काव्यलेखन

सुरस कथा माझ्या प्रेमाची नका विचारू मला
प्रेमपटावर डाव मनाचा अनेकदा मांडला
हरेक वेळी माझी खेळी पराभूत जाहली
तरी नव्या प्रेमाची आशा पुन्हा पुन्हा बांधली

पहिले होते बालपणीचे चौथ्या वर्गातले
कुणास ठाउक कधी तिनेही होते का जाणले ?
मला पकडले होते बाईंनी बघताना तिला
हातावरती प्रसादही मग यथेच्छ होता दिला !

त्यानंतर मी सुतासारखा झालो होतो सरळ
पण हे मनही जात्या होते पक्के चंचल चपळ
वर्ग दहावीचा होता तो तिच्यात गुंतुन फसलो
'निकाल' पाहुन मार्कशीटवर स्वत:च कुंथत बसलो

कॉलेजाच्या दुसऱ्या वर्षी केले तिसरे प्रेम
जितका चुकला तितक्या वेळा परत लावला नेम

माणसांना पापी म्हणणार्‍या निशिकांतजींची क्षमा मागून मी खालील आगाऊपणा इथे खपवण्याचा यत्न करतोय...

सिनेमे पाहून मी ना शिकलो, नि झाले माझे हसे
मला कळेना बिनधास्त घेतात, 'पापी' कशी माणसे?

ताटात मिळाली रोजच शेपू, ना कोंबडीचे तंगडे
माझे अंग धरील कसे मग, सांगा बरं बाळसे?

एकदा केला बेत होता अळूवड्यांचा हिने खास
मी म्हणालो, शपथ ! याहून वेगळे नसते कोळसे

काल ब्युटीपार्लरमधून बघ तू आलीस घरी
तुला पाहून चाट पडला असता खुद्द रामसे

प्यार करनेवाले प्यार करते है शान से
जीते है शान से, और मरतेभी है शान से

* * *

बागेत गेलं हत्तीचं पिल्लू...

हत्तीचं पिल्लू गेलं नाचत नाचत बागेमधे
खेळत होती मुलं तिथे, खूप खूप मजेमधे

झोपाळा, घसरगुंडी, जंगलजीम पाहून
हे खेळू का ते खेळू, दमले विचार करुन

झोपाळ्यावर बसताच, आला की तो खाली
घसरगुंडी तर काय, पार पार सपाट झाली

सी-सॉवर ठेवताच पाय, फळी गेली मोडून
पिल्लू बिचारे रुसले, नि बसले कोपर्‍यात जाउन

मुलं म्हणाली सोड रे, लपाछपी मस्त खेळू
लप पटकन कुठे तरी आलाच तो बघ मागे बाळू

झाडामागे लपे आपले पिल्लू साधे भोळे
पुढुन दिस्ते सोंड, तर मागे आंग सग्ळे

पिल्लावर आले राज्य, मिटले त्याने डोळे
दोन मिण्टात शोधून सगळे भिडू बाद केले

कलशामधले अमृत सारे
पिऊन ती आली होती
आनंदाच्या सरी बरसल्या
भिजून ती आली होती

प्रकाशमय वास्तू का झाली?
अमावस्या आज असूनी
अंतर्मन का उजळून गेले?
काळोखाचे राज्य असूनी
लक्ष तारकांच्या तेजाने
सजून ती आली होती
आनंदाच्या सरी बरसल्या
भिजून ती आली होती

मंद मंद सुमनांच्या संगे
सौरभ धूपाचा पसरला
राहू केतू लीन जाहले
दुष्ट मनीचा भाव विसरला
इष्ट देवता, नवग्रहाला
पुजून ती आली होती
आनंदाच्या सरी बरसल्या
भिजून ती आली होती

ओली गंधित माती कैसी?
पर्जन्याविन आज जाहली
फुटले अंकूर धरतीवरती
हिरवा पृथ्वी साज ल्यायली
दवबिंदूंच्या शिडकाव्याने
रुजून ती आली होती
आनंदाच्या सरी बरसल्या

रात्री ८ वाजता आलेला पेशंट
होता धापा टाकत सांगत
तीनच दिवसांचा ताप फक्त
दुपार पासून दम आहे लागत

