काव्यलेखन

दुःख गोंजारायला
आता उसंत नाही
अंत आरंभाआधी
मला पसंत नाही

शुष्क गात्रांत आता
तेज आगळे वाही
स्वप्न नव्या उद्याचे
खुल्या लोचनी पाही

डोळ्यात थेंब सुखाचे
पंखात झेप उद्याची
गगन भरारीसाठी
भीती कशा कुणाची ?

पसरले पंख मी
झेप घेण्या नभी
पाश मोडुनी जुने
कात टाकुनी उभी

वनिता

प्रेम करणं सोपंच असतं...

फक्त लागतं एक मन
मनात थोडं ओलं काही
बीज कुणाचे रुजेल सहजी
अशी कोवळी जमिन काही
नातं रुजणं, उमलुन येणं सारं सारं आपसुक घडतं...
प्रेम करणं सोपंच असतं...

फक्त लागतो एक पाट
पुजेचं ताम्हण नी नैवेद्य ताट
रिकामा गाभारा करावा स्वच्छ
सोवळ्या आशेची तेवावी वात
देवाचं येणं, श्रद्धेचं रुजणं सारं सारं आपसुक घडतं...
प्रेम करणं सोपंच असतं...

फक्त लागतं एक घर
भिंती नसल्या तरी चालेल
घरापुढच्या अंगणात
कुणीही येऊन रोप लावेल
घर भरणं, बहर फुलणं सारं सारं आपसुक घडतं...
प्रेम करणं सोपंच असतं...

फक्त लागतं एक आभाळ
गद्गदणारं, गुदमरणारं
फक्त एका हाकेसाठी

ओली जखम
सुकली, खपलीही धरली
खपली सुकली; पडूनही गेली
व्रण,...तो ही झाला; फिका ... फिका

वाटलं
सारं शांतावलं
झाला त्या
वादळाचा अंत...!

अन एका
ऊबदार क्षणी
सारे भसाभस
ऊतू गेले

किती प्रयत्नांनी
वरून घातलेले
निर्विकारपणाचे खडक
पाझरले, वितळले

खाली तसाच;
तसाच्या तसाच
लाव्हा खदखदत
जिवंत!

*निघालीस सखे कुठे ?*

निघालीस सखे कुठे विचारीत गाव ?
तुझ्या गालावर माझ्या ओठातले भाव !

पोटऱ्‍यांत आली बघ शेतातली पिके
सांग बरे , मातीही का साहते हे घाव ?

पंख झडलेल्या जरा मयुरांना सांग
सुर्याआड झोपलेल्या जलदांचा ठाव !

संध्याकाळ होत आली भोवताली सखे
चराचरी करीताहे प्रीत शिरकाव !

खराखुरा अंधःकार भिववितो गडे
खोट्या प्रकाशाचा आता तरी दिवा लाव !

- राजीव मासरूळकर

ठेच लागता घाई घाई,
तोंडी नेमके आई आई ..

दु:खामधे मुखात येई
कसे नेमके आई आई ..

तळमळ जेव्हां जिवात होई
मनीं नेमके आई आई ..

समर प्रसंग सामोरी येई
स्मरण नेमके आई आई ..

बापाचा पाठी मार खाई
तोंडी नेमके आई आई ..

जन्म माणसा वाया जाई
म्हटले ना जर आई आई !
.

शामची माफी मागुन

http://www.maayboli.com/node/40672

=============================

हात जोडूनी पत्नीला घालतो मी साकडे
चंद्र दे झाकूण माझा भिन्न माझे टोपडे ||

ललाटी येऊन माझ्या केस कधी थांबतो
ओळखीचा माझ्या तरीही जीव हा भांबावतो
कंगव्यांच्या दातांशीही बटांचे पुंजके झडे ||

हात जोडूनी नभाला घालतो मी साकडे
चंद्र दे आणून माझा खिन्न माझे झोपडे ||

अंगणी येऊन माझ्या मेघ कोणी थांबतो
ओळखीचा ना तरीही जीव हा भांबावतो
पापण्यांच्या उंबर्‍याशी आठवांची सर झडे ||

धीर देतो रोज वारा भोवती रेंगाळुनी
शब्द काही सांत्वनाचे बोलुनी जाते कुणी
कोण बघतो झाकलेल्या काळजावरचे तडे ||

का उगा लावू दिव्याची झुंज अंधारासवे
तेज माझ्या संचिताचे तेवढे मजला हवे
हे अभासी चांदण्याचे काय कामाचे सडे ||

..................................................शाम

संपादीत संपादीत संपादीत संपादीत संपादीत संपादीत संपादीत संपादीत संपादीत संपादीत

रचला तुझ्यावरती पुन्हा अल्लड तराणा
उडला पुन्हा परिपक्व दु:खांचा खकाणा

दारातल्या कुत्र्यापुढे पडताच पोळ्या
दारातुनी गेला भिकारी दीनवाणा

मुर्दाडतेची धाप हे आयुष्य आहे
जन्मास येणे फक्त मृत्यूचा बहाणा

बसतात काही पारवे खिडकीत माझ्या
बाकी दिवस जातो तसा कंटाळवाणा

कित्येक वर्षांनी कळाले की म्हणे ती
घेते अधेमध्ये चुकुन माझा उखाणा

काहीतरी तिची ही जादूगरीच आहे
माझ्या मनात इच्छा आता तिचीच आहे

ऐन्यातल्या छबीच्या डोळ्यात पाहिले मी
प्रतिमा उभी तिथे ती घनसावळीच आहे

दो शब्द बोलण्याचे काळीज मागते ती
ही बातमी म्हणे की आहे खरीच आहे

कसला असा अबोला रुसवा कश्यामुळे हा
मी प्राण सोडताहे ती चाललीच आहे

हा कायदाच आहे निष्ठूर जिंदगीचा
ती वागली कशीही म्हण चांगलीच आहे