चालताना पाउले भिजवायचे पाणी
तू किनारा सोडता खवळायचे पाणी
फाटले काळीज पण ना वाहतो अश्रू
पापणीवर नेहमी साठायचे पाणी
खेळ माझा अन तुझा झाला जुना, दैवा
मी लिहावे स्वप्न, तू फिरवायचे पाणी
खुर्द आणिक बुद्रुकाच्या आखल्या सीमा
पण नदीला कोठुनी आणायचे पाणी
घाव सारे झेल छातीवर तुझ्या 'जीतू'
वार तू करता न ते मागायचे पाणी !
....रसप....
५ जानेवारी २०१३
http://www.ranjeetparadkar.com/2013/01/blog-post.html
चुकून दोनदा पोस्ट झाली होती म्हणून ही पोस्ट वगळली आहे!
क्षमस्व! धांदलीत असे झाले!
गझल
तिन्हिसांजेला हृदयी माझ्या एक गझल तेजाळत असते!
कातर वेळी मनही माझे आठवणींना चाळत असते!!
स्वप्नामध्ये तरी तुझ्या मी, सांग कसे राजरोस येऊ?
तेथे सुद्धा वर्दळ असते! कैक फुलांची पाळत असते!
शेर पेश करताना देती दाद, कुणी करतात वाहवा.....
पण लिहिताना लिहिणा-याला एक वेदना जाळत असते!
तिच्या लाघवी लावण्याचा पौर्णिमेसही वाटे हेवा!
अलीकडे ती कुंतलामधे रोज चांदणे माळत असते!!
प्रेमविवाहांमधे कुठेही प्रेमच आता उरले नाही;
हल्लीची ही पिढीच सगळी पैशांवरती भाळत असते!
तशी गाठ दररोजच पडते, व्यक्ती हसते, ओळख देते!
मनापासुनी कोण भेटते? कुणी कुणाला टाळत असते!!
मी का आहे इथे....
मी का आहे इथे कधीच कळले नाही
अस्तीत्वाचे मोल कुणा समजले नाही
माझे आगत स्वागत नाहीच झाले पण
‘का आलास’? कुणी बोलण्यास धजले नाही
त्यांची जागेपणाची व्याख्याच वेगळी
झोपलोच होतो पण डोळे मिटले नाही
होता शब्द भपकाच, नव्हता ओलावा
त्या दारी हे पाय कधीच वळले नाही
माझ्या दृष्टीने हे जग झाले की निकामी
येथे उरलेना जे मी भोगले नाही
पाहिली मी वाट जो उमगेल हे कोडे
पण हे सांगणारे कुणी निपजले नाही
उ.म. वैद्य २०१३
तिला नव्हता वेळ पोरांकडे लक्ष द्यायला
चपात्यांच्या थप्प्याखाली गाडली गेली तिची वर्षे
आहे ते बरे आणि दिवस चालले खरे
सणासुदीला कपडे-लत्ते नाही ना हौस-मौज
उसनवारी पाचवीला पुजलेली
महिनाखेरीची चणचण जणू काही नशिबाने ठेवलेली
वीतभर पोटासाठी कोसभर जळव जीव
लांबलचक राशनच्या रांगेत रहा उभं
चार-आठाण्यासाठी दुकानदाराशी कर घिसघिस
फावल्या वेळेत लावत बस ठिगळांवर ठिगळं
अहोरात्र हात चालूच ठेव
पोरं थकून येतील त्यांना वाढ
नवरा पिऊन येईल त्याला आवर
सवड मिळाल्यास गिळून घे दोन-चार घास
आणि काढत बस सगळ्यांची उष्टी-खरकटी
त्रागा झालाच तर कर आदळ-आपट
तळतळाट झालाच तर उलथव मुडदे, हासड शिव्या
गझल
रात्र जेव्हा बांधुनी येते स्मृतींची पैजणे.....
दरवळू लागे पुन्हा श्वासात माझ्या चांदणे!
एकटा असुनी न तेव्हा एकटा मी राहतो!
सोबतीला राहती माझीतुझी संभाषणे!!
जाहली तिन्हिसांज, परतू लागल्या वाटा घरी....
चल निघू, आता इथे, नाही बरे घोटाळणे!
