काव्यलेखन

पाच मिनिटांची वाट अजुनही पाहत होतो
अर्धवट राहिलेल स्वप्न मी आभासत होतो

नकळत झालेल्या प्रेमात
राहिलो फक्त मी एकटाच
ओंजलित उरल्या फक्त माझ्या आशा
ज्या अजुनही तुझी वाट पहातात

माझ्या स्वनातली होती राणी तू
अन प्रेमाच्या राज्यातला शापित राजा होतो मी
युद्धात त्या लढलो एकटाच मी
स्वप्नात त्या अपुरा पडलो ग मी

विसरलो मी माझ्यातला मला ला
पण आयुष्याचा खेळ ठरला पत्त्यांचा
हळूच रंगवलेले माझे घर
कोलमडून पडले पावसात माझ्या आसवांच्या

गोष्ट एका वेन्धल्याची
स्वतःच्या अस्तित्वाची
दमलेल्या स्वप्नांची
गुरफटलेल्या नात्यांची
आणी अजाण वाटेवर चालणाऱ्या
माझ्या त्या निष्पाप मनाची

काळजावर पाय ठेवून
तरी मी चालतच होतो
अनुत्तरीत प्रश्नांची
उत्तरे मी शोधत होतो
आणी समजूत मी काढत होतो
माझ्या त्या निष्पाप मनाची

वाटेत त्या मला भेटले ते अनेक
रखडत रखडत चालत होता तो प्रत्येक
झुंज होती त्याची त्या दिवसाची
अपेक्षा होती ती उद्याच्या आनंदाची
अशीच एक आशा होती
माझ्या पण त्या निष्पाप मनाची

चालताना त्या वाटेत आला होता वीट
नकोसा वाटला असेल आयुष्याला त्या मी
हरता हरता पुरता हरलो होतो मी

हे एक विडंबन काव्य आहे कृपया खेळकर वृतीने घ्यावे.
ह्यात कोणालाहि दुखावण्याचा हेतू नाही. जर कोणी दुखावले असेल तर क्षमस्व.

(जोगवा चित्रपटातील नदीच्या पल्याड ह्या गाण्यच्या चालीवर)

दिल्लीच्या सत्तेवर, सोनियाचे सरकार
उघडे जाहले त्यात, सारे भ्रष्टाचार
अरे लुटलं लुटलं चांगलं देशाला

केला भ्रष्टाचार उघडं झालं सारं
वध्रा, ए राजा, कलमाडी, कनमोई अडकले पार

जनतेच्या पैश्याला चांगलं लाटलं
वाढत्या महागाईने आम्हा चांगलं पोळलं
अरे लुटलं लुटलं अब्जात देशाला

केला भ्रष्टाचार उघडं झालं सारं
वध्रा, ए राजा, कलमाडी, कनमोई अडकले पार

(सगळे अडकलेले सोनियाजी कडे धाव घेतात आणि साकडं घालतात)

काय तुझी देवा| सरली ती दया| मज गरीबा या| लाथाडीसी ||१||

अहो चक्रपाणी| कमंडलू धरा| पदीचा आसरा| द्यावा मज ||१||

नको धन मान| नको यशोगान| पायीचा तो श्वान| करी मज ||१||

बोधिले यदुशी| तैसे अंगीकारा| संसार पसारा| आवरा हा ||१||

स्मर्तृगामी प्रभू| ऐशी तुझी कीर्ती| आणि टाहो किती| फोडावा मी ||१||

विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

पिकलेल्या फळासारख
असाव म्हातारपण
मधुर हळव रसरसलेल
हळू हळू आपणच आपल
आंबटपण टाकलेलं
उन वारा पाऊस खात
आयुष्य जाणून घेतलेलं
तारुण्यातील निबरता
विसरून गेलेलं
सहजच आणि आता
मृदुता धारण केलेलं
जपायचं तेवढ जपलं
मिळवायचं तेवढ मिळवलं
वाटायला अधीर,
उत्सुक असलेलं

विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

चकवा..

