काव्यलेखन

कसे सजावे ? कुठे निघावे ?

तू अरे विचित्रा परमस्वार्थ ना माझा
की उद्ध्वस्तीची जुनी अनाहत ओढ
तू लळे पुरविसी मम ओठातून अपुले
की आत्मछळाची मला लागली खोड

मी प्रखर रोखली सर्वस्वाची ऊर्जा
अन वैराणातून तुला घातली साद
मी सख्य कल्पिले तुझे कधी शत्रुत्व
तुज समीप समजून स्वतःशीच संवाद

बघ समोर पुस्तक अर्धे उघडे पडले
ओळींतून अस्फुट जरी गवसले काही
ही भाषा माझ्या श्वासांची रहदारी
हृदयाचे स्पंदन रक्ताची लय नाही .

तम भरे भोवती आणिक अंतर्यामी
व्यामिश्र तुझा नक्षत्रव्यूह नि:संग
अणुअणू पालवे फसव्या पर्यायांनी
मी कसे सजावे ? कुठे निघावे? सांग.

"येतो"! निरोप घेता ओठांची गाठ झाली
पावलात सावल्यांची मिठी लांब झाली..

गुंतण्याएव्हडे आता शिल्लक ना डोक्यावर
कंगवे शोधता तरी तिन्ही सांज झाली..

"आय" च्या खेळण्यांनी बाजार रंगला
"हाय" ना कुणाची गर्दीस ऐकू आली..

'विबासं' च्या पहाटेस चंद्रास कळाले
चांदणी आपली चकोरा मिळाली..

पुरविता सर्वदा बुडाचे चोचले
राजास (king) 'फिशर' ची आता व्याधी आली..

"गाडी कुठली घ्यावी" मोठाच प्रश्ण आहे
आपल्यातली अंतरे लाखात झाली..

"लहानपण बरे होते" शेवटास कळाले
डायपर बदलण्यात तहहयात गेली..

'मिडलाईफ क्रायसिस' कारण मिळाले
'अर्धवट' माणसे समाधीस निघाली..

मेकअप खाली बेमालूम लपवलेस पिंपल्स तरिही

तुझी अधीर नजर
जेव्हा मला न्याहाळते,
नशा डोळ्यांतली तुझ्या
माझ्या रक्तात भिनते....

तुझ्या श्वासाचा सुगंध
माझ्या मनात दरवळतो,
आपल्या रेशमी स्पर्शाने
धुंद मला तो करतो....

नाव माझं जेव्हा मायेने
तुझ्या ओठावर येतं,
कानोकानी पानोपानी
वाऱ्याचं गीत ऐकू येतं....

हात माझा जेव्हा प्रेमाने
तू हातामध्ये घेतो,
रंग पहाटेचा नारिंगी ,

वाटते घ्यावी जरा माघार हल्ली
दाटते आहे निराशा फार हल्ली

पाप इतके जाहले हातून माझ्या
मी लपाया शोधतो अंधार हल्ली

माणसे गेली कुठे? ओसाड वस्ती
का भुतांचा वाढला संचार हाल्ली

मी लढू आता कुणाशी? सर्व अपुले
लावतो शस्त्रास मी ना धार हाल्ली

हद्दपारी जाहली संभाषणांची
का मनाचे बंद असते दार हल्ली?

मीच माझे पाप निस्तारीन म्हणतो
कोण देतो का कुणा आधार हल्ली?

सांगती जे अर्थ गीतेचा, तयांना
ज्ञात नसते जीवनाचे सार हल्ली

मंदिराचे दार मिटले, वेळ झाली
रात्रभर असतात उघडे बार हल्ली

भीड बघता पापियांची स्नान करण्या
घाबरे गंगा नदीही फार हल्ली

सोडले "निशिकांत"ने प्रतिकार करणे

सतीश देवपूरकरांच्या गझलेतले काव्य आम्ही रिचवले, अन् हझल झाली...

हझल

बहर गझलेचा उचलला, अन् हझल झाली!
अर्थ शेरांचा बिघडला, अन् हझल झाली!!

केवढ्या सहजीच आली चाल हाताशी;
काफिया नुसता मिळवला, अन् हझल झाली!

चिंतनाची बात नाही, मौत प्रतिभेची!
कळफलक नुसता बडवला, अन् हझल झाली!!

दाद देण्या येत नाही कोणिही दर्दी!
मीच मग डंका पिटवला, अन् हझल झाली!!

ते गझलसम्राट अन् मी एक हा कवडा!
प्रत्येक शेरा फाडला, अन् हझल झाली!!

