ऐकतोय: वर्तमानाच्या ताणलेल्या प्रत्यंचेचा मंद्र टणत्कार
बघतोय: जनुकजिन्याच्या सर्पिल वळणांचा शुभंकर चैतन्याकार
दुर्लक्षतोय: लालसेपोटी गुदमरणार्या पर्यावरणाचा हतबल चीत्कार
अनुभवतोय: कृत्रिम बुद्धिमत्तेच्या बाळपावलांचा भयचकित करणारा आविष्कार
गिरवतायत : विद्वज्जड लेखण्या गहाण अक्षराचा लफ्फेदार आकार
घेरतायत: बकाल बाराखड्या फेर धरून गोलाकार
आसवांचे थेंब येता तुझ्या गालावरी
दाटले आभाळ हे बरसुनी गेल्या सरी.
वादळे येतील तेव्हा नको तू घाबरू
दुःख सारी ती तुझी उधळ तू वाऱ्यावरी.
दाटुदे अंधार सारा जरी हा भोवती
नांदतो हा चांद आता तुझ्या भाळावरी.
पूस डोळे हास, ढाळू नको ही आसवे
आसवांचा थेंब ना शोभतो गालावरी.
हात घे हातात हा सोड साऱ्या वंचना
ठेव तू विश्वास आता सखे माझ्यावरी.
आता तरी फुलांना, सांगा बघा फुलोनी
आला वसंत ऋतू हा आला पहा फिरोनी
एकेक पान गळले, गेले तरु सुकोनी
तुम्हावरी तयांची आशा असे टिकोनी
कोकीळ गातसे पुन्हा, साची सुरेल गाणी
करीतो तुम्हास दिसतो पुन्हा पुन्हा विनवणी
या रे फुलून या रे घेऊन रंग भुवनी
ते इंद्रचाप गेले, आहे पहा विरोनी
©निखिल मोडक
नातं
नातं सहवासाने ते असतं
सहवास नसलाकी आटत..
नातं जुन आपोआप विरत
नविन घट्ट विणल जातं..
अपेक्षा नकॊ नात्यापासून
ते फसवं बदलणार असत..
पाण्यातील वर्तुळासम नातं
दुरावणारे खरं सत्य असत..
सुख देणारही नातं असत
दुःख ही पण तेच देत..
मानलं तरच ते असत
नाही मानलं तर नसतं..
नाती नकळत ती तुटतात
तुटण्यासाठी नविन जुळतात..
नात्याच्या जाळ्यात मात्र
जीवनभर श्वास अडकतात..
✍️ हेमंत नाईक
अजून देखील केसरवर्खी
सूर्य जरासा दिसतो आहे
चांदण पेरीत आकाशातून
चंद्र जरासा हसतो आहे
अजून देखील कातरकापी
सांज वेंधळी कुढते आहे
नक्षत्रांच्या अनवट लतिका
बांधून मांडव सजतो आहे
अजून देखील थकला रावा
परत कोटरी फिरतो आहे
गाई गुरांचा कळप भागला
कुशल गुराखी वळतो आहे
अजून देखील पाण्यावरती
उंबर अंबर धरतो आहे
काजळ होडीतून नावाडी
जाळे अपुले भरतो आहे
अजून देखील आठव वेणा
देत काळ हा सरतो आहे
आणि इथे ह्या ऐल तीरावर
साजण तुजला स्मरतो आहे
©निखिल मोडक
प्रश्न सुटता सुटता
माय उत्तराची व्याली
प्रसवल्या उत्तरांच्या
प्रश्नचिन्ह शोभे भाळी
लिखित ते ललाटीचे
वाचुनिया फुंदे माय,
"प्रश्न घेऊनी जन्मल्या
उत्तरांचे करू काय?"
प्रश्नांकित उत्तरांची
गाठ घडोघडी पडे
निरुत्तर करणारा
नवा प्रश्न ठाके पुढे
अनादि नि अनंत ही
श्रेढी प्रश्न उत्तरांची
तिच्या अस्तित्वा जोडली
सदा नाळ आयुष्याची
================
उत्तराची माय= तर्कबुद्धी
फुंदे = स्फुंदत बोले
श्रेढी = मालिका; रांग; ओळ;
श्रीनृसिंह अवतार
कडाकडाड खांब तोड फोडुनी धडाडले
अफाट तेज वज्र घाती आसमंत लोपले
विराट गर्जना उठे दहा दिशा निनादली
दणाण पाउले ठसे धराही कंप पावली
लकाक नेत्र ज्वाळ लाल भासले वीजेपरी
सुवर्णी केश दीप्तसे मुखा भले सभोवती
मुखास शार्दुला दिसे नरास ऊग्र लाभता
लळालळाल जीभ ती कराल दंष्ट्री ठाकता
क्षणात दैत्य घेउनि खराखरा निखंदला
भळाभळा रुधिर स्त्राव जीव तो विसावला
----------------------------------------------
पुढे उभा नमून बाळ भक्तीयुक्त ओंजळी
प्रभो जरा निवांत व्हा प्रशांतवी ह्रदीतळी
नभाची निळी निळाई
रवी केशर खलवी त्यात
पानांची सळसळ गोड
झुलवीत फुटे पहाट!!
दिवसा लख्ख प्रकाशी
उरतो ना एकही रंग
फुटतात पाय वाटेला
जीवनात जीवन दंग!!
संध्येची धूसर छाया
बिलगते मनाला थोडी
करतात प्रश्न नव्याने
गतकाळातील कोडी!!
कोण अलगद रात्री
चांदण्या पेरूनी जाते
पांघरुन चमचम शेला
पात्र नदीचे निजते!!
स्वप्नात भास-आभास
सांगतात जीवन हे रे
तुज जगायचे नव्याने
उघडून मनाची दारे!!
मी मानसी
वेदनादायी क्षणांना सण म्हणावे लागले
सलत्या जखमांस हसुनी व्रण म्हणावे लागले ॥
विखरून गेले दान जे झोळीत होते घेतले
राहिल्या काही कणांना धन म्हणावे लागले ॥
मानले मी रूख त्यांच्या सावल्या करपून गेल्या
पेटत्या उरल्या उन्हाला वन म्हणावे लागले ॥
केला तयांनी यत्न वेडा मूर्त ही घडवावयाचा
राहिल्या दगडास मजला मन म्हणावे लागले॥
द्यायचे आता न मजला राहिले कोणास काही
राहिल्या हास्यास तरिही ऋण म्हणावे लागले ॥
©निखिल मोडक