काव्यलेखन

आई जेव्हा रागावते ....

घरात पाऊल टाकले तरी
आईच्या नावाने ओरडा नाही ???

का बाई शांत दिस्तयं घर ???
किती ते बावरं माझं मन ....

झालंय काय या सोनूला
मार्गच नाही कळायला

खोलीत पसरलेत वाटतं म्हाराज
सुस्त कस्काय सारं कामकाज ??

काय रे असा गप्प गप्पसा
पडलास का कुठे? बोल पटापटा

डोळे हे सांगतात वेगळेच बरं
तुझं हे लक्षण नव्हे रे खरं

दिस्ताएत मला तुकडे अजून
कुठली बरणी ठेवलीस फोडून ??

कारट्या, कितीदा सांगितलंय तुला
किती रे छळशील अजून मला

कामाने जातीये मी आधीच वैतागून
अन तू ठेव अजून पसारा मांडून

बास कर आता ते झटक नि फटक

प्रेमाच्या उगमी येथे,
सहजी कवित्व झरते
जे बोलत जातो मी ही
ते ते कवित्व होते

जरूरी ना काव्यगुणांची
श्वासासम सहजी येते
कुणी न करताही तेथे
ती-कविता होऊन जाते

उस्फूर्तता ही कैशी?,
प्रतिभेशी नाही घेणे
ते देवाजीच्या घरचे
सहजाचे साधे लेणे.

कधी हात तिचे दिसतात
मज मेहेंदी दिसून येते
स्पर्शाची अठवण का ही?
मग मनात उरुनी जाते?

शरीराचा गंध तसाही
मज वेडाऊनच जाई
शब्दांचे सरते काम
अन कविता केवळ राही

प्रेमाच्या गावापाशी
मी भिऊनी उभा आहे.
आकर्षणी सीमा रेषा
हलकीच मधेही आहे.

हे नकळत कैसे कोडे
ठरवून मनाला पडते?
सुटकेची आली वेळ
तरी सुटका कोठे घडते???

हव्यास अम्हाही ऐसा

बेसावध मी असताना
स्वप्नांना रुजवुन गेला
सुनसान विरानीलाही
माझ्या तो सजवुन गेला

श्रावण त्याच्यासंगे का
तो श्रावण बनून येतो?
मी मेघाला हे पुसता
तो हसतो निघून जातो
ग्रिष्मात एकदा आला
अन् धो धो बरसुन गेला
सुनसान विरानीलाही
माझ्या तो सजवुन गेला

मी दार किलकिले केले
त्याच्यासाठीच मनाचे
मज वेड लागले होते
सखयाच्या आगमनाचे
तो झोका प्राजक्ताचा
आला गंधाळुन गेला
सुनसान विरानीलाही
माझ्या तो सजवुन गेला

मी चकोरकुळची कन्या
तो चंद्र, नभीचा स्वामी
दोघात कसे हे फुलले
विरहाचे नाते नामी
भेटीची, मावळताना
तो आस जागवुन गेला
सुनसान विरानीलाही
माझ्या तो सजवुन गेला

सनातन प्रश्न अन वडाच्या पारंब्या सारखी जुनाटच उत्तरं ,
तुटपुंज्या घामाचा वास अन बाजारू अत्तर ……

गौरवशाली इतिहासाचा नांगर ,
आणि वांझ वर्तमानी जमिनीचा तुकडा ………

कोरड्या भुसभुशीत जाणिवांचा ,
अन प्रायोजित भावनांचा आवर्तनी महोत्सव …………

उपयोग शून्य दिवसांची कवडीमोल रद्दी,
आणि चौर्यांशी लक्ष योनिंचं सडत चाललेलं भंगार …………….

साचत चाललेल्या जगण्याच भल मोठ्ठ कृष्णविवर ,
अपेक्षांच्या समन्धांचा तिथेच असतो वावर ……। तिथेच असतो वावर ……।

एकदा असंच सहजच...
पाय मोकळे करायला
निघाले मी संध्याकाळी
माझ्याचसोबत फिरायला.