लिहिता लिहिता लेखणी थांबते
भूतकाळाच्या आठवणीवर मोहोर उमटते
मनाच्या कप्प्यात दडलेल्या
आठवणी बाहेर येतात
बघता बघता त्यात हरवून जाते...

हिरव्यागच्च झाडीतून
एक पांढरा ठिपका दिसतो
तो एक चकवा असतो
त्यात मला हरवायचं नसतं
नकळत पणे एकाकी चालायचं असतं...

वादळवा-य़ाशी अखंड
तोंड देत जायचं असतं
आठवणींच्या कड्यावरुन
स्वत:ला झोकून द्यायचं असतं...

निसर्गाने शिकवले की
वनवास कपाळी आला
तरी मानाने जगायचं असतं
तोहि एक चकवा असतो
आणि त्यातुनही सहिसलामत सुटायचं असतं...

वळणांवळणांवरती सखे
तव आठवणींची भरती सखे
कसे विस्मरू सांग तुला मी
हे श्वास श्वास तुज स्मरती सखे |

पाऊस हा घनगर्द सखे
अन् तुझ्या मिठीचा गंध सखे
कसा सुटावा असा रेशमी
तव बाहुंचा बंध सखे

रक्तवर्णित तव लज्जित चर्या
श्वासा श्वासांवरि भीति सखे
अनामिकशा त्या ओढीने
रोमांचित तव कांती सखे

चिंब चिंब ही तुझी कुंतले
चेहर्‍यावरी मम रुळती सखे
थेंब थेंब हा तुला स्पर्षता
न कळत होई मोती सखे

थरथरत्या तव अधरांची
मग पडे घट्ट ती मिठी सखे
असे गुंतलो एकामेकीं
जणु जन्मांतरीची भेटी सखे

श्रावणातल्या सायंकाळी
मला गवसले मीच सखे
विरुन गेले तुझ्यात अलगद
सायुज्यता का हीच सखे

घेतले नाही कुणीही नांव माझे
आठवेना का मलाही नांव माझे?

दु:ख आणि भोग माझे तेच सारे
द्रौपदी, सीता नसूनी नांव माझे ..

शोधणे सोपेच आहे तू मला
कोरले थडग्यावरी मी नांव माझे ..

सभ्य तो, अपशब्द सारे टाळतो,
घेत नाही तो म्हणुनी नांव माझे ..

ठेव आता खड्ग ते, दमलास तू,
मी न उरले, संपलेही नांव माझे ..

इतकंच लागतं जेवायला - प्रेरणास्थान हे आहे.

तू म्हणालास,"जपून खा गं!
पोटाची वाट, त्यात भूक दाट"

मी म्हंटलं,
"असुदे रे!
मऊ खिचडी आहे ना?
मग कसली भूक आणि कसली वाट
सोबतीने खाऊ की खिचडी आणि चाट *"

तू म्हणालास,
"जपून ग!
जेवण म्हणजे नुसती,
खा-खा आणि उपासमारीची शर्यत आहे"

मी म्हंटलं,
"असुदे रे!
लंघन करण्याचं महत्व
म्हणून ना कळत आहे?"

तू म्हणालास,
"आणि मी ओकलो तर?"

मी म्हंटलं,
"मी आहे की"

उपास-तापास, ढेकर, लंघन
कळत नाहीत रे मला

अवघड असूनही
खिचडी आणि चाट खाण्याचं वाण
मनापासून निभावतोय

इथे न यमुना इथे न गोकुळ
गोपसुतांची इथे न वर्दळ
कसा राहिला भरून अजुनही
वैजयंती ग, तुझाच दरवळ?

कृष्ण कुठे का आता उरला ?
कुणीच नाही त्यास पाहिला
सांग सानिके सूर तुझे हे
आजही असती निर्मळ मंजुळ?

वैजयंती वा असो सानिका
जगा भुलविते तुझी राधिका
युगे लोटली अजुन तरीही
चराचरातुन कृष्णच केवळ