काव्यलेखन

माथ्यावरची आठी अलगद पुसून गेली बहुधा
कवितेमधली ओळ शहाणी सुचून गेली बहुधा

खिसा रिकामा केला त्याने चौकामध्ये सारा
डोळ्यांमध्ये भूक मुलांच्या दिसून गेली बहुधा

घरा भोवती तिच्या रोज तो मारत होता चकरा
जाता जाता वळून मागे हसून गेली बहुधा

लिपस्टिक लाली घेण्यासाठी घाई घाई गेली
तारुण्याची लाट अचानक सुकून गेली बहुधा

कोरा कागद ,ठसा, अंगठा वाड्यावरती गेला
पोर तयाची सासर गावी रडून गेली बहुधा

आकाशी तो सोडत होता पिंजऱ्यातले पक्षी
स्वातंत्र्याची त्याला किंमत कळून गेली बहुधा

महाराष्ट्राच्या कुरूक्षेत्रावर
पुन्हा राजकारण घडत आहे.

आणखी एक धुर्तराष्ट्र आपल्याच पुतण्याला डावलण्यासाठी धडपडत आहे.

( ही वाक्ये चारोळीचे अनभिषीक्त सम्राट श्री रामदास फुटाणे महोदयांना समर्पित )

ही चारोळी माननीय रामदास फुटाणे यांना का समर्पित केली याचे कारण.

कै देविलाल आपल्या मुलाला मुख्यमंत्री ( ओमप्रकाश चौटाला याला ) बनविण्यासाठी धडपडत होते. या दरम्यान झालेल्या निवडणूक मधे हत्या झाल्या या पार्श्वभूमीवर श्री रामदास फुटाणे यांची चारोळी होतो.

महाभारताच्या कुरूक्षेत्रावर आणखी
एक महाभारत घडत आहे.

प्रेम...! काय असत प्रेम?
उरात भरणारा प्रत्येक श्वास म्हणजे प्रेम
जिवलगाचा लागलेला निरंतर ध्यास म्हणजे प्रेम
काळजात दरवळणारा अल्लड गंध म्हणजे प्रेम
स्नेहाच्या धाग्यांचा मखमली बंध म्हणजे प्रेम
चिंब भिजवणाऱ्या जिव्हाळ्याच्या धारा म्हणजे प्रेम
मनातल्या आठवणींचा असलेला किनारा म्हणजे प्रेम
त्याने पाहावं,आणि तिने लाजावं म्हणजे प्रेम
तिने बघावं आणि त्याने घायाळ व्हावं म्हणजे प्रेम
त्याने श्वास घ्यावा आणि हृदयात ती उतरावी म्हणजे प्रेम
तिने डोळे मिटावे आणि फक्त तो दिसावा म्हणजे प्रेम

दाही दिशांना होता अंधार,अन्
आशा विझुन गेली होती
जिवंत होतं काळीज,पण
स्पंदने बुजून गेली होती
अंधार ओकत होता चंद्र
रात्र जीवावर आली होती
अंधारल्या डोहात त्या
सावलीही परकी झाली होती
तुफानवारा सुटला होता
भयाण शांती भरली होती
चार पावलांसाठीसुद्धा
मी वादळवाटच धरली होती
तोच आकाशी आवाज उठला
आशेलाही पाझर फुटला
रात्र शमली वैऱ्याचीही
साती अंबरी सुगंध सुटला
ग्रहणाचाही काळोख सरला
भयाण अंधकारही विरला
आकाशही नितळून आले
आता केवळ प्रकाश उरला
वादळवाटेवरतीसुद्धा सूना मोगरा मोहरून आला

कुठेही न मजला आता ठाव आहे
जरी ओळखीचा पुरा गाव आहे

पुन्हा लाविले मी पणाला स्वतःला
जरी हारलेला जुना डाव आहे

पुन्हा पावलो मी अश्या ह्या ठिकाणा
जिथे कोरडी भुकी बाव आहे

आताशा दुजाला दिला सात बारा
जरी लागलेले तुझे नांव आहे

हासलो पुन्हा मी सखे आठवोनी
माझ्या प्रती जो तुझा भाव आहे

पुन्हा संपले पुण्य देऊन सारे
शिव्याशाप घेण्या पुन्हा वाव आहे

©निखिल मोडक

निक्षून..

