काव्यलेखन

बहरलेला वृक्ष होतो ,
एकदा मी छानसा -
गळुन गेली फूल पाने..
एकटा मी हा असा !

नाचती पक्षी कसे
बघुनिया खांद्यावरी..
खेळताना, होइ मजला
हर्ष माझ्या अंतरी -

कुणीतरी हकललेली
आलीच परत
काठी टेकवत
चिंध्या सावरत ...

मुक्तीच्या जल्लोषात
नाचली असेल बाहुली घेवून
इतकं असावं वय
तेंव्हा नसेल जाण कुट्ट भविष्याची
आणि आता नसेल ती सय

जेंव्हा हातात घेतला
थरथरणारा हात
"खाऊ मिळलं ना मला?"
पुटपुटली कानात

तिच्या प्रश्नाने उठलेलं वादळ
माझ्या पापणीबाहेर येण्याआधी
घामाचा डंख नसलेली
ओरडली शुभ्रखादी......

"चला गुर्जी, झंडा फडकून घेऊ!"

................................................शाम

संपादीत
. . . . . . . . . .

गझल
चेहरा भलताच माझा बोलका!
त्यामुळे ठेचाळतो मी नेमका!!

कान भिंतींना असे लावू नका....
यायाचा ऐकू न माझा हुंदका!

मीच माझी साथ जेव्हा सोडली.....
त्याच वेळी जाहलो मी पोरका!

हे असे कुठवर, किती शिवणार तू?
मी असा हा जागजागी फाटका!

ते मला धरुनीच होते या मुळे....
वाटलो त्यांना जणू मी ओंडका!

वेदना जळण्यातली कळते चिते!
पोळलो मीही न थोडा थोडका!!

ते खडा समजून मजला फेकती....
मी हिरा साक्षात होतो वेचका!

याचसाठी मी नकोसा जाहलो....
मीच त्यांच्यातील होतो नेटका!

व्हायला सावध इश-यांनी मुक्या;
मी तुझ्या इतका कुठे रे बेरका?

थांग गझलेचा मला लागायला....

एक सुंदर झाड होते.
उंचच उंच गर्द पानांचे
फळांनी लगडलेलं
किलबिल करणाऱ्या
पाखरांनी अन घरट्यांनी
अवघे भरून गेलेलं.
शिकारी प्राण्या पासून
खूप सुरक्षित असलेलं.
म्हणून मग
त्या झाडावर हळू हळू
नवीन पाखर येवू लागली
घरटी बांधून राहू लागली
सुरवातीला त्याचे कुणालाच
काही वाटले नाही
हळू हळू पण फांद्या
कमी पडू लागल्या
बेचक्या तर उरल्याच नाही .
तरीही झुंडी मागून झुंडी
पाखर येतच राहिली
एव्हाना त्या झाडाजवळ
ससाणे साप व्याधही
येवून वावरू लागले
पण जगण्यासाठी ते झाड
खूपच सोयीस्कर होते
म्हणून ती पाखर तरीही
तिथेच राहू लागली
पण ते झाड आता
अस्ताव्यस्त दिसू लागले

समीर चव्हाण यांच्या गझलेवरून सुचलेले...

नाव काढू नकोस चकण्याचे..
कोण देणार बील साल्याचे ?

खरडू दे, खरडतो तशा गझला
काय कारण तुला पचकण्याचे....

टुरटुरावेस तू हवे तेंव्हा
हे कशाला निमित्त दाण्याचे

विश्व घोटाळतेच, चढली की..
शोध आता ठिकाण थार्‍याचे

गझल सांडून मोकळे व्हावे
होत नाही निदान झाड्याचे

...तुझ्या नजरेत शोधताना....

तुझ्या नजरेत शोधताना
तु हसलीस गोड गालात ...

चांदण्यांचे आभाळ हळूच आले खाली
अबोल प्रीत अबोल भाव झंकारले मनात...

अंतरीच्या मनात हळूच झाली पहाट
आणि मिलनाचे स्वप्न साकारले क्षणात...

सुईने विणले रेशमी अतुट धागे
धाग्यात गुंफलेले धागे जागे झाले स्वप्नात...

एकमेकांच्या हृद्यात कोरलेली भाषा
फक्त तुला व मलाच कळली
फक्त तुला व मलाच कळली.....

गझल
तुझ्या हाकेमुळे मागे फिरावे लागले आम्हा!
पुन्हा थडग्यातुनी बाहेर यावे लागले आम्हा!!

दिले तू सर्व आम्हाला जरी मागायच्या आधी,
स्वत:च्या सावलीसाठी झुरावे लागले आम्हा!

निसरडी वाट होती हे अम्हीही पाहिले होते....
अशी ती वेळ होती की, फसावे लागले आम्हा!

नको समजूस की, पटले जगाला एवढ्या सहजी;
स्वत:ला शेकडो वेळा पिसावे लागले आम्हा!

जरी वस्तीत ह्या आम्ही उगवलो हे खरे आहे,
अरे! दुसरीकडे वेड्या, ढळावे लागले आम्हा!

बरे झाले, तसे एका परीने वादळे आली....
जवळचे कोण अन् परके, पहावे लागले आम्हा!

समजला चांदण्यामधला अताशा गारवा आम्हा!

तेजस बैरागी जाताना क्षितीज विस्कटले
लाल जांभळे तांबुस केशर रंगच फ़िस्कटले
घणघण घंटा निनादली अन झांज किणकिणली
पाण्यावरचे हलके नाजूक तरंग भरकटले

परत चालली गुरे, उजेडा ओहोटी लागली
धूळ माखली सांज तिरावर विश्वाच्या वाकली
अबोल झाल्या झाडेवेली, अबोल गोठा, घरटे
कुठे तिहाई जोगीयाची दिशातुनी वाहिली

भरतीवेड्या चंद्रासोबत चांदणकणही आले
दंगुन त्यांना पाहू जाता हळूच पाऊल भिजले
बुडून जाणार्‍या गोलाला पाहुन डोळे भरता
नमन कराया नकळत माझे हात जुळोनी आले

- प्राजु

ही कविता ऐकायची असल्यास प्रत्यक्ष भेटा अथवा येत्या काही महीन्यात प्रकाशित होत असलेल्या पुस्तकाची वाट पहा.