काव्यलेखन

ही गझल ऐकायची असल्यास प्रत्यक्ष भेटा अथवा येत्या काही महीन्यात प्रकाशित होत असलेल्या पुस्तकाची वाट पहा.

लेखणीच्या हृदयात दाटला वेदनाजर्जर उमाळा,
मरुत रुतली खोलखोल ही गरीब जीवनछाया.

पृष्ठावर उतरणारी शाई माघारली आज,
अग्रातून वेदना ठिबकते लेवून अश्रूंचा साज.

स्निग्ध ओल्या भावनांतूनही निघती तप्त ज्वाळा,
ऐरणीच्या रुपात उडवती आशेच्या लक्ष ठिकऱ्या.

गरीब शब्दही खवळून उठले झुगारून मग तमा,
सहस्त्राक्ष होऊनी ओकती विखारी विषारी जिव्हा.

अज्ञेयाचें रुद्धद्वार -स्वा. सावरकर
========
ज्या घरापासुनी मार्ग सर्व फुटणारे
येणार घरासी मार्ग त्याचि ते सारे
ऐकोनि तुझ्या भाटांच्या
गप्पांसि गोड त्या त्यांच्या,
व्यापांसि विसावा माझ्या
जीवासि ये घरीं तुमच्या
ठोठावित थकलो! अजुनि नुघडती बा रे |आंतूनि तुझी तीं बंद सदोदित दारें ॥१॥
विस्तीर्ण अनंता भूमी
कवणाहि कुणाच्या धामीं
ठोठावित बसण्याहूनी
घेईन विसावा लव मी
येईन पुन्हा ना तुझ्या घरा ज्याची रे |हीं वज्र कठिणशी बंद सदोदित दारे ॥२॥
ज्या गाति कथा राजांच्या
सोनेरि राजवाड्यांच्या
मी पथें पुराणज्ञांच्या
जावया घरा त्या त्यांच्या

पुरवणीला जीवना, गंडलेली कोष्टके
मोडलेल्या बेरजा, साचलेली देयके

आरशाने दाविता, सल, उसासे अंतरी
फाडले ते मुखवटे, बिंब ज्यांचे बोलके

शब्द पडता संभ्रमी, वागती वेडेपिसे
हो भिकारी भाव अन, अर्थ होती पोरके

गलबताचा आव तो, शीड ना लावून ये
राहते रे नेहमी, होडके हे होडके

वास्तवाच्या विस्तवी, राख सार्‍या कल्पना
भेटती काव्यातुनी, चांदण्याचे पुंजके

वैभवाची साक्ष मुक, जीर्णसा वाडा उभा
आडवे वासे अता, सरपणाचे ओंडके

देह नाही दार की, लोटले... मन कोंडले
त्या हवे सारेच ते, जे तयाचे लाडके

थरथरे विश्वास पण, माणसांच्या चाहुली
ओघळे तोही तसा, पान जैसे वाळके

कसे सजावे ? कुठे निघावे ?

तू अरे विचित्रा परमस्वार्थ ना माझा
की उद्ध्वस्तीची जुनी अनाहत ओढ
तू लळे पुरविसी मम ओठातून अपुले
की आत्मछळाची मला लागली खोड

मी प्रखर रोखली सर्वस्वाची ऊर्जा
अन वैराणातून तुला घातली साद
मी सख्य कल्पिले तुझे कधी शत्रुत्व
तुज समीप समजून स्वतःशीच संवाद

बघ समोर पुस्तक अर्धे उघडे पडले
ओळींतून अस्फुट जरी गवसले काही
ही भाषा माझ्या श्वासांची रहदारी
हृदयाचे स्पंदन रक्ताची लय नाही .

तम भरे भोवती आणिक अंतर्यामी
व्यामिश्र तुझा नक्षत्रव्यूह नि:संग
अणुअणू पालवे फसव्या पर्यायांनी
मी कसे सजावे ? कुठे निघावे? सांग.

"येतो"! निरोप घेता ओठांची गाठ झाली
पावलात सावल्यांची मिठी लांब झाली..

गुंतण्याएव्हडे आता शिल्लक ना डोक्यावर
कंगवे शोधता तरी तिन्ही सांज झाली..

"आय" च्या खेळण्यांनी बाजार रंगला
"हाय" ना कुणाची गर्दीस ऐकू आली..

'विबासं' च्या पहाटेस चंद्रास कळाले
चांदणी आपली चकोरा मिळाली..

पुरविता सर्वदा बुडाचे चोचले
राजास (king) 'फिशर' ची आता व्याधी आली..

"गाडी कुठली घ्यावी" मोठाच प्रश्ण आहे
आपल्यातली अंतरे लाखात झाली..

"लहानपण बरे होते" शेवटास कळाले
डायपर बदलण्यात तहहयात गेली..

'मिडलाईफ क्रायसिस' कारण मिळाले
'अर्धवट' माणसे समाधीस निघाली..

मेकअप खाली बेमालूम लपवलेस पिंपल्स तरिही

तुझी अधीर नजर
जेव्हा मला न्याहाळते,
नशा डोळ्यांतली तुझ्या
माझ्या रक्तात भिनते....

तुझ्या श्वासाचा सुगंध
माझ्या मनात दरवळतो,
आपल्या रेशमी स्पर्शाने
धुंद मला तो करतो....

नाव माझं जेव्हा मायेने
तुझ्या ओठावर येतं,
कानोकानी पानोपानी
वाऱ्याचं गीत ऐकू येतं....

हात माझा जेव्हा प्रेमाने
तू हातामध्ये घेतो,
रंग पहाटेचा नारिंगी ,

वाटते घ्यावी जरा माघार हल्ली
दाटते आहे निराशा फार हल्ली

पाप इतके जाहले हातून माझ्या
मी लपाया शोधतो अंधार हल्ली

माणसे गेली कुठे? ओसाड वस्ती
का भुतांचा वाढला संचार हाल्ली

मी लढू आता कुणाशी? सर्व अपुले
लावतो शस्त्रास मी ना धार हाल्ली

हद्दपारी जाहली संभाषणांची
का मनाचे बंद असते दार हल्ली?

मीच माझे पाप निस्तारीन म्हणतो
कोण देतो का कुणा आधार हल्ली?

सांगती जे अर्थ गीतेचा, तयांना
ज्ञात नसते जीवनाचे सार हल्ली

मंदिराचे दार मिटले, वेळ झाली
रात्रभर असतात उघडे बार हल्ली

भीड बघता पापियांची स्नान करण्या
घाबरे गंगा नदीही फार हल्ली

सोडले "निशिकांत"ने प्रतिकार करणे

सतीश देवपूरकरांच्या गझलेतले काव्य आम्ही रिचवले, अन् हझल झाली...

हझल

बहर गझलेचा उचलला, अन् हझल झाली!
अर्थ शेरांचा बिघडला, अन् हझल झाली!!

केवढ्या सहजीच आली चाल हाताशी;
काफिया नुसता मिळवला, अन् हझल झाली!

चिंतनाची बात नाही, मौत प्रतिभेची!
कळफलक नुसता बडवला, अन् हझल झाली!!

दाद देण्या येत नाही कोणिही दर्दी!
मीच मग डंका पिटवला, अन् हझल झाली!!

ते गझलसम्राट अन् मी एक हा कवडा!
प्रत्येक शेरा फाडला, अन् हझल झाली!!

खर्चिली मी खेचण्यासाठीच ही शाई