहाय्य निर्बल बनते आहे मी
आवरताना त्यांना.....

जीवन....

जीवन आहे माझे गुंतागुंतीचे
गर्द अरण्यातील दाट जाळीसारखे
नितळ भासणा-या जलाशयातील
वेलींच्या गर्दीसारखे.....

उसळली आहे मनात
गर्दी मिश्र भावनांची
दुथडी भरून वाहत आहे आज
नदीच्या प्रवाहासारखी.....

चौखूर उधळत आहेत
माझ्या भावना
असहाय्य निर्बल बनते आहे मी
आवरताना त्यांना.....

कोण नव्हते कोण होते
काल फिरकले कोण होते

मूक कण्हते गीत जेव्हा
गात चिमुकले ओठ होते

गूढ नवनवे रोज काही
थोर हरपले भान होते

दान करतसे कोण छाया
लोभ तळपते ऊन होते

फोल उरतसे साथ वाया
ज्योत हरवले दीप होते

गझल
वृत्त: मृगाक्षी
लगावली: लगागागा/लगागागा/लगागा
*****************************************************८
तुझे हे वागणे आहे चुकीचे!
चुका नाकारणे आहे चुकीचे!!

तुझा हा कैफ गझलांचा खरा, पण....
स्वत:ला लादणे आहे चुकीचे!

असे बसतात मग डोक्यावरी ते....
कुणा गोंजारणे आहे चुकीचे!

जरा बघ आरशामध्ये स्वत:ला....
असे पिंजारणे आहे चुकीचे!

कुणीही कौतुके करणार नाही!
उगा रागावणे आहे चुकीचे!!

अरे, मैफील केव्हाचीच सरली!
अता रेंगाळणे आहे चुकीचे!!

पुढे मागे न बघणे वागताना.....
अता पस्तावणे आहे चुकीचे!

शिकवताना फलकलेखन करावे!
खडूने माखणे आहे चुकीचे!!

उठले होते वादळ आणि
नको-नको त्या मनात शंका
कधी तुफानी लाटामधूनी
सावरेल का अपुली नौका.

आठवती मज पुन्हा-पुन्हा
तुझ्यासोबती फुलले क्षण
तू नसताना उरत नाही
तुझ्याविना माझे मी पण.

उगाच काही मनात येई
आणि छळती उदास गाणी
विसरून गेलो मी हसणे
भरून राहिले डोळा पाणी.

परी सरली रात काजळी
चहूकडे तेज पसरले
आनंदाची पहाट घेऊन
उमलून आली प्रीत फुले.