काव्यलेखन

मलाही प्रश्न पडतोच...

Submitted by प्रेरीत on 24 January, 2013 - 14:04

आपलं सहज दु:ख राहू द्यावं आतच
की...काय करावं?़
की दुसर्‍याजवळ बोलुन दाखवून
त्या दु:खाचा अपमान करावा...
छे?कां नाही मी सामान्य माणसासारखा
याबद्दल शोक करु की खेद, खंत करु की चिंता?
पूर्वी जमायचं सहज अश्रु ढाळणं...
आता तर त्यांना ही पोक्तपणा आलाय
अनिमिष.
तेही येतात जाणते गंभीर होऊन...
कुठे उगवावी रात्न अन कुठे अंत शुक्राचा,
ऋतू तसं क्षितीज बदलतं...
वाईनच्या रसात मिसळून जातो
पेल्याचा झंकार आणि उरतात
जणू तरंग आधी तिच्यावर
मग मनावर...
पण अस्तंगत न होणार्‍या
सूर्या सारखा प्रश्न एकच छळवादी...
दु:ख मी आतच राहू द्यावं
की त्याला होऊ द्यावं अपमानित?

श्रीरंगा

Submitted by समीर चव्हाण on 24 January, 2013 - 12:52

रात पा-याची, वा-याचा दंगा
गंध श्वासाशी घालतो पिंगा
कडेशेवट राधा-हृदय हे
वाट पाहते ये ना श्रीरंगा

नीज लोचनी दाटली छद्मी
आत मोहन-भेटीची उर्मी
कुठे उरले आता माझी मी
वाट पाहते ये ना श्रीरंगा

राधा-मन हे सारखे गावे
शाममय हे तनही व्हावे
शाम-चांदणे एकदा प्यावे
वाट पाहते ये ना श्रीरंगा

शब्दखुणा: 

ओघळला का पूर असा हा?

Submitted by निशिकांत on 24 January, 2013 - 09:33

आठवणींचा ओघळला का पूर असा हा?
कुणी मिळवला सुरात माझ्या सूर असा हा?

शतजन्माची दोघांचीही ओळख असुनी
या जन्मीही तुला पाहता मागे वळुनी
तुझा चेहरा लज्जेने का चूर असा हा?
कुणी मिळवला सुरात माझ्या सूर असा हा?

एक जमाना झाला नव्हता सूर गवसला
मैफिल होती उदासवाणी, दु:खी गजला
नव्या सुराने कुणी बदलला नूर असा हा?
कुणी मिळवला सुरात माझ्या सूर असा हा?

शुभ्र चांदणे अशात मजला दिसले नाही
स्वप्नांमध्ये काळोखाविन उरले नाही
विरहाने का दाटत आहे ऊर असा हा?
कुणी मिळवला सुरात माझ्या सूर असा हा?

तुझा चेहरा मनात माझ्या घोळत होता
दवबिंदुंचा ओलावाही पोळत होता
वसंत झाला मजवरती का क्रूर असा हा?

हात तो कोणापुढे पसरायचा नाही!

Submitted by सतीश देवपूरकर on 23 January, 2013 - 14:31

गझल
हात तो कोणापुढे पसरायचा नाही!
मोडणे चालेल,पण वाकायचा नाही!!

मीच माझ्या जिंदगीला द्यायचो खांदा....
भार प्रेताचा मला वाटायचा नाही!

पार चक्काचूर झालो, हे बरे झाले!
आरसा आता तडे मोजायचा नाही!!

काळजी काटेच घेवू लागले अमुची;
मोह आम्हाला फुलांचा व्हायचा नाही!

देत आळोखेपिळोखे ती उभी आहे!
हा तिचा शृंगार तुज सोसायचा नाही!!

कौतुकाची भीक द्यावी लागते येथे;
येथला तुज कायदा समजायचा नाही!

त्यामुळे त्याचे पिणे चिंताजनक नाही!
रेचतो इतकी तरी झिंगायचा नाही!!

काय अत्याचारही चुपचाप सोसावा?
काय पापांचा घडा फोडायचा नाही!

कर कितीही गोड, घाला कात वा काही!

कुणी काय केले...

Submitted by प्रेरीत on 23 January, 2013 - 07:20

मला आज हळवे होण्यासवे कुणी काय केले...?

किती गूढ कोडे किती गूढ भाषा...
कोण देई चिंता कुणा निर्मित आशा...
कळेना कसे अर्थ उदयास आले..?

असा मृत्तिकेचा गंध श्वासांत येई
जरा जागणे दंग ध्यासांत होई
तरी आज डोळ्यांस स्पर्श ओलेच झाले

कशा व्यर्थ वर्णू मी पेच अंतरीचे...
कां दु:ख घेऊन चढू दार पायरीचे?
मला दोष देणे मी कसे काय केले?

तुझ्या अंतरीचे रंग जन्मजात ते
असे सोड कागदी ,ओघांत ते
कसे ओघ आज सैरभैर वाहिले...?