चेह-यांनी हास-या जेव्हा मला कवटाळले;
जाणले तेव्हाच मी संभावितांचे टाळणे!
ठेवुनी बाजूस थोडा वेळ त्यांचे वागणे;
पाहिले हेतू किती दिसतात त्यांचे देखणे!
कैद झालेल्या कळ्यांनी गंध वा-यांना दिले....
जागच्या जागीच सारी कैद झाली कुंपणे!
भक्त काही मोजके दारात त्यांनी पाळले!
काम ज्यांचे फक्त होते वेळ पडता भुंकणे!!
संध्याकाळी तुळशीपाशी आई पणती लावत असते
तशीच माझ्या दु:खांना माझ्या गझलांची सोबत असते
नात्याची प्रत्यंचा ताणत शब्दबाण सोडुन मी थकता
डोळ्यांमधल्या पाण्यावर ती अख्खे भांडण जिंकत असते
सूर लावणे ठेका धरणे सगळे माझ्या हाती असते
तर माझे माणुसपण कुठल्या तालावरती नाचत असते
***गंतव्याची पाटी पाहुनही मी चढलो नसतो जर का ....
....आधी माहित असते की , श्वासांची गाडी लागत असते
"गालांवरच्या कुसुमी किंवा कुसुमांच्या गाली".... म्हणताना ;
सावरकर "शायर"ही होते .... ही गदगद हेलावत असते !!
इथे वाह तू ..मनात माझ्या.. सांगितले पण ऐकत नाही
मायबोलीवरील सुप्रसिद्ध, व्यासंगी, गझलअभ्यासक व गझलअभ्यस्त आदरणीय श्री. प्रसादपंत यांच्या आग्रहाखातर ही “शिमग्याची गझल” खास, त्यांना आमचेकडून विनम्रपणे अर्पण........
गझल
चेह-यावर लावणारे चेहरे करतात शिमगा!
कोणतेही सण असो,ते साजरे करतात शिमगा!!
ईद, होळी, वा दिवाळी, वा असो ख्रिस्मस कुणाचा.....
राज्यकर्ते मात्र सारे साजरे करतात शिमगा!
हा कसा गोतावळा? अन् कोणती नाती म्हणवी?
पाठ फिरली की, अचानक सोयरे करतात शिमगा!
ही घरे की, कोंडवाडे? माणसे की, मूक ढोरे?
स्वस्तघरकुल योजनांचे पिंजरे करतात शिमगा!
चार दिवसांची दिवाळी, थाटलेली रोषणाई.....
तु फक्त एकदा हो म्हण...
तु फक्त एकदा हो म्हण
तुझी व्हायला तयार आहे..
तु फक्त एकदा हो म्हण
सगळं जग विसरायला तयार आहे..
तु फक्त एकदा हो म्हण,
सगळं समर्पित करायला तयार आहे..
तु फक्त एकदा हो म्हण
तुझ्यात आकंठ बुडायला तयार आहे..
तु फक्त एकदा हो म्हण
पूर्णपणे तुझ्यात सामावयाला तयार आहे..
तु फक्त एकदा हो म्हण..
आपल्या मैत्रीला सुंदर प्रेमाचं रुप द्यायला तयार आहे..
तु फक्त एकदा हो म्हण.... तु फक्त एकदा हो म्हण.....
सारेच गेले निघून माझ्या सोबतीचे
छप्पर सुद्धा उडून गेले इमारतीचे
----------------------------------------
उगाच देऊ नको मुलामे सजावटीचे
वरवरचे बस रूप बदलेल इमारतीचे
कशास द्यावे इतरांचे तू मला दाखले
माझे आहे सारेच माझ्या पद्धतीचे
व्यस्त असते प्रमाण नेहमी तुझे नि माझे
योग्य उदाहरण असू आपण विसंगतीचे!!
माझ्या प्रश्नावरती पाहुन मौन तुझे मग
उत्तर सुद्धा मीच दिलेले तुझ्यावतीचे
विचारायचे प्रश्न न काही कुणी कुणाला
करार होते तुझ्या नि माझ्या मुलाखतीचे
शिकवण्याची आवड होतीच, शिक्षक झाले!
काम मिळाले मला परंतू शिरगणतीचे
महागाईची झाली आता सवय अशी की
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.