पाहताच त्याला
ऐकताच हिस्टरीला
लगेच कळून चुकले मला
पेशंट ए .आर .डी .एस आला

तरूण तीस वर्षाचा
धडधाकट देहाचा
कर्ता सवरता स्वामी घराचा
बाप मुलांचा पती कुणाचा

डायग्नोसिस कसले ते
डेथ सर्टिफिकेटच होते
त्याला कळण्या आधी
मरण मला दिसत होते

भराभरा अॅडमिशन केले
त्याला आय.सी.यु.त नेले
अन वाटले होते तसेच
व्हेंटीलेटर वर टाकले

आता हाती काही नव्हते
मशीन काम करत होते
बघता बघता सॅटूरेशन
आणि झाले खाली पडते

चार तासाचा पाहुणा
आमचा होता तो

श्री.वैभव वसंत कुलकर्णी यांच्या प्रेरक व आग्रहपूर्वक अनुमतीनुसार आम्ही ही रचना येथे देत आहोत.
गझल

काळ वाटतोच मंद!
अन् हवा, तशीच कुंद!!

आजही तुझ्या नशेत.....
विश्व सर्व धुंदफुंद!

त्या तुझ्या खळीमुळेच;
मी तुझ्यात सीलबंद!

ते तुझे मदीर नेत्र.....
मी निशीदिनीच धुंद!

राग तो कसा लपेल?
चेहराच लालबुंद!

शायरी तिनीत्रिकाळ!
हा न एक फक्त छंद!!

त्यामुळेच शोभिवंत......
मी, तुझाच बाजुबंद!

शेर बोलतो परंतु....
पाहिजे उरात कंद!

सूर, ताल, लय समस्त...
शायरीच गोटिबंद!

पाहिलेस एक अंग!
शायरीस कैक स्कंद!!

शब्द, शब्द नालमेख!

स्वत:लाच पेरायचे कुठे कुठे
स्वत:लाच वेचायचे कुठे कुठे

उभा जन्म बांधायचा नको तिथे
स्वत:लाच गोवायचे कुठे कुठे

शकूनीच झाले कसे जिथे तिथे
युधीष्टीर शोधायचे कुठे कुठे?

दलालीच फोपावली पदोपदी
स्वत:लाच वाटायचे कुठे कुठे

अशी वाट दूरावते पुन्हा पुन्हा
दिशाहीन चालायचे कुठे कुठे

नको दोष देऊ असा पुन्हा मला
तडीपार हिंडायचे कुठे कुठे

नको वाद घालू नको रडारडी
पुन्हा खेळ मांडायचे कुठे कुठे

--

गझल
काळजामधे श्वासांची सळसळ अजून आहे!
हृदयात, तुझ्या स्वप्नांची वर्दळ अजून आहे!!

मी हुबेहूब पाचोळा आहे दिसावयाला!
प्राणात परंतू माझ्या वादळ अजून आहे!!

वाटचाल अजून चालू? चटके बसून सुद्धा!
वाळूतच कोठे कोठे हिरवळ अजून आहे!!

व्रण वरवरच्या जखमांचे झाले फिके परंतू.....
हृदयामधील जखमांची जळजळ अजून आहे!

दररोज नव्या जोमाने आक्रमतो रस्ता मी.....
पण, मधेच वाटत आहे.....मरगळ अजून आहे!

मी अतीत या हातांनी पेटवले होते ते......
लोटली युगे त्याला! पण, हळहळ अजून आहे!

घर पडके का होईना....तग धरून आहे ना!
वर नांगर फिरून सुद्धा, कातळ अजून आहे!!

दर्शन रांग लांब पसरत
होती सरकत नम्रपणे
लक्ष घड्याळी चप्पल आठवत
उजळणी करत मागण्यांची
अदृष्यातून काही अपेक्षित
श्रद्धा म्हणत लाचारीला
जे न मिळे ते पकडू पाहत
लाच देत दिव्यत्वाला
आखडत वर पाकीट सावरत
भाव आणत खात्रीवाचून
मिळवण्याला इहपर लोकात
चाले धूर्त गुंतवणूक

विक्रांत
http://kavitesathikavita.blogspot.in/

कृपेवाचून गुरूच्या
देव भेटणार नाही
कृपेवाचून स्वतःच्या
गुरु भेटणार नाही

विफल यत्नांच्या
बसून मनोऱ्यावर
साद हृदयातून जोवर
उमटणार नाही

आत्मकृपा तोवर
होणार नाही

विक्रांत
http://kavitesathikavita.blogspot.in/