खर्चिली मी खेचण्यासाठीच ही शाई

शरण आलो तुला, पण संपला ना त्रास भगवंता
तुझ्या असण्यावरी ठेवू कसा विश्वास भगवंता ?

प्रपंचातून जर आहे दिला मी वेळ भक्तीला
कशाला सांग मी घेऊ उगा संन्यास भगवंता ?

नको छेडूस प्रश्नाला "पुरे की आणखी देऊ ?"
मनुष्याने कधी म्हटलेच नाही 'बास' भगवंता

कधी कळणार लोकांना, कसे जिंकायचे तुजला ?
मनी अंधार वसला अन घरी आरास भगवंता

जगाची सर्व दु:खे दूर करणे शक्य का नाही ?
कदाचित तोकडे पडले तुझे सायास भगवंता

वैभव फाटक ( ३ डिसेंबर २०१२)

राहील फार काळ न शाबूत धन तुझे
मिरवेल जेमतेम जवानीच तन तुझे

बेशुद्ध माणसांत जगत एकटाच पी
शुद्धीत आणणार कुणाला व्यसन तुझे

त्याच्यावरी विसंबत जगलीस आजवर
ज्याच्या कह्यामधे मन त्याचे न मन तुझे

केव्हातरीच ओळ सुचवते मला गझल
केव्हातरी नभावर येतात घन तुझे

मी धाप लागल्यास उतरतो अश्या जगी
जेथे न पोचणार कधीही गगन तुझे

तेथे मिळत असून स्वतःला स्वतःच तो
बसणार कोण भेदत घनदाट वन तुझे

लावेल आग तो न असो आपला कुणी
होईल 'बेफिकीर' तर्‍हेने दहन तुझे

-'बेफिकीर'!

मी एक कविता लिहिली
आणि फेकून दिली रस्त्यावर...
आता तिचे भवितव्य तीच जाणे !

ती वाऱ्याशी गुजगोष्टी करेल
त्यावर स्वार होऊन तरंगत राहील
तेव्हा कुणीतरी सहज खिडकीपाशी गुणगुणताना
सापडेल त्याला अलगदपणे...

कदाचित मातीत मिसळूनही जाईल
आणि उगवेल एखाद्या रातराणीच्या रूपात
मग कुणीतरी हिची तुलना तिच्याशी करेल
तेव्हा मोहरून जाईल ती...

अगदीच नाही तर मग
पावसात चिंब चिंब होऊन
जलसरींच्या नादाशी एकरूप होईल
बेमालूमपणे एखादे गीत होऊन...

अन हेही जमले नाही तर
ज्या ठिकाणी शेवटचा श्वास घेतला
तेथून जाणाऱ्या एखाद्या कवीला झपाटून टाकेल
पण आपले ध्येय साध्य केल्याशिवाय तिला शांती लाभणार नाही...

रमण महर्षी कृत उपदेशसार रुपांतर – विक्रांत प्रभाकर .

हा रमणच्या शिकवणीचा अर्क आहे .कवितेपेक्षा अधिकाधिक अर्थास प्राधान्य दिले असल्याने काव्य जर फिके पडत असले असेल तर माझा दोष मला मान्य आहे

कर्मयोग
कर्त्याच्या आज्ञेने मुळी साकार जी होते
कर्म कसे श्रेष्ठ ते तर तर जडच असते ll १ll
महासागरी कर्माच्या पतना कारण होते
अनित्य फल ते प्रगतीला बाधकही होते ll २ll
ईश्वर अर्पित कर्म जे जे अनिच्छेने घडते
चित्तशुद्धी करुनिया मुक्तीसाधकच होते ll ३ll

भक्तीयोग

काया वाचा मने घडते जे कार्य उत्तम काही
पूजा जप चिंतन असे त्यात श्रेष्ट हे पाही ll ४ ll
जगतसेवा नित्य करावी ईश्वर बुद्धीने

दोन मुक्तके
(उधळतोय!)
हृदयाच्या पडवीमध्ये किरणांचा वळीव आला!
अंधार प्रकाशामध्ये मनसोक्त अवेळी न्हाला!
अंधारच होता येथे, मी जन्म काढला तेव्हा;
आयुष्य संपले तेव्हा सूर्योदय येथे झाला!
..............................................................

दवडून वाफ तोंडाची मी उगाच वटवट केली!
सुकवून कंठ, डोक्याला मी माझ्या कटकट केली!
बदलले तसूभर नाही जन्मात कधीही कोणी;
जी करायची ती माझी दुनियेने फरफट केली!