हात धरला घट्ट तशी
वैतागले मी माझ्याचवर
’लहान नाही राहिले आता...
सोड हात मोकळं कर!’

दिला सोडूनी हात तरी पण
मीही जराशी काळजीतच
पुन्हा उधळली सैरभैर तर?
हरवलीच जर सांजेतच?

समुद्र ऐसा लुळावल्यागत
आणि मी अशी खुळावल्यागत
किनार्‍यावरी अंथरते मी
स्वप्न जुनेरे उलगडल्यागत

बघत राहते मीच मला मग
क्षितीजापाsssर उडताना
मणभर जडशीळ पाऊल माझे
वाळूत खोल खोल रूतताना

वळून पाह गे एकदातरी
परतून येणे नसे जरी
तुझा पिंजरा दहा दिशांचा
माझ्या भिंती चार घरी...

माझ्यातुन मी अशी कितीदा
उडून जाते होऊन अत्तर

संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित

मापताना वेस माझी..काळजी तू घे जरा
जो दिसे तो मी नसे पण, मी तसा आहे खरा

का दिलासा देत नाही, आरसा आता मला
राहिलो ना आज येथे..मीच माझा आसरा

परतले कित्येक वेळा, शब्द ओठी येउनी
ती जरा हळवी तशी अन्, मी जरासा लाजरा

मी इथे नाही कुणाचा, ना इथे माझे कुणी
बघ हवेला होत आहे...आज वारा बोचरा..

पांघरूनी वेड आहे, हा जमाना बेरका
चालतो मी बोलतो जे, मी कुठे आहे बरा?

=====================================
मी तशी गोंजारली पण शांत ना झाली दुखे
बोट माझे कापलेहा..लाघवी आहे सुरा

मी तसा निश्चिंत आहे...वाहतो वार्यासवे
सांगना मज कोण तो जो , वाहतो माझी धुरा

फार चिवडा होत आहे, फोडणी मोठी इथे

ओळखीचे आज येथे... वाटले नाही कुणी...
पाहुणे ते, पाहुणा मी... आपले नाही कुणी

किर्तने भरपूर झाली, खूपशी पारायणे
माणसाला देव येथे मानले नाही कुणी

वेळ फुलण्या लागणे हा...दोष ना आहे तुझा.....
हे निसर्गाचे नियम का.. पाळले नाही कुणी?

वाट माझी चालतो मी, एकटा असलो तरी
चालतो मी वाट ती... जी...चालले नाही कुणी

तू नको देऊस त्यांना..हात ही वाचावया...
माणसाचे भाग्य येथे.. वाचले नाही कुणी!

काही सुट्या द्वीपदी/शेर
(शीर्षकात द्वीपदी हा शब्द कवितेतील २ ओळी या अर्थाने वापरला आहे)

मी कसा आहे, मला सांगू शकेना आरसा
त्यामधेही पाहताना मीपणा डोकावतो
---------------------------------------------------------------------
तोडतो मी बंधने सार्‍या जगाची
मिळवितो अधिकार विद्रोही बनूनी
---------------------------------------------------------------------
जिझियाहुनही महाभयंकर भ्रष्टाचाराचा सारा
कोणीही ना सुटतो यातुन... आलमगीर-दरारा
---------------------------------------------------------------------
प्रमाद डोळ्यांकडून घडतो स्वप्न पाहण्याचा

आज त्या जून्या शाळेत गेलो होतो,

तुझ्या त्या बेंचकडे उगाचच न्हाहाळत बसलो होतो,

कदाचित काही आठवणी अजूनही रेंगाळत असाव्यात,

बेंचवरच्या कोरलेल्या आडव्या उभ्या करकटच्या रेघोट्यामधून

तुझ तेव्हांच ते वागणं,उलट बोलण,कट्टी धरण,

मग हळूवार मनाला सैल सोडून गुपचूप निघून जाणं

खर सांगायच तर काहीच खटकलं नव्हतं

तुझ बदललेलं आडनाव सोडलं तर .....................