जुळलेले ऋणानुबंध
पुन्हापुन्हा अनुभवणे नाही
आता संवाद होणे नाही

ऐल मी पैल तू
मधला साकव पुन्हा
बांधणे नाही
आता संवाद होणे नाही

समीकरण मी उत्तर तु
हे साधे गणित
पुनः पुनः सोडविणे नाही..
हा संवाद होणे नाही

माझ्या आर्त हाकेची
कधीही न मिळालेली साद तू
आता कधी हाक मारणार नाही
हा संवाद परत होणे नाही
(८मे, २०२३)

आली का ही बया
अशीच येते ही अगदी
नेमक्या वेळेस न सांगता
अगदी दारात उभीच राहते
बरं दारातून घालवून द्यायची आपल्यात रीत नाही
निदान या बसा पाणी घ्या तरी म्हणावं लागतं
हिला ते ही म्हणायची सोय नाही
आली की कितीवेळ बसेल सांगता येत नाही
घटका दोन घटका दिवस दोन दिवस
बरे शांत बसेल तर खरी
नुसती आपली भुणभुण भुणभुण
आपण आपले कामात असावे
तरी हिचे आपले चालूच
बरे अगदीच काही वाईट वागत नाही
रिकाम्या हाताने तर कधीच येत नाही
कधी काहीतरी गोड घेऊन येईल
कधी आंबट कैरीची फोड घेऊन येईल

रमलखुणा

रांगत येती समुद्रलाटा
माड हालती वाऱ्याने
क्षितिजावरती रंग सांडता
मंद उगवत्या ताऱ्याने

पायापाशी ओली वाळू
सरकत येते पुढे पुढे
कभिन्नकाळ्या रेषेवरती
सफेद पक्षी एक उडे

दूर डोंगराखाली निजली
ती झाडांची बुटकी रांग
थेंब प्रकाशित टीमटीमणारे
कुणी फेकीले तेथे लांब

प्रहरामागून प्रहर लोटती
गाज वाजते पुन्हा पुन्हा
मिटून घेता डोळे स्मरती
काठावरच्या रमलखुणा

द्वैत

मे त पहिल्या रविवारी ला
जागतिक हास्यदिन साजरा झाला,
त्या निमित्त हास्याचे मूल्य सांगणारी
ही शब्द रचना.

हास्य!!

हसणारे सुंदर चेहरे बघता,
हास्याची लागण होतसे..
हास्यांची देणगी अमूल्य,
देवाने मानवा दिली असे..

हास्य म्हणता, आहे औषधं,
विज्ञान सांगते आम्हाला..
दिलखुलास हसण्याने फक्त्त
मेंदूवरील होई ताण हलका..

निरागस हास्य खुलते बाळाचे
गालातल्या गालात ते प्रियेचे..
सातमजली खळखळून हसतो,
जेव्हा सखे भेटती जिवाभावाचे..

भेटणे न व्हावे बोलणे न व्हावे
तुटावेत हे एकदाच धागे

किती आडवळणे घ्यावीत आता
नको मीलना नको धाऊ वेगे

उगा तार सप्तकातूनी होय गाणे
तयाने कुठे का मैफिल रंगे

क्षिती लोकलज्जे पुढे प्रिती काये?
तिचा जीव जाण्यापरी संपवू गे

कुणा काय वाटे नको व्यर्थ चिंता
'सुटलो आता' हा उरे शब्द मागे

© निखिल मोडक