?????

Submitted by UlhasBhide on 23 January, 2013 - 03:29

अनेक दिवसांनंतर परवा ऑनलाईन येऊ शकलो. माबोवर फेरफटका मारला.
अचानक काहीतरी स्फुरलं, लिहिलं; पण कुठल्या विभागात प्रकाशित करावं या संभ्रमात पडलो.
कारण जे काही(तरीच) लिहिलंय त्याला
कविता म्हणावं की न-कविता की न-गझल ??
’काकाक’ विभाग नसल्यामुळे अखेरीस कविता विभागात पोस्ट करतोय.
(या विभागात काहीही पोस्ट केलेलं चालतं ..... Wink ..... क्षमस्व.)
-------------------------------------------------------------------------------------------------

मागतो ते दान आताशा पडाया लागले
वाटते हे भाग्य आता फळफळाया लागले

लागले मिसरे सुचाया काफिया मिळताक्षणी
आणि वेगे गझल-जाते घरघराया लागले

फोटोशोषण !

Submitted by A M I T on 22 January, 2013 - 23:46

समस्त अनुकुल ग्रह माझ्या कुंडलीत येऊन 'रमी' खेळत जरी बसले तरी माझे फोटो चांगले येणं अशक्य ! माझा चेहरा अमोल पालेकर छापाचा असताना फोटोत तोच चेहरा रझा मुराद छापाचा कसा होतो? हे मला आजवर न उकललेलं कोडं आहे.

परवाच कुठल्याशा फॉर्मवर चिकटवण्यासाठी पासपोर्ट साईज फोटोची गरज पडली, म्हणून मी 'पांढरकामे फोटो स्टुडिओ'त दाखल झालो. मी सहज स्टुडिओत डोकावून पाहीले. पांढरकामे एका जोडप्याचे फोटो काढत होते. स्टुडिओत लाकडाची एक मोठ्ठी चंद्रकोर होती, त्या चंद्रकोरीवर ते जोडपे रती-मदनाची पोज घेऊन बसले होते. नील आर्मस्ट्राँगनंतर चंद्रावर पाऊल ठेवणारे हे बहुधा दुसरे !

काळीज सोलणारा सारा प्रसंग होता!

Submitted by सतीश देवपूरकर on 22 January, 2013 - 11:17

गझल
काळीज सोलणारा सारा प्रसंग होता!
बेरंग माणसांचा तो एक रंग होता!!

पाहून लोक गेले, ना पाहिल्याप्रमाणे......
मदतीस एक माझ्या आला अपंग होता!

नाही कधीच केली, कुरबूर पावलांनी;
रस्ता जरी कितीही अमुचा भणंग होता!

हा रोमरोम झाला बघण्यास त्यास डोळा;
साक्षात, वाटले की, तो पांडुरंग होता!

नाही ढळू दिली मी शांती कधी मनाची!
आला तसाच गेला, क्षण जो तरंग होता!!

त्याच्यामुळेच झाली ओळख ख-या नभाची;
गगनास बिलगणारा तोही विहंग होता!

शेरांवरीच माझ्या पडले तुटून सारे!
एकेक शेर माझा म्हणजे तवंग होता!!

ते सूर बासरीचे, की, नादब्रह्म होते?

हा बदलता चेहरा माझाच आहे ना

Submitted by वैवकु on 22 January, 2013 - 07:01

हा बदलता चेहरा माझाच आहे ना
चेहर्‍याच्या आत मी साधाच आहे ना

हास पाहू तू तुला माझी शपथ आहे
हे रडत म्हणतोय... मी वेडाच आहे ना

पांडुरंगा त्यास का म्हणताय लोकांनो
विठ्ठ्लाचा रंग तर काळाच आहे ना

मृगजळासम वाटते आता तुझे होणे
आस-ओला भावही सुकलाच आहे ना

हे मला वाटू नये मी भेटल्यावरती
भेट ज्याची घ्यायची तो हाच आहे ना

सहजतेने तू टाळते विषय हा जरी आपला

Submitted by मंदार खरे on 22 January, 2013 - 04:14

सहजतेने तू टाळते विषय हा जरी आपला
सुखासाठी तुझ्याच मजकुर बाकी नाही छापला

समजण्यात सौख्य सारे दु:ख विखारी जाळी मना
आपणच मानणे यातना देणाराही आपला

पतंग होते नभात कैक माझाही त्यात एकला
दुसर्‍यांचे काय सांगू आपल्यांनीच तो कापला

तुज सौंदर्याचा मोह मजलाही होता जाहला
म्हणू नकोस परत कधीच का नाही बोलला

होइल आठवण ग प्रीतीची गोष्ट कुणी बोलता
"मंदार" सम दिलदार तुजला होता कधी लाभला

शब्दखुणा: 

Pages

Subscribe to RSS - काव्यलेखन